Vorige week vrijdag is mijn vader overleden dmv euthanasie. Heb er al eens eerder een topic aan gewijd, maar na 2 hartinfarcten en 2 hersenbloedingen wilde hij het zelf. Door de pijn en de onmogelijkheden om "normaal" te functioneren heeft hij deze keuze gemaakt. De laatste week ben ik met de kleine man bij mijn ouders gebleven en hebben we nog veel leuke dingen gedaan, zelfs vrijdagochtend nog. Iedereen was bij het gebeuren uiteindelijk aanwezig en dat was erg fijn. Gisteren de crematieplechtigheid gehad en die was erg mooi. Hebben allemaal iets kunnen zeggen en er waren veel familie en vrienden. Nu begint het echt verwerken. We zijn allemaal zo ontzettend moe. Niet zo gek als je bedenkt dat mijn vader al ruim 20 jaar ziek was en hij bv in februari al een zelfmoordpoging gedaan had. Volop stress dus. Gelukkig kunnen we met zijn allen goed praten en het scheelt wel dat mijn vader ernaar uitkeek. Hij was vrijdag ontzettend vrolijk en opgetogen. Dat maakt het voor ons iets makkelijker, maar toch is het gemis wel heel groot. Nu gaat het nog wel, maar ben benieuwd wanneer de grote "klap" gaat komen... Wilde gewoon even van me af praten, maar misschien zijn er mensen die hun ervaringen ook willen delen.
Gecondoleerd Mykelti. In januari is mijn moeder overleden, ze was pas 59. Ik heb geen 'klap" gehad. We waren er al zo goed op voorbereid dat we een heel deel van de verwerking vooraf eigenlijk al hadden gedaan en natuurlijk heb ik het regelmatig even zwaar en mis ik haar, maar "de grote klap" waar je altijd over hoort is er bij ons niet geweest. Sterkte in de eerstkomende tijd. *insert knuffelsmiley hier*
Gecondoleerd meid. Je vader verliezen is hoe dan ook vreselijk Mijn vader is 5 jaar geleden overleden, op 55-jarige leeftijd. Hij was wel ziek maar het ging juist beter en kwam dus toch onverwachts. Een echte klap heb ik niet gehad omdat we er toch wel rekening mee hielden. Het missen blijft maar je went aan het gemis en het wordt ook minder pijnlijk. Wat me wel tegenviel is dat ik buiten mijn directe omgeving (moeder man) heel weinig steun heb gehad, iedereen roept 'ik ga je bellen' of 'we komen snel langs' maar eigenlijk niemand heeft dat waargemaakt. Houd het dicht bij jezelf. Veel sterkte!
Bedankt dames. Ik ben dan inderdaad benieuwd of de klap hier wel of niet komt. Aan de ene kant ben ik wel een beetje bang van niet en dat ik dat dan voel als een soort verraad ofzo...
Gecondoleerd.. Een verlies verwacht of onverwacht is nooit makkelijlk en de klap.. Thja die is er op twee manieren De directe klap na t gebeuren straks als de storm gaat liggen, iedereen verder gaat met zijn leven.. (Buren kennissen) En de was hij nog maar even hier om deze gebeurtenis mee te maken gemis en verdriet Sterkt nu morgen en de komende tijd Mijn vader is alweer 12 jaar geleden overleden op 57 jarige leefdtijd, na 9maanden een oneerlijke strijd tegen die rotziekte
Dat heb ik ook een tijdje gedacht. Totdat ik erover nadacht wat mijn moeder erover zou zeggen. Zij zou blij zijn dat dat ons bespaard bleef. Ze zou helemaal niet willen dat ik me zo ellendig zou voelen. Toen had ik daar vrede mee. Je voelt wat je voelt en alles is goed.
Gecondoleerd meid. Mijn zusje is afgelopen februari overleden dmv euthanasie. Ze was 3 jaar ziek. Heb het idee dat de klap nu pas komt.
Vreselijk zeg! Gecondoleerd meid! Maar wat bijzonder dat je vader zo vrolijk was op de dag van de euthanasie. Hij was er dus echt aan toe... Laat dat een troost voor jullie allemaal zijn, hoe moeilijk ook! Heel veel sterkte!
Mijn vader was ook zo en hij heeft dit ook zo uitgesproken. Hij was ook lang de makkelijkste niet, zeker niet voor mijn moeder, na de hersenbloedingen. Kon hij niets aan doen, maar wel sneu voor mijn moeder. We mochten ook maar een kwartier huilen zei hij. Hij was wel zo nuchter...en blij om niet meer benauwd te zijn en pijn te hebben.
Ik hoop dat de klap niet al te hard aankomt, maar kan het wel begrijpen, zeker met een jong iemand. Sterkte.
Gecondoleerd.... Hier vorig jaar mei mijn moeder juist heel plotseling overleden, 54 jaar hartstilstand, tijdens het oppassen. De pijn komt en gaat in fases. Ik vond de eerste tijd na de crematie moeilijk (toen iedereen het ineens soort van vergat ... en dit jaar de weken rondom haar verjaardag, overlijden, moederdag is hier binnen 2 weken)