Hoi meiden, Even een vraagje. Onze - pittige, lieve - meid is de laatste paar weken een aantal keer voor haar avondfles echt helemaal overstuur en agressief wakker geworden. Ze krijgt de avondfles soms, als ze wakker wordt. We proberen hem eruit te werken en haar gewoon vanaf een uurtje of 7 op bed te hebben, maar dat redt ze nog niet altijd. Als het gebeurt is het dus een uurtje of 10 a 11 's avonds. Het gebeurt tot nu toe nooit overdag of later in de nacht. Gisteravond werd ze ook weer wakker en had dikke paniek. Krijsen, de fles wegslaan, krabben, schoppen, "planken", ze was echt niet te troosten. Ze was ook enorm aggressief naar ons beiden. Ze krabte richting de ogen, schopte de kitten, sloeg met de vlakke hand in het gezicht, etc. Het heeft zeker een uur geduurd en niks hielp. Ze heeft zelfs, ergens in het geweld, haar teen zo gestoten (?) dat de nagel van haar kleine teen er voor de helft af lag. Ik schrik er eigenlijk behoorlijk van en begrijp niet goed waar de paniek vandaan komt. Meestal, als ze wakker werd, wilde ze een fles en meteen doorslapen. Nu lijkt het wel of ze niet helemaal wakker is en nog in een soort nachtmerrie zit. Ze reageert soms wel op ons, maar ik heb de indruk dat ze er niet helemaal "is". Ze kan sowieso pittig zijn, met de nodige tantrums overdag, maar daar is ze meestal goed in te sturen. Maar dit is bijna alsof ze bezeten is. Uiteindelijk is het ook opeens weer over en zit ze ineens lief te spelen, praat ze tegen ons en wil ze wel een fles. Daarna gaat ze lief weer slapen. Bijna alsof er niks gebeurd is. Heeft iemand er ervaring mee? Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet doen en ben ook een beetje bang dat het een keertje gebeurt als ik alleen thuis met haar ben (zoals bijv. vanavond). Ik wil ermee naar de huisarts, zou dat wijs zijn? Weet iemand wat dit is? (of zou kunnen zijn?)
klinkt raar maar klinkt als night terror google maar eens ... onze middelste heeft het ook gehad, alleen niet zo heftig als wat ik bij jou lees.. je moet dan proberen om haar wakker te maken. naar onder nemen en wakker maken.. en laten zien dat alles goed is .. dat werkte bij osn erg goed.. we hebben heel wat slapeloze nachten gehad...
Wij hebben het hier een paar maanden geleden ook een paar avonden gehad, precies zoals jij aangeeft. Wij denken dat het een nachtmerrie is, het enige wat je kan doen is proberen ze goed wakker te krijgen en dan gaat het snel over maar het is niet makkelijk.... Bij ons was het een kleine week en sinds die tijd niet meer. Ik had het er toen ook nog met vriendinnen over gehad en zeiden precies hetzelfde, voor hun gevoel is het echt dus vandaar de heftige reactie. Het is (naar mijn idee) uitzitten, succes!
Hey, wat fijn dat wij niet de enigen zijn. Je gaat toch afvragen of ze niet een soort toeval heeft, ofzo . Nachtmerries of night terrors, dus. Ik heb het idd even opgezocht en het zou inderdaad goed kunnen. Niks aan te doen, lees ik ook. We moeten ze dus maar even uitzitten. Bij ons hielp beneden brengen niet, maar ik zal inderdaad proberen om haar wakker te krijgen. Misschien een koud washandje ofzo. Volgende keer bij het CB zal ik het iig aankaarten, maar ik ben blij te lezen dat het waarschijnlijk vanzelf over gaat.
Onze oudste heeft dit ook een tijd gehad op de leeftijd tussen de 1 en 2 jaar. Pavor nocturnus, oftewel nachtangst. Heel heftig was dat... Bij hem is het gelukkig na een paar maanden weer overgegaan, hij had het bij vlagen (dan weer een paar weken behoorlijk vaak en dan weer wekenlang niet). Voordat ik wist wat het was dacht ik zelfs dat het ineens helemaal mis met hem was, hij leek wel ernstig verstandelijk gehandicapt... Hij keek dan ook echt dwars door je heen en was onbereikbaar, en idd behoorlijk agressief terwijl het een erg zachtaardig ventje is. Het advies bij nachtangst wat wij destijds kregen was trouwens juist NIET wakker maken maar zo snel mogelijk weer terug in z'n bedje proberen te krijgen. Hoe meer prikkels, hoe erger het wordt. Dus we knuffelden wel, maar praatten nauwelijks, gingen niet naar beneden en legden zo snel mogelijk weer terug (uiteraard wel pas als hij niet meer volledig in paniek was). En dat was inderdaad het enige wat bij ons werkte, hoe tegennatuurlijk het eerst ook voelt. Sterkte.