Hoi lieve allemaal, Geen idee waarom ik dit topic open eigenlijk, maar vooral een stuk frustratie en verdriet. Eind 2022 ben ik zoals sommige leden wel weten, bevallen van ons dochtertje. Die dag na de bevalling werden wij steeds zieker en zijn wij uiteindelijk opgenomen in het ziekenhuis. Zij naar neonatologie in kritieke toestand, ik naar de IC in kritieke toestand. Beide een sepsis door de GAS bacterie. Toen ik stabiel genoeg was, ben ik overgeplaatst naar het universitaire ziekenhuis waar ons dochtertje ook lag. Verschrikkelijk verblijf daar gehad. Ons dochtertje is nog heen en weer gegaan tussen beide ziekenhuizen en mocht uiteindelijk op 29 januari 2023 naar huis. Met haar gaat na de nodige stress en hobbels alles goed. Haar gewicht is nog steeds erg laag, maar geen reden tot zorg tot op heden. Ontwikkeling gaat perfect en het is een schatje, maar soms ook echt een divaatje. Maar met mij gaat het slecht. Veel pijn (voeten, enkels, benen, rug, heupen, armen, polsen, vingers), hoofdpijn, duizeligheid, "hersenmist", concentratieproblemen, Geheugenproblemen, problemen met multitasken, soms problemen met spraak en schrijven, extreme vermoeidheid, slaapproblemen, Verwardheid, en ga zo maar door. Alles sinds die sepsis. Eerst dacht ik dat het kwam door stress rondom de ziekenhuisopname van ons dochtertje, maar helaas namen de klachten alleen maar toe. In mei een intake gehad voor een revalidatiecentrum. Zij hebben mij uiteindelijk doorverwezen naar lokale behandelaars ivm de belastbaarheid. Ik volg ergotherapie, fysiotherapie, gesprekken met POHGGZ en heb veel contact met mijn huisarts. Tevens ook al vrij sterke pijnmedicatie én slaapmedicatie omdat ik zelfs daarmee nog maar 4 a 5 uurtjes per nacht slaap. Ook verschillende opties geprobeerd, maar eigenlijk niets werkt voldoende. De laatste 2 weken gaat het echt slecht. Zoveel pijn, zo weinig slaap, en niets meer kunnen doen. Eigenlijk namen de klachten al iets meer toe Toen ik m'n werk weer moest gaan oppakken, maar zoals nu heb ik nog nooit eerder mee gemaakt. Amper kunnen staan op m'n benen. Permanente extreme pijn, amper stappen kunnen zetten en m'n benen voelen zo gigantisch zwaar. Ook m'n rug is een ramp! Oefeningen van de fysio en ergotherapie kan ik nu niet eens doen. Vervolgens belde vrijdag ook mijn werkgever nog even met het nieuws dat er een ontslagaanvraag lag bij het uwv. Het bedrijf gaat stoppen ivm financiële problemen. Het leukste komt nog, vanaf maandag is hij op vakantie en mij was alleen verteld "we gaan afbouwen ", maar maandag kon ik al niet meer voldoen aan reïntegratie omdat alle emailaccounts zijn opgezegd. Gisteren het uwv gebeld, is de aanvraag 30 december al ingediend. Waarom mij niet eerder berichten dan vrijdagavond? Maar dat is voor mij nog even het minste problematisch. Dat komt allemaal "wel goed". Maar zelf ben ik op, kapot, energieloos en kan ik gewoon niet het positieve er in vinden. Nee ik heb geen suïcidale gedachten, ondanks dat ik wel eens denk van "wat heeft het op deze manier nog voor zin", maar ik ben wel onwijs verdrietig door alles wat er gaande is met mij/mijn lichaam en dat ik niets kan. Ik had dit alles echt niet verwacht na die sepsis.. Liefs ❤️
Even praktisch: je bent toch wel ziekgemeld zodat dat overgaat naar het uwv nu het bedrijf stopt? Sterkte
Jeetje wat heftig en zwaar!!! Weet niet of je advies wil want lees geen vraag. Dus zit je er niet op te wachten sla de rest vooral over. zijn al je klachten ter herleiden uit de sepsis? Dus “kan dit erbij horen”. Zo niet is het somatisch verder uit gezocht? Zo ja, misschien ben je ook op je plek in een ggz behandeling?
Wat heftig! Snap dat je er mentaal helemaal doorheen zit. Ben je er zeker van dat deze klachten komen door de sepsis? Of heb je misschien ook covid gehad? Ik las in een artikel laatst dat mensen met longcovid juist géén fysiotherapie zouden moeten volgen omdat dit de klachten doet verergeren. Je geeft aan dat het bij jou steeds slechter gaat, daarom moest ik daar aan denken. Ik heb helaas geen verstand van sepsis en de lange termijn gevolgen daarvan. Maar vind het heel rot voor je! Hopelijk knap je toch weer op. Sterkte! ps: ik kwam deze site tegen https://www.umcutrecht.nl/nl/leven-na-sepsis-het-verhaal-van-idelette zij heeft een boek geschreven over haar leven na sepsis. Het heet ‘sepsis en daarna’. Is misschien de moeite waard om te lezen?
Even hierop inhaken. Ik herken bijna het hele rijtje aan klachten vanuit mijn post covid. Alleen klinkt het bij ts nog 10 keer heftiger. Geen fysio bedoel je ws mee: geen conditietraining. Want mij fysio helpt me juist geweldig goed (losmasseren vastzittende ademspieren en ribben). Zij gaf me ook het advies om veel te rusten. En alles langzaam te doen. Niet te verwarren met niks doen. Maar bij alles wat je doet een laag tempo aanhouden, en vaak pauze nemen. Google maar eens op pacing. De klachten zij ook niet persé covid-gerelateerd, maar kunnen ook voorkomen na andere infectieziekten. Samenvatting van wat ze erover vertelde: Acute klachten: moeite met ademen, duizeligheid, misselijk--> Stop met wat je doet en neem pauze Korte termijn klachten (treden op bij (te lang) negeren actueel klachten. Vaak na 12-24 uur: hoofdpijn, spierpijn, vermoeidheid, misselijkheid, hersenmist, verstoorde slaap --> neem rust Lange termijn klachten: vermoeidheid, gevoel van grieperig worden (en nog wat, ben t vergeten) Komt dit je bekend voor? Mijn advies is om eerst en vooral te rusten. Geef je lichaam de kans te herstellen. En niet te snel weer teveel willen. Heel veel sterkte met alles.
Voor mij werkte het niet om na te gaan denken op het moment dat je helemaal uitgeblust ben. Zou je een deel van dat mentale gewicht aan iemand kunnen geven die je vertrouwd en die kan bedenken wat verstandige stappen zijn in jouw situatie? (Denken kan meer energie kosten dan je zou verwachten.) Dan heb je misschien tijd om activiteiten te doen die jou voorzien van steeds meer energie. Als je kapot bent dan kan niks doen aantrekkelijk worden. Maar als je niks hebt wat energie geeft wordt je er ook niet beter van. Met kleine stapjes steeds meer houvast vinden om de dagen door te komen. Tot je op het punt ben waarop er ruimte komt voor meer. Het kost tijd. Ik ben een aantal keer gewoon op een stoel in de tuin gaan zitten. Het koste geen energie, maar het zorgde wel voor verandering en ervaring. En met die tijd zou traumaverwerking misschien niet gek zijn. Maar voorlopig is de basis belangrijker.
Hele dikke knuffel, je hebt een vreselijk tijd achter de rug en die is nog niet over zo te lezen Ik heb 4 jaar geleden gerevalideerd en heb daar heel erg veel aan gehad, vooral aan ergotherapie. Ik hoop dat jullie samen een heel eind komen en je je steeds beter gaat voelen en ook steeds beter leert met je klachten om te gaan. Het is niet niks. Heel erg veel sterkte en beterschap!
Ben je al lid van sepsis en daar naar? Zo een iets heet de groep volgens mij op facebook. Mijn vader heeft eind december 2022 een sepsis gehad en ternauwernood overleefd. Nu komt hij bij het uwv voor versnelde afkeuring. Omdat de haarden die er in zijn lijf gezeten hebben, heel veel op gegeten hebben. En daar dus voor problemen zorgen. Hebben ze hier bij jou onderzoek naar gedaan? Op bovenstaande pagina staat veel over lotgenoten, met ervaring. Veel sterkte! Veel van wat je schrijf herken ik echt van hoe het nu ook nog met mijn vader gaat. Wij hebben iemand van toen 50 van een fitte 50 jarige naar een mannetje van fysiek 90 zien gaan. En helaas is hij daar fysiek nog altijd.
Jeetje wat heftig TS. Ik wist voorheen niet dat een sepsis zo zwaar is nadat het "genezen" is, maar de man van een vriendin van mij heeft het ook gehad en pas na 3 jaar kon hij weer wat meer doen. Heel veel sterkte TS ❤️
Jeetje wat heftig zeg. Wij zaten een tijdje samen in de december 2022 groep en ik ben na mijn miskraam wel mee blijven lezen, dus ik heb meegekregen wat je allemaal meemaakte. Ik wil je alleen maar heel veel sterkte wensen en een dikke digitale knuffel geven.
Dat bedoelde ik inderdaad, dank voor de aanvulling. Door dit topic begrijp ik pas een beetje dat sepsis dus vaak een heel lang herstel heeft en echt heel ingrijpend kan zijn. Mijn vraag over postcovid aan ts komt dan ook wat onwetend over. Excuses @WinMom90 zo was het niet bedoeld.
Je redenatie is echt niet gek! Er word op de sepsis fb ook veel over gedeeld. Omdat veel dingen best overeen komen. Maar daar door veel mensen met sepsis flink balen dat hen/hun gevolgen zo onderkent worden. Er is geen 'post' sepsis. Revalidatie of progamma. Ook geen na zorg terwijl mensen echt vaak een breed aangetaste lijf hebben. Mentaal fysiek orgaan technisch.
Toen ik begin 20 was heb ik ook een sepsis gehad. Die bijna 4 weken ziekenhuis waren nog maar het begin... Mijn herstel heeft ruim 2 jaar geduurd. En dan te bedenken dat ik toendertijd erg fit was. Jij was ook nog eens net bevallen, en waarschijnlijk ook geen begin 20 meer. Ik vind het dus niet raar dat het nog niet goed met je gaat, hoe vervelend dat ook is. Het herstel duurt helaas echt lang, en ik weet hoe irritant dat is. Want je gaat je op den duur rot ergeren aan jezelf. Ik had dagen dat ik 20 uur sliep en dan nog doodmoe was. Hopelijk ga jij binnenkort ook weer (kleine stapjes) vooruit.
Wat een heftige tijd zit je in. Fijn dat het met haar nu goed gaat maar ontzettend ruk dat voor jou het compleet tegenovergestelde geldt. Ik kan me voorstellen dat er nog niet veel genieten van je kindje bij is (geweest). Ik hoop dat betere tijden (snel) mogen volgen voor je.
Wat een vervelende situatie zeg. Ik heb totaal geen verstand van herstellen na een sepsis, dus wellicht komt mijn suggestie wat dom over. Heb je alle vitamines en mineralen in je lichaam al laten testen? Een infectie slurpt je vitamines en mineralen ook weg. Wellicht kan je daarom niet goed genoeg herstellen. Dat het steeds slechter gaat kan dan komen doordat het tekort oploopt. Ook pijnmedicatie kan zorgen voor hoofdpijn. Mensen die teveel paracetamol slikken bijvoorbeeld krijgen hoofdpijn en pakken dan meer paracetamol wat averechts werkt. Daarnaast kunnen veel medicijnen gek genoeg ook voor veel serieuze lichamelijke klachten zorgen. Sterkte.