Stoppen met de mmm, de grens is bereikt

Precies! Al voelt het nu als een defenitieve keuze, het betekend nog niet dat het dat ook is.

Iets moeten loslaten waar je zo hard voor hebt gestreden, is verschrikkelijk moeilijk. Eis niet teveel van jezelf en sta je verdriet toe. Ik vind het een heel dapper besluit. En ik hoop dat je je kunt focussen op je mooie gezin en samen gaat genieten. Het perfecte plaatje bestaat helaas niet. Ook voor ons is dit traject eindig, en mochten we het toch niet langer kunnen, dan is het goed zo. Maar dan hoop ik dat we er net zo sterk in kunnen staan als jullie.
Jullie hebben alles geprobeerd, jarenlang dapper gestreden, en dat kun je later tegen je dochter zeggen. Het zal een zere plek blijven. Maar jullie hebben je best gedaan.
Dikke knuf en sterkte voor alle moeilijke momenten die nog gaan komen

 

Je hebt zo lang gestreden, er alles aan en voor gedaan maar het mocht helaas niet zo zijn. Als je voelt dat de grens bereikt is en je wil stoppen dan is dat goed.... Geen mens (muv de andere mmm dames)weet hoe zwaar het is om in deze situatie te zitten en dag in dag uit om te moeten gaan met dit verdriet.
Ik weet niet hoe oud je bent, maar dat je wil nu wil stoppen hoeft nog geen definitieve keuze te zijn.

Mijn verhaal is vergelijkbaar met dat van jou. Een heerlijke zoon van 2012. In 2015 de mmm ingegaan en na 3x Iui bij icsi 3 zwanger in okt 2016. Na een kloppend hartje bij 8 wkn toch een ma. Toen sloot het boek voor mij definitief. Ik kon niet meer, was op, wilde mijn leven terug, wilde weer van alles kunnen genieten en geen hormonen meer spuiten en alles rondom zkh afspraken plannen. In sept 2017 gestart met een korte scholing, precies wat ik op dat moment nodig had. Tijd voor mezelf, mijn aandacht en focus verleggen. In 2018 de scholing succesvol afgerond en met het idee van een eigen bedrijfje opzetten gestart, maar ik kwam tot niets. Uiteindelijk bij mezelf te raadde gegaan en er achter gekomen dat ik het boek nog niet definitief kon sluiten. De deur naar een mogelijke nieuwe zwangerschap stond nog op een kier. En ik kan je zeggen, inmiddels staat de deur weer open en hebben we in maart een intake voor een vierde en laatste poging. Waar ik twee jaar geleden dacht dit ga ik nooit meer doen, ik wil en kan het niet meer, hebben we nu dit besluit toch kunnen nemen. Ik sta er nu wel anders in. Voor mij voelt dit echt als de laatste kans, mocht dit niet lukken dan moet ik me er bij neerleggen en afscheid nemen van het gezin met 2/3/4 kinderen dat ik ooit voor ogen had. Anderzijds ben ik enorm dankbaar voor het prachtige mannetje dat we hebben en geniet iedere dag met volle teugen met en van hem en ben ik dankbaar dat hij mij moeder heeft gemaakt.

Doe wat je hart je ingeeft! Alleen jullie samen kunnen dit besluit nemen. Heel veel wijsheid en kracht gewenst, want het valt niet mee om je grootste wens los te laten

 

Met tranen in men ogen lees ik je verhaal.
Wat een sterke vrouw ben jij.

Niemand kan voor jou bepalen of en wanneer je stopt. Maar weet welke keuze je ook maakt dat je nooit een slappeling bent.

Ikzelf heb een enorm zware depressie gehad door een onvervulde kinderwens.
Had 4 jaar later nooit gedacht met een dikke buik rond te lopen. Van mijn ex partner raakte ik niet zwanger. Van men huidige partner zonder probleem. Leek zo irreeel.
Wat mijn punt vooral is. Voel zelf wat je nog kan dragen.
Misschien starten met een pauze en dan voel je al een beetje of je er vrede mee kan nemen.

Ikzelf zal nooit 2 kindjes van mezelf hebben.
Mijn lichaamsbouw laat het helaas niet toe. Mijn baarmoeder en cervix zitten heel laag waardoor bij een 2de zwangerschap mijn baarmoeder naar buiten kan komen.
Maar heb er vrede mee.
Ik ben ook gezegend met een prachtig pluszoontje van 3,5 jaar die al 2 jaar in mijn leven is.

Veel sterkte met elke keuze die je maakt

 

Deels herkenning. Ik heb na een hele weg, zie onderschrift, een gezonde mooie dochter. Van dezelfde donor ligt er nog 1 cryo in de diepvries. Mocht die niet blijven plakken wil ik nog wel 1 ivf poging wagen met een andere donor. Misschien een tweede, maar niet weer zo lange weg. Mijn donor doneert helaas niet meer. Als het niet lukt dan wil ik gaan oriënteren op pleegzorg. Zo heel graag willen adopteren maar daar heb ik het geld niet voor helaas.

Nog wel een vraag zie regelmatig tp van 2 embryo’s. Mijn ziekenhuis vertelde dat de kansen op zwanger worden niet hoger is. Er bestaat namelijk een kans dat eentje niet goed is en de gezonde mee neemt.

 

Lieve Juffie,

Wat ontzettend verdrietig dat jullie reis naar een kindje definitief voorbij is . Ik had het zo graag anders voor jullie gezien.

Ik ken jou niet persoonlijk, maar je komt op mij over als een sterke vrouw en hele lieve moeder. Je dochter boft maar met een moeder als jij!

Ik wens je het allerbeste voor de toekomst. Heel veel sterkte de komende tijd! Neem de tijd om te rouwen en om extra te genieten van jullie mooie dochter.

Veel liefs en dikke knuffel ❤️.

 

Er straalt zoveel liefde uit jouw woorden voor jouw meisje! Die liefde is het allerbelangrijkste voor je dochter. Een goede moeder ben je dus sowieso .

 

Wat een heftig, maar tegelijkertijd ook dapper besluit!

Zoals al eerder gezegd is; je klinkt als een sterke vrouw. Je dochter mag blij met een moeder zoals jij.

Ik hoop op al het goeds en geluk voor jullie in de toekomst❤️
Dikke knuffel

 

Als de mmm en alle stress daar omheen je leven zo op zijn kop zetten dan mis je nu ook veel leuke dingen in het leven met je dochter. Als een jaar rust zo'n verademing was, dan is de toekomst dat nog meer nu je deze keuze hebt gemaakt. Ik hoop dat je het niet uitkomen van de wens voor een brusje een plekje kunt geven en volop gaat genieten van je prachtige dame en gezin

 

Dr is niemand die zal zeggen dat je te snel stopt. Want dat is niet waar.

Ik ben al lang actief op dit forum, en bekend met jouw naam en alles wat erin is gebeurd. In de tussentijd hebben wij zelf ook het nodige voor onze kiezen gehad qua privé en mmm dus ik denk dat ik een beetje een idee heb hoe je je voelt.

Voor ons was een hele nieuwe icsi poging al geen optie. We hadden nog 4 cryos in de vriezer en spraken vorig jaar januari af dat we enkel en alleen die gingen aanspreken. Daarna was het klaar en bleef onze zoon alleen.
Ik heb dat nooit als zielig voor hem gezien. Juist niet, wou zouden er dan als ouder voor kiezen om het alleen bij hem te houden. Hij is ons allergrootste bezit en ik wou die onrust niet weer.

Nu is het bij ons verbazingwekkend genoeg wel gelukt. Maar bij jullie helaas niet. En dat is heel verdrietig. Maar; jullie hebben jaren en jaren zoveel je best gedaan. Tuurlijk was een broertje of zusje leuk. Maar het is niet het enige belangrijke in het leven, want die hebben jullie al. Zij gaat het later echt begrijpen als uitlegt hoeveel jullie hebben gedaan.

Al zal het moeilijk worden. Ik denk wel dat je de juiste keuze maakt. Het gaat je vast veel rust in je hoofd opleveren. En dat is ook heel wat waard! ♡ sterkte!

 

Oooh juffie, wat klinkt jullie dochter als een lieve meid en jullie als een warm gezin.
Ik wens jullie een hele fijne toekomst samen.
Weet je, ik vind het stiekem ook altijd wel leuk, die gezinnen die niet standaard zijn. Met 1 kind of juist 6, en gezinnen waar niet precies 2 jaar verschil tussen elk kind zit. Gewoon, omdat elk gezinssamenstelling weer een andere dynamiek heeft.

 

Ze is ook niet zielig, en mensen die dat zeggen die weten niet waar ze het over hebben.

Ze heeft liefdevolle ouders, en jullie hebben een prachtige dochter. Dat is het belangrijkste.

Hopelijk vind alles zn plek in de komende tijd, en komt er plek voor rust ♡

 

Wat een moeilijke beslissing. Ik kan je geen advies geven maar wilde niet je topic lezen en niet reageren. Een digitale knuffel en veel sterkte de komende tijd, en hopelijk vinden jullie de rust.

 

In mijn ogen was voor ‘opgeven’ altijd zo ontzettend veel meer moed nodig dan voor door te gaan met doorknallen in de mmm.

Opgeven is namelijk geen teken van zwakte, maar juist van kracht. Om op te geven ga je voelen en ervaren wat je juist zo hard hebt geprobeerd weg te stoppen en niet te voelen: hoe het is zonder dat nog zo gewenste kindje.

Zo heb ik het altijd ervaren. Om door te denderen in de molen kan zonder te voelen. Gewoon juist doorgaan omdat bij stoppen emoties komen die je niet wilt en wellicht niet aankunt om te voelen. Zolang je strijd kan je fantaseren en dromen. Stoppen betekende een koude realiteit. Iets wat ik niet aankón om te voelen.

Lieve Juffie26, wat verdrietig dat jij het punt hebt bereikt waarop jij moet zeggen: tot zo ver en niet verder. Ik hoop dat het je uiteindelijk rust zal geven.

Zelf ben ik na jarenlang knokken (7x ivf/icsi voor onze 1e en daarna onsuccesvol nog 3 keer voor een tweede, operaties en veel hormonaal leed) ook ooit op dat punt gekomen. Ik kón niet meer doorgaan. Opgeven voelde op dat moment als het onvermijdelijke. Ik was echt moegestreden en voelde een opluchting dat ik niet meer hoefde. Het was heel vreemd om dat te voelen. Dat er nooit een tweede kindje zou komen voelde nog steeds zeer pijnlijk maar ik had het punt ervaren dat doorgaan met behandelen pijnlijker zou zijn.

Het was een rust. En ik besloot dat ik nooit meer die hel van behandelingen zou gaan doorstaan.

Het was later mijn man die ineens out of the blue aangaf nog één behandeling te willen. Dat gaf zo ontzettend veel pijnz Juist toen. Ik heb mij er tegen verzet. Ik wilde niet meer. Maar mijn man had zo vaak mij gesteund in mijn ‘gekke snode plannetjes’ dat ik voelde dat ik dit voor hem moest doen om hem ook door te kunnen laten gaan. Hij had nog 1 mislukte poging nodig om op het punt te komen waar ik op was aangekomen. Die mislukte. Het boek zou dicht. Ik was alleen na die mislukte poging weer aangekomen op het doordenderpunt.

Alles in mijn lijf was weer wakker. En toen opnieuw op te geven, dat deed te veel pijn. Dan zou ik opnieuw moeten voelen.
Ik ben daarna zelfs op een donor overgestapt omdat ik niet meer kon opgeven. Ik had die moed niet.

Laat dus nooit iemand jou vertellen dat het niet moedig is wat je hebt gedaan.

(Net als dat 1 kind geen kind is. Hóé bedenkt iemand dat? Een pedagogischs tik uitdelen is dan volledig gerechtvaardigd!

Veel sterkte lieve Juffie!