Ik ben benieuwd of er mensen zijn die hier ervaring mee hebben. Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik erg somber en zat ik niet lekker in mn vel. Ik dacht dat ik moest wennen omdat alles nieuw was. Maar tijdens mijn tweede zwangerschap gebeurde het weer. Ik heb toen therapie gehad en op het laatst heb ik antidepressiva geslikt om een PND te voorkomen. Vooral mijn tweede zwangerschap viel me zwaar en mijn kindje was een huilbaby die nu nog slecht slaapt. Echter begint het wel nog te kriebelen voor een derde. Maar ik twijfel of ik dit keer wel tegen de hormonen zou kunnen.Ik wil geen antidepressiva slikken mn gehele zwangerschap ivm de angst dat het kindje er iets aan overhoud. Maar ik heb hier nog twee kinderen lopen en wil ook voor hun een leuke mama blijven. Vind het maar een lastige keuze. En vraag me af of er nog andere manieren zijn om een zwangerschap prettig te laten verlopen als je veel last hebt van de hormonen.
Ik heb zowel bij mn zoontje als nu ad. Maar heeft geen effect op je baby qua schade. Mn zoontje heeft nergens last van gehad. Enige is dat ze afkick verschijnselen na de geboorte kunnen hebben. Maar daar weten ze later niks meer van. Als de wens zo groot is zou ik er toch over na denken ad te slikken. Als ik niks neem gaat het ook fout.
Ik denk (puur mijn eigen gedachte daarbij, ben geen wetenschapper) dat het slikken van door de medische wereld goedgekeurde antidepressiva minder schadelijk is voor een ongeboren kindje dan een depressieve moeder. Toevallig las ik gister weer dat een kind letterlijk je stemming kan proeven. Als je heel boos bent, of heel verdrietig, maar ook als je intens gelukkig bent veranderd de smaak van je vruchtwater. En je kindje slikt dat natuurlijk heel de dag in. Daarbij heeft je kind velen maken meer smaakpapillen dan wij, dus hiermee pikken zij je stemming op. Super bijzonder. Waarmee ik maar wil zeggen, als ik in jouw situatie zou zitten zou ik erg twijfelen of ik ervoor zou willen gaan. Maar als ik het zou doen dan wel met anitidepressiva...
Ik vind dat de huidige kinderen in het gezin voor moeten gaan op de wens voor nog een kind. En bij AD is het kiezen tussen 2 kwaden. Medicatie is niet goed maar een zwaar depressieve moeder is nog slechter dus dan maar AD. Dat wil niet zeggen dat AD totaal geen kwaad kan. En afkicken vind ik nog al wat. Wie zegt dat ze daar geen last van hebben? Dat weet je gewoon niet. Ook vraag ik mij af of jij verder geen (wellicht) erfelijke psychische problemen hebt. Of dat het echt alleen gebeurd tijdens een zwangerschap (wat natuurlijk mogelijk is). Een baby is druk (en gebroken nachten)en hoe meer kinderen hoe meer stress en minder structuur. Kan jij dat straks wel aan?