Stoppen met werken in de zorg

Het is ook een typisch beeld van mensen in de zorg: vooral bezig met anderen verzorgen en jezelf vergeten. De vraag is dan.. waarom? Los van grenzen gaat het ook over zorgen voor jezelf, de balans tussen hen en jij als mens, medeleven met jezelf zodat je voor jezelf kunt kiezen. Probeer te herleiden waarom je alleen zorgt voor anderen en maak dat je kunt kiezen voor jezelf. Dan hoef je niet te stoppen in de zorg, maar kan je een betere balans vinden

 

Ik herken het heel erg. Ik dacht dat dit normaal was bij een baan in de zorg en ik deed er alles aan, om mij daar maar aan proberen aan te passen. Ik voelde me zelfs vervelend over mezelf dat ik niet zo flexibel was met een baby. Het kostte zoveel energie en precies wat je zegt, vaak was mijn vrije dag alweer verpest door alleen al een voicemail bericht of telefoontje.
Totdat ik bij mijn huidige werk kwam werken, ook in de zorg. En het was zoooooo anders. Zo'n andere sfeer, vaste dagen werken, geen dwang om extra te komen. Het voelde meteen al zo anders, zo fijn!!! Ik heb altijd gezegd dat ik wilde stoppen in de zorg, dat dit de laatste kans was deze baan, anders zou ik stoppen. Maar werk er al 12 jaar nu. Er komt morgen een vacature online haha, kom bij ons werken
Maar los daarvan, dit is de laatste keer voorlopig dat je 'ja' hebt gezegd. Hierna zeg je voortaan 'nee, ik merk dat ik echt even goed voor mezelf moet zorgen op het moment, dus extra werken ga ik even niet doen'. Het is het probleem van de organisatie hè, of deelt jouw leidinggevende ook haar salaris met jou, in het kader van 'we doen het samen!' nee toch?

 

Ik werk als planner op een poli. Dat is natuurlijk wel anders dan echte zorg aan het bed. Wij kunnen als het echt moet altijd nog patiënten afzeggen, al gebeurd dat echt alleen bij nood en meestal maar een paar keer per jaar.
Ik zou in gesprek gaan met je leidinggevende en aangeven dat je niet gestoort wil worden op je vrije dagen. Echt even goed je grenzen aamgeven. Wij kampen niet met heel erg personeelstekort, maar komen wel te kort bij ziekte, daarom hebben we afgesproken dat personeel diensten op beschikbaar kan zetten, dan kunnen wij als planteam die mensen benaderen voor deze diensten. Daarnaast vragen we niemand direct op roostervrije dag. Soms doen we een oproep, maar nooit direct naar 1 medewerker.

 

En dus ga je niet meer 5 dagen werken. Je werkt niet voor niks 24 uur. Dus dat kan dan een keertje ene week 4 dagen, daar tegenover de andere week 2 dagen, maar NIET 5 dagen en de week erna weer 4 of 5 dagen. De enige die zich later herinnert dat jij ontzettend veel extra gewerkt hebt, is je kind, die herinnert dat jij er vaak niet was of te moe was om iets te doen. Op je werk krijg je echt geen lintje, bedankje, beloning hoor. Je kunt het maar één keer goed doen nu thuis. Dusssss. 'Nee' vanaf nu.

 

Hier ook IT. Bij mn vorige baan wisten ze dat ook wel voor elkaar te krijgen van 6FTE naar 1,5 FTE en hetzelfde werk (en meer) er doorheen proppen. Minder ging t niet worden, nouja dan maar ontslag.

Gelukkig nu een andere werkgever die gezin voorop zet en dat niet enkel als een leuke slogan op de website neerplept maar dat werkelijk voorop stelt. Vrij is vrij, bij nood weten ze me te bereiken maar dat is in 3 jaar nog niet voorgekomen. Het wacht of ze zoeken het zelf uit.

Maar dat is vrij uniek dat een werkgever zo stellig achter zn mensen schaart en het gezinsleven/vrije tijd zo bewaakt. In 99% van de gevallen zal je echt die grens inderdaad moet borgen en handhaven.

 

Handsdown upvote je hebt zooooo gelijk!!!

 

Ik snap je heel goed. Blijf je grenzen aangeven, nee is ook een antwoord.

Ik ben uit de zorg gegaan en werk nu als planner voor een zorginstelling. Beide banen is op dit moment k*t.
De werkvloer zelf ivm de zwaarte en werkdruk.
Maar als planner ook omdat wij het ook niet meer opgelost krijgen en uitzendbureaus ook weinig meer hebben.


Ik doe altijd een algemene oproep soms als ik zie dat iemand 4 Vrij is en maar 2 werkt benader ik die persoonlijk via app ( kunnen ze zelf weten wanneer ze reageren) maar ook dan is het antwoord altijd nee. De rek is er bij iedereen uit.
En ik zeg ook altijd nee is ook een antwoord men heeft ook een privé leven.

 

Neeeee niet uit de zorg gaan!
Je bent zo hard nodig!

Snap wel dat in jou geval het totaal niet meer leuk is.
Ik herken het, al gaan wij met ons team niet zo over onze grenzen heen. We werken veel met uitzendkrachten. Bekenden, die vaak terugkomen. Dus niet steeds nieuwe gezichten....Als team hebben we gezegd niet veel extra diensten meer te pakken, omdat we het niet trekken. Straks raken ze het vaste team kwijt, want overspannen.
Hoe het bedrijf dat betaald, is hun probleem.
Maar tot nu toe gaat het goed.

Je zou in gesprek moeten met je werkgever. Aangeven dat het zo niet langer gaat en je er over nadenkt on weg te gaan. Dat willen ze echt niet, dus ze denken wel mee.
Zo niet, is het niet de juiste instelling waar je werkt. Bij de juiste instelling denken ze echt wel met je mee.
En werk zat, dus voor jou zo een nieuwe baan.

Maar echt... ga niet uit de zorg. Zeker als je het werk wel leuk vindt.

 

Blijf tegen jezelf zeggen: het is niet jouw probleem en verantwoordelijkheid. Ik heb ook in de zorg gewerkt en ik snap het écht. Je wil niet je collega's en je cliënten teleurstellen. Je zit niet voor niets in de zorg.

Je kan ook een telefoon aanschaffen met 2 simkaarten: 1 puur voor t werk. Dat je privé en werk scheidt. Dat je geen appjes krijgt van je werk prive. Maar dat je ook gewoon denkt: nope ik ben even niet bereikbaar.

 

Hier niet zelfsturend al komen er wel wat veranderingen maar dat komt wel goed we hebben nu net dat je gewoon je uren draait van je rooster dan heb je ook geen - uren meer. Is ff anders plannen maar wel goed te doen.

 

Mijn telefoon gaat gewoon uit na een werkdag, ben zelf ook de planner dus mij bellen ze niet voor extra diensten al doe je zelf wel vaak weer wat extra maar heb ook echt grenzen maar ook moeten leren hoor.
Heb btw best aardig wat collega's die hun uren draaien en meer gewoon niet, tegen sommige daarintegen zeg ik ook neeeeeee jij hebt al genoeg gedaan jij mag die dienst niet haha om wel voor diegene te zorgen.

 

En toch is dit wel heel makkelijk gedacht. Uiteindelijk verzorg je m dag in dag uit dezelfde cliënten. Je weet gewoon wat de gevolgen zijn als je niet extra komt werken. Daar voel je je ook verantwoordelijk voor. Want de dag erna als je wel werkt zijn die gevolgen zichtbaar. Dus ja ik snap wel dat to snel denkt ik ga toch maar. Iemand moet de mensen toch verzorgen

 

Hier ben ik het niet mee eens zelf sta je op nummer 1 want als jij ziek wordt kun je voor niemand meer zorgen. Dan heb je een veel groter probleem.

 

Ook niet (meer) mee eens. Door jezelf verantwoordelijk te maken voor een organisatie probleem, haal je de verantwoordelijkheid weg bij degene die verantwoordelijk is; de organisatie. Ik heb die jaren gedaan, de enige die er beter van werd? De organisatie. Cliënten worden niet beter van overwerkte medewerkers, kinderen niet van overwerkte moeders en zelf loop je uiteindelijk vast. Toen wij als team daarmee stopten, bleven we zelf beter in balans, konden er ineens zzpers ingezet worden en werden dingen anders opgelost. Ook stopte ik met het opvangen van de werkzaamheden die bleven liggen als er een collega minder was. Ik benoemde heel duidelijk dat ik mijn tijd nodig had voor mijn cliënten waar ik die dag heb zou gaan en geen tijd had om de rest op te vangen. Resultaat: ipv 28 ontevreden en onvoldoende geholpen cliënten, waren er 14 tevreden en kon ik begripvol naast de 14 ontevreden cliënten staan en benoemen dat ik het rot voor ze vond en verwees ik ze indien nodig door naar centraal bureau voor klachten. Ipv geïrriteerde cliënten toen ik alles op probeerde te lossen, kreeg ik begripvolle cliënten, die niet mij maar de organisatie/de zorg in het algemeen als te kort schietend zag. De organisatie kan namelijk andere keuzes maken die werkdruk kan verlagen zoals: cliënten niet aannemen als je er geen personeel voor heb. Werknemers aannemen die minder flexibel zijn, er zijn denk ik veel mensen die niet in de zorg werken omdat ze niet 6 a 7 dagen 24 uur per dag inzetbaar zijn. Maar wel bijvoorbeeld 3,5 dag per week. Die worden nu vaak niet aangenomen of reageren niet meer op vacatures omdat zij bijvoorbeeld vanwege hun kinderen niet kunnen voldoen aan de verwachtingen van zorg bedrijven. Zolang de keuzes vanuit organisatie niet gericht zijn op het oplossen van organisatie problemen, zou je je als personeel hier ook niet verantwoordelijk voor moeten voelen.

Ik wilde overigens nog wel collegiaal zijn en er voor mijn collega’s zijn. Dus ik werk alleen nog extra als een collega vrij wil wanneer het rooster al rond is en diegene vanwege iets leuks of belangrijks van haar dienst af wilt.

 

Nee is ook een antwoord he. Daarbij werk je om te leven, je leeft niet voor je werk!
Gewoon consequent nee gaan zeggen. Ik werk nu, na mijn ziekzijn, 16 uur in de ouderenzorg en zodra ze mij vragen om extra te werken zeg ik gewoon nee.

Ik werk alleen extra als een collega een extra vrije dag wil en ik er geen oppas voor hoef te regelen ofzo.

Sinds ik het zo aanpak heb ik het een stuk rustiger, ook de groepsapp werd veel te veel in gepraat over van alles en nog wat. Ik ben daar niet van gediend dus ik ben eruit gestapt Laat mij gewoon met rust

 

wat ben jij gaan doen? Ik moet over 4 weken weer beginnen, maar ik zie er nu al tegenop. Ik wil ook de zorg uit. Dinsdag gesprek bij de Kruidvat en ik hoop zo dat ik daar wordt aangenomen. Bij mij is het niet eens zo zeer de werkdruk, maar ik vind het werk niet leuk meer. Ik voel me totaal niet meer bekwaam en ik heb er ook geen behoefte aan om dat weer up to date te maken.

 

Ik ben het onderwijs ingegaan, dat mocht met de papieren die ik had. Kon later daarvoor nog een extra aantekening halen. Heb het goed naar m’n zin’