Maar wat lost op je strepen staan op? Ja voor mijn gezondheid maar het lost het personeelstekort niet op. Ze willen in het onderwijs van de zzp ers af, zodat ze terug moeten naar contract basis en het weer goedkoper is. Misschien niet zo slecht idee voor in de zorg. Alleen dan moeten ze wel flexibel zijn naar de vaste medewerkers, want heel veel zijn zzp geworden omdat het zo slecht is en je moet doen wat het bedrijf wil.
Ja geen idee, is niet hun functie. Mijn leidinggevende werkt 4 dagen in de week. En is er nood aan de man moet ze uiteraard komen, zoals in februari toen wij een reanimatie op onze parkeerplaats van bezoek. Ze weet wel hoe het zit verder, ze heeft geen eigen kantoor dus zit midden bij ons als werknemers. Ze ziet wel hoe het gaat op de werkvloer.
Op je strepen staan betekent voor jezelf zorgen en jezelf niet voorbij lopen. Je eigen gezondheid en welbevinden staat voorop! Met als bijkomend voordeel dat er minder uitval door burn out ed zal zijn. En nee dat lost het personeelsprobleem zeker niet op, daarom begon ik mijn post ook met de opmerking dat er zeker meer geld nodig is voor de zorg.
Met 1 personeelslid in de ochtend/ overdag er bij zou het al zoveel lucht geven. Maar nee alles moet verdeeld worden, zoveel uur dus zoveel te verdelen onder bijv 3 man in de ochtend. Alles is perfect uitgemeten op papier maar in de praktijk pfff. Maar goed al zou het wel kunnen, vind maar iemand. Ik had het vandaag met mijn leidinggevende nog over tegemoetkomingen vanuit onze organisatie/ evt overheid. Ik ga nu al een tijdje naar de fysio omdat ik vast zit in mijn nek en schouders, door mijn werk. Ik moet elk jaar extra fysio afsluiten voor dit. Ik ben bijna door mijn tegoed heen, want hoe meer in het pakket hoe duurder en het werd absurd duurder als ik nog meer deed qua verzekering. Is toch eigenlijk belachelijk, is werk gerelateerd. Mijn man, werkt ergens waar elke week je bootcamp kan doen en rugmassage kan krijgen. Waar met vergaderingingen uitgebreid gegeten word, bij overwerken er altijd eten besteld word, waar we ( ja ik ook) vorig jaar naar Barcelona gingen, en nu weer een weekend weg gaan binnenkort. Gun het hem hoor absoluut hij heeft er hard voor gestudeerd, en andere sector werkt anders, gaat veel geld in om. Maar ik, kan mijn eigen drinken betalen met een team uitje want geen budget anders
Inderdaad, de grote vergrijzingsgolf die eraan komt is niet zomaar op te lossen. Maar daarnaast (of misschien daarna) zou er veel meer aandacht moeten zijn voor preventie. De afgelopen decennia heeft het zwaartepunt van de zorg gelegen bij het genezen van ziekten en aandoening als ze zich voordoen. Daarin gaan we als wetenschap en maatschappij steeds verder, en op sommige vlakken wellicht te ver. Ik denk dat de focus langzaam zou moeten verschuiven van ziekte naar gezondheid: hoe behoud je (zoveel mogelijk) je gezondheid en hoe kun je daar zelf verantwoordelijkheid voor nemen. En als je een aandoening of ziekte hebt, wat kun je nog wél? De focus daarop, en op behoud van de vaardigheden die je hebt, zodat mensen minder buiten de (werkende) maatschappij komen te staan. We moeten investeren in fysieke en mentale gezondheid, zelfzorg, zorg voor elkaar, zorg voor de natuur. Ik zie daar steeds meer bewustwording van ontstaan, met name in jongere generaties. Maar we zijn er ook nog laaang niet helaas. En waarschijnlijk is wat ik nu schets ook deels een utopie. Maar ik denk wel dat er echt een dergelijke ommezwaai nodig is om de maatschappij en de zorg weer gezond te krijgen, en dat bereik je niet alleen met extra geld.
Dat verschil zie ik ook heel erg tussen mijn werk in de zorg enerzijds en het werk van mijn man en mijzelf nu anderzijds (beide in het bedrijfsleven). Heel erg schandalig hoe de zorg uitgeknepen is wat dat betreft. Veel organisaties zijn de menselijke maat echt totaal uit het oog verloren. Ook totaal niet gek dat ze geen mensen kunnen vinden op deze manier. Ik zou zelfs werkinhoudelijk best willen overwegen om terug te gaan. Vond de zorg meer voldoening geven vanuit de cliënten dan mijn huidige kantoorbaan. Maar puur die werkdruk en die schandalige behandeling als je dan een keer wat van hen ‘nodig’ hebt (bij ziekte, medische onkosten, beloning/teamuitjes, vakantie wanneer het jou uitkomt etc.) en ze dan niet thuis zijn, zorgt ervoor dat ik absoluut niet terug wil.
Misschien niet echt de oplossing waar je aan denkt, maar wat vind je van werken in het ziekenhuis? Je bent verpleegkundige toch? Daar vond ik de situatie voor personeel wel 10 x beter dan in de thuiszorg in ieder geval!
Helemaal eens met alles wat er over de zorg gezegd wordt door @femkes en @tuc en ook wat jij zegt ts over dat je man van alles krijgt om vitaal te kunnen werken in het bedrijfsleven en jij niets. Ik heb zelf in de zorg gewerkt op kantoor en er was nooit geld voor iets. We hadden goede ideeen om mensen aan te trekken qua werving (flexibiliteit, moeder contracten - dingen die nu normaal zijn in veel bedrijven maar 10 jaar geleden in de zorg echt het verschil hadden kunnen maken) maar we kregen het er allemaal niet doorheen. Ik vond het zo frustrerend dat ik weg ben gegaan. Nu al 9 jaar voor een commercieel bedrijf (ik doe ondertussen allang wat anders ook) maar het verschil hier is dat bijv werving en behoud van medewerkers als erg belangrijk wordt gezien om een sterk bedrijf te blijven. En dus worden de meeste plannen die wij indienen om medewerkers gezond en vitaal te houden, aan te spreken op de arbeidsmarkt etc goedgekeurd en komt er budget voor vrij. Maar helaas werkt dat niet zo in de zorg. Ik weet wel dat er ondertussen ook zorgaanbieders zijn die het wel enorm goed voor elkaar hebben voor hun medewerkers. Ik lees dat hier van sommige leden al terug. Ik denk dat het oprecht kan lonen dat je naar een andere werkgever gaat. Wel goed denk ik om ook te zien dat het ergens anders wel kan gaan zoals jij zou willen zonder dat je de zorg uit hoeft - wat enorm zonde zou zijn!
Ik heb gewerkt in het ziekenhuis, daar mijn bbl opleiding ooit gedaan. Maar ik kan geen nachtdiensten draaien dus ik ben wat beperkt. Ik kijk wel eens rond, zou ook graag in de gehandicaptenzorg willen of misschien doktersassistente maar ik ga zoveel omlaag in salaris niet leuk meer, ik zit nu in schaal 50 dus al hoger dan vpk in het zh.
Ben je MBO of HBO vpk? Er zijn namelijk voor HBO-vpk's net wat meer mogelijkheden qua vacatures denk ik. (En als je MBO-vpk bent, hoe heb je dat voor elkaar gekregen schaal 50 )
Mbo, gewoon door niks te doen,dat heeft de organisatie besloten. Iedereen is een schaal omhoog gegaan, van huishouding tot verzorgende/ helpende. Hiervoor werkte ik bij de Buurtzorg, daar ging het net omhoog toen ik weg ging ongeveer 1.5 jaar geleden. En half jaar later ofzo ook bij mijn huidige werkgever.
Dat is zo persoonlijk ik werk al 16 jaar in de thuiszorg en heb het super naar mijn zin zou echt niet in het ziekenhuis willen werken.
Ik zit als MBO-verpleegkundige ook in schaal 50 VVT. Mijn organisatie heeft regelmatig vacatures voor verpleegkundigen in schaal 50. Mocht je in de regio Rotterdam wonen en belangstelling hebben, geef je maar een gil!
Zoals al vaker gezegd. Van je af bijten Nee is nee. 1x HEEL duidelijk uitleggen waarom je niet extra wilt werken en wat de mogelijke gevolgen evt kunnen gaan zijn. Zoals langdurige uitval vanwege lichamelijke of geestelijke klachten of anders gewoon heel bot dat je er anders mee gaat stoppen. Ja, heel lullig voor je bewoners en ja, heel lullig voor je collega's. Maar jij bent niet diegene die dit moet gaan oplossen. Dat is je manager. Dat is de organisatie van het huis. Als jij zo doorgaat dan ga je binnenkort gewoon flink op je bek. Ben je er zo heel lang uit. Daar heeft niemand wat aan. Dan zitten ze ook met een probleem, jij zit met de ellende, je kinderen en je man enz. Been there, done it. Ik werk in de wijkverpleging en jaren terug ging het bij ons net zo. Planning die opbelde en psychologische spelletjes speelden om die dienst kwijt te raken. " dan moet ik de cliënten afbellen dat ze geen zorg krijgen, dat wil je toch niet "? Op een gegeven moment zijn er steeds meer op hun strepen gaan staan. Telefoon uit en nee is nee. En dan bellen ze maar cliënten af. Was even moeilijk maar toen dit werkelijk een paar keer noodgedwongen gedaan moest worden en er ook klachten kwamen, toen werden ze wakker. Ik ben zelf langdurig uitgevallen. Ging ook maar door. Daarna kon ik het ook gewoon niet meer. Ik heb een flinke klap gekregen van die burn out. Mn collega trouwens ook. Had ook een burnout. Via werk en bedrijfsarts wel goede begeleiding gekregen. Psychologe die ons echt heeft geleerd op de strepen te staan. Ik wordt nu na de burn out veel sneller moe, heb langer nodig om bij te komen. Ik MOET op mezelf letten. IK ga voor. Dus duidelijk aan gegeven dat ik niet voor niets 29 uur werk. Ik wil daar niet structureel overheen. Een heel enkele keer bij uitzondering en alleen op 1 vaste dag. De donderdagochtend. Ik heb een vast rooster en vaste dagen vrij. Op die dagen val ik absoluut NIET in. Behalve een heel enkele keer op die donderdagochtend. Woensdag is bijv altijd m'n vrije dag. Daar blijven ze vanaf. Ik heb een werktelefoon en die gaat naar m'n dienst ook uit. Ik weet wanneer ze me bellen dus wanneer ze me privé bellen dan neem ik niet op. Wil niet dat ze me privé bellen. Daar kreeg ik zo'n stress van.... Onze organisatie is echt wakker geworden en personeel staat hier ook op 1. Ze weten ook dat alles instort wanneer wij uitvallen. Dus wanneer er iets speelt dan kunnen we heel makkelijk via manager of de arbo arts gesprekken aanvragen om over onze problemen te praten. Met een coach, psychologe enz. En die denken echt mee, geven adviezen en de managers luisteren hier ook echt na. Ik zou in jouw geval zeker een gesprek aanvragen met de arbo arts. Aangeven dat je nu al klachten krijgt. Dat je bang bent dat je binnenkort uit gaat vallen. Kijken waar zij mee komen. En evt kijken voor een andere werkgever. Thuiszorg? Er is genoeg werk en er zijn genoeg vacatures.
Ik snap dat iedereen zijn voorkeur en eigen ervaring heeft. In mijn geval was er in het ziekenhuis echt meer (flex) personeel voorhanden als iemand ziek was, leukere teamuitjes, betere sfeer etc. In de thuiszorg mocht je alles qua diensten ‘als team oplossen’ en kreeg je een paar euro p.p. per jaar waar je dan zelf een uitje van mocht organiseren, vocht men elkaar de tent uit over de verdeling van de zomervakanties etc. Maar misschien werkte ik gewoon bij een hele klote organisatie. Ik herken veel van wat TS schrijft, al is dat van haar in een verpleeghuis.
Nou wat ik al dacht, na dit weekend werken ben ik 4 dagen vrij en dan weer 4 werken en wie word er gevraagd omdat er openstaande diensten zijn, ik ja. Maandag is echt een drama dag om op te vullen, eerst voor de dag gevraagd maar dat kan ik al niet ivm afspraken, even later voor de avond gevraagd maar dat gaat ook niet mijn man is laat thuis met werk. Nu ga ik dinsdag avond werken, zodat een ander maandag kan, maar ben er vrijdag wel af gehaald. Voelde wel dubbel want vrijdag moest dan weer opgelost worden en dat heeft een andere collega gedaan nu die ook al te veel op haar vork neemt. Maar ik blijf op mijn strepen staan, ik doe het niet extra. Ze konden ook een zzp er gaan proberen in te zetten maar dat hebben ze niet gedaan.
Is dit via de app gegaan of hebben ze je toch weer benaderd anders houden ze zich gelijk niet aan de afspraak toch?
Ik kom uit de gehandicaptenzorg en precies wat jij omschrijft ervaarde ik ook. Ik vond de manier van werken steeds minder leuk (de cliënten zeker wel!). Op een bepaald punt bedacht ik me dat ik al jaren tegen hetzelfde aanliep, anderen wél weggingen en ik maar bleef en steeds weer in dezelfde situatie belandde: langdurig zieken, collega's die gingen, het eeuwige extra moeten werken, continue werken met inval die niet alles 'mochten' waardoor jouw druk extra was, altijd maar meer taken die we erbij moesten nemen (,en we hadden al geen tijd). En waar je 'vroeger' nog wel eens je telefoon niet hoorde/van huis was, was een appgroep met openstaande diensten inmiddels orde van de dag (waar je dus 24/7 mee geconfronteerd werd)....en ik snapte het, want iémand moest komen werken. Ik was echt in een fase dat ik uit de zorg wilde en iets compleet anders wilde doen. Per toeval kwam er ineens na jaren iets op mijn pad. Toch zorg, zelfde doelgroep, maar in een hele andere setting. En wauw, ik vond het werken met mijn doelgroep weer enorm leuk, ik ben dus echt gewoon nog steeds een zorgtype! . Maaaar wel met kantoortijden, vaste dagen, geen weekenden/feestdagen, geen druk bij zieken, geen langdurig afwezigen, enzovoorts. En ik zou nooit meer terug willen. Ik zou het jezelf echt gunnen om verder te kijkennaar een werk situatie die beter bij je past. Óf je geeft heel duidelijk aan dat die punten je echt dwars zitten en het je werkplezier dusdanig ontneemt dat je anders verder gaat kijken.