Dat weet ik, had je eerder gezegd. Maar ik snap oprecht de berekening hoor je man de kinderen maar 8 tot 10 uur per week minder ziet als hij als hij 40 uur per week werkt. Zijn de kinderen dan die andere 32 uur in de week niet bij jou of zo?
Haha nee daar ging ik niet vanuit. Ik heb het eerder expres niet benoemd om @Juul75 te laten zien dat het niet altijd zo is als het lijkt. En ik verdedigde idd het feit dat er bij ons iemand fulltime thuis is en in het algemeen dat mensen goede redenen kunnen hebben om die keuze te maken. En dan gaat het direct over zoveel uren werken, terwijl dat niet per se van invloed is Ik werk alsnog 30 uur. En buiten de voetbalwedstrijden van zoon doet mijn man van beide kinderen alle trainingen enz. Het 40 uur buitenshuis werken doet dus niks af aan zijn betrokkenheid.
Op school misschien? Hij gaat tegelijk weg met de kinderen naar school, soms brengt hij ze. De kinderen zijn om 15.30 uur thuis en hij om 17.30 uur. Op woensdagmiddag is hij meestal thuis (al kan dat ivm vliegtripjes wel eens een andere dag zijn). Dan zijn de kinderen om 12.30 uur vrij. Dan kom je op 4 dagen dat hij ze 2 uur minder ziet. Tussen de middag erbij gerekend kom je op 8-10 uur per week.
Dames, ik hou er mee op, het wordt weer soort van lynch partij als het zo doorgaat. Ik ga me niet verdedigen, is nergens voor nodig. Die noodzaak zouden jullie ook niet hoeven te voelen.
Ik werk 32 uur en mijn man werkt 32 uur. Onze dochter gaat 2,5 dag naar het kinderdagverblijf. 1 dag in de week past opa op. Waarschijnlijk als de kinderen terzijnertijd naar school gaan, zal ik weer 40 uur gaan werken en blijft mijn man 32 uur werken.
Waarom wel?? Ik snap echt niet wat er nou zo volmaakt aan is om precies hetzelfde aantal uren bij de kinderen te zijn. Dat kan iedereen toch prima voor zijn eigen gezin beoordelen. Sowieso snap ik niet waarom je maximaal uren zou moeten gaan maken als het financieel niet nodig is (tenzij je je werk echt zo ontzettend leuk vindt). Ik werk echt om van te leven en ik leef niet om te werken. Ik heb wel plezier in mijn werk maar ik vind mijn voldoening en geluk veel meer thuis, gelukkig!
Ik zal nog sterker vertellen.. ik werk niet en heb geen kinderen. Ik ben een aantal jaar geleden verhuisd en had een leuke baan, wij wisten vrij snel dat wij in een traject terecht kwamen, niet wetende wat dat zou betekenen allemaal voor mijn lichaam. Ik heb veel gesolliciteerd en werd niet aangenomen zelfs niet bij een supermarkt (te oud) en ik was eerlijk over onze toekomst. Tja je moet wel als je 2-3 keer per week naar een ziekenhuis moet. Mijn vriend is zelfstandig en werkt soms 60-80 uur per week en ook al zou ik wel werken dan zou dat voor hem niet minder worden, hij is veel op locatie en dus zoals nu 8 dagen weg en dan weer 21 dagen binnenkort. Wij hebben destijds besloten dat het even goed zo is gezien de problemen die ik kreeg met alles om het traject heen, veel migraine (soms 2-3 keer per week) , heftig reageren op hormonen, verplichte bedrust en ik heb geen seconde spijt gehad dat ik dit volledig thuis kan doen. Ik zie zo vaak dat de omgeving denkt lekker makkelijk,dit is helaas helemaal niet makkelijk. Alsof je meteen minder bent als je niet werkt. Ik pas 1x per week op, doe vrijwillig een aantal dingen en heb soms niet eens tijd over als het even goed gaat. Ik doe alle administratie rond om zijn bedrijf en heb dus genoeg te doen, nu leg ik onze situatie uit en waarom geen idee maar wil toch ook eens uitleggen waarom dit onze keuze is. Stel dat het lukt hebben wij ook geen fam in de buurt voor eventueel oppas. Wij zien wel hoe alles loopt, gelukkig gaat alles goed en voor ons zelf totaal geen problemen qua financiën en hoef thuis echt niet te overleggen van hoe of wat ik precies doe. Hij is er soms niet eens haha. Maar ik ben altijd heel open en vertel alles. Eerst maar eens zwanger zien te worden en blijven prioriteit nummer 1.
En het stomme is nog dat mannen dat nooit gevraagd wordt... Dat ie het niet jammer vindt dat ie zn kind 'zo weinig' ziet.
Om hier nog op te reageren: Nee, zolang ik gezond ben, wil ik graag parttime blijven werken. Ik ben een tijdje helemaal thuis geweest maar dit brak mij erg op met 2 kleine kinderen omdat alle dagen hetzelfde leken etc. Ik werk nu 12 uur per week en dat bevalt prima. Weinig oppas nodig omdat ik vaak avonddiensten werk.
Okee, zo goed als bijgelezen. Ik weet niet of ik op iedereen antwoord geef. Ik zou inderdaad het ook even kunnen afwachten. Eerst maar de bevalling en herstellen en dan verder kijken. Ik mag alleen altijd alles graag maar geregeld hebben. Ouderschapsverlof kan ik ook nog naar kijken. Ik weet niet meer wie het vroeg en of het voor mij was of in het algemeen. Natuurlijk kan mijn man voor de kinderen zorgen, alleen hij kan niet minder gaan werken. Hij maakt soms lange dagen, buiten kantooruren en kan opgeroepen worden wanneer hij thuis is. Dus dat is gewoon lastig. Hij heeft er hard voor gestudeerd, er is veel tijd en geld in hem gestoken dus het zou idioot zijn om dit op te geven. Hij is een erg betrokken vader. Wanneer hij écht vrij is, is hij er volledig voor de kinderen. Je hoeft niet perse minder te werken om betrokken te zijn, maar dat is mijn mening uiteraard. Edit: toch niet helemaal bij met lezen.
Dat snap ik, zou ik ook zeker willen zien hier, maar bij ons is dat helaas niet mogelijk. Het verschil is dat jouw man dat kan, het fijn vind. Ik had misschien een andere partner uit kunnen kiezen, ja. Ik had niet van te voren bedacht dat de problematiek die hij ervaart zo’n effect zou hebben op het gezin. Naïef misschien. Begrijp me goed, ik zit niet in een slachtofferrol, ikzelf heb bewust de keus gemaakt thuis te blijven om de kinderen in ieder geval 1 stabiele ouder te bieden. Maar dat is niet perse omdat ik dat zo graag wil voor mijzelf, maar het is voor mij wel de beste keuze.
Ja hij kan inderdaad om 12 uur ‘s nachts nog best een nacht studeren en naar de bieb gaan of om 07.30 na een hele nacht werken.
Ik ben inderdaad afgekeurd en daarom vind ik het heel belangrijk dat mijn man zijn dromen wel achterna kan op het gebied van werk en daar kan ik indirect van meegenieten en met het meegenieten bedoel ik niet financieel, maar de voldoening die hij eruit haalt.
Jeetje Juul. Ja, natuurlijk is het een keuze om niet alles precies 50/50 te verdelen. Maar zo erg is het toch ook niet dat mensen die keuze maken? De keuze om dat wel te doen kent vaak ook praktische gevolgen, zoals het moeten wisselen van baan. Als iemand liever een wat ongelijke verdeling maakt omdat een baan belangrijk is voor een van beide partners is er toch niets aan de hand? Bovendien liggen de banen niet voor iedereen voor het oprapen.
Ik weet niet wat ik hierop moet zeggen.. heb doorgaans veel respect voor jouw posts Juul75, maar hiermee sla je de plank in veel gevallen mis. Het is niet altijd gelijk te verdelen en als ik onderhouden wilde worden had ik niet zoveel geïnvesteerd in mijn studies. Maar we hadden inderdaad wel een keuze: het was of man ft en ik thuis, of 50/50 (en daarmee te weinig inkomen,man verdiende veel meer dan ik) of we zouden onze kinderen laten ontsporen. We hebben voor hen gekozen,maar je moest eens weten wat dat mij heeft gekost. Ik ga er vooralsnog wel vanuit dat dit tijdelijk is, zodra het kan ga ik direct weer aan de slag. Toen ml en ik op de uni zaten was ons plan ieder 4 dagen werken.. zo zie je maar..
Iedereen moet het natuurlijk zelf weten... maar sommige argumenten wil ik wel even op reageren. Ik heb zelf ook lang gestudeerd en de maatschappij heeft veel geld in mij gestoken en toch ga ik nu drie dagen werken om bij de kinderen te zijn. Ik heb ze niet gekregen om ze door anderen groot te laten brengen. Ik snap daarom dus vaak niet dat mannen dat dus niet doen. Ik zag laatst iets over een Belgisch programma over artsen, Topdokters, en een orthopeed was trots dat hij 80 uur werkte en toch papa was van 5 kinderen. Dan ben je geen papa maar een zaaddonor. Maar ieder zijn keus. Ik snap ook dat er soms weinig te kiezen valt alleen worden keuzes door vrouwen en mannen wel heel anders uitgelegd.
Het is ook lastig.. mijn man ís minder betrokken omdat hij ft werkt en ik niet.. daar balen we beiden echt van. Gelukkig is hij eenmaal thuis wel 100% vader, dus stoeien, knutselen, samen met kinderen op pad enz. Mijn vader was ook zo, hij werkte 50 uur maar eenmaal thuis was hij er voor ons, zijn 4 kinderen, en dát herinner ik me ook vooral. Niet dat hij doordeweeks altijd weg was. Hopelijk zullen onze kinderen dat ook herinneren later. Het heeft allemaal zijn voors en tegens en ieder moet het zelf weten wat mij betreft