Ik sta op het punt de knoop door te hakken (mijn salaris nu is echt maar een klein extratje). Thuisblijven tot jongste ook naar basisschool gaat, ondertussen al beginnen met omscholen als de oudste naar basisschool gaat en dan hopelijk uiteindelijk zo'n 16 uur gaan werken.
Wat vind je vreemd? Financieel onafhankelijk zijn? Of het woord ‘geheim’ dat duidelijk tussen aanhalingstekens staat en waaraan je niet zo zwaar hoeft te tillen
Het beste is natuurlijk dat je samen met je partner werk/zorg/huishouden kunt verdelen. Beiden wat minder werken en wel je onafhankelijkheid behouden qua inkomen. Want anders dan dat ik hier zag kan je ook met een parttime baan (heel vaak) prima voor jezelf zorgen. En vaak kan je bij je werkgever om extra uren vragen als je in de problemen zit. Stoppen met werken omdat het vanwege de handicap van jezelf of je kind niet kan begrijp ik wel. Maar puur om lekker thuis te blijven niet. Ook qua voorbeeld naar je kinderen niet.
Sommige meningen.. Vroeger was het heel normaal hoor dat de vrouw/moeder thuis was en de man werkte. En volgens mij zijn veel kinderen van al die moeders die 'lekker' thuis bleven nu aan het werk. Dus nee ik snap je punt niet. Ik vind het belangrijk om zelf voor mijn kinderen te zorgen en niet die zorg 3/4/5 dagen bij een ander neer te leggen. Tuurlijk als het moet is het een ander verhaal, maar tegenwoordig lijkt carrière maken belangrijker dan het zorgen/opvoeden van je kind.
@Liselou met een drieling op komst kan ik het mij zeker voorstellen, als het financieel haalbaar is. Anderszijds kan het ook juist fijn zijn om naar het werk te gaan, om even met iets anders bezig te zijn. Ik vind een dag thuis vaak intensiever, ook al geniet ik volop. Je zou ook ouderschapsverlof aan je bevallingsverlof kunnen plakken. Kijken hoe je dat bevalt. Voor mijn kinderen zou ik, als zij een thuisblijfouder nodig hebben, daar alles aan doen. Zij staan op 1. Wij hebben beide inkomens nodig en ik merk wel dat werken mij goed doet (al zat ik afgelopen na jaar tegen een burn out aan...). Zakelijke sector, vaak is het keihard werken, maar tijd voor een lach en een grap is er ook.
Ik ben een aantal jaar bewust thuis gebleven en vond het heerlijk! Tijdens de zwangerschap van de oudste gestopt en heb er echt van genoten. Toen de jongste een paar maanden was had ik ineens weer zin om te gaan werken haha. Ben rustig aan gaan solliciteren en 2 maanden later was ik weer aan het werk!
Het een sluit het ander toch niet uit? Ik praat op Mn werk ook met collega’s, dat is gezellig... daarna ga ik aan de slag en dus knal ik... om maar even in die termen te blijven Maar ja, ik vind mijn werk wel degelijk ontspannend... even niet 3 kinderen die de hele tijd An Mn hoofd lopen te zeuren ‘ik wil drinken’ ‘ik moet plassen’ ‘wat eten we vandaag? Bleghhh neeeee dat lust ik niet’ Hetzelfde dus als @Shakes, mentaal zuigen ze me soms helemaal leeg en kan ik op Mn werk gewoon lekker Mn ding doen en dus ontspannen ik zie echt het probleem niet en vind het nogal veroordelend eigenlijk
Vroeger wel ja, maar tijden veranderen. Waarom denk je dat dit nu niet meer zo is? Als het echt zo goed zou zijn was het nog steeds zo. De realiteit is dat vroeger vrouwen bij het verlies van hun man of minder inkomen in diepe armoede kwamen. En dat er veel minder belang werd gehecht aan het onderwijs aan meisjes (Want die kwamen toch thuis te zitten). Verder was iedereen thuis dus had moeders genoeg aanspraak in de omgeving. En waarom wil je man niet deels voor zijn kinderen zorgen? Het is toch ook zijn verantwoordelijkheid? Ik vind het altijd erg vreemd dat al die argumenten om thuis te blijven alleen voor vrouwen zouden gelden. Uit onderzoek blijkt dat actieve betrokkenheid voor vaders erg goed is voor kinderen. Ze verlengen de verlofregelingen niet voor niets.
Alsof het een het ander uitsluit. Als je beiden 40 uur werkt is dat prima, maar als je als moeder niet werkt en vader werkt 40 uur is hij minder betrokken bij de kinderen?
Ik reageer op de eerste vraag. Als het financiel goed gaat. Je er zelf helemaal achter staat dan zou ik wel stoppen. Mijn werk is heel leuk, ik haal daar voldoening uit. Maar als ik zie wat een geregel het is om mijn kinderen ook een leuke schooltijd te geven. En kindjes te spelen te krijgen, een sport lesje, zwemles etc in te plannen in ons hele week schema. Het is een hoop gedoe. Ik zeg altijd dat ik mijn werk nodig heb om een leuke moeder te zijn. En ik wil ook graag mentaal een beetje uitgedaagd blijven. Maar het is soms zo’n gepuzzel dat ik weleens twijfel of het ook de beste keuze is.
En ik vraag me nu ik zelf ben gestopt wel degelijk eens af of het wel echt zo goed is voor de kinderen als beide ouders (veel) werken. Ik was er zelf altijd voorstander van, nog steeds wel deels, maar als ik kijk naar hoe goed het mijn kinderen doet dat ik nu thuis ben, tja, dan ga ik er wel aan twijfelen of ik er wel goed aan heb gedaan al die jaren te blijven werken.
Maar daar mag je niks over zeggen Terwijl andersom de oordelen rond je oren vliegen. Verder moet je daar niet te veel over piekeren hoor. Het is en was zoals het ism
Ik ben gestopt met werken. Heb de afgelopen jaren prive veel meegemaakt en had een mentaal zware baan. Dat is me opgebroken. Heb nog wel WW maar toen ik ging rekenen of ik voorlopig zou kunnen stoppen heb ik daar geen rekening mee gehouden. Elke maand dat ik nog WW krijg is meegenomen en gaat op de spaarrekening. Man heeft nadat ik de overeenkomst getekend had een promotie aangeboden gekregen. Fijn want hij is mijn nettosalaris er bij gaan verdienen. Wat minder is is dat ik met een opleiding was begonnen maar dat gewoon niet kan combineren met thuis en de nieuwe baan van man. Aangezien hij meer dan een ton per jaar verdient is parttime werken geen optie. Ik vind het prima om voorlopig thuis te zijn. Vanuit de WW moet ik wel solliciteren en dat doe ik ook want ik zou het ook prima vinden om weer 16 uur (zoveel werkte ik) te werken. Maar dan wel zo at ik het kan combineren. Onze kinderen zijn vaak ziek en onze jongste is 4 en wil ik niet vaker dan 1 of 2 keer naar de bso laten gaan. We hebben geen opa's en oma's die komen oppassen. We hebben altijd al gezamelijke rekeningen gehad. En we hebben ook vanalles geregeld voor het geval een van ons overlijdt. Het huis is dan meteen afbetaald en er komt een bedrag vrij waardoor we het een paar jaar kunnen uitzingen. Geldt ook voor mijn man, want als ik dood neerval heeft hij net zo goed een probleem en zal hij waarschijnlijk deze functie niet meer kunnen uitoefenen.
Nee, ik zou niet willen stoppen met werken. Dat heeft verschillende redenen: a. Ik vind het niet ethisch correct na alle opleidingen die ik heb gevolgd b. Ik vind het geen goed voorbeeld naar mijn zoon c. Ik vind mijn werk leuk en uitdagend d. Thuis zijn is leuk als het even is, maar op termijn denk ik dat ik gek word Parttime werken zou ik dan wel weer heel oké vinden; die extra tijd met mijn kleintje vind ik waardevol (terwijl ik het ook waardevol vind dat hij naar de gastouder gaat en met andere kinderen speelt, dat dan ook weer). En als mijn man me vertelt dat hij wil stoppen met werken en een financieel plan schetst waarbij dat allemaal lukt vind ik dat ook best, eigenlijk. Niet dat hij dat wil; twee à drie dagen blijven werken is voor hem ook prettig als ik het zo hoor.
Dat jij het niet wil is prima maar dat een ander het niet zou mogen beetje gek toch? Ik zie veel moeders die werk en zorg thuis helemaal niet aankunnen. Is dat een goed voorbeeld? In mijn eigen netwerk zie ik vooral mensen die allebei fulltime werken en de zorg neerleggen bij nanny’s. Omdat je in een topfunctie niet zegt, ik kom 4 dagen. Zo werkt dat niet. Is dat een goed voorbeeld? De heilige graal is 4 om 4 of man 5 en vrouw 3. Dat past vast bij de doorsnee families met twee kinderen, een hoekwoning met garage en een baan tot 2,5x modaal en daarna en daarvoor ziet de wereld er anders uit. En die andere werelden dealen met andere situaties.
Nou, dat klinkt mij best prettig ja. Maar waarom man 5 en vrouw 3, en niet andersom? Dat lijkt mij ook een prima oplossing.
Persoonlijk vraag ik me wel eens af bij bepaalde mensen waarom ze aan kinderen zijn begonnen. Want niks in hun leven wordt aangepast op die kinderen. Beide ouders willen carriere maken, dus kinderen worden naar de opvang gestuurd. Of als ze heel veel mazzel hebben komen opa en oma oppassen. Vervolgens willen die ouders ook nog een eigen leven met sport, leuke dingen doen met vrienden en reisjes zonder kinderen. En zeg niet dat ze niet bestaan want ik ken er genoeg. Kinderen zijn geen statussymbool die je op de wereld zet zodat je dat vakje ook kunt afvinken op je lijst. Voordat wij aan kinderen begonnen hebben we erover gepraat hoe we dat zouden gaan doen. Het was toen al duidelijk dat we niet op opa's en oma's konden rekenen. Maar we waren het er ook allebei over eens dat we niet onze kinderen meer dan 3 dagen naar de opvang wilden brengen. We hebben beiden een hbo opleiding. Alleen man in de richting waar geld te verdienen valt en ik in een maatschappelijke richting. Dan is de keuze toch redelijk snel gemaakt. Wanneer hij parttime zou gaan werken dan zou hij nooit verder komen. Dan sneden we ons financieel wel ontzettend in onze vingers. En dat is ook wel gebleken. Daar waar ik al jaren in de hoogste trede van de schaal zat wat salaris betreft bleef hij groeien. Uiteindelijk moet er toch geld verdiend worden en hij had er het meeste kans op.