wat een achterlijk reacties zeg, lijkt me juist ontzettend pittig om zo te bevallen, zeker als je nog zo geniet van het zwanger zijn en nog lang niet uitgerekend was! ik had een normale bevalling en was daar erg blij mee, maar ik kreeg vaak de vraag of ik niet liever een bevalling zoals jij had gehad. dat begreep ik ook niet. vriendin van mij beviel met 38,5 week binnen 6 uurtjes, en zij vond dat al vreemd, laat staan met 35 weken en een stortbevalling. blijf erover praten, misschien met je verloskundige of de huisarts, en natuurlijk met je man. heel veel sterkte!
Ik heb er geen ervaring mee, maar ik vind het absoluut niet aanstellerig. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat heel wat om te verwerken is. Er wordt aan mij regelmatig gevraagd of ik nog niet klaar ben met zwanger zijn, maar eerlijk gezegd vind ik het prima zo, laat me nog maar 4 weekjes lekker aan het idee wennen, ik moet er eigenlijk ook niet aan denken dat het nu opeens al zou gebeuren. Maar zoals je leest zijn er heel veel meiden hier die je prima begrijpen. Er bestaat zo'n schrikbeeld van een lange zware bevalling, dus ik kan me voorstellen dat zo'n snelle bevalling ideaal lijkt voor iemand die daar verder niet over na denkt, maar er zijn genoeg mensen die je wel begrijpen. Praat met die mensen, en accepteer voor/van jezelf dat je tijd nodig hebt om alles te verwerken. Heel fijn dat je wel van je meisje kan genieten
Ik begrijp je heel goed en je verhaal lijkt heel veel op dat van mij! Bij ons ging het ook heel snel en ook ruim 5 weken te vroeg. Was nog heerlijk aan het genieten en had erg veel zinin mijn verlof, lekker rommelen en met vriendinnetjes afspreken. Aan de bevalling dacht ik nog lang niet en was ik ook totaal nog niet mee bezig. Vond het wel lekker zo en mijn man was nog volop aan het klussen in het huis. Toen werd ik 's nachts omstreeks 01.00 uur wakker en dacht dat de friet verkeerd was gevallen, heel de nacht vreselijke buikkramp diarree en overgeven. Uiteindelijk om 3 uur verloskundige gebeld ( vond ik heel lullig, het was midden in de nacht op zondag maar toch maar voor de zekerheid gedaan en gezegd dat ik voedselvergiftiging had ze vertelde dat ze later zou komen want ze zat bij een bevalling. Om 06.00 uur heeft mijn man nogmaals gebeld omdat het overgeven en diarree steeds erger werd ze zei rijd maar naar het zkh, ze zou daarheen komen met de ambulance met iemand anders. Mijn man zei toen je bent toch niet aan het bevallen? Dat was heel raar, ik besefde het gewoon niet echt, had er nooit van gehoord dat dit gepaard ging met diarree en overgeven. In het zkh aangekomen had ik al volledige ontsluiting en mocht ik persen, een half uur later is onze mooie zoon geboren. Dat was natuurlijk geweldig maar ook heel apart, mijn man en ik hadden niet de tijd gehad om te wennen aan het idee dat hij geboren zou worden. De verloskundigen zeiden ook tegen mij dat ik het wel een plekje moest geven omdat ik dit totaal nog niet had verwacht en niet echt het besef had dat dit de bevalling was. Als ik er nu overnadenk vind ik het nog steeds heel apart en had ik dan ook liever een wat langere bevalling gehad en het idee dat het de bavlling was. En de tijd van je verlof die heb je ook gewoon nodig.. om aan het idee te wennen. Het gaat gelukkig heel goed. Ik hoop met jullie ook?
Sowieso is een bevalling al heel wat, maar mij lijkt het me ook geen pretje om zo snel te bevallen. Ik heb dan zelf een bevalling gehad van 27 uur (is ook niet grappig hoor) maar zo'n korte lijkt me ook niets. Qua pijn wel beter. Probeer wel te blijven praten met de mensen, vooral degene die dichtbij je staan en pas inderdaad op voor een postpartum depressie! Ik heb zelf gemerkt, dat het prettig is om met mensen te praten over mijn bevalling, ondanks ze het verhaal misschien al 100 keer hadden aangehoord. En ja ik had een pijnlijke-rampzalige bevalling, maar iedere bevalling is anders en wat jij hebt gehad, is zeker ook geen pretje! Maar praten praten praten en vooral op tijd aan de bel trekken bij de huisarts, als je merkt dat je in een neerwaartse spiraal blijft zitten...
pff kan me er wel wat bij voorstellen. je bent nog niet eens bezig met de bevalling en wil eigenlijk net gaan genieten van je zwangerschap en voor je het weet ben je ineens moeder. liam was met 41 + 6 dagen geboren en was dus een langzitter en ik kon niet wachten tot hij eindelijk zou komen en na een zware bevalling had ik zelfs al zo iets van nu al!! mijn hele wereld stond ineens op zijn kop en dan te bedenken dat ik me had kunnen 'voorbereiden'. zeker na een bevalling van 30 uur. het trok in de kraamweek met behulp van de kraamzorg gelukkig weer bij maar dat was wel mijn rustpunt. hulp in huis en langzaam wennen aan het leven met een kleine. heb wel een aantal keer flink lopen huilen. als je dat allemaal mist lijkt dat me idd enorm moeilijk en hormonaal zal zeker ook alles overhoop liggen wat ook niet meewerkt.