Mijn dochter van de zomer proberen zindelijk te maken. Lukte meteen! Was direct zindelijk, geen ongelukjes de hele zomer lang. Tot ze weer naar school ging! School is sowieso een punt omdat ze daar niets vertelt! Uiteindelijk had ze dag en nacht weer een luier om en was ze alles behalve zindelijk. Ik heb me er maar bij neergelegd, ze vondt het zelfs niet meer vies als ze in de broek plastte! Sinds van de week heb ik haar medegedeeld dat ze voortaan weer kan plassen en poepen op het potje/wc. Daarbij ook gezegd dat ze geen luier meer om krijgt. Ze is weer direct zindelijk, maar..... Elke keer als ik vraag/ zeg dat ze op het potje moet is het antwoord " ik kan het toch al?" of " ik wil niet". Ze huilt op een zeurderige manier op het potje terwijl ze uiteindelijk altijd plast! Ze is dan ook blij en trots. Heeft geen ongelukjes meer. Toch heb ik het idee dat ik teveel de strijd aanga, maar heb ook sterk het idee dat het komt vanuit haar karakter. Als zij iets niet, wil kan ik hoog springen en doet ze het niet. Ze luistert goed en kent niet echt een peuterpubertijd. Herkent dit iemand? Ze is een heeeeel makkelijk kind wat wel eigenwijs is en als zij iets niet wl, tja, dan kan ik het vergeten! Maar het is niet dat ze het niet kan, ze WIL gewoon niet! Herkenbaar en hoe gingen jullie in deze situatie ermee om? Vandaag heeft ze na school op het toilet gezeten met mama en plastte z ook op het toilet en da is al een overwinning! Ze is van juli 3. Oh en beloningssysteem...etc...is allemaal al gepasseerd, maar dit maakt geen indruk heb ik het idee.
Dat gedrag is typisch voor een 3 jarige peuter...dus ja ik herken het wel Ik zou inderdaad niet meer zo de strijd aangaan en haar zelf naar het potje laten gaan. Ik zou trouwens nu ook al vast meer gaan oefenen op de wc. Potje is eigenlijk voor nog de kleinere kinderen. Vanaf 3 kunnen ze wel op de wc
Negeren, geen strijd van maken. Laat haar maar gaan, als ze zich echt groot voelt wil ze echt niet in haar broek plassen. Prijs haar wel als ze het uit zichzelf gedaan heeft.