"Straffen" bijna 2jarige

Tuurlijk voel je je dan schuldig! Maar je moet jezelf er ook voor vergeven. Niemand is perfect, daar moeten we ook helemaal niet naar streven. Als ik een keer (onterecht of niet) heel erg boos ben geworden, dan bied ik daarna mijn excuses aan en knuffelen we. Mijn kinderen mogen best weten dat mama niet perfect is en dat ik soms mijn kookpunt bereikt heb. Daar leren we allemaal van. Het ouderschap is soms zwaarder dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Niemand kan je daar op voorbereiden Gaandeweg leer je wat wel en niet werkt. Je zal fouten maken en je zal ze niet altijd recht kunnen zetten. Dat is het leven, dat geef ik mijn kinderen mee. Lijkt mij een goede basis

 

Ik ben ook wel ongeduldig en boos soms natuurlijk; ik ben ook maar een mens en vind het ook belangrijk dat mijn kinderen die emoties bij mij zien. Als ik altijd maar vrolijk en geduldig ben, leren ze ook niet hoe ze zelf om moeten gaan met boosheid en verdriet bv. Maar ik zeg wel altijd wat ik voel en geef ook altijd aan waar ik dan behoefte aan heb (bv even met rust gelaten worden). Dat kan de oudste ook heel goed zelf nu;'Ik ga even iets alleen doen want ik ben nu te boos!'
En soms doen we dingen waar we later spijt van hebben, en dan praten we er over en zeggen we sorry. Ook heel menselijk!

 

En dit is ook echt waar! Ik ben tbm en ik werd er op een gegeven moment echt hysterisch van dat ik altijd de kinderen om mij heen had. Nooit eens even alleen naar de wc kunnen, geen tijd hebben om een fatsoenlijke maaltijd klaar te maken, de ruzies tussen die twee. Aaargh! Nu zijn ze allebei naar school. En terwijl er een stapel was en een vieze keuken op me wacht, zit ik lekker te forummen en ga ik straks uitgebreid in bad. Ik kan niet altijd 100% functionere. Dat verwachtte ik van mezelf. Maar dat is onterecht! Ik moet tijd voor mezelf nemen, voor mezelf zorgen. Het is net als in het vliegtuid: eerst jezelf het zuurstofmasker opdoen, dan pas kun je je kinderen helpen. Ik ben een betere moeder (en betere vrouw, een beter mens) wanneer ik voor mezelf zorg. We hebben thuis het stoplichtsysteem, groen betekent dat ik goed in mijn vel zit, springt het op oranje? Dan moet ik op gaan passen, want ik wil niet op rood gaan staan. Mijn streven is om zoveel mogelijk op groen te staan en dat doe ik door mezelf de rust te geven die ik nodig heb. Bij rood ben ik te lang doorgegaan en dat wil ik voorkomen. Kan niet altijd, maar waar ik voorheen constant op rood stond en volledig overprikkeld was, geraak ik er nu nog maar af en toe. Dat is een proces waar je dagelijks aan moet blijven werken, het verandert niet van de ene op de andere dag.

 

Ik neem gedurende de dag een paar keer 10 minuutjes 'pauze'; dan ga ik even naar boven en mogen ze me noet storen (tenzij het huis in brand staar ), dat werkt heel goed! En iedere ochtend sta ik even lekker alleen onder de douche, ook heerlijk. 's Avonds ga ik vaak even wandelen zodra mijn man thuis is, ook daarvan laad ik op.
Echt noodzakelijk voor mij, zo kan ik heel rustig blijven. Maar ook dan verlies ik af en toe mijn geduld, en dat is niet erg

 

Lastige leeftijd! Ik heb ook een bijna-2-jarige en die begint ook echt grenzen te verkennen, in die zin dat hij steeds meer ontdekt en ook dingen wil doen die eigenlijk nog niet kunnen of die niet mogen.

Voorbeeldje; laatst hadden we de oudste naar school gebracht, komen we thuis, hij meteen 'vies vies' , ik: nee, we gaan nu geen televisie kijken, jullie hebben vanmorgen al televisie gekeken, nu kun je wel wat anders doen. Ga anders maar met je auto's spelen. Bats, driftbui. Even later 'Ipad Ipad'. Eh nee, je mag nu ook niet op de Ipad. Bats, weer driftbui. Nog iets later 'ijs ijs' . Tja, na een tropische week lijkt het natuurlijk bijna normaal dat je elke dag een ijsje krijgt. Maar niet om 9 uur 'smorgens . Dus helaas. Maar meneer weet waar de ijsjes liggen dus tot drie keer toe zelf die vriesla open maken. Ik ga er dan heen, op m'n knieeen, kijk hem aan en zeg duidelijk 'Nee'. (de eerste keer met een uitleg waarom niet). Hij probeert mij dan weg te duwen en alsnog de vriezer te openen, maar ik blijf ook volhouden en uiteindelijk snapt hij het.
Een driftbui houdt bij hem in dat hij gaat huilen/schreeuwen, bewust dingen zoekt waarmee hij kan gooien (ondertussen naar ons kijkend, dus hij wil dan echt laten zien dat hij boos is). Ik benoem dan dat ik zie dat hij boos is maar dat hij niet mag gooien. Soms geef ik hem de bal, maar ik probeer hem ook gewoon af te leiden met iets anders, boekje, puzzel oid of vraag hem te helpen met de wasmachine.
Ook wil hij kijken als ik iets op het aanrecht doe, hij schuift dan zelf een stoeltje naar de keuken en gaat er op staan. Prima, maar niet bij het gasfornuis. Ook een reden voor een lekkere driftbui waarbij hij ook gewoon blijft volhouden en steeds weer op die stoel klimt.
Ik ben er niet voor om een 2-jarige al op de gang te zetten of een strafplek, want dat wordt dan vaak een strijd op zich (kind blijft niet zitten op strafplek, je zet hem weer terug etc) dus wij blijven zolang mogelijk uitleggen, herhalen en afleiden.

Gooien met bestek en eten aan tafel 'bestraffen' wij nu wel, want hij maakt er een spelletje van om zijn vork keihard de keuken in te lanceren als hij klaar is of iets zint hem niet. We draaien zijn stoel dan om. De eerste keer reageerde hij heel boos en verdrietig, maar inmiddels snapt hij de boodschap en als we hem weer terugdraaien (vaak al na een minuutje ofzo) dan zit hij daarna keurig aan tafel... we leggen daarbij uit waarom en wat we van hem verwachten.

 

Onze zoon van 2,5 gaat de gang op. En dat doe ik al sinds zijn eerste verjaardag, eigenlijk sinds het moment dat hij doorheeft wat wel en niet mag. Het werkt uitstekend: hij haat de gang en wil altijd graag weer terug maar snapt wel dat hij negatief gedrag moet stoppen

Hij krijgt 2 waarschuwingen en daarna gaat hij 2 minuten de gang op(voor zn eerste verjaardag was dat 1 minuut) daarna praten we het 'uit', dat vind ik wel heel belangrijk. doet hij het daarna weer dan gaat hij zonder waarschuwing gewoon weer de gang op want ik blijf niet bezig. 9/10 keer gaat het in één keer goed en is het de rest van de dag gezellig. Op echt dwarse dagen stuur ik hem nog 1 of 2 keer terug.

Hij krijgt hier o.a waarschuwingen voor: gooien met speelgoed(wat geen bal is), zijn broertje omduwen, de kat plagen..

 

Hier ook een bijna 2 jarige en ook zij zoekt ook erg de grenzen op. Ik leg haar altijd uit waarom iets niet mag en alleen als ik écht iets niet goed vindpak ik het af (na 2 x waarschuwen) zo wil ze weleens expres , voor mn ogen, klei zitten eten terwijl ik dat dus écht niet wil! Dus 2x waarschuwen en dan pak ik het af. Dat werkt.

Ik speel veel met haar en dan is er weer even een moment voor mezelf. Als ik eten ga koken is het moment voor haar om te gaan zitten zeuren op een of andere manier..dan zet ik haar echt even achter de tv. Eerder was ik hierop tegen maar een jengelend kind aan je been met gloeiend heet eten is levensgevaarlijk, de tv niet
En heel eerlijk: eerder nam ik mezelf weleens kwalijk als ik boos op r werd maar ik ben ook maar een mens, je kan niet alles 100% doen.

@vlinder: wat mooi omschreven, ik herken wat je schrijft. Mooie manier om ermee om te gaan!

 

Ik sluit me aan bij wat sommige anderen hier ook zeggen. Wij proberen zo min mogelijk te straffen en zoveel mogelijk de oorzaak van vervelend gedrag te ontdekken en aan te pakken. Onze oudste dochter van 5 straffen we heel af en toe wel eens, door haar naar haar kamer te sturen. We doen dit eigenlijk meer om de angel uit de situatie te halen en haar even te laten afkoelen, wanneer ze wat al te fel reageert.

Onze jongste van bijna 2 straffen we niet. Bij de oudste zijn was ook pas met 4 begonnen. Ik heb niet het idee dat straffen nou zoveel toevoegt. Natuurlijk gebeurt het wel eens dat haar acties consequenties hebben, die zij zelf niet zo leuk vindt (op straat niet luisteren is niet meer zelf lopen en in de buggy zitten; met speelgoed blijven gooien is speelgoed even aan de kant en een "gesprekje"met mama of papa), maar dat vind ik zelf niet onder het kopje straffen vallen.

 

Volgens sommige van jullie zullen wij ook heel streng zijn. Maar onze uk weet heel goed wat hij aan ons heeft, wij zijn consequent, knuffelig, spelen veel 1 op 1, lezen veel en ondernemen veel.

Hij krijgt een waarschuwing en anders naar de gang en 2 min op de trap. We praten het uit en geven een kus en knuffel. Sommige dingen wat hij doet is niet handig maar nog begrijpelijk en dan vertellen we ook waarom het niet kan. Je moet niet op alles reageren maarsommige dingen zijn niet te negeren. Speelgoed gooien / boeken kapotmaken is hier ook not done. 1 keer waarschuwen en dan spul weg legggen, afhankelijk hoe hij zich gedraagt wanneer hij het terug krijgt. Meestal redelijk snel.

We hebben nog geen grote drama's, op de winkelvloer liggen etc. Misschien omdat hij goed kan vertellen de drama's klein zijn, weinig op de gang hoeft te zitten.hij geedt veel knuffelt/kusjes en lijkt een gelukkig mannetje.

(Ben het er dus ook niet mee eens dat een time out het zelfde negatieve effect zou hebben als een tik, hopelijk heb ik dat verkeerd gelezen)