Nee, zo bedoel ik het helemaal niet. Het gaat juist om een hele bewuste aanpak van de situatie. Helemaal niet laat maar waaien, geen grenzen stellen e.d. Kinderen hebben juist duidelijkheid en grenzen nodig, het gaat alleen om de manier waarop je ze dit bijbrengt. Het schijnt dus dat hoe meer je je kind straft, maar ook beloont, hoe gek het ook klinkt, je kind op de lange termijn minder zelfvertrouwen krijgt. Het is best ingewikkeld om dit zo even uit te leggen, ik ben hier ook nog veel over aan het lezen. Ik ben ook op de 'gewone' manier opgevoed, zoals zovelen. Het zit erg verankerd in onze maatschappij en cultuur. Ik heb net: Opgroeien in vertrouwen van Justine Mol gelezen. Dat is dus een boek dat gaat over opvoeden zonder straffen en belonen. Echt superinteressant! Ook over hoe jezelf bent opgevoed, en hoe je daar zelf bent uit gekomen. Zelf vind ik het allerbelangrijkste dat mijn kind opgroeit in zelfvertrouwen. Ik denk dat mijn kind de maatschappij beter aan kan, als het heeft geleerd op zichzelf te vertrouwen en niet afhankelijk is van de goedkeuring of afkeuring van anderen, zonder daarbij de behoeftes van een ander te verliezen. Daarbij is kijken naar onderliggende behoeftes ook heel belangrijk. Respect voor het kind is daarbij heel belangrijk, ipv door je autoritair op te stellen in deze.
Ik ben een grote voorstander van deze theorieen, en wij hebben het in grote lijnen doorgevoerd. Alleen is mijn ervaring dat dit goed werkt in relatie volwassene-kind. Maar peuters/kleuters die in elkaars persoonlijke ruimte treden hebben nog te weinig zelfcontrole om gesprekken te voeren over onderling respect en zelfvertrouwen, als je zelf net lekker ergens mee speelt en ander kind het komt afpakken of zich mee bemoeien. Er zijn genoeg kleuters die dit helemaal niet gewend zijn uit thuissituatie (hoeven niks te delen), en ook nog lastig vinden om te gaan met een leeftijdsgenoot dat minder geduld vertoont dan mama. En tja, dan worden kinderen onderling fysiek, of onzeker, of gaan ander gedrag vertonen enz. Het enige wat hier echt 'gestraft' wordt (met even apart zitten) is herhaaldelijk fysiek duwen/trekken/afpakken/slaan of schreeuwen op elkaar. Wij leren ze voortdurend hoe je die situaties wel kunt oplossen, maar toch blijft dat lastig voor een 3 jarige.
Hier werken ze met Stap 1, stap 2 en stap 3. bij de 1e 2 stappen moet het kind zelf zeggen tegen het andere kind dat hij/zij dit niet wil, bij stap 3 mag meester er bij gehaald worden.
Dat klinkt inderdaad heel interessant. Ik vermoed dat ik onbewust al een deel van deze theorie in de praktijk breng. Ik zal dat boek eens opzoeken. bedankt
Er stond ook in dit boekje dat als een kind een ander kind fysiek geweld aandoet, hier meteen moet ingegrepen worden. Dan kan je nog steeds uitleggen waarom je dat doet, maar je grijpt wel meteen in. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat een kind er maar een beetje op los kan slaan bij ander kind. Nu heb ik 1 kind, en hoeft die natuurlijk (nog) niet te delen thuis, dus ik heb misschien makkelijk praten. Jij hebt 3 kinderen van dezelfde leeftijd, dat is wel anders natuurlijk. Ik was van de week op een verjaardag, en toen waren er 3 kinderen die allemaal met hetzelfde trek-hondje wilde spelen. Ik had echt geen idee hoe ik dat moest oplossen. Maar toen kwam mijn zwager met een idee. Iedereen gaat mag om de beurt naar de keuken en weer terug met het hondje en geeft dan het hondje weer aan het andere kindje. Het werd een heel leuk spelletje, waar iedereen van genoot!
Tja, iedere methode heeft zo zijn valkuilen. Om het minste of geringste straffen en belonen is natuurlijk niet wenselijk, zeker niet als een kind het er om gaat doen of juist fysiek geweld gebruikt uit een soort onzekerheid. Maar in nooit of te weinig belonen en straffen kun je ook doorslaan. Gaat er m.i. om dat je in de gaten houdt dat het niet te erg wordt, het is geen schande of per definitie 'verkeerd'.
Ik denk dat je zelf het beste kan bekijken wat je ergens van wilt gebruiken. Ik vind het leuk om daar dingen over te lezen. Maar na het lezen van het boek leg ik het boek weer weg en gebruik ik de dingen die voor mij werken en laat ik andere dingen ook weer los. Wat voor mij een eye-opener was, is dat bij driftbuien er vaak een onderliggende oorzaak is, en als je die wegneemt, of gewoon even benoemt ('ik begrijp dat je dat niet leuk vind, maar het is toch nee'), dat mijn kind daar vaak beter op reageert, dan dat ik haar straf omdat ze een driftbui krijgt. Ze voelt zich blijkbaar ellendig om iets, en dan krijgt ze ook nog eens straf omdat ze daar zo op reageert. Dat wil niet zeggen dat ik dan maar accepteer dat ze dingen gaat stukmaken, of mij slaan of wat dan ook. Vaak neem ik haar op schoot, en huilt ze uit bij mij. Overigens is hier 9 van de 10 keer dat ze een driftbui krijgt, gewoon honger....
In dat soort situaties werken inderdaad de creatieve oplossingen Wij zijn sinds een paar maanden begonnen met kinderen te vragen om zelf een oplossing te verzinnen als ze allemaal op 1 ding afvliegen. Dan komen ze met meest geweldige oplossingen en zijn meestal het snelst klaar met ruzie. Laatst wilden ze alle drie tegelijk bij mij op schoot tijdens het voorlezen. En stonden te gillen te duwen voor mijn neus. Ik heb toen gezegd dat ze zelf moesten bedenken hoe ze wilden zitten, maar ik kon niet voorlezen aan gillende kindjes. Na vele 'ik-wil' 'ik-wil' kwamen ze met de oplossing dat ik mijn benen vooruit en wijd moest leggen, dan gingen ze ieder op 1 been zitten, en de derde tussen de benen. Zo konden ze alle drie op mama's schoot. Ik was zoo trots op ze (al kon ik amper wat zien van het boek haha)
Oh wat superschattig! Kun je nagaan, 3,5 jaar oud en dan al zelf met zulke oplossingen komen! Daar sta je toch versteld van!