Saskia: Ik weet niet precies wat ik TE ver vind gaan en dus te streng vind. Zo'n reactie als LovelyDK net aangeeft die begrijp ik wel. Ik snap dat je in zo'n situatie zo reageert maar toch zou ik me dan wel enorm rot voelen en ik heb ook wel eens soort gelijks gereageerd en dan voelde ik me ook zwaar shit. Maar ik snap dus best dat je dan een tik kunt geven als reactie. Ik denk alleen dat ik het niet zou willen, maar zou ook niet weten wat dan wel te moeten doen?
Niet als beloning. Ik roep bijv. nooit "goed zooooooo" als hij iets doet. Wel zeg ik hem regelmatig dat ik van hem hou, of dat ik hem heel heel heeeel lief vind (mama ook heew heew heew fiefff mama, zegt hij dan terug, hoe schattig is dat, haha), en ik knuffel hem wanneer ik maar de kans krijg. Alleen koppel ik dat niet aan zijn gedrag. Niet belonen wil natuurlijk niet zeggen dat ik liefdeloos of kil met m'n kind om ga
@yummie: bekend dilemma wel hier is het uiterste wel dat ik dr "in dr lurven" grijp en dr ietwat met een zwiepje in de gang parkeer. niet hard.. maar wel eh.. tja.. duidelijk dat ik bijzonder not amused ben. en wat ik van mezelf ook niet zo aardig vind.. is zeggen dat ze moet opschietne met uitkleden (elke avond is dat huilen en drama want ze weigert zichzelf uit te kleden en gilt de hele boel bij elkaar) want dat er anders geen tijd is voor een verhaaltje vervelende is dat het prima werkt.. in no time zijn alle kleren uit en staat ze met dr pyama startklaar in dr handjes.
Oh en ik pretendeer ècht niet perfect te zijn hoor! Haha, en al helemaal niet icm de zwangerschapshormonen. Op momenten dat ik gewoon géén lontje heb, zelfs geen kort lontje, dan koop ik hem echt wel eens om met een spekkie.
Yummy maar dat heb ik ook wel heel erg! Dat schuldgevoel nadien,'maar dat heb ik ook als ik hem 'alleen maar' streng toespreek... Wat ik dan wél moet doen om dat te veranderen ben ik aan het ontdekken... Ik weet alleen wel dat niets doen geen optie is
Snap ik hoor, ik heb het inderdaad ook al bij streng toespreken. Maar ik merk ook dat hij het wel nodig heeft. Daarom is niets doen en/of negeren voor mij ook echt geen optie. Maar ik vind het wel moeilijk om iets te vinden waar ik mij aan vast kan houden, wat ik toe kan passen en waar ik me goed bij voel.
blijven terug zetten tot ze ook blijven zitten mijn kids moeten als ze zich niet gedragen (en dan is het ook echt een grote mond, niet luitseren, gillen en drammen) even afkoelen in de gang en als ze zich weer kunnen gedragen moeten ze sorry zeggen en mogen ze weer naar binnen. alicia is 3,5 en gaat vaak dan even gillen in de gang, krijsen en soms zo overde zeik dat ze bijna moet overgeven (waar papa op reageerd en der nog der zin geeft). ik negeer dit, vertel een keer dat als ze weer rustig is ze naar binnen mag (op ooghoogte dus door de knieen en rustig). vaak is het gedram zo over, knuffel en kus en klaar. vaak duurt dit alels nog geen minuutje. mijn zoontje ben ik nu het zelfde mee begonnen maar bij hem is een minuut nog erg lang, is nu nog meer zo van dit kan je verwachten als je gilt, dramt en schopt meestal is even streng toespreken en waarschuwing voor de gang voldoende
Hier ook afkoelen op de gang. Meestal niet eens echt als straf maar meer omdat hij daar even tot rust kan komen. Hij komt ook vaak vanzelf terug als hij kalar is met huilen. Buitenshuis zet ik hem ook op de gang (als die er is) of laat hem even op de grond naast de buggy zitten maar dit gebeurt gelukkig bijna nooit.
Natuurlijk gaat iets wat kapot is hier weg en is dat een straf op zich. Maar als je het goed vindt dat iets kaopt gaat... Mijn kinderen hebben zelden (ik herinner het me niet, maar het zal vast wel) iets kapot gegooid, maar wel met iets gegooid. Zodra er begonnen werd met gooien heb ik uitgelegd waarom dat niet mocht (je kunt iemand bezeren en het kan kapot gaan) en daarna mijn kind in de hoek gezet. Hier gooien ze eigenlijk nooit meer met dingen, dus het werkt? Ik zou ook even niet weten welke dingen ik ze moet laten doen om een consequentie te ondervinden: elkaar slaan, duwen, tot de ander hard huilt? Nee, ik ben dat voor, met duidelijke uitleg, strenge woorden en de hoek. Jij bent ergens fel tegen de hoek, maak ik op, en dat mag. Maar ik doe het anders. Ik wil dat mijn kinderen meteen oppikken dat we niet gooien en niets stuk maken. Gebeurt het wel een keer? Pech, en nee, ik vervang dat natuurlijk niet meteen voor iets nieuws. Maar ik hanteer de hoek en het werkt.
Zojuist nog ingezet en madam was niet van plan te blijven zitten. Ik ben er bij blijven zitten, heb rustig uitgelegd dat ze echt even moets blijven staan, omdat ze geen boekjes uit de handen van haar broertje mag trekken, waardoor deze kapot gaan. En het was zijn beurt, want we deden om de beurt. Toen vroeg ik: dus mag Siem nu het boekje? Antwoord: jahahahaha (huilend). Dan blijf je nu nog even staan en geef je elkaar dan een knuffel. Ze bleef staan en na een minuutje ging ze Siem een knuffel geven. Doordat ik rustig de tijd nam om haar gevoelens te respecteren en haar rustig uitleg te geven, bleef ze uiteindelijk toch staan. In mijn ogen is dat echt de manier om ze te laten staan/zitten. Ook lief: toen Siem klaar was, gaf hij het boekje terug en zei: nu is het weer jouw beurt... De schat! Succes!
Ik vind dat er ook heel veel goede elementen zitten in hoe jij het aanpakt. Maar ik zou idd de hoek weglaten. Ik vind dat regelrecht afwijzen en ik kan me van mezelf ook nog herinneren dat ik niet meer aan het voorval dacht als mijn ouders dat deden, maar over het onrecht wat ik voelde dat ze niet naar mijn verhaal luisterde. Dat is voor mij de reden waarom ik dat anders wil, helemaal toen ik erover ging lezen en dat mijn gevoel onderschreef. En tuurlijk wil ik ook voorkomen dat mijn kind over de scheef gaat en heb ik ook regels. Dat kan samen denk ik. Ik wil echt geen kind met een grote waffel die bij een ander de kopjes van de tafel rent.
Voor wie zin heeft om te lezen Een oudere man werd elke dag uitgescholden door een groepje tienjarige kinderen, als zij langs zijn huis kwamen op weg van school naar huis. Nadat de man voor de zoveelste keer te horen had gekregen hoe stom en lelijk en kaal hij was, kreeg hij een idee. De volgende dag liep hij de kinderen tegemoet en kondigde aan dat iedereen die de dag daarop terug zou kokmen om hem de huid vol te schelden, een euro zou krijgen. Verbaaasd en opgewonden kwamen ze de volgende dag terug en scholden nog fanatieker dan anders. De man gaf hen ieder een euro. "Als jullie morgen weer komen, krijgen jullie ieder 50 cent" zei hij. Ok, dat vonden ze ook nog wel de moeite waard. Dus de volgende dag was het weer een geschreeuw van belang voor de deur van de oude man. Hij betaalde weer keurig en zei: "het wordt me een beetje te duur. Wie morgen nog terugkomt, krijgt tien cent van me". De kinderen keken elkaar aan. "Tien cent? Daar doe ik het niet voor. En ze kwamen nooit meer terug. Wat de oude man gedaan had was hun intrinsieke motivatie lek slaan. Iets wat ze eerst met plezier deden, vonden ze nu ehelemaal niet leuk meer. Dat is nu wat miljoenen goedbedoeldende ouders, leerkrachten en andere opvoeders dagelijks doen met de kinderen die ze belonen, of ze zich dat nu realiseren of niet. Ze doden de belangstelling voor precies die dingen waartoe zij ze willen omkopen. Ipv belonen: Belangstelling tonen. Dit kun je doen ongeacht of iets 'goed' of 'fout' is. Toon oprecht belangstelling voor wat een kind bewoog om iets zus of zo te doen. Of zij nu geschreven heeft 'hij vind' of 'hij vindt', je kunt altijd vragen hoe ze daartoe komt en of ze wil horen hoe de regel ook al weer was. Belangstelling tonen kun je ook achteraf doen. Een kind dat geconcentreerd zit te spele, zal soms liever lekker doorstpelen. Misschien vindt zij het af en toe leuk een aai over haar bol te krijgen of dat je even bij haar gaat zitten om mee te spelen. Een kind dat zich verveelt en andere kinderen lastigvalt heeft misschien even tijd nodig om zijn draai te vinden en zelf ook te gaan spelen. Het kan ook zijn dat hem iets dwars zit en dat hij het prittig vindt als je hem even apart neemt en een praatje maet hem maakt. Dan toon je belangstelling voor hem als persoon, zonder te oordelen. Uit het boekje "opgroeien in vertrouwen" van Justine Mol
Persoonlijk neig ik wel een beetje naar 'de kerk staat in het midden'. Als ik iets mooi vind, dan zeg ik dat. Als ik vind dat iemand er leuk uit ziet, dan zeg ik dat ook. Maar ik ben me er wel van bewust dat je daarmee iemand soms juist een heel ongemakkelijk gevoel kan geven. Heel veel mensen kunnen niet goed omgaan met complimenten, vaak niet eens omdat ze die niet heel vaak krijgen. Ik krijg over bepaalde dingen ook veel complimenten, maar het geeft me altijd een ongemakkelijk gevoel. Terwijl als ik erover kan vertellen en meer hoor over het talent waartoe ik tot iets ben gekomen, dat voor mij veel prettiger voelt. Ik neem nu mezelf als voorbeeld, omdat ik daarmee aan wil geven wat een compliment met je kan doen. Soms wil je er iets mee bereikken, maar is het effect anders dan je eigenlijk bedoeld. Dan sla je de plank mis. En ik ben ook trots op mijn kind en ook dat laat ik haar gewoon voelen, aan alle kanten waar ik dat maar kan
@suenne: mja ik ben denk ik een beetje van dezelfde kerk hier natuurlijk complimentjes als het goed gaat. Maar ook als het minder goed gaat zeg ik vaak wel iets positiefs. Gewoon omdat ik vind dat dingen ook goed mogen zijn als ze niet af zijn of gewoon niet lukken. Wat dat betreft komt het denk ik toch wel vrij dicht bij elkaar uiteindelijk.
Ik kan me wel deels vinden in het niet straffen (tot op een bepaalde hoogte dus). Maar totaal niet in het niet belonen. Ja, misschien geven we wel te snel complimenten, maar helemaal niet? Ik kan me niet voorstellen dat dat goed is, ik denk zelfs dat dat eerder schadelijk is. Al heb ik me daar verder niet in verdiept. Ik werd zelf trouwens als kind nooit in de hoek gezet. Maar ik heb wel een enkele keer een duidelijke straf gekregen die ook het gewenste effect had. Juist doordat het zeldzaam was, nam ik de straf erg serieus. Complimenten kreeg ik daarentegen wel, maar daarnaast waren mijn ouders ook eerlijk. Dus ze hebben me niet verteld dat ik mooi kan zingen, maar beaamd dat ik daar inderdaad niet geweldig goed in ben. Daar kan ik me wel in vinden. Het punt van die hele theorie omtrend niet straffen en niet belonen is dat het bij theorie blijft. Het wordt wetenschappelijk helemaal niet ondersteund. Bovendien is het zo extreem. Als je het echt tot in het uiterste zou willen doorvoeren, dan zou je kind dus eigenlijk alles mogen. En je kunt hem/haar daar alleen vanaf brengen dmv woorden en argumenten. Dat vind ik bizar. Maar dan vraag ik me af wat je moet zeggen tegen je kind die speciaal voor jou een tekening heeft gemaakt. Zoiets als "Goh, heb je een tekening gemaakt? Waarmee heb je dat gemaakt?" Sorry, maar ik kan echt niets bedenken.
Ook niet als je daarover nadenkt? Want ik vind het altijd heel leuk om te vertellen hoe ik iets gedaan heb, waarom ik voor bepaalde kleuren heb gekozen, welke matrialen ik gebruikt heb enz Ik krijg regelmatig tekeningen van kinderen, ik sluit meestal wel af met 'ik vind hem mooi en hang hem in mijn keuken neer". Dat dan weer wel, vandaar 'die kerk in het midden'. Helemaal niet, lukt me niet eens, te flap uit voor
@yuki: je hebt toch al iets bedacht? in plaats van alleen maar te zeggen: 'got, wat mooi', toon je met die vragen al veel meer interesse. @suenne: ook actief op d&v toevallig? Hier ook niet voor straffen en dus ook geen strafbankje oid. Ik probeer ook minder complimenten te geven, maar dat zit hier er zo ingebakken dat ik dat nog heel lastig vind en ben er ook nog niet helemaal over uit of ik dat wil zeg maar.
Ok, ja, misschien komt dat doordat mijn zoontje pas 2 is. Kan hem wel gaan vragen waarom hij voor bepaalde kleuren heeft gekozen, maar daar zal niet echt een antwoord op komen denk ik. Die aandacht geef ik trouwens wel. Maar met mijn zoontje kom ik dus niet zo heel ver dus dan uit dat zich toch vooral in "wat mooi!" en "voor wie heb je dat gemaakt?" en "dank je wel, dat vind ik lief van je". Maar ik vind naast het compliment het geven van aandacht wel een leuke en goede. Dat deed mijn moeder namelijk niet, nog steeds niet, en dat vond en vind ik ontzettend irritant.
OT ja al een tijdje, maar soms voel ik hier toch meer aansluiting. Er zit daar zoveel intellect Vind het een erg leuk forum verder, fijn om te lezen hoe mensen dingen aan pakken.