Allen, Ik vroeg mij af of iemand ervaring heeft met het volgende, en me kan vertellen waar ik het beste terecht kan? Wij hebben 2 kindjes, dochter van 5 en zoon van 4 jaar. De jongste heeft al sinds hij kan staan een dwangmatige relatie met voeding. Een aantal voorbeelden: - Enorm boos worden / krijsen als zijn boterham niet naar zijn zin is. - Hetzelfde als er bijvoorbeeld iets niet op precies de juiste plek op zijn bordje ligt. - Bij de minste kans stiekem dingen uit de (koel)kast pakken, meenemen naar zijn slaapkamer en opeten. Dat kan eender wat zijn, zelfs boter, een hele fles ranja, een pak vla. - Een feestje (thuis of ergens anders), of een uitje is altijd een drama. Zolang er iets op tafel staat zal hij zeuren en moeilijk doen om iets te krijgen, of hij nu wat krijgt of niet. Naar de film gaan gaat goed zolang hij iets te eten heeft. - Er lijkt geen bodem in te zitten. Na een maaltijd en toetje is het vaak nog niet goed. Hij kan blijven eten. We hebben ondertussen van alles geprobeerd. Praten, negeren, straffen, rustig blijven, boos worden, (koel)kast op slot, op feestjes de familie instrueren om hem niet te helpen met overmatig snoepen, We zijn heel voorzichtig en leggen alles ver weg, zo mogelijk op slot, maar toch kan het gevaarlijke situaties opleveren. Zo heeft hij wel eens een pillenstrip van mijn vrouw en een potje kindervitaminen te pakken gehad. Gelukkig zonder gevolgen. We hebben ook gesprekken gehad met de schoolarts, zo bij een kinderarts in het ziekenhuis terechtgekomen. Daar is een genetische test gedaan, om een bekend syndroom (ben even de naam kwijt) uit te sluiten waarbij men niet verzadigd geraakt. Dat syndroom heeft hij dus niet. Ik weet ook niet zeker of eten het enige probleem is. Misschien speelt er meer een gedragsprobleem, hij kan namelijk voor het minste erg boos worden, of flauw en dramatisch gaan doen. Ik (vader) heb al heel mijn leven een moeilijke relatie met eten, ben sinds mijn geboorte altijd te zwaar geweest. De laatste 10 jaar niet meer, door een maagverkleining, maar dat lost het eetprobleem uiteraard niet op. Onze dochter had in het begin ook wel een erge eetdrang, en is nu nog wel meer gefocust op eten dan het gemiddelde kind, maar ze is het toch wel wat ontgroeid. Als we daar nee tegen zeggen, dan werkt het meestal wel. Omdat het bij beide kinderen speelt, en bij mij, en nog wat mensen aan mijn kant van de familie, kan het volgens de arts voor een deel genetisch zijn. Ik weet dus heel goed wat het is om altijd zin/honger te hebben en ken het traject van een maagverkleining, huidcorrecties, gezondheidsproblemen etc. Ik ben me ervan bewust dat het probleem waarschijnlijk nooit weg zal gaan, maar dat soort leven wil ik mijn zoon absoluut besparen. Mijn vraag is dus, heeft iemand hier ervaring mee? Wat zou de beste vervolgstap zijn? Een kinderpsycholoog, of misschien een ander soort gedragsspecialist? Bedankt! Een bezorgde vader
Wat lastig. Ik kan me goed voorstellen dat je je hier zorgen om maakt, vooral als je zelf ook een problematische relatie met eten hebt (gehad). Ik ben geen echte ervaringsdeskundige, maar wilde toch even reageren. Ik denk dat het heel verstandig is om naar een kinderpsycholoog te gaan. Er bestaat natuurlijk altijd een kans dat het gewoon een fase is en het vanzelf minder wordt, maar liever voorkomen dan genezen natuurlijk! Dat snel boos worden, flauw en dramatisch doen herken ik overigens wel heel erg van mijn dochter van 3,5 en hoort misschien ook wel gewoon bij de leeftijd, maar bij haar heeft het dan niet specifiek betrekking op eten. Ik hoop dat er iemand met ervaring is, die nuttige tips heeft. Succes!
Ik zou contact opnemen met een kinderpsycholoog voor het gedrag van je zoontje. Tegelijk wil ik je ook adviseren om zelf in gesprek te gaan met een psycholoog over je eigen relatie met voedsel. Ik denk dat dit nog mee speelt in de manier waarop je reageert op het gedrag je zoontje. Waarschijnlijk lukt het je niet (dit is een aanname) om ontspannen om te gaan als je zoontje bijzonder gedrag laat zien omtrent voedsel. Dit voelt je zoontje wel aan en dan ontstaat er een vicieuze cirkel. Dus ja, hulp inschakelen voor je zoontje en voor jezelf! Succes en dapper dat je professionele hulp wil inschakelen.
Ik zou idd een kinderpsycholoog zoeken. Je zoontje klinkt obsessief en het lijkt me wijsheid om daar beter naar te laten kijken, waar het vandaan komt en ook om tips te krijgen hoe je er het beste mee om kunt gaan. (ik herken het dwangmatige karakter, het drama om niets, boosheid om onbenulligheden, en geen rem op eten (inclusief overgewicht op peuter/kleuterleeftijd), bij mijn zoon. Bij hem is het autisme die het veroorzaakt)