Het is wel een feit dat niet elk kind erbij gebaat is, met gedegen onderzoek. Ik zal mijn zoon als voorbeeld nemen. Hij heeft een zeer zware vorm van klassiek autisme. Hij mist hierdoor totaal de interne motivatie om tot ontwikkeling te komen. Er zijn hele (wetenschappelijke onderzochte) therapieen om te proberen deze interne motivatie tot ontwikkeling te brengen, deze gaan gepaard met extreem veel prijzen van je kind. Dit wil uiteraard niet zeggen dat jouw methode niet goed is (ik ben heus wel een voorstander), er is wel bewijs dat het niet werkt voor elk kind. Autisme is een spectrum, wat betekent dat iedereen wel wat kenmerken heeft. Een kind dat een wat minder ontwikkelde interne motivatie heeft, zal minder goed reageren op dezelfde manier van opvoeden, dat is volgens mij wat tuc probeert aan te geven. Mijn zoon is uiteraard een extreem voorbeeld, maar hij komt totaal niet uit zichzelf tot ontwikkeling. Straffen werkt overigens ook absoluut niet, maar complimenten wel. Hij heeft ook de complimenten nodig aangezien hij door zijn beperking ook erg faalangstig is. Bij de jeugd-ggz noemen ze dit maatwerk, een kind hoeft geen beperking te hebben om soms ook maatwerk nodig te hebben. Dus ja, er zijn zeker kinderen die niet perse gedijen in jouw opvoedmethode, dat wil natuurlijk niet zeggen dat de methode niet kan werken met kleine aanpassingen speciaal voor deze kinderen.
Ik hoop dat een onderdeel van het uitleg ook is dat het kind excuses aanbiedt aan het gedupeerd kind en zegt niet meer te zullen slaan. En dat ook niet meer doet. Mijn kind herhaaldelijk laten slaan alleen omdat een ander het moet leren zou ik ook niet toestaan . Carino ook niet, daar ben ik van overtuigd. Maar ik heb het wel heel vaak zien gebeuren, en hier ook gelezen. Vaak lees je bijv dat een kind het moeilijk vindt om te delen en daardoor kinderen op dmv slaat/bijt. En dan lees je reacties: ja, hij moet wennen, dat kost tijd. Dus andere kinderen dienen als boksballen in die gewenningstijd totdat het kwartje valt?
Ik praat nergens langs, waarom? Ik zeg nergens dat mijn kinderen een ander kind mogen slaan. Dat gebeurt dus ook niet. Als ik bij iemand op bezoek ben, zijn het mensen die mij kennen en die veelal hetzelfde opvoeden als ik. Er komt geen scheef oog want we veroordelen niet. In dat geval zou ik het spel begeleiden. Dan zie ik wat er gebeurt en waar het misgaat. Ik ben ouder en geef de kinderen handvaten om anders met de frustratie om te gaan dan met slaan. Ik blijf niet waarschuwen en zitten, ik sta op en stuur waar de kinderen dat zelf nog niet in de hand hebben. Zoals ik ook al aangaf, ik geef duidelijk aan dat slaan niet mag.
Ik herken dit wel en alhoewel ik in principe UP een heel mooi begrip vind en er ook achter sta, slaan is voor mij niet acceptabel. Mijn oudste 2 hebben dat nooit gedaan en de jongste doet dat wel. Ik straf niet in de zin van dat hij op de gang moet oid, maar ik haal hem wel gelijk weg uit de situatie, simpelweg omdat ik ook niet zou willen hebben dat iemand hem slaat en niemand is die er wat van zegt. Ik word ook boos als hij iemand slaat, leg uit waarom hij dat niet mag doen en haal hem weg uit de situatie. Inmiddels gebeurt het bijna nooit meer, dus het helpt wel.
Nee inderdaad, fysiek geweld is nooit toegestaan, in geen enkel geval. Het gaat mij erom of een kind dat tich waarschuweingen krijgt en uiteindelijk op de gang staan, totaal voorbij gegaan aan zijn behoeften. Of dat ik zorg voor interventie en duidelijk zeg dat het niet mag om vervolgens op te lossen waar het om draait.
Dat blijf ik een geval van niet opvoeden vinden. Zij voeden dan heel eenzijdig op en belichten niet de kant van het inleven ineen ander. Dat is zeer kwalijk en leidt tot egoïsme. Het is ook niet zo dat een ouder die beweert vanuit de up methode op te voeden, ook daadwerkelijk consequent is, snapt waar het om draait en kennis heeft van de ontwikkeling van een kind.
Jouw kind leert: als ik sla, dan mag ik niet meer spelen. Ik wil dat mijn kind leert: hé, er zijn ook andere manieren hoe ik met de frustratie kan omgaan en ik wil een ander geen pijn doen. Nogmaals, ik tolereer slaan niet, ik blijf niet op mijn plek zitten en laat het gebeuren. Erg makkelijk van je omdat steeds aan te halen. Ik ga er tussen zitten en begeleid de kinderen dan. Ik praat op normale toon en ben niet boos. Zo krijgt mijn kind een grens, ziet het andere kind dat het niet geaccepteerd wordt en kan ik voorleven hoe je dat anders kunt aanpakken. Dat kwartje gaat vallen.
Ik vind dat je als volwassenen, kinderen en ook als ouders een bepaald verwachtingspatroon naar elkaar mag hebben...en nee je hoeft dus niet te gaan leven zoals jij denkt dat anderen dat van je verwachten maar ik vind wel dat we met zn allen een bepaalde verantwoording naar elkaar toe hebben. En ik mis dat tegenwoordig nog al eens. En daar kwam mijn voorbeeld van het slaan ook vandaan. Want er zijn natuurlijk 100en situaties. Ja ik probeer zo te begeleiden dat het spel met andere kinderen leuk en gezellig is. En dat mijn kinderen sociaal zijn en graag delen. Maar als peuter komt een kind in een fase waarin delen heel moeilijk is en ze lekker ego zijn. Ik zie dat in en respecteer dat, maar fysiek worden is voor mij not done en ook niet van andere kinderen. Als er in de zandbak ruzie gemaakt wordt om een emmer en 1 kindje duwt of slaat dan verwacht ik dat er gecorrigeerd wordt en excuses gemaakt. Maar gebeurd het een tweede keer dan accepteer ik als ouder echt niet dat het nogmaals uitgelegd wordt: nee dan vind ik dat je je kind wel even bij je mag zetten met de boodschap slaan doen we niet. Er als ouder heen gaan...je kind een meter verderop zetten en met uitleg verder laten spelen vind ik persoonlijk onacceptabel. Het andere kind ziet alleen dat het kindje verder mag spelen...dat klopt in mijn ogen niet.
Vraag aan Carino: Jij hebt het continu over de behoeften van een kind en dat je opzoek gaat naar de onderliggende behoeften, maar leer jij je kinderen ook dat andere mensen ook behoeften hebben en dat je daar niet altijd aan kunt voldoen? Bijvoorbeeld, jouw kind wil een snoepje maar krijgt deze niet, daardoor wordt hij/zij boos en slaat jou, de behoefte is een snoepje. Hangt er dan, ondanks uitleg dat je niet wilt dat hij of zij slaat, geen consequentie aan vast? Jij laat het toe dat ze slaan, en bedenkt dan dat er wel een tijd gaat komen dat ze het wel gaan snappen? Je kunt je niet mengen in de activiteit of iets in goede banen leiden want het draait om het snoepje. Nee, moet toch ook gewoon nee kunnen zijn zonder continu te bedenken wat voor behoefte je kind heeft!? Daarbij heb ik niet de behoefte om mezelf altijd in een activiteit of spel te mengen als het kijn kind niet zint. Ik vind de behoeften van mijn kinderen heel erg belangrijk maar die van mijzelf en van mijn man ook, en dat moeten mijn kinderen ook leren. Een stukje aanpassing.
Ik geloof dat wanneer een kind geen andere manier krijgt aangeboden hoe je met frustratie kunt omgaan, dit soort conflicten steeds terugkomen. Een kind zal steeds slaan omdat hij het zelf nog niet anders kan en voelt dat zijn moeder niet goed naar hem luistert. Als een kind ziet hoe je in die situatie anders kunt handelen, en zonder druk van zijn moeder hoort dat een ander pijn heeft, hij de volgende keer eerder geneigd is om hulp te vragen dan wanneer hij weet dat de moeder hem straft. Ik geloof dat die open houding en liefdevolle aanpak zorgt voor meer compassie en dat kinderen eerder geneigd zijn om iets van de ouders te leren dan wanneer het uit externe motivatie gebeurt. Punt is wel dat je hiermee als ouder goed aan de slag gaat en een kind niet aan zijn lot overlaat.
Uiteindelijk wel, maar dat duurt soms wel even. Nu is mijn dochter bijna 7 en is echt een typisch meid en weet dondersgoed waar haar broertjes op reageren en hoe ze ze uit de tent kan lokken. Maar dit is vaak heel slinks en zie ook niet alles en dan valt er weleens een pets van allebei de kanten. Ik sta echt wel positief in je methode maar denk dat het naarmate de tijd en het overnemen van gedrag van klasgenootjes het wel flink pittig kan worden.
Maar jij gaat hierin voorbij aan het unieke karakter van elk mens. Mensen zijn van nature egoïstisch, de een meer dan de ander. Als je een kind opvoedt vanuit het pure ideologie dat het kind er mag zijn zoals het is, dan accepteer je ook de minder goede kataktereigenschappen. Het is heel leuk om alleen te praten vanuit het poditieve van een kind. Maar biologisch gezien hebben wij mensen niet alleen positieve karaktereigenschappen. We zijn ook egoïstisch aangelegd want dat is nodig voor zelfbehoud. Zo kan ik nog een paar meer bedenken. En als je opvoedt vanuit de overtuiging dat het kind mag zijn zoals het is accepteer je ook de aangelegd sterke egoïstische kant. Deze ouders kunnen hun aanspraak echt heel goed onderbouwen vanuit de up theorie, ze hebben zich goed erin verdiept. Ze willen dat hun dochter zelf beslist om sommige aspecten van haar karakter aan te passen, niet dat zij dat voor haar beslissen. Ik begrijp dat jij daar anders naar kijkt, maar dat zegt niet dat zij de up methode niet goed volgen. Ze volgen het juist TE goed.
Ik mag hopen dat je snapt dat behoefte aan snoep niet onder die noemer valt? Behoefte bedoel ik als in nabijheid, uitdaging etc. In het geval van snoep is het gewoon nee. Alles wat daarop volgt, kan geuit worden maar daar volgt niet veel uitleg. Een kind dat hangt en steeds weer over snoep begint, lijkt mee verveeld en dan kan ik daar wat mee. Dan gaan we even wat doen. Verder moet mijn kind ook wachten, hoort nee, krijgt niet alles, mag niet alles. Het gaat om wat ik accepteer als gedrag op die regel en hoe ik dat in banen leidt. Dat is het hele punt. Ik heb ook twee kinderen en ik ben niet de hele dag met ze bezig. Dat zien ze en daar leren ze mee omgaan.
Dat is voor mij ook TE, ik gaf eerder al aan dat ik het scherpe randje er wel afhaal omdat ik mijn kinderen wel in de maatschappij plaats straks. Ik ben het niet altijd eens met de gang van zaken maar maak van mijn kinderen geen buitenbeentjes. Slaan laat ik niet afhangen van insintrieke motivatie. Maar bijvoorbeeld delen wel. Ik belicht in mijn opvoeding dat je niet zomaar iets hoeft af te staan, maar ik begeleid zo dat de fijne kant van delen ook gezien wordt. Ik geloof dat ze dan een prettige keuze daarin maken.
Ik lees echt heel veel moois in je verhalen, dat allereerst Maar wat ik er ook heel duidelijk uit lees, is dat jij twee jonge kinderen hebt, die nog niet naar school gaan en waardoor je ook gewoon meer tijd en rust hebt. Ik ben wat dat betreft echt wel benieuwd hoe je er in zult staan als jouw kinderen ouder zijn en jij te maken gaat krijgen met echte tijdsdruk... Want wat Tuc aangeeft, herken ik wel: soms moet je door, en is er ECHT geen tijd om elk blaadje te staan bekijken. En ook geen tijd om eerst uit te leggen, de driftbui die volgt te doorstaan, enz enz. Ik weet niet hoeveel ervaring jij hebt met kinderen? Heb je professionele ervaring met kinderen? Of put je enkel uit de ervaring met je eigen kinderen. Als ik je verhalen lees, denk ik dat het dat laatste is, eerlijk gezegd. Niet rot bedoeld, maar je komt daarin nog wel wat naief over... Ik herken namelijk wat Tuc zegt, dat deze benadering niet bij elk kind werkt. Zowel bij mijn eigen kinderen en stiefkinderen, als ook van wat ik gezien heb binnen mijn stages en werkervaring. Ik ben het wel met je eens dat het altijd de voorkeur heeft om eerst vanuit rust en begrip etc te handelen, maar sommige kinderen vragen echt om hele duidelijke grenzen en die hebben niet genoeg aan wat jij beschrijft in je berichten. Echt niet. Of die meppen een ander kind zo ontzettend hard, dat uitleg geven en wachten tot ze het gaan snappen gewoon echt geen optie is Jij geeft dan aan dat je dochter het jammer mag vinden als ze niet naar de speeltuin kan onderweg naar huis, maar dat je geen straf geeft. Ik geloof niet dat andere moeders dat wel doen, maar die pakken hun kind gewoon bij kop en kont als dat nodig is. Ik vind dat geen straf. En even boos worden op zo'n moment vind ik ook geen straf. Er is ergens een grens, die mag je kind voelen. Het zal niet beschadigd raken doordat je dan een keer boos wordt, mits het in balans is met ook geliefkoosd worden, (ik gebruik heel bewust even niet 'liefde geven', omdat anders zou lijken alsof je je kind geen liefde geeft als je boos wordt. Ik vind boos worden en grenzen stellen juist wel een uiting van liefde. Als je namelijk niet van je kind houdt, zou je echt niet boos worden). Ik hoor uit jouw verhalen wel terug dat je bijvoorbeeld je kind oppakt om over te steken, als ze jou geen hand wil geven. Maar dan is doorlopen van en naar school toch niets anders? En in de buggy zetten is dan toch ook niets anders dan wat jij doet met oppakken als ze niet mee wil werken bij het oversteken? Ik heb een beetje het gevoel alsof je er een tegenstelling van maakt, die dus geen tegenstelling is.
Tja, mijn dochter van bijna 3 heeft ook veel zelfvertrouwen en kan zich goed uiten, maar van haar juf zal ik niet verwachten dat ze alles slikt. De juf stom noemen zou voor mij ook echt niet kunnen. Dat mag ze van mij ook niet. En ze weet heel goed het verschil tussen jij bent stom en dat is stom.
Je mag wel eens komen oefenen op mijn 6-jarige en 2-jarige.... Soms werkt het wel hoor, zoals jij het beschrijft. Maar vaak ook totaal niet. Ik geef ze regelmatig ook de kans er zelf uit te komen en dat lukt ook heus wel eens, maar ook heus wel eens niet en dan vechten ze elkaar de tent uit. Daar speelt uiteraard vermoeidheid en niet-fit zijn ook regelmatig wel in mee, maar soms ook heel simpelweg het zelfgerichte: IK wil hier nu mee spelen. Ik ga dan niet de hele middag tegen een mokkend kind aankijken. Temeer niet omdat ze hier dan echt complete stampij maken en iedereen daar echt knalchagrijnig van wordt. Ik verhef dan dus mijn stem absoluut, als het de spuigaten uitloopt en ze weten hier inmiddels dat als ze op dat punt gekomen zijn, ze ECHT ECHT ECHT moeten stoppen. Dan maar even op extrinsieke motivatie.... we willen het namelijk ook gewoon een beetje gezellig hebben met elkaar en daar hoort aanpassen aan een ander dus soms bij. Binnen m'n werk met name heb ik de extremiteiten van UP en AP gezien. Kinderen die dus altijd waren aangepakt volgens de 'ik bewaar altijd mijn rust en toon begrip en als ze dan boos zijn, mogen ze boos zijn zolang als ze dat willen'. Voor een aantal kinderen werkt dat hoor, die kinderen worden prettige burgers, die begripvol met anderen omgaan. Maar voor een bepaalde groep kinderen werkt dat dus helemaal niet. Die begrenzen zichzelf vanuit die benadering niet in hun emotie, blijven altijd hangen dan in die emotie en de hele wereld moet daar dan voortdurend iets mee. Dat zijn kinderen die als pubers compleet uit de bocht vliegen en ja: die zijn er dus echt Ik ben daarom niet voor een methode, maar voor kijken naar je kind. Zou ik hier 1 methode toepassen, dan zou ik 4 ongelukkige kinderen in huis hebben...
Even over de behoeftes van kinderen: mijn dochter heeft een hekel aan aankleden, tanden poetsen en gezicht wassen. Allemaal dingen die gewoon moeten en ook steeds terugkomen. Ik geef haar de kans om alles zelf te doen, en dat heeft het wel iets verbeterd maar soms blijft ze vertragen terwijl ze echt naar school moet. Ik probeer er altijd iets leuks van te maken maar op een gegeven moment is het klaar. Dat maakt ook onder deel uit van haar opvoeding, tijdsbesef.
Ik vind je toon redelijk denigrerend, jammer. Ik beweer nergens, en gaf al eerder aan dat er soms situaties zijn waarbij ik niet anders kan dan mijn kind op te pakken. Dus als je goed leest, lees je dat ik dat zelf doe en me daar niet schuldig over voel. Verder is er nogal een verschil of kinderen vanaf hun geboorte zo worden opgevoed of dat je ze tegenkomt in de hulpverlening waar ze dus een totaal andere achtergond en opvoeding hebben genoten. Dat moet je toch beamen? De vertouwensband bouw je op, daar ga je op verder en zo kan je deze manier van opvoeden vormgeven. Verder heb ik zeker wel meer ervaring dan mijn eigen jonge kinderen. Ik snap dat in een druk bestaan het lastiger is, om dit zo te doen. Ik kies er daarom voor om te zorgen dat er zo min mogelijk haast is. Dat heb je niet altijd zelf in de hand maar ik ben daar wel heel bewust mee bezig. Ik ben heel blij dat er op pedagogisch vlak toch steeds meer geluid komt van deze kant. Ik zie steeds meer voorstanders en vind het heel goed om te merken dat in de mainstream tijdschriften ook deze geluiden te horen zijn, bijvoorbeeld Tischa Neve. Hoe zij toch zo is omgeslagen en op een duidelijke manier ouders inspireert. Ik heb nog geen schoolgaande kinderen maar houdt me wel bezig binnen scholen. Ik help hier in het montessori onderwijs om klassen meer democratisch te krijgen. Ik organiseer een soort workshop binnen de psz waar ouders bij elkaar komen en hierover meedenken. Maar los daarvan, ook als mijn kinderen naar school gaan, blijf ik zo opvoeden. Gelukkig kan dat binnen het klimaat van de school die ik kies. Ik vind het raar dat jij bepaalt dat deze manier van opvoeden geen lans heeft als kinderen ouder zijn dan 4. Gelukkig ervaren velen anderen dat anders.