Er is een groot verschil tussen straffen om bepaald gedrag te forceren of een kind een consequentie te laten ervaren. Bij straffen geef ik het signaal dat ik boos ben en dat er bewust weggehaald wordt, of dat iemand in de hoek of gang moet. Ik laat duidelijk merken dat ik het gedrag van mijn kind veroordeel en hem daarom wegzet. Bij het optillen als je moet oversteken, ben je niet boos, je vertelt dat je anders gevaarlijk is. Ik ben dan niet boos.
Prima, dan halen we dat voorbeeld weg. Als mijn kinderen aan tafel continu hun eten op de grond gooien, bewust, en ik heb al 3 keer gewaarschuwd, dan zijn ze toch echt klaar met eten en pak ik het af. Dat vinden zij echt niet leuk, dat is dus straf. Jij laat het gewoon gebeuren?
In dat geval vraag ik me eerst af hoe oud het kind is. Een dreumes van net 1 gooit met een andere reden dan een peuter van 3. Maar laten we die peuter nemen. Dan is de regel dat je niet met eten gooit. Ik herhaal dat 1 keer en dan is de consequentie zelf opruimen. Ik pak niks weg, wat je bewust vies maakt, ruim je op. Pak maar zelf een doekje en ga je gang.
Dat ben ik absoluut met je eens, en ik ben het ook absoluut met je eens dat dit vaak werkt. Maar dan blijft wat mij betreft wel overeind dat deze methode niet geschikt is voor elk kind. En dat bewustzijn mis is. Bij jou, maar veel duidelijker nog bij de 'echte' AP/UP-ers. En het stomme is, dat zij daardoor juist bewerkstelligen dat mensen een allergie ontwikkelen voor AP/UP, omdat ze van deze AP/UP-ouders het gevoel krijgen dat zij het fout doen door een consequentie te stellen. Een beetje zoals veel mensen zich voelen naast christenen die dan maar door blijven gaan over hoe zondig mensen zijn, (en voor de goede orde: ik ben zelf christen ). Niekepiek verwoordt het mooi: een consequentie is ook straf. Je kind vindt dat echt niet leuk, zal echt niet altijd gewillig akkoord gaan, en ervaart het dus ook als dwingend. Dan maakt het -op het moment dat je echt even door moet pakken- niet heel veel uit of je een kind even een time-out geeft, (op wat voor manier dan ook), of dat je -zoals in jouw voorbeeld- je kind even oppakt om veilig over te kunnen steken. In het eerste geval zal een kind zich mogelijk buitengesloten voelen, maar in het tweede geval ontneem je het kind z'n bewegingsvrijheid. Doet ook wat met een kind... Nou vind ik het helemaal niet erg dat dat negatieve emoties oproept bij een kind: daar LEER je van Pavlov, klassieke en operante conditionering: die hoek Maar welke methode je dus ook kiest: je kind ervaart op het moment van begrenzing gewoon negatieve emotie. Die emotie is nodig om te leren dat iets niet kan.
En doet ze dat denk je? Mijn dochter zou kwaad protesteren wat eindigt in geen eten meer willen en/óf straf krijgen. Hier zou dat gewoon nee is nee zijn.. Maar ik geef toe dat opvoeden moeilijk is dus hoop hier iets te leren Het klinkt vaak zo mooi, ook bij jouw terwijl het hier vaak niet gedaan wordt.
Haha ja dus de spaghettisaus die op jouw muren zit die laat je de peuter af poetsen...en dat gaat er natuurlijk niet af en dan volgt er geen straf maar heel kalm verf jij de muren opnieuw...of hoe moet ik dat zien. Met erwtjes leuk idd...maar pastasaus of spinazie....
Peuter van 2 en inderdaad hier geldt ook de regel niet met eten gooien en dat begrijpen ze maar al te goed. En jij weet net zo goed als ik dat kinderen grenzen opzoeken, dus dat eten staat daar en ik heb inmiddels al 3 keer gewaarschuwd maar ze blijven doorgaan, laat jij het eten dan staan of pak je het weg?
En dat is denk wel een groot verschil tussen 'aanpakken'. Ik laat mijn kinderen juist bewust zien dat ik bepaald gedrag afkeur. Ik keur de kinderen niet af, maar wel sommige acties van kinderen. Bijv: Bewust ruzie zoeken met zus omdat je het grappig vindt als zij boos wordt (actueel onderwerp hier in huis op het moment) is gewoon niet aardig. Zij wordt verdrietig en boos, niemand in huis wordt blij van gilpartijen en geruzie onderling. En ten slotte: het is niet aardig en netjes om iemand bewust te plagen. Dat mag mijn kind best weten, en daarmee keur ik zijn actie dus ook af. Ik vertel ze natuurlijk ook hoe ze veel leuker bepaalde dingen kunnen oplossen, en bedenk ook een alternatief. Maar dat sluit het afkeuren van bepaalde acties niet uit. Kinderen doen soms echt wel wat verkeerd. En dat doen ze soms ook echt bewust, gewoon om te testen wat voor reactie je dan krijgt (van ander kind bijv)
Dat schoonmaken: mijn oudste zou de kont tegen de krib gooien en alleen maar boos zijn dat ze moet schoonmaken en dan gebeurt het gewoon niet, (ja, ik zou haar wel zover kunnen krijgen dat ze dat doet, maar dan gaat er een hoop aan vooraf. Ik ga echt geen uur met haar zitten om te zorgen dat zij de muur/vloer schoonmaakt). En de jongste zou het alleen maar leuk vinden. Die zou er alleen maar meer van gaan gooien. Ben dan wel benieuwd hoe jij dat dan ziet en hoe jij dat aan zou pakken. Want ik snap dat dit je aanpak is als je kind hiervan leert: ik gooi niet meer met eten. Maar als je kind die lering er niet uit trekt? Wat doe je dan?
Het een sluit het ander niet uit. Ik blijf niet neutraal als mijn kind anderen pest of slaat. Ik blijf niet rustig voor me uit staren als er gekledderd wordt. Ik gaf ook aan dat ik dan begeleid en aangeef wat er gebeurt en welke gevoelens dat oproept, net als jij. Er volgt daarna geen straf. Ik probeer zo veel mogelijk kinderen in te laten zien wat het echte effect is van hun eigen handelen. Niet alleen omdat ik straf maar omdat het echt heel gevaarlijk, onhandig of onaardig is.
Ja daar ben ik wel streng in dan, het gaat mij niet om de rommel maar meer het gegeven dat je zo niet met voedsel omgaat. We gooien ook bijna nooit iets weg kwa voeding.
Als je het zo uitlegt straf ik idd ook, maar dan moet de "straf" wel bij de gebeurtenis passen. Ik noem het dan gewoon consquenties. Als er met stift ergens op gekleurd wordt, dan is de consequentie dat ik de stiften afpak na 1 waarschuwing. Een straf in mijn ogen is dat niet, dat zou ik het vinden als ik hem ervoor op de gang zou zetten.
Ik kan me niet voorstellen dat als je normaal aan tafel zit, zonder druk en gedoe dat een peuter dan elke avond op rij weer het eten op de grond kiepert. Dat is negatieve aandacht vragen en daar ligt weer een behoefte. Ik sta dit dus zelf niet toe maar ga me wel afvragen waarom het eten zo loopt om de volgende keer anders te laten verlopen. Is het verveling, moeheid, druk om te eten, oraten de ouders steeds over werk etc. Gedrag heeft een reden. En natuurlijk is het natuurlijk coor een kind om een grens te zoeken, maar niet zo extreem als het goed in zijn vel zit.
Dat leef ik ook voor en ik zeg het maar ik kan daar nu op 2/3 jarige leeftijd nog weinig begrip aan verbinden. Dat speelt dan voor mij meer als ze iets ouder zijn, zoals bij jou.
Fijn om te lezen Wat je ook schreef, ik denk dat wij bijv op heel veel vlakken hetzelfde handelen, al is dat soms vanuit andere uitgangspunten. Alleen zullen ze bij mij echt wel wat sneller de grens bereiken en die consequentie horen. Maar dat is per persoon verschillend. Er zijn ook genoeg mensen die wel een strafplek gebruiken, maar eerst eindeloos waarschuwen en dreigen.
Ik denk ook dat er sneller en duidelijker consequenties volgen naarmate ze ouder worden hier. Het inzicht in bepaalde situaties moet er wel zijn en mijn kinderen zijn 15 maanden en bijna 3, dan mag je langzamer leren
Mensen associëren straf vaak met de trap, gang, stoeltje, vroeg naar bed, geen tv etc. Alleen straf is gewoon een consequentie. Iedere ouder straft, anders hou je niet genoeg van je kinderen, en ja dat durf ik hardop te zeggen. Mijn ene dochter is ontzettend verdrietig als er een consequentie volgt waarbij ik iets afpak zoals viltstiften terwijl zij voorafgaand een poging heeft gewaagd om ermee op tafel te kleuren. Het interesseert haar niets als ik haar in de hoek zet of op de gang. Beide manieren is een straf of consequentie maar voor haar gevoel voelt dat afpakken veel oneerlijker.
Ja dat is wel heel belangrijk, natuurlijk is hier wel sprake van pesterijtjes onderling maar hoef verder amper boos te worden, kan gerust net 4 kinderen boodschappen doen of de stad in en iedereen is verder rustig. Denk dat het vooral ligt in kalmte en geduld, we zitten bijv ook niet voor niks om half 7 al aan het ontbijt terwijl we pas om 08.10 de deur uit moeten.
Carino, jij reageert niet op mijn specifieke vraag, pak jij het eten af? Jij gaat alles weer overanalyseren en verwijt het aan negatieve aandacht, behoefte, verveling, moeheid en ga zo maar door. Er wordt bij ons gewoon niet met eten gegooid punt uit! Als dit na 3 keer waarschuwen nog steeds gebeurd, dan wordt het eten afgepakt en dat is een consequentie dus een straf. Jij kan mij niet wijsmaken dat dit bij jullie nooit voorkomt of nooit voor gaat komen. Ga jij dan geen consequentie stellen omdat je het sneu vindt dat je kind moe, verveelt of niet lekker in zijn vel zit?