Nou, een straf bedenken die ze erg vinden is toch wel normaal? Heeft niks met pakken te maken maar met de activiteit. Mn oudste zou het vreselijk vinden om een uur niet te knutselen, de jongste heeft weer een andere aanpak nodig.
Ik geloof niet dat een kind, dat zich goed voelt, elke avond eten op de grond smijt. Dan heb ik het over kinderen waarbij je iets kunt uitleggen. Een dreumes is een ander verhaal.
Ik lees dit topic al een tijdje en vind het zeer boeiend! Allereerst: Carino: petje af voor al je reacties, zo te lezen ben je iemand met veel geduld en beheersing. Bij ons thuis zijn we ook meer van de 'consequenties' dan het klassieke 'straffen' (time out, strafstoeltje etc.). Onze oudste zoon reageert hier heel goed op, dat kregen we ook op school al te horen. Als je hem uitlegt wat je van hem verwacht en waarom, pakt hij dit goed op. Hij houdt erg van structuur en duidelijkheid, dus het zit in zijn aard. Ik heb nog wel een situatie waarvan ik me afvraag hoe jullie dat zouden oplossen. Onze oudste zoon is gelukkig een gezond kind. Maar zoals alle kinderen heeft hij wel een een pijntje of een verkoudheid o.i.d. Het vervelende is dat hij volledig over de rooie gaat als ik iets wil doen om het beter te maken, zoals een koud doekje op een zere plek of een paracetamol als hij pijn heeft. Op dat moment is er de mogelijkheid niet om hem rustig uit te leggen waarom dit nodig is, want hij is overstuur. Een korte tijd later met hem praten heeft ook nog niets opgeleverd, dan zegt hij alleen 'dat vind ik gewoon niet leuk'. Wat zijn jullie ideeen? Hoe zouden jullie dit aanpakken?
Je hoef geen verwachting te hebben van andermans opvoeding. Je mag verwachten dat jou kind niet geslagen wordt. Hoe dat bewerkstelligd wordt en of er straf volgt, is niet jouw zaak bij de zandbak. Ik verwacht ook niet dat jij niet straft omdat ik dat zelf niet graag zie. Dat is aan jou.
Hangt van het medicijn af. Ik leg het belang van medicijnen altijd heel uitgebreid aan kinderen. En ik geef echt toe dat het soms niet fijn is en dat ab geen lekker drankje is. Ik ga het ook absoluut niet verstoppen in snoepjes of ranja of zo. Ab moet je wel innemen, ik geef de kids de keuze HOE ze het willen drinken en daarna mogen ze ook prima zeggen dat het heel vies is. Want dat is het namelijk ook. PCM vind ik op de grens. Ik leg uit wat de PCM doet en hoe het gaat helpen. Onze kinderen accepteren het dan wel. Zo niet, dan zou ik kijken of het echt nodig is. Natte doeken en plijsters leg ik ook uit. Ik beschrijf wat de consequentie is van het niet laten gebruiken. Mijn zoon heeft een hekel aan pleisters. Hij mag wel ervoor kiezen om deze niet op een wondje te plakken, maar dan accepteert ie ook de consequenties. Bij een bloedende wond is dan het gevolg dat hij blijft zitten totdat de bloeding gestopt is en totdat het infectiegevaar is geweken. En dat duurt soms lang, dus hij kiest wel eieren voor zijn geld. Natte doeken ook, dan heb je maar een zwelling.
Ik snap dat jij dat vindt..maar ik zie het anders. Ik vind dat er soms best gestraft/consequentie mag worden/volgen ook t.b.v. het "andere" kind. Een kind wat geslagen/geduwd wordt heeft ook gevoelens en behoeften, als die ziet dat een kind even uit de zandbak gehaald wordt is het een bevestiging dat dit dus niet geaccepteerd wordt. Ik vind dat belangrijk...en door een kind verderop te zetten en door te laten spelen kan dat het andere kind een vervelend gevoel geven...die dat hoogstwaarschijnlijk nirt uitspreekt maar stilletjes doorspeeld dus je kunt dat ook niet uitleggen dan
Zo gaat het hier nu ook. Laatst toen hij krentenbaard had, moesten we er echt (antibiotica) creme op smeren. Toen hebben we wel gezegd dat hij een cadeautje kreeg na 10 dagen goed meewerken. Dat was vooral omdat we het ook 3x per dag moesten schoonmaken en dat was behoorlijk pijnlijk. We hebben de 10 dagen bijgehouden op de kalender zodat hij een idee had hoe lang hij deze 'kwelling' moest ondergaan. Toch twijfelde ik daarna of het nu slim was om hier een 'beloning' aan te koppelen. PCM of natte doek laat ik eigenlijk ook altijd aan hem over. Wil je het niet, dan niet. Het lastige is misschien dat ik het zelf zo graag beter wil maken voor hem, omdat ik het zielig vind.
Jij bent verantwoordelijk voor je eigen kind en je kunt ook uitleggen dat anderen iets wel eens anders doen. Om mijn eigen situatie nogmaals duidelijk te maken: ik zal naast de kinderen zitten en vertellen aan mijn kind dat slaan niet mag, ik maak duidelijk dat slaan pijn doet en dat we niet verder kunnen spelen als er geslagen wordt. Zo hoort een ander kind ook dat slaan niet geaccepteerd wordt. Het wordt dus niet toegestaan. Als mijn kind herhaaldelijk blijft slaan, haal ik hem uit de situatie, niet alleen maar laten we de andere kinderen rustig verder spelen. Ik kan ook niet veranderen dat jij wel een kind apart zet, dat kan ik niet verlangen. Dus doe je het met hoe het is.
Dit. Dingen die echt moeten, moeten. Probeer het ook zo makkelijk mogelijk te maken, ze mogen meedenken over de manier. Andere dingen zijn en keuze. Bij mijn dochter helpt rollenspel wel. We spelen eerst wat situaties door met een pop of duplo ofzoiets. Maar dat zal niet bij elk kind werken.
Ik weet niet hoe je dit nu elke keer leest, maar ik heb het over een enkele keer. Hoe zou jij dat oplossen als zelf de vloer schoonmaken niet helpt om het kind te leren dat gooien met eten niet mag?
Dat zal best, het is alleen niet mijn manier van doen. Als ik mijn kind elke keer een schop geef als hij iets doet wat niet mag, legt hij het verband vast ook wel, maar daar kies ik ook niet voor.
Woow er is flink veel geschreven..! Ik blijf het interessant vinden carino. Maar ik merk ook dat het voor mij te onduidelijk is. Hoe geef je de grenzen dan echt? Wat doe je dan echt als je kind toch blijft slaan. Want uiteindelijk blijven kinderen tot een jaar of 6 zichzelf toch in het centrum plaatsen. Vanaf ongeveer die leeftijd gaan de hersenen zich op die manier ontwikkelen zodat ze ook naar de behoeften van anderen kunnen kijken en zich kunnen inleven. Ik snap ook dat als je deze methode ineens inlast, dat het flink veel tijd kost om hetzelfde resultaat te boeken al wanneer je hier vanaf de geboorte mee bezig bent. Maar dan nog is niet elke methode in zijn geheel geschikt voor elk kind is mijn mening. En los daarvan, moet het ook bij een ouder passen. Ik denk dat wij er delen van toepassen, maar niet eindeloos. Ik vind naast dat ik het mooi vind klinken, ook vermoeiend klinken. Het voelt alsof ik elk moment van de dag ermee bezig moet zijn, om dus steeds te kijken naar hun behoeften. En ik vind mijn kinderen het allerbelangrijkste, maar ik hou ook wel een beetje van mijzelf en van tijd voor mijzelf... Mijn kinderen krijgen dus ook wel eens te horen dat mama geen zin heeft of dat ik even nu niet wil uitleggen. Dus deze gehele methode klinkt voor mij alsof ik niet helemaal mijzelf kan zijn ofzo. Ik ben van mening dat positiviteit erg belangrijk is. Evenals uitleggen en prijzen. Natuurlijk moet dat prijzen wel gemeend zijn en mag dat ook zijn dat je het anders verwoord. Wat mij in 'kijk luister en begrijp' van Jantine Peters erg aansprak is gevoelens benoemen. Het kind laten zien of vragen wat bepaald gedrag voor invloed heeft op een ander. Ik denk dat het goed is om hiermee bezig te zijn, ook al kun je sommige dingen nog niet verwachten van een kind in een bepaalde leeftijd. Vergelijkbaar met een kind van 1 willen leren zwemmen: dat gaat niet, omdat het kind nog niet beschikt over de lichamelijke en/of emotionele vaardigheden. Maar samen watervrij worden lukt wel. Ik vind het wel mooi om te lezen hoe verschillend het kan en dat sommigen gewoon heel duidelijk hebben wat voor hun en hun kind werkt. Kortom, ik denk dat het niet alleen bij een kind moet passen, maar ook bij de ouders. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden hè..! Hier ook wel geïnteresseerd om een topic te openen over opvoedingsstijlen...!
Ja, dat is dus wel wat ik juist probeer te vermijden. Ik snap je gedachtegang wel, maar zo sta ik er zelf niet in. Ik probeer gewoon heel erg de consequenties/straf (hoe je het noemt) bij het getoonde gedrag te houden. Als mijn zoontje in de winkel met het wagentje gaat rennen, dan waarschuw ik 1 keer en als hij dan doorgaat pak ik het wagentje. Dan ga ik er niet nog voor kiezen om hem bijvoorbeeld geen koekjes meer te laten kiezen, omdat dat hem misschien harder pakt of dat hij dat erger vindt.
Heb je het over het weigeren van het schoonmaken of als het de volgende dag weer gebeurt? Je schrijft enkele keer maar ook wat ik doe als zelfs schoonmaken niet werkt?
Oja, nog een vraagje: ik vind dat mijn kinderen ook normen en waarden moeten leren ala dankjewel, meneer, mevrouw, excuses aanbieden indien nodig. Maar natuurlijk willen ze dit ook wel eens niet. Wat dan? Ik ben wel eens de strijd aangegaan, maar die is amper te winnen.
Vanuit mijzelf: ik ben niet zo'n moeder die in de winkel zegt: "en wat zeg je dan?" Ik vertel ze wel dat het netjes is als ze dat doen en verder doe ik het zelf actief en daar leren ze ook van. Bij mijn oudste 2 heb ik het nooit gevraagd, maar ze zeggen het wel allebei en mijn jongste begint daar nu ook mee. Dit geldt ook voor sorry, ik vind dat een niet gemeend, op commando sorry zeggen, niets voorstelt. Je zegt sorry als je dat zelf meent en als het uit jezelf komt. En dat leren ze dus van jou als ouder. Zelf zeg ik altijd alsjeblieft en dankjewel en dat nemen ze dus over.
Suus, dat is ook waar. Dus eigenlijk vind je dat dmv zoiets bespreken en goed voorbeeld geven, het vanzelf komt? Omdat er meerderen zijn die dit topic interessant vinden, ik heb er eentje bij clubs geopend om in verder te gaan: http://www.zwangerschapspagina.nl/algemene-clubs/567534-opvoedmethoden.html#post18409743
Ligt bij mij aan de leeftijd. Mijn dochter van bijna 3 verplicht ik niks. Ik leef wel heel bewust voor en zeg altijd dankjewel en alsjeblieft. Als ik zou dwingen, doet ze het natuurlijk niet. Nu vindt ze het zelf leuk worden, juist omdat ze zelf initiatief kan nemen. Wanneer ze uit zichzelf dankjewel zegt, bijvoorbeeld in een winkel, ga ik er wel op in. Ik zeg bijvoorbeeld dat die mevrouw het leuk vond dat ze bedankte. Dat die mevrouw het fijn vindt om iets te geven als ze merkt dat mijn dochter er blij mee is. Ik zeg dus zelf niet hoe goed ik het vind, maar laat haar inzien dat het haar en de mevrouw wat oplevert om zo met elkaar om te gaan. Mochten ze ouder zijn, dan verwacht ik meer. Dat is weer het punt waar ik de up wat versoepel omdat ik vind dat je met een jaar of 7/8 dit kunt begrijpen en kunt doen. Mocht een kind heel verlegen zijn, oefenen we samen. Ligt weer aan het karakter.
Ik ben dus wel zo'n moeder die zegt: "en wat zeg je dan"?? ook mijn zoontje van 2 moet dank je wel zeggen als hijneen worstje bij de slager krijgt. Ik wacht niet tot ze dit vanzelf overnemen. Ik wil ook niet dat ze alleen dank je wel zeggen omdat ze dankbaar zijn (ook natuurlijk) maar ook gewoon omdat "het zo hoort". Ik vind deze simpele beleefdheidsvormen heel belangrijk. Ik zal een kind niet dwingen tot iets buiten zn comfortzone (mijn dochter hoeft op een drukke verjaardag niet iedereen langs om een handje te geven) maar de jarige moet ze feliciteren.