Eens met tuc. Een kind is geen robot, gelukkig, en ieder kind is verschillend. Ik heb een tweeling, allebei in dezelfde fase maar totaal verschillend qua karakter. Wat voor de één werkt, werkt voor de ander totaal niet, ik moet gewoon veel schakelen en uitproberen hoe ik het beste kan inspelen op situaties. Voor mij betekent opvoeden vooral dat je goed naar je kinderen kijkt en daarbij leg je er ook een stukje van jezelf, want ook een ouder is geen robot, we zijn allemaal verschillend, we maken allemaal fouten. Ouder/opvoeder ben je niet in één keer, daar groei je in en je blijft groeien. We doen het allemaal vanuit ons beste gevoel en er is geen één juiste manier, er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden.
Je slaat de spijker op z'n kop: een up ouder speelt in op de behoeften van een kind, kijkt naar wat er specifiek nodig is per kind. Persoonlijker kan het niet worden.
Je snapt mijn punt niet...mijn dochter is exact ( zoals ik het lees) als die van jou en heeft bv nog nooit 1 vinger naar iemand uitgestoken...ook nu op school als 6 jarige niet. Maar de jongste vind sommige dingen lastiger te begrijpen en duwt nog al eens zoals veel peuters. Ja ik leg uit waarom ik dat liever niet zie, wat ik graag zie en waarom het voor een ander kindje naar is. Maar duwt hij nogmaals dat kindje zet ik hem even weg (niet afgezonderd) want hij moet leren dat dit dus totaal onaanvaardbaar gedrag is. Dus mijn vraag: als jouw kind een ander kindje slaat...jij doet wat jij in zo'n situatie doet en ze slaat nog 1 of 2 keer. Het mag niet zeg je maar je straft niet....wat doe je dan?
Ik ben geen up ouder, maar ook ik speel in op de behoeftens van mijn kinderen. Ik doe het op een andere manier, iedereen doet het op een andere manier, gelukkig maar anders zou het een beetje stepford-achtig worden. Er is geen één juiste manier, opvoeden is geen methode, het is een gevoel vanuit jezelf gericht op je kinderen.
Jouw zoon is nog te jong om zich echt in een ander te verplaatsen. Deze leeftijd is vaak ook lastig omdat ze steeds mee kunnen maar ze zijn hard op zoekmaak manieren om zich te uiten. In jouw geval zou ik blijven herhalen. Gewoon heel kort, slaan doet pijn en weghalen uit de situatie. Je kunt best een kind uit de situatie halen, zeker als een ander kind de dupe is, maar je hoeft hem niet alleen weg te zetten. Jouw signaal is dat slaan niet acceptabel is en dat daar een grens ligt. Je kunt vanaf deze leeftijd steeds meer oefenen in hoe je frustratie anders kunt uiten, speel rollenspel of iets. Speel situaties na wanneer er niks aan de hand is. Kijk ook naar wanneer deze situaties zich voordoen, is het binnen of buiten, voelt hij zich onmachtig bij andere kinderen? Waarom heeft hij die drang tot slaan? Probeer het voor te zijn door eerder in te grijpen bijvoorbeeld. Ik kan er geen eenduidig antwoord op geven, want ik ken je kind niet.
Nee ik hoef geen uitleg over mijn kind ik weet precies hoe ik hem aan moet pakken en twijfel daar niet aan. Ik vraag wat jij met jouw kinderen doet als ze slaan...jouw uitleg krijgen en vervolgens nog 1 of 2 keer slaan. Wat doe jij dan met jouw kind.
Dat ligt aan de reden waarom ze slaan (slaan hier eigenlijk nooit), waar we zijn en waarom zij de behoefte hebben om te slaan (andere kinderen, moeheid, verveling). Ik herhaal dat we niet slaan en kijk of ik moet begeleiden in het spel. Voorleven hoe het anders opgelost kan worden. Of zorgen voor rust als dat nodig is. Of starten met een nieuwe activiteit. Ik zeg wel heel duidelijk dat dat slaan niet juist is en herhaal wat een alternatief is. Kwartje valt wel een keer.
Het is trouwens ook sterk afhankelijk ande leeftijd. Ik. Benader een dreumes heel anders dan een peuter. Zo ook een kind van 8 of een kleuter.
Ik begrijp wel wat je bedoelt. Er is een groot verschil tussen het opvoeden met grenzen en consequenties , maar zonder time-out straffen, en heel rechtlijnig vasthouden aan een methode waarbij soms voorbij gaan wordt aan het karakter van een kind en de impact op de omgeving. Ik heb geloof ik hier ooit verteld over een kinderverjaardag waarbij het feestje zowat verpest werd voor de jarige omdat een 2jarig meisje koste wat kost zelf de kaarsjes wilde blazen en taart wilde snijden. Vanuit het kind snap ik dat wel, Ze was thuis gewend dat zij dat mocht doen, ook al zijn mama/papa/oma/opa jarig. Geen andere kinderen in de familie. Moeder kreeg deze 2jarige niet uitgelegd waarom een ander kind dat 3 werd heel verdrietig zou worden als zij zijn feest overneemt. Ze was te klein om zich daar in te leven en was eerlijk gezegd gewoon een 2jarige peuter waarbij de wereld compleet om haar heen draaide. Haar gedrag paste bij haar leeftijd, maar de aanpak van de moeder niet. Ze weigerde om het kind weg te halen bij de taart want dan zou ze de integriteit van het kind doorbreken, ze bleef maar uitleggen. 2jarige bleef gillen 'ik wil bjaaazeen' , 3jarige stond te huilen, de rest zat te wachten of de jarige eindelik zijn kaarsjes mocht blazen. Het was echt niet leuk meer. Dit meisje is inmiddels 7 en vertoont nog steeds hetzelfde gedrag, inmiddels voert ze eindeloze discussies waarom zij het recht heeft om overal alles als eerste te mogen doen of om alles te mogen bepalen voor iedereen. Haar ouders vinden het prima, zolang ze het goed kan onderbouwen. Vriendschappen zijn echter heel moeilijk, en het meisje raakt hier ook verdrietig van. Ze begrijpt oprecht niet waarom niemand met haar wil spelen. Wat ik eigenlijk wil zeggen ) Ervis geen opvoedingsmethode, maar de opvoeding vanuit de ouder welk gericht moet worden op elk kind afzonderlijk.
Maar dat is toch ook geen up opvoeding? Dat kind wordt geleerd dat alles om haar draait, zij altijd mag kiezen, zij nooit hoeft te wachten en er geen grens is. Dat is geen opvoeding. Dat is totaal anders.
Ik ben helemaal van het uitleggen, bij mijn dochter levert dat ook in 9 van de 10 situaties op dat ze het begrijpt en accepteert. Maar heel af en toe is er in mijn ogen niks mis met 'omdat ik net zeg' en 'nu is het even klaar en we doen het zo'. Maar dat lijkt tegenwoordig niet meer te mogen. Volgens mij moet je kind ook leren om zich in sommige situaties gewoon even neer te leggen bij wat er door een ouder of leidster bepaald wordt en even simpelweg het gezag te accepteren. Niet alles kan gaan zoals jij het wilt en ook kun je niet alles begrijpen, heb ik ook wel eens last van maar ik heb gelukkig geleerd om me ook wel eens bij dingen neer te leggen. Ik wil mijn kinderen de wereld leren begrijpen zodat ze er goed in kunnen functioneren dus ik leg uit. Maar ik wil ze ook leren dat ze moeten luisteren naar een meerdere die op,dat moment verantwoordelijk is en dat ze zich soms dienen te voegen naar een situatie.
Carino ik vind dat je goed uitlegt wat jouw opvoedvisie is . En veel van wat jij zegt leef ik ook na maar jee soms is de koek gewoon op! Kinderen vragen toch om grenzen althans die van mij. Hij gooit met speelgoed de eerste keer zeg ik stop met gooien zo gaat je speelgoed kapot. Maar als hij maar door blijft gaan belandt waar hij mee gooit boven op de kast.
Hier ook hoor. Ik waarschuw 3x en dan gaat hij gewoon op zijn stoel en waar hij mee gooit op de kast. Vriendin van mij werkt ook via die methode wat ik opzich een mooie methode vind hoor maar het moet ook passen bij jou als ouder en dat is bij mij niet zo. Ben wel van het uitleggen hoor, ze weten precies waarom ik welke actie onderneem maar heb wel een korter lontje dan mijn vriendin die in alles eeuwig geduldig blijft (wat bij mij bijna irritatie opwekt ) We zijn gewoon allemaal anders qua karakter en we moeten allemaal het dichtst bij onszelf blijven, dan doe je het voor je kind ook het beste want dan kom je echt over en hou je het zelf het langste vol
Ja maar "het kwartje valt wel een keer" dat kun je niet van andere ouders verwachten waarvan hun kind de dupe is....die wachten echt niet tot het kwartje valt als jouw kind dat van hen slaat...bij een speeltuin kun jij op staan en ergens anders gaan zitten (wat ik overigens geen goed signaal vind) maar als je eem vriendin thuis op de koffie hebt mag zij echt wel verwachten dat er voor jouw kinderen een consequentie volgt als zij slaan. Maar volgens mij snap je mij wel maar praat je erlangs. Ik wacht als ouder in een speeltuin dus niet af tot het kwartje bij een ander kind valt. Als het mijn kind slaat wacht ik in eerste instantie de reactie van een ouder af..slaat het betreffende kind nog een keer en ouder grijpt nog niet in in de zin van ga maar even daar zitten oid dan spreek ik het kind dus zelf aan want ik laat mijn kinderen niet de dupe worden.
Ik denk dat hier wel een belangrijke nuance in zit. Jij zegt hier zelf dat je kinderen niet slaan. Misschien van nature omdat het gewoon brave kinderen zijn, misschien als gevolg van je consequente opvoeding. Dat kan niemand beoordelen. Wat tuc zegt, en waar ik haar in kan volgen, is dat sommige kinderen dat dus wel doen. En dat dat niet het soort gedrag is waar je als ouder de tijd en ruimte hebt om te gaan uitleggen en opvolgen. Want het mag gewoon niet. Punt. Maar goed, ik moet eerlijk zeggen dat het hele up-concept ook niets voor mij is. Ik vind het boeiend om te lezen, maar ik vrees dat ik het niet zo goed snap. Maar dat is ook geen ramp
Jawel hoor, want ze krijgt zeker de grenzen aangeboden. Alleen niet opgelegd, haar ouders praten heel veel en heel uitgebreid met haar. Maar uiteindelijk geloven zij in de integriteit van haar persoon en verbieden haar niet om haar wil anderen op te leggen. Ze moet het wel uit kunnen leggen waarom zij vindt dat ze daar recht op heeft. En het kind is daar inmiddels een expert in geworden. Net zoals ts hier duidelijk gelooft dat haar dochter het recht heeft om haar mening te uiten, altijd en overal. Dat is zeker een onderdeel van up, alleen past dit niet bij elke leeftijd en ook zeker niet bij elk kind. De bedoeling is dat het kind vanuit introverte motivatie ervoor kiest om het juiste te doen. Dat klinkt bekend toch? Nou, sommige ouders voeren dit letterlijk door. En bij sommige kinderen duurt het heeuul lang totdat ze die motivatie vanuit zichzelf vinden. Met alle gevolgen van dien.
Je begrijpt idd wat ik bedoel. En niet straffen wanneer een kind herhaaldelijk een ander slaat vind ik dus weinig rekening houden met de omgeving.
Precies...zo grappig hoe wij het soms eens en ook zo oneens kunnen zijn Ik heb hier met 2 kinderen dus wel het feit in handen dat het niet slaan of niet weglopen oid niet helemaal aan de consequente opvoeding ligt maar vooral aan het karakter van het kind. Van meet af aan heb ik mijn kinderen op dezelfde manier benaderd...de oudste heeft daarin nooit de behoefte gehad om een tik te geven als zij haar speelgoed niet wilde delen. Maar zoon dus wel...zit gewoon in het karakter. Alleen ik pik het van beiden niet. Bij dochter zou helpen dat ik het uitleg...bij zoon kan ik lullen als brugman maar die is niet onder de indruk...en daar kan ik andere kinderen niet de dupe van laten worden.
Straffen hoeft van mij niet eens zozeer, maar wel heel duidelijk uitleggen dat het niet nog een keer mag gebeuren en het kind weghalen. Als ik bij iemand op de koffie was en mijn zoon ging duwen omwille van speelgoed (en hij deed het echt weleens, dochters nooit ), mocht ie bij mij op de bank zitten. Ik zorgde ervoor dat hij een ander kind niet nogmaals zou duwen, en voor hem was dat echt wel straf. Als je fysiek wordt mag je niet meer meespelen, totdat je snapt dat je netjes vraagt om een speeltje EN het accepteert als iemand anders nee zegt (tweede is voor veel kinderen erg moeilijk)
O ja maar dat versta ik dan ook onder "straf" hoor...even bij mij op de bank komen zitten. Maar carino zegt dat ze dat dus maar blijft uitleggen en ik vind dat je niet van andere ouders/kinderen kan verwachten dat ze dat begrijpen. Als een kind alleen hoort dat mag niet en door mag spelen...lijkt mij dit voor een ander kind ook heel verwarrend om te zien: zij slaat mij maar mag gewoon spelen.