Dames, ik weet niet zo goed waar ik mijn verhaal kan zetten, mss beter niet op het zwangerschaps forum, maar ik zit met een vervelende hersenkronkel. Binnen twee maand verwachten wij ons 3e kindje. Allereerst: we hebben dit kindje van harte gewenst en lang over nagedacht en gedroom dat dit kindje ons gezin zo vervolmaken. Ik heb al twee 'kleuters' rondlopen waar ik enorm enorm van geniet. Zalig hoe ze opgroeien (met de peuterpuberteit en al erbij ) en hoe zelfstandig ze zijn. Ze zijn erg lief en heb er echt geen last mee Daarom.... de gedachte dat er binnenkort een kleine baby bijkomt, geeft me precies alleen maar angstgevoelens en terughoudendheid. Heel vreemd maar ik kijk er niet naar uit. Het besef dat ik ga moeten voeden, opstaan, troosten, terug met een baby op schoot lijkt me zo bizar. Kan me mezelf niet meer inbeelden als babymama. Herkent iemand dit? Ik weet dat dit allicht wel goed komt eens de baby er is. En ik weet nog heel goed dat ik voor mijn eerste kindjes aparte moedergevoelens had. Ik was een peuter-mama voor de oudste en een baby-mama voor de jongste, maar momenteel zie ik er eigenlijk zo tegenop precies Ik schaam me voor die gevoelens want het lijkt zo ondankbaar...
Wel (deels) herkenbaar! Het gevoel weer overnieuw te beginnen.. Onze boys waren bijna 5 en 3 1/2 toen onze derde spruit kwam. Ons toetje😊. Komt vanzelf als de kleine er is. En ja, het is weer even zwaar de eerste maanden (en ik vond de laatste weken zwangerschap ook pittig(-er)). Inmiddels is onze dame al 8 mnd en begin ik het kleine baby achtige al te missen maar soms wil ik haar wel 'groot kijken'. Overgang van 2 naar 3 kids vond ik 'makkelijker'. Tussen nr 1 en 2 zit ook maar anderhalf jaar dat scheelt ook... Nr 2 is net 4 geworden dus straks ook naar school... Ik ben erg blij dat er nog een hummeltje thuis is! 😊 Komt vanzelf wel dat baby moedergevoel! Voelt gelijk weer vertrouwd!
Herkenbaar, al is het bij mij mijn tweede en zit er maar erg weinig leeftijdsverschil tussen. Ik vind de babytijd ook gewoon niet zo leuk en was zo blij toen mijn dochter een maand of 10 was. Vanaf toen vond ik het echt heel erg leuk worden en veel makkelijker. Mijn zoontje is nu 5 weken en ik vind het erg zwaar, weer een hele kleine baby, en heel eerlijk gezegd ook niet zo erg leuk. Ik hou zielsveel van hem en zou hem niet meer willen missen, maar zo'n afhankelijk hummeltje, maar raden wat hij wil, waarom hij huilt, nee zal blij zijn als hij iets groter is. Ik vind je zeker niet ondankbaar, de eerste tijd is gewoon erg zwaar. En het lijkt me nog zwaarder als je er al een tijdje uit bent. Maar, het is ook wel weer erg leuk om zo'n kleintje groot te zien worden. Succes met de laatste weken en het komt vast goed, je houdt toch direct van zo'n frummel en alles vindt zijn weg wel weer
Bedankt voor de herkenbare reacties. De enige dag voel ik me al anders dan de andere. Nu ik ons kleine mensje voel bewegen in mijn buik en dat het ligt te draaien en keren vraag ik me echt af hoe hij/zij er zal uit zien en hoe het zal zijn als hij/zij ons gezinnetje vervoegd... Denk dat ik me best voor ogen hou dat het inderdaad zwaar zal zijn en dat het even zal moeten wennen, maar dat we heel snel in een routine zullen vervangen. Nu nog hopen dat het een gezond kindje wordt en een fantastische slaper