Hi, mijn oudste heeft de basisschoolleeftijd bereikt, en het echte loslaten gaat langzaamaan beginnen gok ik zo. speelafspraakjes, alleen spelen in de speeltuin hier in de straat, meer uit het oog laten gaan tijdens dagjes uit etc. met dit vooruitzicht ben ik zoekende naar manieren om mijn kinderen bewust te maken van gevaren zonder bang te maken. Welke afspraken maak je, hoe leg je dingen uit. En dan bedoel ik echt van a tot z. Wat doe je als je ons kwijt raakt? Wat is oké op het gebied van lichamelijk contact en hoe leer je dat veel ook afhankelijk is van de band die kind met een persoon heeft (met een tante kun je mee, met een onbekende niet, maar de juf is straks ook nog even onbekend etc). hoe heb jij dit alles aangepakt? Wat zijn aanraders qua leesboekjes etc? En natuurlijk heb ik de afgelopen 4 jaar wel wat afspraken gemaakt en dingen uitgelegd, echter is dit tot nu toe minder nodig geweest en heb ik sinds kort pas het gevoel dat hij dingen van dit niveau oppikt en begint te begrijpen.
Ik wil het wel even proberen, mijn zoontje is intussen 8 dus ik heb al wel 1 en ander uitgelegd. Afspraak 1 is dat hij met niemand meemag zonder mijn toestemming. Dus ook niet met een tante/ oom/ buurman voor hij dat aan mij heeft gevraagd. De meeste kinderen worden niet ontvoerd door vreemden, maar juist door iemand die ze kennen. Natuurlijk kan ik hem niet altijd zelf ophalen, maar dan weet hij van tevoren wie er komt. Moest ik echt niet zelf kunnen dan hebben wij een codewoord afgesproken. Dus mocht ik toch in het ziekenhuis belanden ofzo, dan geef ik het codewoord door aan de persoon die hem komt ophalen. Ik heb ook voorbeelden van wat mensen zouden kunnen zeggen om hem mee te lokken zoals snoepjes, hondje zien, mooie auto en oefen dan met hem een zelfbewuste houding en hoe hij zegt "nee, ik moet dat eerst aan mama vragen". ten tweede leer ik hem ook wat veilig is en wat onveilig. Dus bijvoorbeeld alleen (of met iemand) in een donker hoekje is onveilig, dan ga je naar een plaats waar meer mensen zijn. Ook leer ik hem welke mensen hij kan aanspreken als hij zich onveilig voelt. Allereerst politieagenten, of andere ambtenaren. Daarna liever vrouwen en liever een groep dan iemand alleen. Ik heb ook uitgelegd bij welke buren hij kan aanbellen, mocht er echt nood zijn bijvoorbeeld. Als laatste hebben ze op school een stukje voorlichting gehad en daar werd er eigenlijk gewoon verteld dat er grote mensen zijn die kinderen meenemen om ze pijn te doen. Mijn zoontje is nogal gevoelig dus die was daar wel bang voor. Ik heb dat nog regelmatig met hem nabesproken en dan telkens weer uitgelegd hoe we ervoor kunnen zorgen dat hij veilig blijft en bovenstaande eindeloos herhaald. Dan nog het stukje aanraking. Eigenlijk is elke aanraking die hij niet fijn vindt niet ok. Hij is de baas over zijn eigen lichaam. Wel leg ik hem uit wat zijn intieme delen (om het zo maar even te noemen) zijn en dat daar niemand aan mag komen. Ik leg hem uit wat fijne geheimen zijn (net als moederdagcadeau) en dat hij daarmee zelf mag kiezen of hij dat verklapt of niet. Dat elk geheim dat hem verdrietig of boos maakt geen fijn geheim is en dat hij dat meteen tegen mij (of iemand anders) moet vertellen. Als we bijvoorbeeld in een pretpark zijn en ik ga naar de wc dan zeg ik precies waar hij moet wachten. Met 1 kind ben ik nooit zo bang dat ik hem echt kwijtraak, maar mijn ouders zeiden vroeger zodra we bijvoorbeeld een pretpark ingingen, als we elkaar kwijtraken zien we elkaar bij dit winkeltje/ standbeeld of zoiets. Dan is het denk ik alleen nog een kwestie van geluk. Er zijn wel filmpjes op internet te vinden waarbij je kan zien hoe snel een volwassene een kind toch nog ompraat en hoe ze dan toch weer alles vergeten.
Dank voor je uitgebreide reactie. wat vervelend dat je zoon bang is gemaakt. Dat is ook wel iets wat ik spannend vind. Zoon is ook vrij gevoelig en ik vind het lastig te bepalen hoe ik hem kan waarschuwen en kan uitleggen waarom hij dan niet mee mag met (on)bekenden zonder hem onnodig bang te maken. hij heeft nu zo’n sos bandje met onze nummers en ik heb m maar gezegd dat als hij ons kwijt is hij een mama moet aanspreken, want mama’s hebben áltijd een telefoon bij zich dus super handig. Maarja dat accepteert ie binnenkort vast ook niet meer als uitleg haha.
Ik zeg altijd dat ze in de speeltuin moet blijven of naar huis moet komen. Verder mag ze nergens heen zonder het mij eerst te vragen. Met dagjes uit als ze in een speeltuin spelen zorg ik dat ze weten waar ik ben en check ik regelmatig of ik ze nog zie. Mochten ze me toch kwijtraken moeten ze iemand van het park of een moeder of vader maar om hulp vragen, maar dat bespreek ik niet echt standaard of zo. Fijne geheimen zijn leuk, niet-fijne geheimen kun je beter delen met een moeder, oma of juf. Dat was het. Lijkt me niet iets waar je aparte leesboekjes voor nodig hebt? Tenzij je in een heel onveilige buurt woont of in een lastige familiesituatie zit of je enorm niet-luisterende kinderen hebt. In het laatste geval zou ik ze gewoon nog niet uit het oog verliezen. Je moet wel afspraakjes kunnen maken met ze als ze alleen buiten willen spelen.
Onze dochter is 3 en daar bespreken we het volgende mee - Het gaat niet om vreemden maar om vreemd gedrag. 99% van de mensen zijn te vertrouwen, maar juist bekenden kunnen vreemd gedrag vertonen. - Geheimpjes vertel je altijd aan papa of aan mama. Als je het niet mag zeggen, dan is het heel belangrijk dat je dat wel doet. Grote meiden bewaren geen geheimpjes. Verrassingen mag je bewaren, maar dat is altijd leuk en komen sowieso uit. Laatst kreeg ze van mijn schoonmoeder een dropje, met de mededeling "geheimpje". Dus ze kwam meteen aan "van Beppe moet ik een geheimpje bewaren, maar van jou niet. Toch mama?" - Als je buiten gaat spelen kom je binnen vertellen waar je naar toe gaat. Ga je ergens anders heen, dan eerst binnen vertellen. - Als je ons kwijt bent, dan blijf je staan waar je ons voor het laatste hebt gezien. Dan komen papa en mama jou zoeken. Anders lopen er 2 partijen rondjes, en wij weten wel waar we geweest zijn. Ze blijft nu nog goed in de buurt, maar anders krijgt ze een bandje met een telefoonnummer om haar pols.
Maar ik ben toch wel benieuwd, waar zijn jullie dan bang voor? De kans dat iemand m'n kind wil ontvoeren of vermoorden lijkt me nihil. En als iemand kwaad wil dan weet ik niet of mijn waarschuwingen iets zouden kunnen helpen. Ik heb mijn regels over de speeltuin vooral omdat ik geen zin heb m'n kind door de hele buurt te zoeken en ben vooral bang dat ze van de schommel of het klimrek dondert. O ja, en dat buurvrouwen haar volstoppen met snoep, dat vind ik ook irritant. Maar ik heb het nog nooit met haar over mogelijke ontvoeringen of zo gehad.
Echt bang dat mijn kind ontvoerd wordt ben ik ook niet. De kans is zoals je zegt nihil en toch vind ik het belangrijk hem te beschermen en te leren dat het wel bestaat. Er hoeft maar 1 gek rond te lopen, zo zijn in 1995/ 1996 ineens 6 kinderen ontvoerd in België door 1 man. Het bestaat, het kan en het geeft mij een veilig gevoel er afspraken over te maken. Hoe groot is de kans dat je boven de oceaan vliegt. Het vliegtuig neerstort. Je overleeft de crash, loopt naar de nooduitgang, deze ook nog eens open gaat en je dan met je reddingsvest aan in de oceaan moet springen. Toch zijn er op elke vlucht reddingsvesten en voor elke vlucht wordt er doorgenomen hoe je hem moet gebruiken. Beetje dat idee misschien.
Wij vonden het gedeelte van geheimpjes belangrijk. Als je er buikpijn van krijgt is het geen leuk geheim en die deel je. Leuke geheimen is om iemand te verrassen met een cadeau voor zijn verjaardag of met een tekening. Verder je gaat nooit met een anders mee we vertellen altijd wanneer iemand anders je haalt. Als we ergens zijn en je bent iemand kwijt ga je als we in de stad zijn naar de kassa, in een pretpark naar een medewerker, politie als je die ziet. Als we bijvoorbeeld op de kermis zijn spreken we precies af bij welke attractie we zijn. In de dierentuin waar je minder medewerkers ziet blijf staan we komen je zoeken. Overigens ook nooit tassen of ander spul waar mensen zijn naam kunnen zien. Zo kunnen ze zich voor doen als mensen die je ouders kennen. Overigens maak ik me meer druk om het oversteken. Maar die van ons is wat ouder
Ja die was ik nog vergeten. Ze moeten hier wel een weg oversteken om naar de speeltuin te gaan. Je kan denk ik zo'n 15km/u rijden daar en toch vind ik het eng.
Wij hebben bijna exact dezelfde afspraken met de kinderen gemaakt. * Geheimen waar je buikpijn van krijgt of waar niet van kunt slapen zijn geheimen die wij graag willen weten, zodat we jou kunnen helpen. * Je gaat pas met iemand mee als je het aan ons hebt gevraagd, omdat we willen weten waar je bent. Wij laten ook altijd weten waar we zijn. * Ben je ons kwijt, loop dan naar een medewerker, iemand van de beveiliging, een politieagent oid. Als we bv naar de Efteling gaan, dan laten we zien welke mensen ze kunnen aanspreken: werknemers bij een attractie, in een winkel, in een restaurant. Wij hebben inderdaad ook polsbandjes zonder naam, er staat alleen een telefoonnummer op.
Die van ons moet een gewone weg over dus rijden ze 30. Wij wijzen er op wat de beste plekken zijn om over te steken.
Leuke geheimpjes mag, geheimpjes waarbij je elk ander gevoel hebt dan blij, moet je altijd vertellen zodat we je kunnen helpen Dagjes uit: is een sos bandje om met ice en ons nummer. Je gaat dan al roepend mama en papa lopen, en loopt naar een medewerker of naar een gezin en laat je bandje zien. Wij lopen eveneens roepend met uiterlijke kenmerken (naam met gele jas waar ben je) omdat dan mensen meteen mee kijken. Ik heb dromers en die zijn nogal eens in 0,1 seconden kwijt. En zo heb ik ze al vaker snel weer terug gevonden. Alleen spelen in de buurt is hier nog niet echt van toepassing. Maar het is altijd even vragen aan ons of je ergens anders heen kan, maar dat gaat nog niet zo goed (zie bovenstaande alinea) dus doen we gewoon nog niet. Ik vertel niet echt over kans op ontvoeringen etc. Denk ook dat het vrij zinloos is, ontvoeringen zullen of vaak met geweld gaan en niet meer als iemand je een zuurtje aanbied. En anders zullen ze zo slinks zijn, dat een kind het alsnog niet echt door heeft. Beter is het denk ik om afspraken te maken over waar je alleen heen gaat, wanneer je je weer meld etc. Maar 4 is daar nog steeds jong voor.