Lieve allemaal, Ik ben erachter gekomen dat ik moeite heb met het los laten van me kinderen. In vraag me af of dat wel normaal is. Mijn dochter ging vandaag voor het eerst een hele dag naar de basisschool. Ze heeft het super goed gedaan en ze geeft aan dat ze een leuke dag heeft gehad. Ook de juf gaf aan dat ze het goed deed. Heel blij mee natuurlijk. Maar ik heb me echt de hele dag op zitten vreten. Of ze het wel naar haar zin zou hebben, of ze wel aansluiting vond bij andere kindjes, of ze wel Mee kon komen met de rest, of ze wel zelfstandig genoeg was. Het liefst hou ik haar bij me. Maar dan kan natuurlijk niet. Ze moet zichzelf verder ontwikkelen en daar is ze ook aan toe. Ik merk gewoon dat ik het lastig vind haar los te laten en in vraag me af waar de afgelopen vier jaar is gebleven. Heb gewoon gehuild op de weg terug naar huis. (Ik was alleen hoor). Misschien komt het ook omdat ik hoogzwanger ben, maar is dat normaal?
Welkom in de wereld van mama's Ja dat is normaal! Heel normaal zelfs. Het zijn vaak de ouders die het spannender vinden dan hun kind Je wilt als mama natuurlijk het allerbeste voor je kind, je wilt dat ze het fijn hebben en nu moet je dat uit handen geven. En dat is even wennen. Ik heb aan het begin van dit schooljaar ook een aantal dagen met een knoop in mijn maag gelopen. En dan niet omdat mijn kind 4 was geworden, maar omdat mijn zoon voor het eerst naar de brugklas ging. Een heel stuk op de fiets, alles anders en nieuw ten opzichte van de basisschool. Hij is sociaal niet de sterkste, dus maak ik me daar wel eens zorgen om. Hoe gaat het in een nieuwe groep, gaat hij vrienden krijgen? Gaat het fietsen goed? Enz, enz, enz! En ondertussen moest ik ook wel een beetje om mijzelf lachen, want het was niet de oudste die ging. Voor ons geen onbekende school. Maar een waar wij goede ervaringen mee hebben. En het is ons 6e kind dat naar het vo gaat, dus enige ervaring hadden we al denk ik Dus wat je nu meemaakt is echt heel normaal. En wat fijn dat ze het deze eerste dag zo goed naar haar zin heeft gehad
Ik herken het totaal niet, ik ben heel makkelijk en nuchter met dat soort dingen. Maar iedere mama ervaart het anders! Jouw hormonen maken het vast niet makkelijker. Spannende tijd voor je oudste, naar school gaan én een broertje krijgen.
Ik leef met je mee! Mijn zoon is ook net begonnen op de basisschool en ik vind het wel een emotioneel gebeuren. De tijd gaat zo snel en hij wordt zo groot. Ik kan nu al huilen om de gedachte dat hij straks het huis uit gaat of niet altijd meer een knuffel wil. En het van elkaar loskomen is gezond natuurlijk, ze moeten hun eigen leven leiden. Maar als moeder wil je ze gewoon dichtbij, voor altijd (oké bijna altijd dan ). Maar je hormonen zullen ook echt wel een rol spelen! Ik was zo emotioneel ook toen ik hoogzwanger was van m’n tweede (nu 11 maanden). Maar alsnog… dat loslaten vind ik ook super moeilijk. Je bent niet alleen!!
Gelukkig is het niet raar hoe ik me voel haha. En tuurlijk is loslaten heel lastig maar ik snap ook wel dat het nodig is.
Herkenbaar hoor en het is je eerste die naar de basisschool gaat! Mijn zoontje is ook net gestart en hij vindt het nog erg spannend, moet erg wennen, nou ik kan daar heel slecht mee om gaan… ik zou het liefste willen mee huilen, maar dat doen we natuurlijk niet maar onderweg naar huis heb ik zonder zwanger te zijn ook wel een traantje laten gaan. (En ik zou beter moeten weten, zijn broer zit in groep 6…)
Met naar school gaan had ik er geen last van, maar zij zou januari beginnen en toen waren de scholen dicht. Iedereen keek hier toen echt rijkhalzend uit naar school. Dus het was hier echt "hoeraaaaa, eind-e-lijk naar school!!!!" (Waar ze zo ook zooooo hard aan toe was). Ik kon alleen maar enorm blij voor haar zijn eigenlijk, en dan ook nog de eerste week op de slee naar school hoe gaaf is dat. Maar met uitbreiden van speelgebied vind ik t vooral lastig om de afweging te maken wat verantwoord is en wat niet, vooral voor haar veiligheid en mijn gemoedsrust. Niet zo zeer "oh wat wordt ze grooooot!" Ik hoor nog niet echt verzet of de wens om verder te mogen (speeltuintje bij opa en oma achter bijv), dus dan zal de ruimte nog wel groot genoeg zijn. Ze is ook nog maar 6 dus allicht is t ook voldoende, dus ik wacht gewoon op de onderhandelingen.
Bij mn eerste vond ik het iets lastiger vooral de psz maar nu bij m'n 2e geloof mij de vlag ging uit dat hij naar de basisschool mocht. Loslaten gaat stap voor stap.
Herken het niet echt Vond het wel een dingetje dat de jongste naar school ging dan word het stil in huis maar dat went ook Ik vind het juist fijn om te zien hoe zelfstandig ze worden
Heel herkenbaar hoor Ik zie het ook vaker bij moeders van kleuters die voor het eerst naar school gaan, niks geks aan! Zelf heb ik het nog steeds wel bij iedere grote stap in het loslaten, maar ik hou vol en het went toch telkens weer
Oh ja ik vond dat bij mijn oudste sowieso. De middelste ook maar al minder. De jongste heb jij het straks vast weer bij (mijn baby) Maar alles went ook weer. Het is altijd weer even een modus vinden. Mijn oudste begint pre puber te worden en doet nu dingen “alleen” (fietsen) en wil soms niet meer mee met dingen Dan is het weer even zoeken naar de juiste weg maar ik vertrouw erop dat we ook die vinden.
Dit heb ik ook. Maar m’n beste vriendin herkent het wel, die heeft ook echt moeite met loslaten, heeft het ook op sommige momenten heel moeilijk.
Zoals je het beschrijft voelt het gewoon even lastig en dat is ok. Ik moest heel onverwacht keihard huilen op de laatste schooldag van de oudste op de basisschool. Voor de musical had ik me goed voorbereid . Samen met andere moeders al grapjes gemaakt over de hoeveelheid zakdoekjes en de witte wijn die we alvast zouden doorgeven. Allemaal niet nodig maar toen ze door de ereboog van kinderen het schoolplein afliep gingen de sluizen opeens open. Weet je. Er is niets mis mee zolang je je kind wel laat gaan. Niet uren voor het raam blijft staan, tig keer de juf appt of het wel gaat.
Yepp heel herkenbaar. Eerste schooldagen, versnelling van groep, schoolzwemmen vond ik vreselijk, smiddags zat ik me op te vreten. Kind dat niet meer naar school wou en niks meer deed. Wissel van school. Eerste schooltijd nieuwe school. Uitstapjes en dan ook met fikse afstanden. Dus ja ik ken het enorm ik wou dat het niet zo was. Overigens niet zwanger hahaha
Ik heb er ook moeite mee! Mijn dochter is nu 3 jaar en iedere keer zijn er nieuwe eerste dingetjes. Ze moeten groeien en groot worden maar het gaat zo snel!
Ik zie mezelf als vrij nuchter maar herken het wel. Ik vond het vooral spannend. Eerste keer psz, eerste dag basisschool, zwemles, logeren, middelbare, stage, bijbaantje en nu is de oudste laatst gestart op hbo en ook weer spannend. Soms even emotioneel momentje op zo’n dag en ook blij als kind weer thuis is.
Ik heb er zelf nooit last van gehad, maar er zijn heel veel moeders die dat wel hebben hoor, compleet normaal. Ik ben juist altijd blij met elke mijlpaal die bereikt wordt.
ja totaal normaal hoor. toen mijn oudste naar de basisschool ging heb ik er ook wel even aan moeten wennen. bij de jongste gaat het makkelijker omdat ik weet wat er gaat veranderen. ik heb vooral moeite met de veranderingen, dus dan zijn alle nieuwe dingen vaak even een beetje af tasten. er zijn zoveel dingen die ze alleen gaan doen. mijn oudste mag sinds dit jaar 1 middag in de week alleen naar huis, zit hij 2-3 uur alleen. ik zat mezelf de hele zomer af te vragen of dat goed zou gaan (lukt het met de sleutel, wat doet hij als er iets is, zit mijn hele huis niet vol met kinderen, breken ze de boel niet af). en mijn man is altijd heerlijk nuchter en die zegt dan natuurlijk gaat dat goed. en dat klopte ook. maar het is een grote stap. net als alleen ergens heen fietsen. alleen buiten spelen. zwemmen. etc. etc. loslaten is prachtig, je ziet je kind groeien, trots zijn op zijn of haar prestaties, overwinning, het zelfvertrouwen dat gigantisch groeit. maar het geeft mij de nodige grijze haren
Ik lees zo vaak dat moeders er moeite mee hebben dat ik even dacht dat ik raar was. Ik heb er dan echt totaal geen moeite mee als ze naar school gaan, Of een nieuwe mijlpaal bereiken. Ik word er juist heel blij van
Ja dit is herkenbaar. Peuterspeelzaal pas gestart na zn 3e verjaardag, bewust. Basisschool van nr 1 vond ik ook pittig om los te laten: ik wou hem ook eerst niet laten overblijven maar hij smeekte mij al vrij snel (ondertussen continu rooster gelukkig). Maar bij nr2 mag ie morgen al starten van mij hoor. Maar dat komt ook omdat de Basisschool al zo onderdeel is van onze wereld nu. We lopen er al heel wat jaar, nr 2 elke keer mee zn broer halen. Dus het is niet meer nieuw. Peuterspeelzaal nr 2 heb ik niet meegekregen. Hij startte 2 dagen nadat mijn vader plotseling was overleden. Dus ik heb dat niet bewust meegekregen Afscheid verloskundige vond ik zwaar. Definitief niet meer bij die leuke meiden komen. Dat raakte mij wel echt. Einde van een tijdperk (en ik zou met liefde nog wel meer kinderen willen, maar weer die mmm ingaan, zwanger worden en bevallen? Hell no, never,nooit, in geen miljoen jaar).