We doen het allemaal voor dat kleine wondertje wat we na 9 maanden op een gezonde manier uitpoepen hopelijk. Dat is natuurlijk helemaal geweldig, maar ik vind het zwanger zijn echt verschrikkelijk. Ondanks dat ik tot nu toe een redelijk normale zwangerschap heb vind ik aan het zwanger zijn zelf geen ene reet aan, terwijl iedereen verkondigt dat je er moet van genieten Ik kan er niet van genieten. Hoe leuk het shoppen ook is voor onze kleine meid en de vooruitzichten dat ze er eindelijk zal zijn. De eerste paar maanden kots je je eigen leeg van voor tot achter, vervolgens alle onzekerheid voor bepaalde echo's, mensen die je als een infantiel gaan behandelen met een hoog cutchie cutchie gehalte, ongewenst aan je veel te dikke pens gaan zitten enz enz met alle andere dingen die nog gaan komen. Moet nog ruim 22 weken, maar heb het idee dat als mensen vragen hoe ik de zwangerschap vind en ik antwoord echt eerlijk dat ze kijken alsof ze water zien branden... en daardoor ook wel een beetje het idee gekregen alsof er een taboe op rust of ik echt knettergek ben. Dus zijn er nog meerdere mensen hier die er net zo over denken of ben ik echt een van de weinige.
zO haha das duidelijk.. Ik baaldr ook geregeld van als ikeen slechte dag heb maar als ik d an weer trappeltjes voel, of bezig ben met rompertjes, kleertjes kamertje of weet ik het wat dat geniet ik weer vollop. Maar sommige punten heb ik ook hoor, kom gewoon niet aan mn buik.
Eigenlijk voel ik juist het tegenover gestelde! Ik voel me ontzettend speciaal, om voor de 3e keer weer zwanger te mogen zijn. Iedere ochtend als het kleine meisje me wekt met schopjes en als ik haar voel uitrekken dan ben ik intens gelukkig. Vooral nu mijn buik echt groeit, geniet ik er meer en meer van. Ik weet uit ervaring dat ik de laatste 5 weken wat minder geniet, vanwege lichamelijke klachten. Dus deze weken vind ik het allermooiste aan de zwangerschap. Het steekt me dan ook wel een beetje dat je schrijft "ik kan er niet van genieten". Ik hoop voor je dat dat nog wel wat veranderd, want anders gaan die maanden nog lang duren voor je.
Ik vond er de eerste tijd niks aan. Ik was hartstikke beroerd, moe, chagerijnig en ontzettend bezorgd of alles wel goed zou gaan. Mensen die we het verteld hadden reageerde zo blij dat ik me af ging vragen of im wel normaal was. Waar was mijn roze wolk??? Nu begin ik er wel steeds meer van te genieten, de kleine doet het goed, ik voel me veel beter en mn buikje wordt zichtbaar.
Ik vond er ook helemaal niets aan. Ik was zo ongerust dat ik zo uitkeek naar de geboorte omdat ik ze dan kon zien en in mijn buik kon er vanalles misgaan zonder dat ik het besefte (heb een MA gehad, dus dat speelde heel erg mee)dus keek ik er echt naar uit tot ik ze kon zien en dan ook echt zien dat alles in orde was. Als ik nu een zwangere buik zie mis ik de mijne enorm en dat had ik ab-so-luut niet gedacht! Ik mis een kindje dicht bij mij in mn buik.Dus als we het geluk hebben om nogmaals zwanger te worden hoop ik om veel meer te genieten van mijn zwangerschap.
Heb er wel eens zon dag tussen zitten, vooral als m'n lijf even niet wil wat ik wil. Maar dat is maar af en toe. Heb me tot ongeveer week 17/18 klote gevoeld maar daarna ging ik me al snel beter voelen. Ik vind zwanger zijn nu heerlijk!!! Het getrappel, de aandacht van soms wild vreemde mensen, ik geniet ervan. Daarbij komt dat m'n haar en huid er nu super goed uitzien hihi. Heb normaal een vette huid en vet haar, nu niet! Dus meid kop op!! Je gaat je vast snel beter voelen en probeer wat positiever de dingen te zien. Dat is soms makkelijker gezegd als gedaan maar je moet nog best even. Ik kon na de 20 weken de wereld weer aan hoop jij ook!!!!
Voel je je kleine meid al bewegen? Dat vond ik zelf wel een omkeerpunt, van de kleine schopjes kan ik nog genieten. Verder snap ik je volledig. Bij de eerste vond ik het eerste trimester een ramp ivm vermoeidheid & misselijkheid (incl overgeven). Vanaf 20 weken het advies rustiger aan doen ivm harde (pijnlijke) buiken. (Niet meer kunnen lopen van de pijn). En de laatste weken voelde ik mij een olifant. Nu bedacht, als ik het eerste trimester door kom gaat het beter. Maar helaas. Zonder medicatie ben ik, nog steeds, 24 uur per dag misselijk met overgeven. Heb met 22 weken pas medicatie gehad, dus tja... Met medicatie is het te doen en kan ik tenminste 3 maaltijden eten en wat drinken. De roze wolk is er lang niet altijd, ook niet na de bevalling. Probeer je te richten op de leuke dingen en te genieten.
Pfoeee!!! wat een opluchting zeg dat ik gelukkig niet de enigste ben. En dat er een aantal zich in herkennen. Ik voel onze kleine meid al sinds de 15 weekjes duidelijk... Vind dat wel leuk en neemt een klein deeltje van de onzekerheid weg. En het shoppen is natuurlijk ook hartstikke leuk. Vrees dat het een deel ook idd zoals Tommatje zegt een deel onzekerheid is van een MA (was hier in mei. Met daarbij een cadeautje waar niemand op zit te wachten (een goedaardige tumor in baarmoeder) Maar dat vervelende stemmetje in mn achterhoofd die zegt dat ik maar moet wachten met genieten totdat ze er is.... ooohhhh verschrikkelijk. Ik had het ook graag liever anders gezien maar ja Ik hoop ook echt van harte dat het nog gaat veranderen!
Een tipje; hou je er niet aan vast dat de roze wolk na de bevalling komt. Er zijn mensen die op de roze wolk zitten en er niet meer vanaf komen. Er zijn mensen die op de roze wolk zitten en eraf donderen, plat op hun bek (uitleg van een vriendin van mij). En ik ben de roze (blauwe) wolk pas tegen gekomen toen de kleine man 1 jaar werd (of is het dan geen wolk meer?). Dus wat tijdens de zwangerschap telt, is ook voor na de bevalling. Onzekerheid is iets heel vervelends, probeer het te relativeren. Is de onzekerheid die je nu hebt gegrond? En in hoeverre? Misschien na de 20-weken echo, als je die hebt?
Heel herkenbaar hoor! Ik zei vaak als ze vroegen hoe het ging; Dit is een middel tot een doel. Ik had vrij vroeg bi (16) weken al. Ook al word het nog zwaarder vond zelf dit mega buik wel leuk en speciaal. Succes en af en toe eerlijk zeggen dat je het niet zo leuk vind mag best hoor. Kop op er komt vast weer een geniet moment. Hier werd het wel beter na de 20 weken echo al bleven de onzekere dagen maar een stuk minder. Groetjes paula
Ik vind het echt heel fijn dat ik zwanger mag zijn, ik vind het heel fijn dat ik gezegend ben met een gezonde zwangerschap. Maar ik zit niet op een roze wolk zoals sommigen zeggen, ik vind niet alles mooi en geweldig. Daar ben ik zelf ook te nuchter voor denk ik. Wel vind ik het echt heerlijk als ze beweegt daar krijg ik geen genoeg van!
Hier ook nog een de vanaf dag 1 roept..... Zo laat het nu maar februari zijn. Ik begrijp je heel goed , en het s net raar, het is vooral heel heel jammer! We zouden allemaal wel vol van energie, als een roze konijn , op een roze wolk 9 maanden lang de perfecte zwangere willen zijn en rond huppelen......maar helaas is dat niet voor iedereen weggelegd! En daar heb je niet om gevraagd( in tegen deel), en kun je jammer geneg niets aan doen! Dussssssss Ik hoop wel echt voor je dat hèt nog wat verandert, want an faat de tijd inderdaad sneller! Veel succes en sterkte!
Ik begrijp het ook! Op dit moment heb ik er ook echt de pest in maar dat komt omdat ik nu redelijk wat klachten heb die ik de vorige keer niet gehad heb. Slapen gaat ook heel slecht en als ik slaapgebrek heb word ik nogal chagerijnig... Vind het vaak gewoon "lastig" en heb een vurig verlangen dat ze zich al met 37 weken aan zal kondigen maar ben er bang voor....
ik denk het met je mee! ik vond het niks, en ik hoef ook zonnodig niet meer misselijk,moe, ect noem alles maar op ik had olifantenvoeten, bekkeninstabiliteit, en mijn buik was huge!!! en zij zat krap dus elke trap deed pijn hoesten kon niet normaal ,niezen,lachen enz....of pijn of een broek vol :x dan moest ik nog op rust liggen ook de angsten nee bah, ik ben dankbaar en gezegend voor m'n prachtige dochter maar de ooievaar had haar best mogen brengen
Ik ben juist heel blij en gelukkig. Ondanks dat ik me maanden kotsmisselijk gevoeld heb en ik nu al weken last heb van maagzuur en vermoeidheid.Het is hier niet vanzelf gegaan, dus ik ben ongelovelijk dankbaar. Kan ook echt van geluk in huilen uitbarsten als ik de kleine voel schoppen.
Tja zwanger zijn is geen makkie er groeit wel een kind in je dat was nog geen mm uitgroeit tot een volledig kind. Natuurlijk zijn er stress momenten en kan je je behoorlijk beroerd voelen. Maar als je nagaat wat voor stress en pijn veel vrouwen moeten ondergaan om überhaupt zwanger te raken of die hun kindje halverwege verliezen of waar vrouwen en het kind gevaar lopen in de zwangerschap dan vind ik niet dat we met een redelijk normale zwangerschap mogen zeuren. Iedereen heeft zijn baal momenten ook ik, heb al 2 kinderen en erg pijn aan me bekken maar dichtbij heb ik vriendinnen die zoveel pijn doorstaan hebben dat ik echt niet durf te zeuren. Echt waar snap iedereen en klagen mag maar pas wel op wat je schrijft.
Natuurlijk is zwanger worden een groot geschenk. Als ik naar het onderschrift van Zara75 kijk weet je al dat het niet van zelf sprekend hoeft te zijn. Maar klagen mogen we toch ook wel even? Daarnaast kan iets ook emotioneel zwaar zijn. Je kan het toch niet vergelijken? Ik ben dolblij dat ik weer zwanger mag zijn, maar de gevoelens en lasten had ik liever niet! Je laatste zin, daar snap ik de context niet van?
Dat je mensen wel kan Kwetsen met wat je schrijft en natuurlijk ik klaag ook maar niet zo openbaar omdat er mensen zijn die het veel zwaarder hebben en zie nergens bij ts dat het een zware zwangerschap is. En zara75 is toch ook niet de ts? Dan lees je het topic over de dames met hg en dan denk ik echt we mogen in onze handjes knijpen
Ik las de titel en was meteen heel erg blij! Eindelijk iemand die het opschrijft waar ik al zo lang over twijfel. Ik snap niet wat mensen leuk vinden aan zwanger zijn. Echt niet! Tuurlijk, de schopjes zijn leuk. En je buik showen is leuk. Maar verder??? Ik voel me zwaar ongelukkig zonder reden. Emotioneel is het voor mij erg zwaar. Ik geniet nog van het leven, maar niet van het zwanger zijn. Ik heb geen lichamelijk zware zwangerschap. Zeker niet als ik het vergelijk met andere. Geestelijk vind ik het erg zwaar. En van een roze wolk begrijp ik ook weinig. Begrijp me goed. Zwanger zijn is iets bijzonders. Maar niet leuk vind ik! Een kind krijgen is bijzonder, echt een wonder hoe het groeit in een buik. Als ik straks mijn kleine in me arme heb ben ik dolgelukkig! En zal ik er echt van genieten en 100000000% van houden. Maar zwanger zijn is gewoon 100x niks voor mij. Ik ben blij dat ik zwanger ben geworden en dat ik (voor zo ver ik weet) een gezond kindje heb. Maar een roze wolk heb ik niet. En ik vind er ook helemala niets aan. Dus ik bedank de gene zeer die dit topic is gestart. Ik en jij zijn dus niet de enige die het vaak zo ervaren. Verder wens ik iedereen een gezond en een goede zwangerschap. En voor de gene die wel op een roze wolk zitten: geniet er extra van! Want niet iedereen doet dat. En voor de meiden die geen roze wolk hebben: hopelijk krijgen wij hem straks donder roze terug!
Ik wil niemand kwetsen maar ik heb het geestelijk zwaar! Moet ik dan in me handjes knijpen? Omdat ik alleen maar geestelijk zwaar heb? Het kwets mij als mensen zeggen: "Geniet van je zwangerschap, want het is zo bijzonder! Stap die roze wolk op! Je gaat het nog missen" Dat doet pijn. Want het lukt mij niet. Het geeft mij het gevoel als of ik het niet goed doe. Omdat dit mijn tweede zwangerschap is weet ik dat dit bij mij hoort. En dat het, hoever ik ook in de zwangerschap kom, niet zal veranderen. Ik weet ook dat ik daarna wel kan genieten van me kindje. Kwetsen wil ik niet, maar wel zeggen dat ik zwanger zijn niet geweldig vind.