Stress door mijn eigen moeder met borderline

Ik heb zelf ook geen contact meer met mijn moeder en ik moet je eerlijk bekennen dat ik hier na de eerste weken écht de vlag heb uitgehangen. Zo ontzettend onwijs opgelucht dat ik was... Ik hoefde niet meer op mijn tenen te lopen, mij niet meer te verantwoorden en ik kon voor mijn gevoel eindelijk mezelf zijn zonder haar dramatisch negatieve gevoel altijd en die eeuwige slachtofferrol waarin ze zit.

Heel veel mensen twijfelen, maar voor mij was het de beste keuze ooit. Had ik geweten dat het zo bevrijdend had gevoeld, had ik het al eerder gedaan. Het is net alsof ik vervroegd vrijgelaten ben uit de gevangenis, in plaats van levenslang.

Er gaan overigens een hoop mensen oordelen (misschien krijg ik het hier ook wel weer over mij heen?) over wat hun vinden, doen en denken met het eeuwige cliché 'het blijft toch je moeder', en vinden jouw gevoelens te rigoureus etc. etc., maar het is een keuze die jij zelf maakt. Wanneer jij er echt voor 100% achter staat, moet je het gewoon doen.

Ik mis haar voor geen minuut.

 

Jeetje wat verschrikkelijk om dat allemaal mee te moeten maken van je moeder.

Ik zou lekker aan jezelf denken, probeer vooral psychisch afstand van haar te nemen. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar ze heeft teveel macht over jou. Ik heb het gehad met mijn vader, hij hoefde maar 1 ding verkeerd te zeggen en ik was dagen van slag. Nu heb ik dat gelukkig niet meer, en dat scheelt een hoop onrust. Ik heb wel hulp gekregen van een psycholoog, want zonder haar had ik volgens mij nog steeds hetzelfde erin gestaan.

 

Toen ik zeven jaar oud was, zat ik krantenknipsels van huurwoningen uit de krant te verzamelen en de 'prijzen' te vergelijken met mijn spaarcentjes van mijn verjaardagen. Op mijn vijftiende was ik (voor mijn gevoel ein-de-lijk) uit huis en toen heb ik t/m mijn achttiende het contact tijdelijk verbroken. Daarna heeft zij weer contact opgenomen (want dat doet ze écht altijd weer - en dan doet ze exact alsof er niks aan de hand is en er nooit iets fout is gegaan). Vervolgens heb ik vanaf mijn 23ste het contact verbroken en zijn we nu jaren later en ben ik dolgelukkig.

Ze probeert nog steeds contact met mij op te nemen, maar ik heb in samenwerking met de politie een contactverbod, ben verhuisd naar een onbekend adres, heb e-mailadressen & telefoonnummers geblokkeerd, geen contact meer (of minimaal) met andere familieleden en heb mijn sociale media afgeschermd voor haar. Sinds ze heeft gehoord dat ik zwanger ben, heeft ze mij nog 2x aan de telefoon gehad en had ik gehoopt dat ze bij was gedraaid, maar de doodsverwensingen en dreigementen kwamen weer en dat is gewoon onwenselijk. Ik vond het erg dat ze mijn kind nooit te zien zou krijgen en zat er eventueel nog over na te denken om ze eens kennis te laten maken omdat ik wéét dat ze een goede zorgzame oma is (ik heb broers/zussen met kinderen waar ze heel goed voor is) maar toen mijn vriend zelfs zei van: oh nee, moet ik dan ook mee? Had ik zoiets van: nee, we doen het niet. Vooral niet nadat ze mij in eerste instantie een fijne zwangerschap wenste en vervolgens riep dat ze wenste dat zij een miskraam had gekregen in plaats van mij.

(overigens doet ze tegen de andere kinderen net zo, alleen zij houden contact met haar aan omdat 'andere mensen zeggen...' )

 

Afstand nemen! Leven voor je eigen gezinnetje.
Mijn moeder heeft dan geen borderline, maar bij haar gaat het altijd alleen om zichzelf en om geld. Als het had gekund had ze haar eigen kinderen nog verkocht.

Ik heb na jaren mezelf weggecijferd te hebben haar 2 jaar geleden gedag gezegd en nog geen moment spijt gehad..
Sterkte!

 

Ik weet trouwens niet 'helemaal zeker' of mijn moeder borderline heeft. Ze is niet gediagnosticeerd en wil dat ook niet omdat ze nogal ouderwets is en denkt dat er ik-weet-niet-wat-voor-ergs-gebeurt wanneer iemand haar psyche onderzoekt. Overigens denkt ze zelf dat zij perfect is maar enkel altijd het slachtoffer is van andermans capriolen en wat al niet meer. Ik kan er een boek over schrijven - maar één ding is wel duidelijk: Ze spoort hoe dan ook niet

 

Hier andere redenen tot geen contact, maar kies voor je eigen leven.
Ik heb zoveel meer rust nu samen met mijn gezin.
Ja het is je mama, MAAR jij bent/word ook mama en hoort nu voor je eigen kinderen te zorgen/kiezen.
Jammer voor haar maar meid nu kiezen voor jezelf.

 

Wat rot dat je moeder er eigenlijk nooit voor je is en juist voor extra stress zorgt. Ik weet ook niet of ik dat zou trekken...

Ik denk dat je voor jezelf een moet nagaan wat jij van je moeder wil en kunt krijgen. Dan niet vanuit de moeder die jij graag zou willen hebben, maar vanuit de moeder die ze is. Heb jij op bepaalde manieren ook nog plezier in het contact, vind je het belangrijk om met haar contact te hebben? Denk je dat ze een fijne/leuke oma zal zijn voor je kindje? Als je alle vragen 100% negatief kunt beantwoorden, dan zou het voor mij echt afgelopen zijn.
Twijfel je nog over bepaalde dingen, of zijn er naast alle negatieve dingen ook nog leuke dingen aan het contact met je moeder, dan kun je het contact misschien een andere vorm geven. Afhankelijk waar je jezelf goed bij voelt. Het makkelijkste zou natuurlijk zijn als je er psychisch en gevoelsmatig totaal afstand van kon nemen, wat ze ook doet, maar dat is tegelijkertijd ook het moeilijkste eraan.

 

Ik denk dat je zelf al antwoord geeft op je eigen vraag. Ja, het is toevallig je moeder en dat blijft ze ook, alleen kan je helaas je familie niet uitzoeken. Waar je als volwasse wél voor kan kiezen is de mate waarin je haar in je leven toelaat. Als het jou nu veel rust zou geven om (tijdelijk) geen contact meer te hebben dan zou ik dat doen.
Doe wat goed is voor jou en je kind.
Veel sterkte ermee, makkelijk zal het niet zijn.

 

Het is lastig om advies te geven. Het is een zeer beknopte omschrijven van jou hele jeugd/leven.

Alleen jij weet echt wat de juiste keuze is, diep in je hart heb je het antwoord.

Ik wil je in ieder geval zeggen dat je een hele lieve vriend hebt als ik het zo hoor en vast nog andere mensen die 100% achter jou staan en je steunen, ongeacht wat voor 'n keuze je ook maakt!

Knuffel!

 

Owww ik krijg hier de kriebels van.. ondanks dat je het je moeder is en blijft zou ik het contact verbreken.. Ik zou mezelf zo nooit laten behandelen!!
En borderline is gewoon vreselijk.. sneu dat ze het heeft, maar ze trekt jou mee in haar negatieve spiraal, bah..
Nee ik zou me leven niet door haar willen verzieken..

Heb altijd gezegd je ouders hebben je gebracht tot waar je nu bent en voor je gezorgd en hard gewerkt, het leven is te kort om ruzie te maken, maar als ik dit lees...no way.. had dan geen kinderen genomen denk ik dan..

 

Wat moet het heftig voor jou zijn.
Borderline is inderdaad vreselijk en ik vind het moeilijkste om mee om te gaan ( vanuit mn werk).
Ik kan vanuit mn werk nog zeggen; men kan er niets aan doen, zijn niet tot anders in staat, maar begreep heel goed dat er een groot verschil is tussen mijn kijk als professionel en daardoor wat op afstand en de kijk als familie die alles meemaken.
Jij hebt nooit een moeder gehad, zoals je zou willen of zoals anderen wel hadden. van een dochter kan niet gevraagd worden het allemaal maar te accepteren, want jou is ook pijn gedaan.
Daarom geef ik , misschien ook wel als professionel dit advies: hou de afstand die voor jou goed is. Jij hebt recht om je gelukkig te voelen. Zij zal daar niet aan mee werken en beter zal het niet gaan met haar of je nu contact houdt of niet. Dus kies voor je zelf... je hoort dochter te zijn echter heb je dat, als inkjet zo lees, nooit echt kunnen zijn.

 

Waarom zou iemand je veroordelen?
Ja het is je moeder, maar dat geeft haar het recht niet om jouw leven te verzieken en je in te perken.
Soms moet je anderen voor het hoofd stoten om te zorgen dat je jezelf niet keihard voor het hoofd stoot
En dat vind ik ook voor jou gelden TS, leef je leven, zorg dat je happy blijft met je gezinnetje, en als je vind dat je moeder daar niet tussen past dan is dat zo.

 

Fijn dat jij er zo over denkt! Ik kan je verzekeren dat lang niet iedereen zo denkt. Voornamelijk mensen uit dezelfde kerk als waar ik (voordat ik verhuisde) bij hoorde waar geuit werd: eert uw vader en uw moeder, waarbij ik uitroep: nee, ere wie ere toekomt. Er zijn gewoon zoveel mensen die vinden dat je alle kwetsingen maar moet tolereren enkel omdat die persoon je op de wereld heeft gezet.

Zelfs mijn moeder denkt zo. Het ene moment vind ze dat ik maar respect voor haar moet hebben omdat zij mij op de wereld heeft gezet en het moment daarop krijst ze keihard dat ik de wereld een plezier moet doen en zelfmoord moet plegen *insert-scheldpartij*.

Het is gewoon lastig om aan buitenstaanders de mislukte relatie uit proberen te leggen zonder dat men je zelf als boosdoener of aanstichter bestempeld. Bij mensen die ik niet ken (niet dichtbij genoeg sta) zeg ik gewoon dat mijn beiden ouders zijn overleden. Dat voelt voor mij een stuk beter.

 

Ik geef je groot gelijk hoor meid....Is een heel moeilijke keuze maar je moet echt voor jezelf kiezen.
Jij bent belangrijk je gezin is belangrijk..


Mijn moeder heeft ook borderline (niet officieel vast gesteld) maar ik heb heel ellendige dingen meegemaakt...
Ze was vaak verdwenen waardoor ik dacht dat ze zichzelf wat had aangedaan ik deed regelmatig aangifte van vermissing en dan kwam ze naar een paar dagen weer ineens thuis zonder dat er iets aan de hand was zo nog meer vreselijk dingen..
Toen ik begon met ons gezinnetje heb ik besloten haar niet toe te laten.
Maar toen belande ik in zkh en dat hoorde ze via via en kwam ze ineens op bezoek. Toen heb ik me door me vriend over laten halen om onze dochter te bezoeken na de geboorte, nou daar had ik direct spijt van.
Vanaf toen ook besloten dat ze niet meer in mijn huis komt niet meer in mijn veilige omgeving."
Ze belt nu heel af en toe eens om te vertellen dat het met haar heeeeel goed gaat en dan hangt ze weer op.


Voor mij werkt dit het beste want contact met haar levert zoveel stress op dus dan liever geen contact.

 

Hoi Hoi

Mijn moeder is 15 jaar lang zwaar alcohol verslaafd geweest. Ik heb de meest vreselijke dingen met haar meegemaakt. Mijn vader moest alles aanhoren. Ze hebben samen een zaak dus scheiden zat er voor mijn vader niet in. De familie geloofde ons niet, want ze was toch zo lief altijd.. ja buitenshuis. Anders was het een rot mens. Toen ik 14 was is ze de 1x opgenomen geweest, toen ging het even beter. Na 3 maanden was het al 5x erger als dervoor. Opnieuw geloofde de familie ons niet.. Toen ik 16 was is ze 4x in het zelfde jaar opgenomen geweest. Toen schreef ze brieven aan haar psych waarin stond dat IK en mijn vader ( niet haar 3 andere kinderen ) hiervoor zorgde. Een halfjaar voor mijn 16e verjaardag draaide ze echt volledig door, ze gooide met frietvet op mijn zus! Ik heb haar toen ook echt fysiek pijn gedaan, dat blauwe ook stond haar beeldig. Enkele dagen later kwam de HA en die verkocht ze een klap waardoor ze onder politie begeleiding werd opgenomen. Daar heeft ze 6 maanden gezeten. 6 heerlijke rustige maanden. Het weekend na mijn 18e verjaardag mocht ze naar huis komen, die dag ben ik naar mijn vriend gegaan en nooit meer terug gegaan. Het ging beter tussen ons als ik haar niet meer iedere dag zag.

Achter mijn rug hoorde ik verhalen over hoe mijn vriend zogezegd mij verbood om terug thuis te komen wonen e.d. In augustus 2012 is de bom opnieuw gebarsten. Mijn nicht haar welzijn was belangrijker voor haar dan ik was. Ik heb haar niet meer gezien/gehoord tot 14 maart dit jaar. Nu ze weet dat ik zwanger ben, ben ik weer nr 1. Ik hou haar bewust op afstand. Ik heb nooit wat voor haar betekend en zal dat ook nooit doen. Als ze maar kan pronken met haar kleindochter. Never nooit dat mijn dochter bij haar gaat zijn zonder mij.

En als ik kon schrapte ik haar volledig uit mijn leven, maar ik heb zijn schatten van broers en zus dat ik hun dan ook zou missen.

Dus mijn advies: DOEN!

 

Gelukje ik had ook pas de kracht om haar volledig te negeren toen ik mijn eerste kindje mocht krijgen...

Zoiets is ook niet makkelijk