Stress door mijn eigen moeder met borderline

Hoi gelukje7,

Ik heb even vlug een beetje mee gelezen en ik zou zeggen dat je gewoon lekker voor je gezinnetje moet kiezen..

Wat ik nu ga zeggen zal ik misschien ook wel dingen nu hier over te horen krijgen maar het zal me wat..

Dat je moeder je zo behandeld hoef je niet te pikken!! Niemand hoeft zich zo te gedragen borderline of niet. Ikzelf heb helaas ook borderline dus weet wat dat betreft ontzettend goed hoe het is ook hoe het is om met iemand te leven met borderline want mijn vader heeft het ook. Ik word er allergisch van als mensen het als een excuus zien voor hun gedrag!! Als iemand echt wilt kan hij/zij er mee om leren gaan!! Het is een ontzettend lange moeilijke weg maar het is niet onmogelijk. Je moet het gewoon willen en je moet het dus gewoon doen!!
Daarom zeg ik je moet (als je wilt) gewoon lekker voor je eigen leven kiezen!! Wil je moeder van haar klein kind genieten zal ze ervoor moeten werken en niet zo belachelijk zich verschuilen achter haar ''ziekte''. Ik ken natuurlijk niet het gehele verhaal over haar verleden en dergelijken maar zoals ik het zo van je lees wil ze vrij weinig veranderen aan haar gedrag.
Het feit blijft natuurlijk wel dat het je moeder blijft hoe dan ook, maar misschien is het dan nu gewoon even tijd voor een pauze in jullie relatie. Het kan altijd weer geprobeerd worden en je kunt altijd alsnog zeggen van ja ik wil je nog een kans geven. Stress in je zwangerschap is gewoon ontzettend slecht voor je kleintje en ik denk dat dat nu wel even wat belangrijker is

Heel erg veel succes en sterkte met de keuze en geniet van je zwangerschap!!
Groetjes!!

 

Ik ben het met xannetje eens, borderline is een verklaring, geen excuus. Ze is oud genoeg om verantwoordelijkheid te nemen voor haar gedrag. Het begrenzen van negatief en ongewenst gedrag is juist de methode ermee om te gaan, het accepteren of goedpraten houdt het in stand. Sterkte, ik vind je sterk!

 

Meid omdat het je moeder is moet je niet door het stof kruipen! Ik heb een paar maanden geen contact met mijn moeder gehad toen mijn dochter 5 maanden was omdat ik bij me schoonouders thuis zat en we ruzie hadden en me op belde met blijf daar maar :s toen was ik klaar. Al zovaak de deur uit geflikkert en als ik dan niet terug kwam en bij mijn vader zat en geen contact wilde, liet ze me vader weten zelfmoord te plegen... Dat ik glashard zei: doe maar! Laat me met rust!!
Sinds ik mijn eigen huis heb gaat het goed, gelukkig! Zij en mijn vriend liggen elkaar niet door wat er is gebeurd maar er kan niks positiefs meer uitkomen terwijl mijn 2de eraan komt. Ze zegt dat ze eigenlijk niet blij met de 2de is vanwege de situatie en het kindje er niks aan kan doen maar dan krijg ik een sms dat ze alles voor me zal doen en me altijd zal steunen. Heel moeilijk vind ik zelf.
Ze kampt al jaren met depressies en burn outs maar dat betekent niet ondanks dat ik zielsveel van dr houd en omdat ze mijn moeder is dat ze het recht heeft het mij moeilijk te maken.
Daarbij vind ik ook wat je zelf al zei dat er ook een eigen persoonlijkheid bij zit. Wil je ermee leren leven of gebruik je het om je zo te gedragen? Mijn broertje heeft pdd-nos maar weet dondersgoed wat hij ermee doet en hoe hij het kan gebruiken...

Wat ik hiermee duidelijk probeer te maken kies voor jezelf en je gezin! Gaan jullie eraan onderdoor? Keuze snel gemaakt lijkt mij!

Heel veel sterkte meid! Knuff

 

Mijn schoonmoeder heeft ook borderline en is manisch depressief. Ik heb de afgelopen 8 jaar ontzettend veel gepikt van haar en haar steeds weer kansen gegeven. Inmiddels heb ik de keuze gemaakt haar niet meer te willen zien. Dat zij mij aanvalt is 1 ding, maar mijn twee jarig zoontje zwart maken en uitschelden; dan houdt het per direct op!

Mijn man staat hier in gelukkig achter mij, maar als hij weer contact met zijn moeder wilt zal ik hem niet in de weg staan, maar ik ga niet mee. Ik wil niet dat zij hier in huis komt, met haar negativiteit en gescheld.

Mijn zoontje willen we bij oma 'weghouden'. Het klinkt heel hard, maar we vrezen dat ze ons zoontje nog iets aan zou doen ook. Vandaar dat wij deze beslissing gemaakt hebben.

Wij kunnen niet zeggen wat je moet doen. Het enige wat ik kan zeggen is dat je echt aan jezelf en je kindje moet denken!! En als je dat pas kunt, als je moeder 'uit beeld' is.. Denk aan jezelf, je kindje en jouw gezin meis.. Dat iemand borderline heeft, wil niet zeggen dat ze over jouw grenzen mogen gaan!

 

Doen wat je eigen gevoel je ingeeft!! Misschien is het tijd om eens aan jezelf te denken...
Je moeder zal het allemaal wel niet slecht bedolen, maar het effect op jou en de baby is onaangenaam. Door haar een grote plek in je leven te (blijven) geven, laat je de deur voor die onaangename zaken openstaan...

 

Wat ontzettend moeilijk gelukje7! Kan alleen maar zeggen volg je gevoel en waar je het prettigst bij voelt.
Ikzelf heb een nichtje met borderline en herken het zeker het gedrag dan, en ik kreeg steeds meer het idee ook dat ze zich zo nog meer ging gedragen onder het mom van ik heb borderline dus ik ben zo en mag zo doen. Maar heb ook bij haar niet over me heen laten lopen, lullige opmerking was lullige opmerking terug. Ik wist ook wel dat ze er later spijt van zou hebben. Dan hadden we het ook nergens meer over. Maarja voor mij blijft het me nichtje en is het fijn dat ze veel verder dan mij af staat dan jij met jouw moeder. dat maakt het makkelijker.
Verder denk ik ook heel sterk dat ik een schoonmoeder heb met borderline. Met zoveel ervaring want helaas borderline zit in onze familie denk ik echt dat ze het ook heeft. Het is nooit goed altijd gezeik, zij is altijd zieliger en er is genoeg gezegt en gebeurd dat bij mij (binnenvetter) het emmertje afgelopen december is overgelopen. Ik heb besloten contact te verbreken. Nou ja bordeline of niet, het geeft zo veel rust nu en voor mij is het ook makkelijker omdat het me schoonmoeder is. Ik was ook toen 12 weken zwanger ongeveer en het vreet toch aan je ik denk ik ga nu voor mij zelf en de baby kiezen. Niks geen stress meer over het altijd en eeuwige gezeik daar. En het bevalt heerlijk!! Gelukkig staat manlief achter mij en was het ook goed zat en heeft dus ook het contact verbroken met zijn. moeder.
Anyway wat ik wil zeggen, de keus is helaas echt aan jouw en die kunnen wij niet voor je maken. Maar denk aan je eigen, zeker nu stress uit de weg gaan hoor. Misschien niet definitief contcat verbreken anders maar meer afstand. Weet niet of dat mogelijk is. Maar laat je niet gek maken door dat mensen inderdaad zeggen het is en blijft je moeder, dat is wel zo maar je moet zelf ook gelukkig zijn en als dat met minder of helemaal geen contact meer lukt is het misschien het overwegen waard. Succes meis!

 

Als borderliner sluit ik me volledig bij Xannetje aan.
Het is inderdaad een hele lange moeilijk weg, maar het is mogelijk om een normaal leven (met gezin) te leiden.
Tuurlijk kan het wel eens zijn dat je echt een vreselijk slechte dag hebt en die is wel wat extremer dan "gewoon een slechte dag van iemand anders".
Maar ik heb ook een gezin en mijn zoontje zal mij nooit, maar dan ook nooit zo zien.
Dat is ook een keus die je kan maken.
Mijn vriend weet ook precies wanneer hij beter zijn mond kan houden dus daar wordt dan rekening mee gehouden omdat ik dus gewoon niet zo wil zijn. Waardeer ik super hard van hem hoor, geloof me, dat neem ik echt niet als vanzelfsprekend. Komt gelukkig ook niet zo vaak meer voor door veel therapie etc etc (lang verhaal)

Ik heb mijn ouders en mijn zus zoveel geestelijke pijn gedaan dat ik in mijn handjes mag klappen dat ze me de kans hebben gegeven om aan mezelf te werken. Nu gaat het gelukkig heel goed, heb het onder controle en geniet bijna van elke dag.

Volg je gevoel meis. Ook als borderliner heb je een keus en blijkbaar wil zij hem niet maken.......
Kies voor je gezin, geniet straks van die kleine en leef het goede leven dat je verdient!!!!

 

Het is inderdaad enorm moeilijk om met zo'n iemand te moeten leven.. ik denk dat niemand het je kwalijk zal nemen dat jij lekker voor je gezinnetje kiest!! Wees de moeder die jij nooit gehad hebt en geniet van je kleintje

 

Mooi gezegd!! En erg herkenbaar!! Het is inderdaad absoluut niet onmogelijk om alsnog een gezinnetje te hebben en huisje boompje beestje
En laten we wel wezen.. Helaas kennen mensen vaak alleen negatieve kanten van mensen met borderline maar even voor de duidelijkheid:
Borderliners zijn gewoon kei gezellig Mits ze het onder controle hebben dan hahaha

 

(Moet heel eerlijk zeggen dat ik niet het alle pagina's tot in detail heb gelezen maar wil wel even mijn ervaring delen.)
Ik ben zelf ook de dochter van een moeder met borderline. Vind het niet nodig om tot diep in detail te gaan maar ik heb een ontzettend zware jeugd achter de rug. Mijn ouders zijn nog wel bij elkaar maar mijn vader steekt zijn kop elke keer in het zand en ziet het rare gedrag van mijn moeder niet. Was vroeger al zo en is nu nog steeds het zelfde. Hij geloofd haar gelogen verhalen (dat alles aan ons lag, wij waren zulke verschrikkelijke kinderen) en dat is nu helaas nog steeds zo. Wij kwetsen haar, wij verwachten te veel van haar, wij drukken haar in een hoekje, etc etc. Het feit dat ze ons met enige regelmaat door het slijk haalt waar hij bij staat ziet hij gewoon niet.

Toen ik er achter kwam dat ik zwanger was, was ik al bezig met afstand te nemen van mijn moeder. Heel simpel weg om de reden dat ik dit niet verdien. Het moeilijkste bij mijn moeder zijn haar volledig onredelijke emotionele uitbarstingen waarbij ze alles over mij (of mijn zussen) uitstort en alles onze schuld is. Toen ik zwanger was ging ze volledig over de schreef bij mij en heb ik gekozen het contact te verbreken met haar. Want als ze dit bij mij doet, doet ze dit ook bij mijn kindje later en dat wou ik absoluut voorkomen.

Het was alsof dit een eye opener was voor haar. (Laat ik er bij zeggen dat mijn zussen dit al eerder hadden gedaan, dus ik was de derde dochter die dit deed.) Ze gaf eerlijk toe dat ze niet zo had moeten uitvallen. Iets wat ze normaal nooit zou doen want tsja, de situatie was uiteraard niet zo gelopen als ik zei en zij was achteraf nooit boos geweest. Ik stond daar met m'n bek vol tanden toen ze zei dat ze er hulp voor ging zoeken want ze vond het erg vervelend dat dit steeds gebeurde en het was voor haar ook vervelend.

Jaren lang wacht je op zo'n moment en op een gegeven moment geef je de hoop bijna op. Want het gebeurt elke toch niet en je word steeds weer teleurgesteld. Maar het lijkt er op dat het nu toch echt goed gaat met haar. Ik heb er zelf voor gekozen, nu ze bezig is met therapie, haar nog steeds op afstand te houden. Ik kan de stress nu gewoon niet gebruiken tijdens mijn zwangerschap. Maar ik hoor van mijn oudste zus (die haar wel spreekt) en mijn vader dat het echt beter gaat met haar. Over een paar weken komt ze langs voor een goed gesprek met mij over hoe ze aan het veranderen is. Ergens moet ik nu voor mezelf waken, ik wil niet weer gekwetst worden voor de zoveelste keer omdat ze zich niet aan haar beloftes houd. Maar het lijkt alsof het nu echt anders is... ik hoop het maar, zowel voor mezelf, als voor haar zelf. Want het lijkt me toch ook verschrikkelijk moeilijk om zo te moeten leven als zij doet.

Mijn advies voor jou. Waak voor je hart, laat je niet te veel mee slepen in de mind games die mensen met borderline vaak (onbewust) spelen met je. Trek een grens, jij bent meer waard dan dit en je hoeft dit niet te pikken. En hopelijk, zal ze het inzien na een tijdje. Dat ze hulp nodig heeft en dat als ze die hulp aan neemt er zeker wel een plekje voor haar is in jouw leven. Maar zo lang zij alleen maar kapot maakt heeft ze niks te zoeken in jouw leven of in dat van jouw kindje. Heel veel sterkte er mee, het is niet makkelijk.

 

Daar ben ik het helemaal met je eens, als iemand wilt kan het.
Een ziekte hoort niet altijd als excuus gebruikt te worden (wel als verklaring, maar dat betekent niet dat je er dan niks mee moet doen).
Mijn moeder was ook alcohol verslaafd en gebruikte dat tegen ons en het was wel zo makkelijk allemaal, voor haar.
Zij wou ook niet veranderen.
En drie jaar geleden is ze overleden, en hoe koud en cru dit ook gaat klinken.....ik heb heel wat meer rust.
Ik mis haar wel op sommige momenten hoor, zeker omdat ze nooit onze dochter en onze uk zal leren kennen.
Maar ik hoef geen beschuldigingen meer aan te horen, niet meer wachten op het gevreesde telefoontje enz.

TS, als iemand echt wilt kan hij/zij veranderen, en ga alsjeblieft niet proberen haar te veranderen, dat is dweilen met de kraan open en heel vermoeiend voor jou en je gezin.

 

Oooooooh mijn god, wat een herkenning! Het is alsof ik hier keer op keer mijn eigen verhaal zit te lezen! Al jaren heb ik zo veel problemen met men mama en sinds ik zelf moeder geworden ben is het er zeker niet beter op geworden.

Ook bij mijn moeder moet zij steeds in het middelpunt van de belangstelling staan, alles draait steeds om haar en dit heeft mijn leven tot een ware hel gemaakt!

Ze heeft in mijn kindertijd een zwaar alcoholprobleem gehad, dit heeft heel zware gevolgen gehad voor hoe mijn kindertijd verlopen is. Meermaals heb ik als 5, 6-jarige kunnen aanhoren dat ze beter abortus had gepleegd want dat ik heel haar leven had verwoest. Daarbij had ze ook heel 'losse handjes'.
Ze vond me altijd te lelijk en te dik, en gebruikte ook elke gelegenheid om mij dit duidelijk te maken. Ze vertelde me constant dat ze zich gewoon schaamde om met mij gezien te worden en te moeten zeggen dat ik haar dochter was. Toen ik 17 jaar was had ik te kampen met boulemie, want ik kan het gewoon niet meer aan. Zij vond het 'fantastisch', want eindelijk zag ik er mager uit en kreeg ze complimentjes over mij.
Toen ik een paar jaar geleden bij de gynaecoloog te horen kreeg (mijn man kan niet mee, en zij is in zijn plaats meegegaan) dat ik geen kinderen kon krijgen, vond ze dit in de eerste plaats erg voor haar en vond ze ook dat ik die dag niet vriendelijk genoeg geweest was en toch wat te veel met mezelf was bezig geweest.
Wanneer ik via vele omwegen toch zwanger ben geworden, moest het ook weer enkel over haar gaan, want zij ging oma worden. Alles moest ook verlopen zoals zij het wilde, maar dit ging natuurlijk niet, en mijn hele zwangerschap heeft ze lopen ruzie maken over hoe zij het zag en wat zij wilde.

Dit zijn nog maar een klein aantal voorbeelden van hoe ze is. Maar ik kan er echt niet meer mee omgaan. Ik heb nu zelf een zoontje en ik denk dat zij het nu ook zo wat aanziet als een tweede kans, maar hoe grof het ook is, ik gun haar dit niet. Ze heeft men hele leven tot een ware hel gemaakt en wil haar nu zo ver mogelijk weghouden bij mijn zoon.

Nu moeten jullie wel weten dat heel veel mensen niet weten hoe ze echt is, want naar de buitenwereld toe doet ze zich steeds perfect voor en wil ze ook laten uitschijnen dat we beste vriendinnen zijn. Daarom krijg ik natuurlijk ook veel mensen op mijn dak die zeggen dat ik haar het oma zijn toch meer moet gunnen en blablabla...
Maar ik kan er echt niet meer tegen, ik heb het gehad.

Ik ben zo blij dat ik dit topic gevonden heb, want ik herken er heel veel in. Tegen de TS kan ik enkel zeggen, denk aan jezelf, jij en jouw kindje zijn het belangrijkst, al de rest doet er niet toe.