@ellen Ja ik wil dolgraag met hem verder en ik hoop ook dat we samen gelukkig oud mogen worden. Ik ben niet zo'n type dat met allerlei mannen slaapt en omdat ik zwanger ben dan maar met de vader verderga. Lijkt me voor het kind al direct een hopeloos uitzicht op de toekomst als pa en ma alleen om die reden bij elkaar zijn. Het zal niet makkelijk zijn maar we gaan ervoor en geven mekaar ook de ruimte om aan de nieuwe situatie te wennen. Heb het mijn ouders nog niet kunnen vertellen, gelegenheid was er niet helaas. Gelukkig reageerden ze nu al minder heftig op het samenwonen, moest ook even bezinken denk ik. Wil het wel zsm vertellen, kan er niet mee blijven lopen. @janneke Geeft niet uit hoor, ik vond het wel leuk om weer eens "te horen" dat is toch al minstens 20 jr geleden
jeetje wat een verhaal zeg! sterkte! ik heb ook ongeveer zo n verhaal alleen ik zit niet met hem meer in een huis. maar ja hij wou het kind en alles ook niet dus heb ik besloten om er alleen voor te gaan. alhoewel dat wel moeilijke keuze was. midden in je zwangerschap op eigen benen staan is best zwaar. maar als ik jou was zou ik het je ouders wel vertellen. en anders wacht je toch tot je over die 3 maanden heen bent? alhoewel dan blijf je met die stress zitten. denk dat je het beter nu kan vertellen. dan hebben nog tijd om eraan te wennen. veel liefs MamaDelight
@mamadelight Ik had zowiezo al besloten dat ik voor het kindje zou gaan, ook al zou dat betekenen dat ik dat alleen zou moeten doen. Gelukkig is het anders gelopen, maarja we zijn er natuurlijk nog lang niet! We moeten samen eerst hier doorheen en ondertussen ook nog aan elkaar "wennen" en alles bij elkaar zal dat best een hobbelige weg worden. Gelukkig zijn we ons daar allebei bewust van dat het niet vanzelf zal gaan. Aan de ene kant wil ik liever wachten tot de 12 wkn, maar dat zou alleen zijn met de gedachte dat het mss nog mis kan gaan met de zwangerschap. En dat is een gedachte die niet zo goed voelt want of het nu wel of niet goed gaat ik vind dat ze het mogen/moeten weten... Heel moeilijk, maar denk hoe langer ik wacht hoe moeilijker het wordt. Er zal zich wel een keer een moment aandienen dat ik het hoge woord eruit gooi.
Maar ik snap nog niet helemaal waarom het zo moeilijk is je ouders te vertellen? Wij woonden na 2 weken samen en binnen 6 maanden was ik zwanger Ik heb niet de meest ruimdenkende ouders en mijn vriend is nog donker ook (vonden mijn ouders best even moeilijk). Na gewend te zijn aan het idee (en dat kostte ze zo'n 2 weken hooguit) waren ze helemaal blij. Natuurlijk krijg ik nog regelmatig kritiek op het feit dat het snel is gegaan en ik heb mn ouders best wat stress en zorgen bezorgd, maar mijn ouders weten ook dat ik het toch wel red, hoe dan ook. En ik ben nog maar 21. Dat moet toch wel loslopen zeg maar? Wie weet vinden ze het geweldig na een tijdje? Hihi ik moet iedere keer terugdenken aan toen ik het vertelde, ik was echt bloednerveus, niet geslapen, wist totaal de reactie niet... Niet eens om het feit dat ik zwanger was, maar ze hadden toen best wat moeite (en nog steeds beetje, maar ja) met mn vriend.. Wij daar eten, ik zou het zeggen maar kon niet en stond op een gegeven moment te janken. Mn vriend 'Tja uhh ze durft niet te zeggen dat ze zwanger is'.. Achteraf snap ik me niet waarom ik me ZO druk had gemaakt. De eerste reactie van mn moeder was 'NEE dat meen je niet, wat STOM'.. Maar ze draaide al snel bij gelukkig haha. Later met zn allen nog om gelachen.
Janneke het is voor mij moeilijk omdat ik 2 mnd voor ik wat met deze man kreeg net een relatie van ruim 8 jr had verbroken (uitgemaakt hihi) Ik ging met mijn kind alleen verder wat best even moeilijk was en extra "zorgen" voor mijn ouders natuurlijk. Zij (en ik ook) hadden zich erop ingesteld dat ik voorlopig op mezelf zou zijn, én tot mezelf zou komen.... eerst rust vinden en alles weer op een rijtje krijgen....dat liep dus even anders. Zo zie je maar weer, je toekomst kun je gewoonweg niet plannen! De relatie met mijn vriend is ook erg op en af geweest, "aan - uit - aan - uit" zeg maar, dus ja het is logisch dat ze al niet begrijpen wáárom we dan nu zo plots gaan samenwonen. Ze zullen het wellicht beter begrijpen als ze wisten dat ik zwanger ben, maar dan nog zou dat schokkend nieuws zijn. Ook omdat ik nu een geweldig leuk boerderijhuisje heb, ik had me niet beter kunnen wensen, ben wat dat betreft met mijn neus in de boter gevallen! ... het is alleen te klein voor een gezin van 4 personen. Dat betekend dus dat ik over een poosje wéér zou moeten verhuizen en dus daarmee mijn eigen stekkie (lees: mijn zekerheid) moet opgeven. Komen dus ook meteen een hoop praktische bezwaren om de hoek kijken helaas... maargoed da's een zorg waar ik me nog niet mee bezig ga houden, en mijn ouders kennende doen zij dat wel direct. Ik ben meer ingesteld van : komt tijd, komt raad en : waar een wil is is een weg... Niet altijd even handig maar werkt voor mij het beste
Ja maar meid, je bent 35! Een volwassen vrouw die allang haar eigen leven leidt, toch? Hoeveel je ook van je ouders houdt, je bent hun geen verantwoording schuldig! Ik denk dat je je gelukkig mag prijzen met een man die zijn vrouw verlaat om bij jou en de aankomende baby te zijn, probeer daar eerst eens van te genieten. Geef jezelf en je ouders de tijd om aan de nieuwe situatie te wennen en vertel het met een week of 12/13, dat zou ik doen!