Ik heb sinds mijn laatste echo na een 7-tal weken (op de echo was geen vruchtje te zien, enkel een vruchtzakje) zeer veel stress gehad, ik had alle moed en hoop verloren. Ik kon niet positief zijn. Totdat ik gisteren en vandaag bloedingen kreeg... Ik vermoed dat een mk op gang aan het komen is. En ik vermoed dat die extra stress alles nog meer op gang doet komen. Het kan een innestellingsbloeding zijn maar omdat het bloed donker is en ik krampen heb gehad laag in de buik, heb ik me al deels verzoend met een mk die nog moet komen. Ik denk dat stress de grote boosdoener is en dat veel stress een mk kan veroorzaken. Wat denken jullie?
Heb maandag een echo gehad en er was een leeg vruchtzakje van 1,4 cm te zien wat wijst op 5-6 weken. Maar als ik juist bereken dan zou ik een 8-tal weken ver moeten zijn (heb wel een zeer onregelmatige cyclus).
Ik denk idd niet dat het een innestelingsbloeding is maar een miskraam. Wat heeft de arts maandag bij die echo aan jou verteld? Het lege vruchtzakje laat natuurlijk al zien dat er iets niet in orde is en dat moet er natuurlijk uit. Veel sterkte de komende tijd.
stress KAN een miskraam veroorzaken, omdat je lichaam aanvoelt dat je nog niet klaar bent voor een zwangerschap, word het afgebroken. Echter, bij mn vorige zwangerschap was ik vanaf dag 1 een en al stress ivm mijn ex, ik sliep slecht, was de hele dag door gestresst, en heb een gezonde zoon gekregen. Dus, het KAN maar hoeft niet. Maar ik las je vorige topic ook al en ik denk dat bij jou een MK op gang is, heel veel sterkte ermee.
Bedankt voor de reacties! Ik heb gisteren een miskraam gehad, het deed even pijn maar ik voelde me opgelucht toen het eruit was, ik voelde me lichter alsof iets de voorbije dagen me belemmerde, alsof iets eruit moest. Het was waarschijnlijk niet door de stress van die paar dagen maar was al langer op gang aan het komen aangezien het vruchtje al meer dan drie weken niet aan het groeien was en de vruchtzak wel groeide. Het doet goed erover te praten met familie en vrienden. Over enkele maanden zullen we het alleszins opnieuw proberen...
Heel veel sterkte met je miskraam. Ik hoop dat je alles een plekje kunt geven. Toen ik een miskraam heb gehad, heb ik heel veel stress gehad. (daarvoor) En nu vraag ik mij ook wel eens af of het misschien daarmee te maken heeft gehad.... Ach ja, ik denk dat je die vragen altijd zult houden en er zal nooit een antwoord op komen. Wel heb ik me voorgenomen om bij een volgende zwangerschap heel relaxed te zijn de eerste weken. Niet teveel hooi op m'n vork nemen. Hopen dat ik dat voornemen kan houden!
Als je lichaam dat voelt , wordt je over het algemeen juist niet zwanger. volgens mij is het onzin datje van stress een miskraam kan krijgen. Zo zou je heel vele mensen een schuldgevoel kunnen bezorgen waar het niet nodig is.
Daarom zeg ik ook, KAN, ik las dat laatst: dat stress een miskraam kan veroorzaken. Maar zoals ik al zei, ik ben midden in een stressvolle periode zwanger geraakt EN zwanger gebleven (het was trouwens wel een heel interesant artikel over stress en miskramen, weet niet meer welke site maar was een onderzoek wat men gedaan had)
Sorry voor mijn boute vraag, maar hoe weet je dat? Mijn gynaecoloog heeft mij namelijk verzekerd dat dat niet het geval is. Je krijgt een miskraam als er een aanlegfout is bij het vruchtje. Vroeger wilden de mensen juist graag een miskraam opwekken, maar dat lukte gewoon niet. Ik vraag me af of je geen stress hebt, doordat je het gevoel hebt dat het niet goed is met je zwangerschap. Ik valt mij nl. wel op dat veel vrouwen op dit forum het voorgevoel hebben dat er iets mis is en misschien ben je juist wel gestresst door dat gevoel. De vraag wat er eerder was: de kip of het ei komt dan naar voren. Ik weiger te geloven dat stress een miskraam opwekt. Wel weet ik uit eigen ervaring dat je na een miskraam op zoek bent naar een reden. Wat heb jij persoonlijk fout gedaan, want dat zou betekenen dat je de volgende keer een miskraam kunt voorkomen. Helaas ben ik bang dat de natuur voor ons de besluiten neemt en dat wij daar niets aan kunnen doen. Het heeft mij veel tijd gekost om dit te accepteren. Sorry lieve lentefee, misschien komt mijn antwoord hard over, maar dat is absoluut niet mijn bedoeling. Ik wil gewoon voorkomen dat meiden onterecht een schuldgevoel krijgen voor iets wat ze niet hebben kunnen voorkomen. Mano82, ik wil jou heel veel sterkte toewensen in deze moeilijke tijd! Geef toe aan je verdriet en praat er heel veel over, want het is niet niets wat je is overkomen. Waarschijnlijk kost het veel tijd om het een plekje te geven. Liefs, Marla
Dankjewel marla! Ik heb het intussen al een beetje kunnen verwerken, lichamelijk is het erg pijnlijk geweest maar emotioneel valt dat best mee. Ik wil er geen reden achter zoeken, en ik geloof best dat de natuur gewoon de overhand heeft genomen, wat een troost is omdat we er machteloos tegenover staan. Het besef dat bij mij het vruchtje slechts piepklein was en vrij vroeg gestopt is met groeien maakt het voor mij iets minder erg. Door stress kon het niet gekomen zijn aangezien ik pas veel stress had na mijn eerste echo en dus een dag voor mijn miskraam. Volgens de gynaecologe ging het waarschijnlijk gewoon om een genetische fout bij de bevruchting of de innestelling. Ik vond volgend artikel op internet (zie link). Er wordt verklaard dat er 3 keer meer miskramen voorkomen in geval van stress. Mijn dokter heeft daar in ieder geval niets over gezegd dus of het helemaal waar is betwijfel ik wel een beetje. http://www.e-gezondheid.be/nl/tijdschri ... 87-art.htm
Daarom zei ik het dus ook, om onterecht schuldgevoel te voorkomen. Hoe vaka ik me na 2 miskramen niet heb afgevraagd wat ik fout heb gedaan. Zoals jij dus al zegt, niets. het is helaas de natuur zijn manier om te zeggen dat het niet goed is.
Ik ben van mening dat artsen ook niet alles weten en ook niet alles aan nemen wat een onderzoek naar voren brengt. Laat staan dat ze dit aan hun patiënten vertellen. Artsen vertellen alleen iets als ze 100% zeker weten dat het mogelijk is om in dit geval een miskraam te krijgen door stress. Ik ben zelf van mening dat het wél kan. Mijn moeder heeft 2 gezonde dochters op de wereld gezet in een relatie die alleen maar stress en verdriet met zich mee bracht. Anderzijds ben ik mijn zoontje verloren na een zwangerschap van 15 weken, ook in een zeer heftige relatie. En het is bij mij zo, als ik stress heb slaat dat op heel mijn lichaam. Ik krijg hartkloppingen, maagproblemen, slaap problemen, kortom kan niet meer normaal functioneren. Het was echt heel heftig. En dan al die hormonen die door je lijf gieren, ik herkende mezelf niet meer terug. Ook zat ik midden in een verhuizing waar alles niet wilde vlotten 2 overlijdens etc etc. Dus ja, ik denk wel dat je een miskraam kan krijgen door stress. Nog een voorbeeld; ik kon een man die door een groepje voor zijn eigen huisdeur in elkaar geslagen is, zijn 29 weken zwangere vriendin was daarbij maar kon niets doen. Kort erna was het een miskraam. Dus ik wil absoluut niet zeggen dat je door stress een miskraam krijgt. Maar het kán wel. En als je stress hebt dan kies je daar niet zelf voor, dus alsnog jezelf als schuldige zien is onzin. Je kan daar niets aan doen.