Beetje vage titel misschien, maar zo voel ik me ook: een beetje vaag. Ik ben in verwachting van ons derde kindje. In tegenstelling tot de andere 2 was deze zwangerschap niet gepland. Toen ik een positieve test in handen had was ik niet blij maar ook niet perse niet-blij. Het was erg neutraal.. meer een gegeven. Bij mijn jongens was ik in de wolken zo blij. Ze waren zó gewenst. Dat gevoel mist nu. Ik dacht dat de echo dan wel het gevoel zou geven. Maar toen er gisteren een klein garnaaltje met hartje op het scherm kwam gebeurde niets bij mij. Ik vond het leuk om te zien, maar zoals ik elke echo van wie dan ook leuk zou vinden. Ik voel me erg ver verwijderd van de zwangerschap. Ik vind het zelfs lastig om ‘baby’ te zeggen. Ik weet niet waarom. Ik zit nog op een randje van een burn out en mijn hoofd zit vol met mijn andere kinderen en de 100.000 dingen die ik nog moet doen maar geen tijd en energie voor heb. Ik was net begonnen met meer tijd voor mijzelf vrijmaken. Ik wou weer gaan werken, en ik wou weer beginnen met medicatie voor mijn ADD. Ik had allerlei plannen maar nu moet dat allemaal opschuiven want er komt eerst een kind aan. Ik dacht daarom dus dat ik gewoon moest wennen. Verandering van toekomstbeeld, blabla. Maar mijn reactie op de echo ben ik best van geschrokken. Ik heb ook totaal niet de behoefde om mensen te vertellen dat ik zwanger ben. (Bij mijn andere kinderen hing ik 2 dagen na de positieve test al aan de telefoon, zo enthousiast was ik). Het is niets voor mij om zo emotieloos met een zwangerschap om te gaan. Ik voel me erg schuldig naar vrouwen hier die een linkerarm zouden geven voor een zwangerschap en baby. Het voelt allemaal erg ondankbaar maar ik kan het niet helpen. Ik probeer blij te zijn maar het maakt me eerder verdrietig dat het zo geforceerd moet. Wie herkent dit? En vooral, wordt dit beter? (lang verhaal, excuus)
Van bij de jongste herken ik dit gevoel ook wel. Het was er, plots opeens, terwijl we samen nog heel erg aan het nadenken waren of we het wel echt wilden. Man had precies daarvoor gezegd dat het voor hem niet meer hoefde en ik neigde wél naar ja, maar wilde dat hij het ook zou willen (snap je hem nog? ) Ik had de eerste tijd ook heel erg moeite om me er blij over te voelen, was misschien ook wel ergens bang dat het nog mis zou gaan en kon het nog niet goed plaatsen in hoe ons leven eruit zou gaan zien. Het beseffen kwam pas na de 12 weken. Toen pas ging ik het echt voelen; ja ik ben zwanger en we krijgen er een kleintje bij! Maar ik deed het er dit keer ‘bij’, bij mijn drukke gezin, bij mijn opleiding, bij mijn werk. Dat maakte het moeilijker om er echt van te genieten, dat kwam pas toen ik de baby ook ging voelen en toen we een goede twintig weken echo hadden. Het is in dit stadium ook allemaal zo onwerkelijk nog! Geef jezelf even de tijd, wees niet te streng tegen jezelf over hoe je je zou moeten voelen nu, ga je zeker niet schuldig voelen over het feit dat de blijdschap nog niet overheerst, negen maanden duren echt heel lang! Alle tijd voor de ontwikkeling van je gevoel hierin. Geef het tijd! ennuh… gefeliciteerd!
@Mississippi , Dankjewel voor je berichtje! Erg herkenbaar wat je zegt! En ik denk dat je gelijk hebt dat ik mezelf gewoon meer tijd moet geven.
Geef jezelf tijd meid. Hier was deze zwangerschap ontzettend gepland en met veel moeite, maar ik ervaar ook wat @Mississippi zegt, je doet het erbij. Je hoofd zit vol, met werk, andere kinderen (in ons geval nog de bouw van een huis). En hoewel ik echt blij was met de positieve test, was ik ook beschermend naar mezelf, immers er kan nog zoveel mis gaan. En bij elk positief stapje kwam het dichterbij. 12 weken, goeie nipt, goeie 20 weken, baby voelen, naam verzinnen En vandaag na controle bij de verloskundige , waar we het even kort over de bevalling hadden, dacht ineens, oh fuck. Er komt een baby bij! En voelde ik me ook blij. En meteen weer onzeker, want dat blijf ik tot ik hem in m'n handen heb.
Oh vergeet ook niet dat je in eerste trimester zit, stijf van de hormonen, vermoeidheid, op randje van burn out.. da's nogal veel samen hè.
Ik kan het niet beter omschrijven. Ik voel dit exact zo. De eerste twee waren zo vanzelfsprekend die kwamen gewoon. Deze zwangerschap lang over getwijfeld en toen het zover was sloeg mijn hart over toen de test positief was. Ik ben heel gereserveerd geweest tot 14 weken en zelfs daarna dacht ik steeds oh ja. Mijn hoofd zit zo vol met alles wat er moet gebeuren in een jong gezin. Alles draait door natuurlijk dus ik heb veel minder ruimte gehad om te genieten en de tijd vliegt. Nu begint pas de rust in m’n hoofd maar denk ik ook vaak: OMG er komt er zo echt 1 bij Geef jezelf de tijd. Het komt echt goed!
Zo te lezen is het misschien wel iets wat vaker bij een derde (of volgend) kindje voorkomt? Jullie zetten het in perspectief voor me, daar ben ik erg blij mee. Hormonen, druk, gebrek aan tijd en energie.. het helpt allemaal niet mee maar dat is begrijpelijk thanks girls!
Heel herkenbaar jouw verhaal. In de aanloop naar een tweede kreeg ik te horen op basis van hormoonwaarden en korter wordende cyclus dat vervroegde overgang om de hoek lag en dat dit betekende dat het ws niet meer ging lukken. Met goede moed begonnen maar na iedere mislukte poging en bijbehorende teleurstelling kwam langzaam het gevoel dat het idd niet meer ging lukken. Ik begon te denken aan hoe het ook oké zou zijn als het alleen mijn zoontje was, hoe ik m’n vrijheid langzaam wat terug kreeg nu hij naar school ging, wat we allemaal samen konden ondernemen. Ik zat al heel ver in dit acceptatie proces toen het ineens de laatste poging raak was. Heel onwerkelijk, en idd voelde ik me niet eens echt blij zoals ik had verwacht. Heel terughoudend juist omdat er van alles nog kan misgaan, zoals de dames hierboven, en zoals jij omschrijft; emotionally detached (weet even geen goede Nederlandse omschrijving) met een vleugje schuldgevoel hierover. Het was echt enorm schakelen. Maar zoals hierboven ook genoemd: met iedere mijlpaal werd het tastbaarder en werd ik ook blijer van het idee van een baby erbij. Inmiddels dik 23 weken en begin me er oprecht steeds meer op te verheugen. Het is al veel gezegd, maar geef het tijd, ik geloof echt dat jij (wij) net zoveel van dit kindje gaan houden.
Ik herken het wel. De zwangerschap van de 2e lukte erg snel en was voor mij onverwacht. Ik had me ingesteld op een teleurstellingen en een lange tijd proberen. Komt daarbij dat de oudste net een jaar was en ik erg duizelig en moe was. Ik vond het echt heel erg moeilijk om te genieten en enthousiast te zijn. Dat moest groeien. Vergeet niet dat je op de rand van een burn out zit. Dan is het allemaal nog veel pittiger. Alles overzien gaat moeilijker, je draagkracht is veel minder. Hormonen die er bij komen. Ik snap heel goed dat je je heel erg rot voelt nu.
Dankjewel voor je berichtje @SydneyGirl ! Wij waren ook aan het twijfelen voor een derde. Of nou ja, we twijfelden niet echt, het was meer een ‘liefde genoeg maar laten we het niet doen om deze 100 redenen’. Ik was me ook aan het focussen op mijn leven na zwangerschappen en baby’s. Ik stond echt op het puntje om te starten met therapie, werken, meer tijd voor mezelf, weer kunnen investeren in vriendschappen. Ik keek er naar uit. En toen opeens.. zwanger. Het is echt even slikken en herplannen van wensen en doelen. En dat mijn hart geen sprongetje maakte bij de echo schrok ik een beetje van.. het heeft grotere impact dan ik dacht. Maar dat is oké.. het kost gewoon wat tijd. En die tijd moet ik mezelf ook geven. We leven van week naar week en, inderdaad, straks in het tweede trimester, als de baby sterker wordt en ik me lichamelijk beter voel, dan komt het gevoel vanzelf wel. Hopelijk….
dankjewel voor je reactie. Kan me goed voorstellen dat jij ook moest wennen. Dat je lichamelijk slecht voelt helpt inderdaad echt niet mee. Zo’n zwangerschap is lichamelijk en psychisch toch een ding, als je al minder goed in je vel zit dan is dat extra inderdaad!
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat betreft je verhaald; ik denk dat je het mag zien als een soort rouwproces. Dat klinkt heel zwaar, zo bedoel ik het niet.. Maar je had net een plan gemaakt voor je toekomst, knopen doorgehakt over bepaalde keuzes en het was tijd voor jezelf. Nu komt dit kindje onverwacht tussendoor. Ik denk dat je droevige gevoel niet veroorzaakt wordt door de baby, maar door het feit dat je dus je plannen weer moet omgooien. Dat geeft onrust in je hoofd en lijf en als je dan al op een randje van burn out zit, vol hormonen zit en erg moe bent, dan wordt het een optelsom van meerdere factoren. Geef jezelf de tijd om dat een plekje te geven en dan komt er vanzelf ruimte voor de baby. Daar voel je echt al wel liefde voor, maar komt er nu gewoon nog niet uit, omdat je hoofd vol zit met andere zaken die eerst verwerkt moeten worden. Wij hebben drie jongens en ook al was de derde gepland, direct na de positieve test had ik al het gevoel van ‘wat hebben we gedaan’? Het is ook gewoon een stuk hectischer dan wanneer je on cloud 9 heerlijk kan wegdromen in afwachting van je eerste kindje. Maar als die kleine er straks is loopt je hart weer over van liefde en je oudere kinderen zien met een klein baby broertje of zusje is het mooiste wat er is! Heel veel succes en wees lief voor jezelf.
Je andere emoties voeren nu de boventoon, dat klinkt imo normaal. Herstellende van een burn-out, nieuwe toekomstplannen die nu moeten wachten, is niet niks. Trek optijd aan de bel, schakel hulp in om je gevoelens een plek te geven. Het is oké je zo te voelen, maakt je geen minder goede mama. Misschien helpt het als je dit tegen je kindje in je buik zegt, dat het niet aan hem/haar ligt dat je niet blij bent. Ik herken het in ieder geval wel. Ik zit ook echt in een rotperiode op gebied van werk/overspannen. En hoewel ik heel veel liefde voel voor het kindje, heb ik me ook heel vaak vlak gevoeld en was ik niet enthousiast om het in mijn omgeving te delen. Schaamde me eerder. Een soort overlevingsmodus van mezelf waar ik op leef op dit moment. Maar het je realiseren is al zoveel waard. Hormonen gooien ook nog eens alles door de war.. het is niet niks. Goed dat je iig hier je verhaal ook deelt en weet dat je niet alleen bent.
Bij de 1ste en 3de zwangerschap niet ervaren. Bij de 2de dan weer wel. Ik was nog maar net bevallen en bleek ontzettend snel terug zwanger te zijn. We hadden een kersverse baby en ik zat al terug met een dikke buik kotsmisselijk boven de wc pot. Toen ik hem voelde bewegen werd het gevoel beter.
Hier ook last van. Was juist terug beginnen werken, alles ging goed. En plots een positieve test. Heb toch heel lang hem niet gewild , mede door de HG. Tot 20 weken ziekenhuis in en uit. Nu weer zo misselijk. Denk dat ik pas echt blij zal zijn als hij er is. Dan kan ik pas beginnen genieten
Ik denk dat heel veel vrouwen dit hebben bij een volgende kindje. Zeker als de zwangerschap ongepland was is het natuurlijk schakelen. Je hebt je leven goed op de rit, alles ingericht voor hoe je gezin nu is en zou blijven ( ) en dan ineens komt er nog een humpie bij. Ik zelf had de laatste keer ook zoiets van oké leuk. Maar dat was het ook wel. Tot de 36 weken kwam en ik ineens bedacht Holy F*** er komt een baby binnen nu en een paar weken En nu ze er is klopt het gewoon we zitten toch weer op die roze wolk en het is echt genieten!
Ik reageerde 'off' op een heel erg geplande en gewenste zwangerschap. Onderschat hormonen niet, ik ben ieg echt totaal niet mezelf zwanger. Wees lief voor jezelf en geef het tijd. Het komt goed, en gefeliciteerd ♥️
Present! Hoewel ik alleen echt heel erg last had van mn hormonen bij de eerste. Wat jij beschrijft had ik zeker bij nr 3. Nu zo'n 1.5jr geleden. Eerste coronagolf, lockdown, mn moeder overleden en ik maar boven de wc hangen. Paar mnd ervoor ons nichtje te vroeg geboren (en overleden). Hij was niet perse ongepland maar we waren zo druk met alle andere dingen. Ook het gevoel van niet blij mogen zijn want zoveel andere dingen speelde zeker mee. Het werd uiteindelijk ook niet echt beter. Pas toen ie eruit was kon ik ontspannen en blij zijn (en toen kwam de tweede lockdown).
Je schrijft tegen een burn out aan te zitten. Het is een zeer logisch proces van lijf en brein om emoties nu minder toe te laten. Ik zou je gunnen dat je jouw wens tot blijdschap rondom de zwangerschap durft te parkeren. Maak de ruimte die je nodig hebt en bekijk welke van de 100 plannen daadwerkelijk nodig zijn en delete al die andere. Ruimte om je heen maken en dan zullen de emoties rondom zwangerschap de ruimte krijgen om te mogen doorsijpelen.