Pfff... Ik word niet goed van mezelf! Ik maak mezelf continue druk en bang. Ik ben echt 'overdreven' bang dat de baby misschien niet goed ontwikkeld... Gisteren had ik het er met mijn vriend over en ik kon niks anders dan huilen, huilen, huilen! Nu twijfel ik heel erg of ik een vruchtwaterpunctie zou laten doen.... Ik hunker gewoon naar die zekerheid dat alles goed is met onze baby! Ik weet dat deze angsten heel normaal zijn, maar volgens mij heb ik ze heel erg? Wie herkent dit, en wie heeft er misschien tips om even van gedachten te kunnen switchen! Moet er namelijk constant aan denken... Alvast heel erg bedankt! Liefs!
Wij hebben dat in het begin van de zw.schap ook gehad. Met name door de bloedingen die ik had. Volgens mij behoort een punctie niet tot de mogelijkheden omdat je ng heel jong bent. Je kan wel een nekplooimeting laten doen. Wij ehbben dit ook gedaan. Wat het wel is tenminste voor mijn gevoel, is naarmate de zwangerschap vordert en je je kleintje vaker ziet en er wat onderzoekjes worden gdaan zoals bv die nekplooimeting en de 20 weken echo, je echt meer zekerheid krijgt over dat het gewoon goed is met je kleintje. Weet je zeker weten doe je het nooit natuurlijk, want er kan altijd nog iets tijdens de geboorte gebeuren.
Bedankt voor je snelle reactie! Maar even over die vruchtwaterpuctie: mijn verloskundige vroeg aan mij om er over na te denken of ik er 1 wou of niet....
Ben ook angstig maar dan meer om weer een MK te krijgen. Angst zal er altijd wel blijven voor vanalles. Stel je krijgt een vruchtwaterpunctie of whatever en alles is oke. Dan ga je je weer zorgen maken of de bevalling wel goed gaat. Gaat dat oke dan ben je bang voor wiegendood. Hebben ze die leeftijd gehad ben je bang dat ze zomaar de weg opfietsen enz. enz. Denk dat het er gewoon bij hoort. Al hoe moeilijk het ook is. Ik probeer gewoon zo gezond mogelijk te leven, en probeer me niet te druk te maken (makkelijk gezegd).
vruchtwater punctie sitten ook nadelen aan he??!! denk dat iedereen in het begin wel onzeker geweest is over dat soort dingen en daarbij spelen je hormonen natuurlijk ook een rol
ohwww gelukkig ben ik niet de enigste die bang is. ik ben ook zo ontzettend bang ik wordt er helemaal gek van, ik loop maar iedere dag van ''was ik maar voor bij die 3maanden''... ik ben er echt iedere dag mee bezig. ik kan niet wachten tot ik weer bij de verloskundige ben geweest en dat is pas over 2weken... ik wil me zo graag op iets anders richten maar het lukt niet! Veel Liefs Lieverdjuh...
Voor wat ik weet krijg je die alleen boven de 36 of als de nekplooimeting niet goed is gegaan. Aan een punctie zitten inderdaad nadelen verbonden. 1 op de 300 of 200 kans dat het een miskraam wordt. Waarom vraag je geen nekplooimeting of combinatietest?
Ik weet nog niet of ik een nekplooimeting ga doen. Aan de ene kant heb ik zoiets van: ja, ik doe het! Een beetje meer zekerheid kan geen kwaad. Maar aan de andere kant heb ik zoiets van: heeft een nekplooimeting wel zin? Het is en blíjft een kansberekening, dus echte antwoorden krijg je niet.... Toch? Ik baal er ook zo van omdat ik helemaal nog geen echo heb gehad! Als ik het hier zo allemaal lees, heeft de meerderheid al een echo gehad rond de 7 a 8 weken! Ik krijg mijn eerste echo pas echt als ik 12 weken zwanger ben! Zucht... vind het wel geruststellend om te lezen dat iedereen die angsten wel heeft... Het is iets dat erbij hoort blijkt nu. Maar leuk is het zeker niet!!!
Ik heb de angsten ook (gehad).... In het begin of alles wel goed gaat, later of het kindje wel gezond is. En dat terwijl ik meerdere echo's heb gehad, waarop alles goed er uit ziet. Nu heb ik ook weer angst of de bevalling wel goed zal gaan.... Ik denk idd dat het nooit meer over gaat (sinds de dag dat ik de zwangerschapstest in mijn handen had) Het hoort er idd bij en de fijne hormonen kunnen soms echt een loopje met je nemen...probeer iig niet te veel te lezen op het internet (daar werd ik wat panisch van)
Ik ben geen seconde bang geweest dat er iets mis zou zijn met mijn kindjes. De echo's deden mij al genoeg overtuigen dat het wel goed zat. Wel wist ik dat mijn beide jongens aan de kleine kant waren... en dat was ook zo...maar ze zijn kerngezond en alles zit erop en aan. Door alle verhalen, televisieprogramma's, enz ga je al snel twijfelen , gewoon niet meer lezen en naar kijken! En als je zo bang bent dat je er gestresst van raakt dan moet je die vruchtwaterpunctie gewoon doen meis, voor je eigen gemoedsrust. Je kunt niet 9 maanden lang vrezen voor de gezondheid van je kindje want dan ga je er zelf aan onderdoor en dat is dus niet gezond voor je kindje. Liefs Nies
Ik denk dat die angsten normaal zijn en bijna iedereen heeft er in meer of mindere mate last van. Je kunt er maar het beste mee leren omgaan want vanaf nu zul je je de rest van je leven zorgen maken om je kind Een nekplooimeting blijft idd een kansberekening maar als het je gerust stelt, waarom niet. Btw, ik heb ook pas met 12 weken de eerste echo gehad, net als het grootste deel van de zwangere vrouwen denk ik. Het lijkt nu alsof bijna iedereen er al eerder een heeft gehad omdat je juist die verhalen op forums terugziet en niet de 'standaard'-zwangerschappen waar verder niets aan de hand is.
Hallo, Ja ik herken het heleeeeeeeeemaal. Heb dit ook eerder besproken op het forum. Ben ook in ernstige mate bang dat de baby doodgaat. Ik let op alles wat ik doe of eet zodat er maar niets fout kan gaan. Nadat ik het op het forum heb besproken heb ik het ook besproken met de verloskundige omdat ik er echt mee zat en er zelf gewoon moe van werd. Dat heeft wel geholpen. Vooral toen ze vertelde dat zij het ook had toen ze zwanger was. Het was een soort herkenning voor mij terwijl zij ook nog verloskundige is. Ja de adviezen die ik gekregen heb is voldoende ontspanningen zoeken, niet teveel op internet neuzen als het gaat om enge verhalen. Groetjes Karin