16 weken zwanger maar ik droom natuurlijk al wel hoe het zal zijn als ons kleintje er is. Ik vraag me af of jullie veranderd zijn? Zo ja, hoe? En jullie partner? Is hij ook veranderd sinds dat jullie kindje geboren is?
Ik heb geleerd dat je best wel een nachtje zonder slaap kan zonder in paniek te raken Kortom mij niet zo druk te maken om dingen.
Ik vind niet echt dat ikzelf en mijn man veranderd zijn maar ben heel anders tegen het leven aan gaan kijken. Wel hebben wij de afgelopen 9jaar heel wat dalen gezien en ook wel toppen maar nu kan ik zeggen dat ik erg zelfverzekerd in het leven sta en ik enorm trots ben op mezelf en mijn gezin!!
M'n hele leven is veranderd! Eerst kon ik hier totaal niet mee omgaan, nu gaat het steeds beter en kan ik eindelijk echt goed genieten.
Veel rustiger geworden: was altijd bezige bij, behoorlijke carrière vrouw. En kan nu intens genieten van thuis zijn en werk nog maar 30 uur. Zit ook vaker op de bank te ontspannen nu en vind dat prima. Partner: bleek toch minder geduld te hebben dan hij zelf dacht en als vader perfectionistisch te zijn haha. Nooit verwacht. Ineens hoge eisen aan zichzelf en z'n zoon. Gaat gelukkig nu beter maar hij had last van zichzelf Als partners weinig veranderd, zaten al redelijk op 1 lijn qua denken over opvoeden en is ook gebleven. Hij is wat strenger, ik wat relaxter...mooie balans
Ben veel relaxter geworden. Moet er soms nog steeds aan wennen. Verder niets veranderd denk ik. Bij partner ook niet
Ik heb beter leren relativeren. Voordat ik kinderen had, kon ik bijv. door gedoe op mijn werk enorm van slag zijn. Nu kan ik beter denken dat het 'maar werk' is en kan ik het beter van me af laten glijden als ik thuis de deur open doe en de blije gezichtjes van mijn kinderen zie. Verder ben ik veel emotioneler. Hoef nu maar iets zieligs bij het journaal te zien (vooral met kinderen), of ik schiet vol.
Wij zijn beide heel erg veranderd, ons leven ook Eerst was het lang leven de lol, maar sinds we ontdekte dat we zwanger waren van onze dochter is alles veranderd, in positieve zin. Ik geniet vooral van de hele kleine dingen voor dat ik kinderen had vergat ik die snel of genoot ik daar niet echt van.
Ons leven is enorm verander in emotionele zin dan. We gingen al niet overal meer naar toe dus dit is hetzelfde gebleven. Ik werk in het onderwijs en was nooit zo'n moederig typje. Nu begon een leerling te huilen om iets en voor ik het wist sloeg ik mijn armen om haar heen en zei: "och lieverd toch!" Dit had ik voor mijn zwangerschap nooit gedaan! Ik schrok er zelf van haha! Als ik iets op tv zie dan begin ik al vrij snel te janken. Van tevoren had ik 'bedacht' om mijn kind niet zo popperig te behandelen. Het type: 'oei-pas-op'' (en dat elke keer als het kind maar een schijnbeweging maakt). Dit type ben ik tot nu toe niet. Als ZL omvalt dan schiet ii eerder in de lach, tenzij hij echt pijn heeft natuurlijk Mijn man is veel zachter geworden en kan zich beter verplaatsen in een ander. Wist niet sat mannen dit konden 🙈😂 Hij is meer van het stoeien met ZL en als ZL rust wil, wil hij bij mij zitten. Manlief heeft meer geduld dan ik heb. Ik vind het zooooo frustrerend tienduizend keer 'nee' te moeten zeggen. Pfff! Mijn man houdt dit rustig vol... Tussen ons is er weinig veranderd. We hadden afgesproken om tijd voor elkaar te blijven maken. Dit doen we ook. ZL gaat regelmatig bij opa en oma slapen en dan gaan wij lekker ontspannen. We moeten wel oppassen dat we niet continu over ZL praten. Is verleidelijk namelijk.
Ik was 20 toen ik beviel, had totaal geen ervaring met kinderen (vond ze ook eigenlijk niet zo leuk) dus het was ontzettend wennen voor mij toen ik ineens moeder werd... het duurde zeker wel een week of 2 voordat ik mezelf echt moeder voelde. Mijn man was compleet anders, hij leek wel een ervaren papa en nam alle taken op zich. Uiteindelijk ben ik veel rustiger geworden (ben een opvliegend type die snel ruzie heeft en er op los mept) en ik voel me ook (vooral na de tweede) veel zelfverzekerder over mijzelf en mijn rol als moeder.
Ik ben meer een huismus geworden. Ik had altijd een actief leven, feesten, evenementen, etentjes, kroegje, dagjes weg....maar sinds ik moeder ben heb ik die behoefte veel minder. Ik geniet nu echt van een boek lezen op de bank 's avonds. Tijdens mijn zwangerschap was ik nog wekelijks op pad, geen kroegen en danceparty's, maar wel uit eten, bioscoop enz. We hadden ons voorgenomen om 1x per maand iets samen te gaan doen, zonder onze zoon. Gewoon een avondje of dagje. In werkelijkheid zijn we in okt 2016 voor het eerst samen weggeweest, echt samen, niet een werkuitje ofzo....2 en half jaar na de geboorte. Mijn vriend wil best vaker en zinspeelt daar regelmatig op, maar ik voel me steeds schuldig tov onze zoon dan. Omdat we allebei fulltime werken wil ik liever de weekenden met onze zoon doorbrengen. Ik had nooit verwacht dat ik zo'n huismus zou worden, en dat ik daar vrede mee zou hebben. Vroeger voelde ik altijd onrust, bang om iets te missen, bezig willen zijn. Nu kan het me niks schelen dat ik die-en-die party heb gemist...
Ons leven is wel veranderd, maar ik geloof niet dat mijn partner en ik als personen erg veranderd zijn. We zijn natuurlijk weer een paar jaar ouder. We hebben naast het ouderschap ook nieuwe ervaringen opgedaan op andere terreinen. Die drie dingen (ouder worden, kinderen, ervaringen binnen werk / nascholing) zorgen er allicht voor dat we soms anders tegen dingen aankijken. Maar ik heb niet het idee dat we alleen doordat we vader en moeder zijn geworden, spectaculair veranderd zijn als persoon. Wat ik vooral in het begin wel erg wennen vond, naast de zorg voor een kindje natuurlijk, is dat je veel meer op elkaar moet afstemmen. Voorheen konden we gaan en staan waar we wilden. Als ik met een vriendin afsprak, hoefde ik het alleen maar te zorgen dat mijn man het wist. Ik vond het juist handig om dingen te plannen op zijn sportavond (en hij op de mijne). Dan hadden we de andere avonden voor elkaar. Nu is het zo dat als de één weg is, de ander thuis moet blijven. We moeten dus veel bewuster samen plannen. Inmiddels zijn we daar helemaal aan gewend en is het vanzelfsprekend. Maar in het begin vond ik dat de grootste aanpassing. Omdat we om elkaar heen moesten plannen, bleef er ook minder tijd over voor elkaar.