Ik heb vorige week ontdekt dat ik zwanger ben (nu bijna 6 weken) en ben hier in de eerste plaats héél erg gelukkig mee! Maar zodra ik een positieve test in mijn handen had begonnen ook mijn angsten. Ik ben bang voor een miskraam, bang dat er straks op de eerste echo geen hartje te zien is, bang als mijn borsten wat minder gespannen voelen, bang als ik buikkrampen heb maar ook als ik opeens niets voel, bang dat ik verkeerde dingen eet... Ik heb sowieso snel angsten als ik geen controle heb, dus dit zat er misschien wel een beetje aan te komen. Maar het houdt me vaak tegen in het genieten van het feit dat ik zwanger ben. Het liefst voel ik de hele dag dat ik geniet en heb ik af en toe zo'n angst-momentje. Maar nu maak ik me het meest van de tijd zorgen en heb ik af en toe kleine geluksmomentjes. Zijn er vrouwen die dit ook hebben of hadden? En hoe gaan/gingen jullie hier mee om? Alvast bedank voor jullie hulp.
Ik denk niet dat wij je angst weg kunnen nemen! Want dat zit nou eenmaal in je! Maar ik denk dat heel veel vrouwen kunnen zeggen dat het ze bekend voor komt! Ik was ook erg bang dat het op een menstruatie uit zou draaien.. En wat als, en wat als, en wat als??? Maar je bereikt er niks mee! En probeer te denken dat als het mis gaat, dat het niet zomaar afgestoten wordt! Er is dan iets niet goed.. En de natuur breekt het dan zelf al af.. Je bent NU zwanger, geniet ervan! Kijk uit naar de eerste echo! Als je het kloppende hartje ziet is dat de eerste mijlpaal... Dan is de 2e als je 12 weken bent.. Geeft je weer wat meer zekerheid! Maar dan komt de 20 weken echo ook nog.. Ook spannend! Maar kijk er ook naar uit! Ze zien tegenwoordig heel veel op de echo, maar ze kunnen tegenwoordig ook heel veel. Bind je daar aan vast! En je bent niet de enige die angstig is! Ik ben nu 31 weken zwanger.. En ik heb die angsten ook allemaal door staan.. En ik ben er nu nog niet! Want ja, wat als het bij de geboorte niet goed gaat? En wat als ik de kleine een dag minder voel? En zo gaat het de hele zwangerschap! maar echt, geniet ervan! Je bent gewoon zwanger! Gefeliciteerd!
En die krampen, die horen erbij!! Zolang je geen bloed spot samen met krampen.. kun je er gewoon vanuit gaan dat het goed zit! Hou dat in je hoofd!
Hou op, schij uit. Ik weet precies wat je bedoeld! Was de eerste weken echt panisch bij elk toiletbezoek, wat als ik bloed zou ontdekken?? Is niet gebeurd. Toen bij de eerste echo, zou het hartje wel kloppen..... En ja hoor, prachtig kloppend hartje. En toen bij de 12 wk echo, en de 20 weken echo en de nipt, maar nu nog steeds. Al moet ik wel zeggen dat het bij mij na elke controle (en dus bevestiging) minder werd, de angst. Angst over verkeerde dingen eten heb ik dan weer nooit gehad. Haring eet ik in overvloed en oeps ik vergeet ook wel eens een paprika te wassen. Daar kan ik me dan ook echt niet druk om maken. Kortom; probeer echt rustig te blijven, hoe moeilijk soms ook. Ik ben nu ruim 36 wk zwanger en denk soms zelf nog wel eens; zou mijn zoontje straks echt wel in zijn wiegje komen te liggen? Ach je maakt jezelf alleen maar gek. Probeer te ontspannen, dan zal ik dat ook doen
Hoe ik ermee omging? Van week 4 tot en met 6 deed ik zwangerschapstesten. Héél veel. Niet dat ik me niet realiseerde dat dat niets zei, maar het gaf me het idee dat ik toch ergens aan vast kon houden. Ik denk dat ik er een stuk of 50 versleten heb. Met 6 weken hadden we de eerste echo. En met week 7 weer. En met week 8 weer. In plaats van een dagelijkse zwangerschapstest, ging ik toen over op wekelijkse echo's (en, als ik erg in paniek raakte, soms wel 2 of 3 per week). Toen kocht ik de AngelSounds.. Dat werkte eerst niet, ik kon geen hartje vinden, dan legde ik 'm een week (gevuld met extra echo's) aan de kant en probeerde ik het daarna nog een keer. Toen het lukte, gebruikte ik 'm elke avond voor ik ging slapen eventjes. Toen brak eindelijk de periode aan dat ik de baby voelde bewegen. Als ze een dag wat rustiger was, pakte ik de AngelSounds er weer bij. Nu gebruik ik de AngelSounds al weken niet meer, omdat ik ons meisje elke dag goed voel bewegen, alleen de echo's zijn gebleven. Tussen 2 echo's zitten soms 2 weken, voor mij is dat een enorme overwinning. Ik probeer het elke keer een beetje meer te rekken; woensdag heb ik weer een echo en dan pas op 15 september weer. Daar zitten 19 dagen tussen, mijn langste periode ooit.. Ik ben dus tóch heel erg aan het controleren gebleven, ook al wist ik dat dat geen garanties gaf. De angsten zijn er altijd geweest, maar dit heeft me er wel doorheen gesleept.. Wil je heel veel sterkte toewensen. Bang zijn is zó slopend. En dan moet je óók nog dealen met al die mensen die je vertellen dat je 'lekker moet genieten' en moet 'ontspannen' Ik kan je alleen maar aanraden om erover te blijven praten, ook als je door al die 'het komt echt wel goed!'-reacties het idee krijgt dat je niet helemaal lekker bent en een hele rare manier van denken hebt
Ik kreeg/krijg gelukkig wekelijkse echo's i.v.m. mijn voorgeschiedenis. Maar nog steeds ben ik bang, en ik heb al weken dat ik niet kan genieten. De echo's hielpeb meestal maar een halve dag vaak niet eens, maar weet niet wat ik zonder ze had gedaan. Ik heb eigenlijk geen advies ik heb de eerste maanden echt moeten uitzitten. Als ik een krampje voelde raakte ik in paniek, ik ging 10 keer per dag naar de wc om te checken of ik bloedde want ik had het gevoel alsof ik bloedde meerdere keren op een dag. Ik vind en vond de zwangerschap verschrikkelijk zwaar. Maar de tijd gaat voorbij hoe dan ook. Ik stel nu nog steeds kleine mijlpalen. Sonmige weken streep ik elke dag een vakje door op een kalender om maar te zien dat de dagen voorbij gaan. Ik heb geprobeerd om toch zoveel mogelijk te genieten van het groeiende leventje in mij, al lukt dat niet altijd. Verwacht niet teveel van jezelf dat je kan genieten. Vooral de eerste weken is het moeilijk. Zodra je de baby gaat voelen komt dat echt wel. En een angelsound kan heel geruststellend zijn, maar het kan je ook tegen werken. Ik kon wat dat betreft prima beredeneren en als ik het hartje niet vond wist ik dat dat niks betekende waarschijnlijk. Maar sommige mensen raken meteen in paniek en dan werkt het alleen averechts omdat het kan voorkomen dat je af en toe het hartje niet kan vinden.
Bedankt voor je eerlijke bericht. Het klopt inderdaad wat jij zegt; dat je het gevoel krijgt dat er iets mis is in je hoofd door al die reacties van mensen die zeggen dat je "lekker moet genieten" en het doen lijken alsof een zwangere vrouw de gelukkigste ter wereld en compleet zen is vanaf het begin. Natuurlijk zijn we van binnen de gelukkigste vrouwen ter wereld. Maar dat neemt die angsten echt niet weg. Sterker nog, ik denk dat dat het juist verergerd, bij mij tenminste wel. Het gevoel hier écht gelukkig van te worden (ik heb veel nare en teleurstellende dingen mee gemaakt, dit zou een aanleiding kunnen zijn). En weetje, je houdt misschien veel controle met al die echo's, maar voor wie is dat eigenlijk erg? Als jij je daar fijn bij voelt dan denk ik dat dat helemaal geen kwaad kan. Al die mensen die altijd maar zeggen dat je dingen zoals dit moet loslaten....dat moet helemaal niet, niet iedereen wordt daar beter van Voor mezelf wil ik het alsnog wel gaan proberen want ik voel dat ik er een beetje aan onder door ga en zelfs ziek van wordt. Ik ben begonnen met ontspanningsoefeningen en yoga en dat helpt opzich wel. Ook heb ik gemerkt dat ik er vrijwel geen last van heb als ik moe ben. Én dat het een grote rol speelt dat ik niet goed tegen veranderingen kan - en dit is een héle grote. Jij (en andere vrouwen die hier last van hebben) in ieder geval ook sterkte gewenst.
En het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met angsten! Het is inderdaad een goed punt om niet te veel van jezelf te verwachten dat je móet genieten. Ik voel me ook steeds schuldig als ik voor mijn gevoel niet genoeg geniet. Alsof het kindje dan minder gewenst of minder welkom is..
Nee, precies. Als dit niet hetgeen zou zijn wat ons juist zo gelukkig maakt, wat we juist het allerliefst willen, zouden we ook niet zo bang zijn om het weer kwijt te raken.. Voor niemand inderdaad, maar hoe vaak ik al niet te horen heb gekregen dat het zo vreselijk zonde is van het geld en hoe gek ik wel niet ben Dat is ook alleen maar goed! Ik heb een tijd bij een medisch psychologe gelopen hiervoor, maar zij kon me niet helpen omdat m'n angsten te ver voor haar gingen. Ze heeft me aangemeld bij PsyQ, waar ze een speciaal programma hebben voor zwangeren met dit soort klachten, maar dat liep meerdere keren mis en toen het aanmelden wél gelukt was en PsyQ eindelijk een afspraak inplande, zat ik inmiddels op de 26 weken (wat voor mij de meest zware termijn was). Toen ben ik zelf afgehaakt. Maar goed; als het had gekund, had ik er dólgraag iets aan willen doen. Ik bedoelde dus niet dat loslaten geen slim plan is (zo vatte jij het volgens mij ook niet op, maar voor de rest ), alleen dat niemand zich schuldig moet voelen als dat gewoon niet lukt..
Wel herkenbaar hoor! Ik denk voor veel vrouwen in meer of mindere mate wel. Ik leefde echt naar de bevalling toe. Wat mij hielp is heel veel afleiding zoeken en ik ben heel vaak extra op controle gegaan bij iedere twijfel of het wel goed zat. En dat gaf mij een fijn gevoel iedere keer horen dat alles in orde is. Succes!
Die angsten zijn wel normaal hoor, ik ben ook een controle-freak en dit heb ik zelf dus NIET onder controle. Ik heb de eerste weken nauwelijks genoten en was bijna constant bang, toen de eerste echo en die was geweldig met 8w3d, toen was ik gerustgesteld en gingen we het mijn schoonbroer, schoonzus en schoonmoeder vertellen. Toen kwam mijn schoonmoeder die niet tactisch is met zo'n geweldige opmerking dat we vroeg waren en het toch vaak nog fout ging in de 9de of 10de week. Was ik WEER angstig en vandaag dan een extra echo laten doen, we liggen nu weer voor en zijn naar 10w1d gezet aan de hand van de groei van de kleine en ook deze echo was helemaal geweldig, alles zag er prima uit! Ben nu weer eventjes gerustgesteld maar weet dat we de gevarenzone nog niet uit zijn de komende 2 weken. Ook al zei de echoscopiste dat het toch raar moest lopen zou de kleine niet blijven plakken, toch hou je dat stukje angst! Dat hoort er nu eenmaal bij maar je moet echt ook proberen te genieten want die paar maanden zijn zo voorbij en dan heb je je hele zwangerschap druk liggen maken!
Mijn aanpak lijkt op die van Shaddixxx... Ik kreeg mijn eerste echo met 6+6 in Gent en daarna heb ik 7 echo's gehad met de laatste vorige week op 12w6d voor de nekplooimeting. Nu moet ik wachten tot donderdag, dan heb ik controle bij de verloskundige en hopelijk kan ik dan even het hartje horen. De volgende echo is de week daarna pas weer. En ik zal het je eerlijk zeggen... Mijn spanning neemt met de dag toe. Ik kijk onwijs uit naar de dag dat ik het zal voelen bewegen. Ik hoop dat ik daar rustiger van wordt..
Ja hoor heel herkenbaar. Ik had heel onverwacht een posi test in m'n handen dus ik zakte door de grond. Vond het doodeng om m'n vriend te vertellen. Vervolgens met 8+3 een echo laten maken en ik hoopte dat alles goed zou zijn met de kleine want ik had me niet bepaald aan de regels gehouden. Een leeg vruchtzakje en geen kloppend hartje. Ik voelde me ergens vreselijk opgelucht en verdrietig tegelijk. Ik had mamma kunnen worden maar het was beter zo. Dus die avond alle stres en ellende van me afgedronken met m'n vriend. En met z'n tweetjes een fles wijn op. 3 weken later toch nog een echo gemaakt want wilde weten of de miskraam al op gang kwam en anders wilde ik medicijnen. Blijkt er een kindje te zitten gewoon ruim 11 weken zwanger. 😱 Dus toen begon de stres tot de 20 weken echo zou alles wel goed zijn geen open ruggetje buikje hoofdje en dat soort ellende. Maar alles wat top en in orde. Dan ben je een week gerust gesteld en dan begint de angst weer. Plus dat ik me voor m'n gevoel totaal niet kon hechten aan het kindje. Maar het idee hem kwijt te raken... Met 24 weken haalde ik opgelucht adem nu zouden ze hem in elk geval proberen te redden als er wat gebeurde. Maar door m'n werk kreeg ik harde buiken en dat was toch wel eng. Eigenlijk heb ik fysiek een droomzwangerschap heerlijk druk kindje mooie buik maar het enige waar ik wel bang voor blijf zijn het alcoholgebruik in de eerste weken, geen Foliumzuur in de belangrijkste weken en of ik me wel aan dit kleintje kan hechten. Ik ben soms zo bang dat ik hem gewoon niet leuk vind. Maar andere momenten kan ik niet wachten tot hij er is. Denk dat die momenten er dus voor de meeste wel zijn met stress en angst. Er is tegenwoordig ook zoveel info beschikbaar over de ontwikkeling van een kindje in de buik. Elk dingetje Google je eerst voor je de vk belt en dan zie je ook de creepy dingen terwijl er 9 vd 10x niks aan de hand is.
Ah meid, dat is zo normaal en ik kan je vertellen.. na ongeveer 12-14 weken zakt dat. Dan is de kans op miskraam al zo klein geworden namelijk en ga je, je ook steeds beter voelen. Ik zat steeds in de stress, omdat ik o.a bang was voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Angsten blijven wel, maar het wordt echt minder en je gaat leren genieten vooral wanneer je, je kleine voelt trappelen! Dat is zo mooi. O ja, en niet gaan lopen googlen of forum-searchen. Dat deed ik, en dat heb ik mezelf maar afgeleerd .
Heel herkenbaar, ik stress hem ook nu.. Het is het gebrek aan controle bij mij. Wel 20x per dag voel ik of mijn borsten nog wel gevoelig zijn.. Angst voor geen kloppend hartje. ACh het hoort er allemaal bij. Bij mijn zoontje ging dit weg toen ik hem kon voelen, ik leefde toen eerst van afspraak naar afspraak. Nu dus ook maar afwachten tot de 1e echo tussen 10 12 weken. Ik tel de dagen..
Hier ook veel angste Eerste 8 weken bang oo een miskraam daarna tot de 12 weken bang dat het kindje wel eens iets kon hebben wat niet gezien kon worden daarna weer bwng dat ze met de 20 weken echo iets zouden zien Maar steeds was alles hartstikke goed Nu mezelf aant dwingen wat meer te genieten van de zwangerschao want voor je er erg in hebt zit je ineens op de helft Nu alleen nog de angst dat ons menneke in stuit blijft liggen (lag met de 20 weken instuit) en een ziekenhuis bevalling is voor mij het laatste wat ik wil dus ik zeg iedere avond tegen mijn buik hallo harrie ( zo noemen we hem zolang hij id buik zit hahaha) wil je even draaien alsjeblieft haha Wat bij mij er voor zorgt dat ik er meer van geniet zijn vooral de bewegingen die je voelt Verder kan ik je helaas geen tips geven om de angst aan de kant te zetten want dat lukt me zelf ook niet haha kan je alleen maar herkenning bieden Hoopdxqt je toch gaat genieten van je zwangerschap en oja gefeliciteerd nqtuurlijk
Wat herkenbaar! Met 10 weken + 2 dagen had ik mijn eerste echo. Tot die tijd was het steeds van zal er wel echt een kindje te zien zijn op de echo? Zal het hartje wel kloppen? Zal alles wel goed zijn? Ondertussen was ik steeds bang voor een miskraam. Steeds controleren of er echt geen bloed in mijn ondergoed zat en bij elk krampje in de stress raken. Vanaf 17/18 weken begon ik de kleine voor het eerst te voelen. Ik moet zeggen dat dit wel erg geruststellend werkt. Elke keer als ik mijn kindje voel, is dat weer een bevestiging dat alles goed is. Toch blijf ik het erg spannend vinden allemaal en denk ik dat ik pas echt rustig ben als de kleine er eenmaal is, gezond en wel. Was ik eerst bang voor een miskraam, nou ben ik al een hele tijd bang dat ons kindje misschien wel te vroeg geboren zal worden. Ik ben steeds dolblij met elke dag en week die ik weer af kan strepen. Tot nu toe doet ons kindje het vanaf het begin af aan hartstikke goed, maar toch blijf ik angstig. Er kan immers van alles misgaan en daar moet je toch niet aan denken.
Ik heb gelukkig geen last van overmatige angsten, maar ik ben wel enorm voorstander van een totaalverbod op de uitspraak 'geniet ervan' als die niet wordt gemaakt in verband met een zak kersenbonbons of een lekkere vrijpartij. De kriebels krijg ik ervan, dat je van alles moet genieten. Het is een biologisch proces dat miljarden vrouwen in de loop dec tijden hebben meegemaakt en de laatste tien jaar of zo hebben we in Nederland bepaald: 'lekker genieten, hè'? End of rant.
Haha, hier ben ik het zó mee eens! Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met dit soort angsten. Maar het is eigenlijk ook logisch en een heel goed teken dat dit er bij hoort; het wil in ieder geval wel zeggen dat we ons meteen al heel zorgzame en verantwoordelijke moeders voelen!
Lieve TO: Graag wil ik je een hart onder de riem stoppen: Alles wat je zegt komt me bekend voor! Ik maakte me in het begin ook druk over alles. Komt omdat je zo gelukkig bent denk ik. Het is iets waar je doorheen moet, je kan niet anders. Zelf heb ik een vroege miskraam meegemaakt en ben ook wel een control freak-typje zeg maar. Maar ik probeerde ook weer zo te denken: als het niet goed is (het vruchtje) dan krijg ik een miskraam, en dat is goed, want een kind die heel veel mankeert is ook veel verdriet denk ik dan weer en het is verdrietig maar de natuur grijpt toch meestal wel in. Toen ik voor het eerst het hartje zag met 10wk dacht ik ook: nog niet het tweede trimester dus voorzichtig blij zijn... Met 13 wk het hartje gehoord en toen dacht ik: het is goed. Pas daarna vertelde ik het op mijn toenmalige werk. Probeer goed/gezond te leven, je vitamines te nemen. Meer kan je immers niet. Ik wens je heel veel succes toe en dat je een goede zwangerschap mag hebben en een gezond kindje, want een zwangerschap is een geschenk en een gezond kindje ook! PS: ben nu 37+3 wk zwanger en de tijd lijkt nu weer even een beetje stil te staan, na een tweede trimester die dan wel weer voorbij vloog!