Sinds dat ik zwanger ben heb ik last van angstgevoelens. En die gevoelens gaan voornamelijk over mijn baby. Zo durf ik bv bijna geen spulletjes te kopen en kan ik gewoon niet geloven dat ik straks moeder ga worden. Ook denk ik iedere keer dat ik mijn kindje zal verliezen. De 20 weken echo was helemaal goed terwijl ik ervan overtuigd was dat ik slecht nieuws te horen zou krijgen. Ik word zo moe van mezelf, want op deze manier kan ik absoluut niet genieten van de zwangerschap . Wie herkent dit ook?
ik herken het geveol wel ook al ben ik nog niet zo ver als jou... Ik probeer het positief te blijven zien ik heb 2 mooie echo's gehad en me buikje begint aardig te groeien .. Maar toch blijft t idee t zal me wel niet gegunt zijn of er gaat wel wat mis.... Dus ik voel wel met je mee... maar ik durf wel spulletjes t kopen.. hihi beter gezegd wat spulletjes betreft op t bedje na kan ons kindje komen alles is al in huis *schaam,schaam*..
hey meis, Wij durven nu pas spulletjes te gaan kopen, en dan nog denk ik, tsjah, maar als het fout gaat, dan staan al die spulletjes daar ongebruikt en dat maakt het dan alleen maar moeilijker, wij hebben ook een goede 20 weken echo gehad, je bent je zo bewust van alles wat fout kan gaan, je wilt je kindje vanaf dag 1 beschermen tegen alles, en het is zo'n groot wonder, bijna te mooi om waar te zijn, dus je gevoelens komen denk ik meer uit ongeloof dat het voor jullie nu echt gaat gebeuren, dat hebben wij ook namelijk. Morgen gaan we voor het eerst babyshoppen, spreek een dag af met je vriend/man om dit ook te doen, deel het samen en geniet ervan, je kindje leeft en is gezond tot nu toe, ik begrijp je onzekerheid maar maak het "echt" door een plekje voor je kindje te maken, een kamertje, kleertjes, van je kindje hou je nu toch al zoveel, dat wordt niet minder als je niks koopt, en straks moet je alles op het laatste moment doen da's ook niks toch? heel veel liefs
Meisje, ik herken je extreme angstgevoelens, ik had ze ook. Zelfs nu ik zo ver als nu ben, blijf ik angstig, maar moet wel zeggen dat het beter gaat, zeker nu ik de kleine voel schoppen. Maar toen ik dat nog niet voelde....... pfff, ik zou de eerste maanden niet graag overdoen, als ik een goeie controle of echo had gehad, voelde ik mee een paar dagen goed om vervolgens weer in de stress te schieten en me vreselijk zorgen te maken. Er zijn als je zwanger bent twee groepen vrouwen. De ene groep is superblij en maakt zich nergens druk om. De andere groep is ook superblij maar dat wordt overschaduwd door die angsten. Zorgen maken hoort er ook wel een beetje bij, het is allemaal zo nieuw en anders, maar niet zoals jij had of ik had. Probeer je toch vast te houden aan de goeie echo's die je gehad hebt. Probeer te vertrouwen dat het goed gaat. Je kunt er toch niets aan doen mocht het fout gaan. Probeer toch te genieten. Dat gaat de ene dag beter dan de andere. Sterkte! Je mag me altijd pb sturen als je iets kwijt wil.
Wat herken ik mezelf in je verhaal! Ik heb ook nog steeds angstgevoelens. We hebben afgelopen week de 20 weken echo gehad (lang geleden dat ik zo zenuwachtig ben geweest!) en die was helemaal goed! Op dat moment ben je helemaal gelukkig en vergeet je de zorgen (even). Totdat er weer zo'n "leuk en aardig" persoon moet zeggen dat je nooit garanties hebt en dat zij iemand kent die nog een miskraam aan het einde van haar zwangerschap heeft gekregen. Heel erg bedankt! Waarom moeten mensen jouw geluk altijd weer overschaduwen? En ja hoor het piekeren is weer begonnen. Ik durf ook nog niet zo goed dingen te kopen/ bevestigen. Want stel nou dat.... Maar het stomme is dat als iemand anders vertelt dat ze zwanger is ik er geen moment bij nadenk wat er fout zou kunnen gaan bij haar en alleen maar kan denken; oh, zij krijgt in die maand een kindje. Jouw gevoelens zijn voor mij heel herkenbaar en ik hoop alleen maar dat je het opzij kan schuiven en kan genieten van de kleine in je buik. Was er maar een briefje oid waar op stond dat je voor 100% zeker van een gezond kindje gaat bevallen hè! Ik wens je heel veel plezier en geen piekergevoelens meer toe! Groetjes shampoo
Heel herkenbaar. Ook nu kan ik nauwelijks geloven dat ik bijna moeder wordt en durf het ook niet zo goed te geloven! Na 3 miskramen zat de angst er in het begin er goed in! De eerste 16 weken (want 2e mk was met 15,5 w) waren een hel, ik leefde van echo naar echo... Ik dacht na de 20 weken echo kan ik pas echt genieten! Toch werd mijn geluk overschaduwd door angst. Als ik die kleine even niet voel wordt ik angstig... Ik geniet wel, maar vind het toch jammer dat mijn hele zwangerschap een donkere randje heeft....
Volgens mij kan geen enkele vrouw echt onbezorgd van een zwangerschap 'genieten' en zit het gewoon in de aard van het beestje om je zorgen te maken. Volgens mijn mening is dat ook een heel natuurlijk proces. Zwanger zijn is ook een stuk controle uit handen geven aan moeder natuur en je kunt eigenlijk helemaal niets veranderen aan het verloop van dit proces. Dat geeft volgens mij vaak dat angstgevoel, omdat je er geen enkele controle over kunt uitoefenen of het een beetje 'in de goede richting' kunt duwen zodat je meer zekerheid krijgt. Wat ik denk, is dat dat 'genieten' een verzonnen iets is waarvan men over het algemeen vind dat een zwangere vrouw dat behoort te doen. De zogenaamde roze wolk. Ik geloof daar niet in. Ik geloof wel in de momenten van geluk wat je tijdens je zwangerschap kunt ervaren, die intense geluksmomenten die je meemaakt. Maar bezorgdheid en angst is gewoon een onlosmakelijk deel van een zwangerschap voor de meeste vrouwen, uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Daarbij neemt iedereen ook zijn eigen ervaringen mee. Zoals miskramen, gezondheidsfactoren, doemverhalen van anderen. Dat maakt ook onzeker en angstig. Kortom, in mijn overtuiging is het ontzettend normaal en natuurlijk om onzeker en angstig te zijn. De vraag is tevens of je het ook een goed plaatsje kunt geven en kunt relativeren. De meeste zwangerschappen lopen goed af en dat is denk ik de grootste zekerheid waar je je als zwangere vrouw aan vast kunt klampen. Liz01
Heel herkenbaar hoor. Ik heb voor deze zwangerschap 2 miskramen gehad. Afgelopen vrijdag had ik de 20 weken echo en ging er met een kut gevoel heen. Ik dacht dat het kindje niet meer leefde in mij en dat de baby van alles had. Dat gevoel is helemaal weggenomen toen bleek alles goed te zijn. De angst blijft toch altijd wel denk ik. Ik heb altijd gezegd ik ben pas superblij als ik de baby in me armen heb
Ik ben ook erg bezorgd of alles wel goed zit. Eerst dacht ik als ik de 3 maanden voorbij ben zal dat wel minder zijn... niet dus! Nu maak ik me zorgen als ik veel last van me buik heb.En maak me natuurlijk ook weer zorgen als ik GEEN last van me buik heb. het is gewoon nooit goed! Sinds gister heb ik opeens erg veel last van afscheiding, dan denk ik shitt dit is niet goed, straks wordt het bloed... Maar ik weet ook dat ik weken dacht: waarom heb ik geen afscheiding is dit wel goed? Ook verhalen die ik dan weer lees maken me zoo onzeker! Je maakt jezelf zo gek.. Ik heb nu een angelsound en luister elke avond het hartje. dat stelt me in ieder geval elke avond weer een beetje gerust. Woensdag een pret echo... kan echt niet wachten!