Sinds mijn man en ik samen zijn doet mijn schoonfamilie al moeilijk. Om een lang verhaal kort te maken komt het erop neer dat ze het heel moeilijk en oneerlijk vinden dat wij 2 verdienders zijn en dus een goed inkomen hebben, tenminste vergelen bij hun uitkeringen/schuldsaneringen. Niks mis mee natuurlijk, maar ze wilden constant geld en spullen van ons hebben en behandelden mij als oud vuil. De strijd is nu wel gestreden. Schoonmoeder houdt zich op afstand, dat wil mijn man zo. Geld zien we nooit meer terug, dat hebben we geaccepteerd. Mijn schoonvader en schoonzusjes nemen geen contact meer op. Dat vind ik moeilijk, maar ze willen blijkbaar liever zo leven dan dat ze ons het geld terugbetalen dat we "geleend" hebben. Oftewel, we zien of spreken ze nooit meer... Sinds de geboorte van onze dochter hebben we mijn schoonvader nog 2 keer gezien, de dag na de geboorte en de dag daarna. Ik probeer nu te accepteren dat Ymke niks aan haar opa en oma heeft van de kant van mijn man. Ik vind het wel heel erg moeilijk. Hoe moet ik haar straks uitleggen dat haar opa en oma niet dood zijn maar dat we ze gewoon nooit zien? En hoe moet ik ermee omgaan als we ze tegenkomen op straat? Mijn man is wel gewend familie te hebben waar niet mee gepraat wordt, dat is in zijn familie blijkbaar gewoon. In mijn familie echt niet... Ik weet dat het beter voor ons en onze meid is dat ze niet in ons leven zijn, maar de bloedband is er toch... Ik hoop op soortgelijke ervaringen, want volgens mij komen dit soort dingen heel vaak voor... Gelukkig zijn mijn ouders er dubbel en dwars voor ons, ook voor mijn man. Zij maken een hoop goed!
misschien de relatie opnieuw defineren. gelukkig heb je aan jouw ouders dubbel en dwars genoeg! en kan je met je schoonouders genoegen nemen met de verjaardagen, of af en toe hele korte oppervlakkige dingen. de relatie hoeft niet gelijk verbroken te worden. en wb dat geleende geld: als je ziet dat jullie geld niet terugbetaald word, kunnen jullie zelf de keuze maken om hen geen geld meer te lenen. als ze het vragen zeg je 'nee' en als ze vragen waarom niet, zeg je 'omdat ik nog geld terugkrijg, en ik wil graag dat geld eerst terughebben voordat ik weer uitleen'.
We hebben helemaal geen contact meer met ze hoor! Mijn man belt nog wel eens, maar er wordt niet opgenomen en ze bellen niet terug. Op verjaardagen kwamen ze al 2 jaar niet meer. Het gaat mij er dus meer om hoe ik er mee om moet gaan dat er helemaal geen contact meer is. En geen geld lenen, tuurlijk! Maar als ze bijna op straat staan... Moeilijk hoor, om dan nee te zeggen! Maarrrr, we hebben onze les echt wel geleerd!
Misschien niet helemaal het antwoord dat je wilt horen: Mijn ouders zijn uit elkaar sinds ik 9 mnd jong was. Een groot deel van mijn vaders familie ken ik nauwelijks. Mijn moeder is samen met mijn stiefvader sinds ik 1,5 ben, in mijn ogen dus mijn vader. Zijn biologische ouders zijn heel jong gestorven, zijn adoptieouders zag hij al jaren niet meer..... Ik was te klein om anders te weten, ben opgegroeid met dit verhaal en sta er verder ook niet bij stil. Ofwel...mocht dit een blijvende situatie zijn, dan verwacht ik niet dat Ymke daar heel veel "psychische" problemen mee zal krijgen. Ik bedoel dit niet zwaar hoor, meer van: ze zal er misschien wel naar vragen, maar weet gewoon niet beter.....dus voor haar "normaal". Het zal meer moeilijk blijven voor jou en je man, dan voor Ymke. Oeh, ik hoop dat je me begrijpt, het is altijd zo moeilijk uit te leggen...
Wij hebben ook zo goed als geen contact meer met zijn kant van de familie. Als het aan mij lag was het contact al lang helemaal verbroken, maar ja die keus ligt bij mn man. Ik zou als je ze op straat tegenkomt wel gewoon groeten, maar dan lekker doorlopen. (tenzij hun dit ook niet doen.) Ik denk dat als een kind opgroeit met maar 1 opa en oma hij de anderen ook niet zal missen. Hij kent deze immers niet. Als hij groter wordt zal hij er vast naar vragen, maar dan kun je toch gewoon eerlijk zeggen dat je die al heel lang niet meer gesproken hebt? Over het waarom zou ik wel wat vaag blijven. Dat gaat denk ik een kinderbolletje te boven.
@Judy77, ik vind dat je het goed uitlegd hoor. Ik begrijp precies wat je bedoeld! Maar nou moet ik wel zeggen dat ik ook een familie verleden heb waar je niet echt vrolijk van wordt. Ik zie mijn schoonouders gelukkig regelmatig en mijn eigen familie nauwelijks. Als ik iemand vertel hoe het in elkaar steekt dan gaan ze me opeens heel zielig vinden... maar ik weet niet beter.... Ymke zal er niets aan over houden hoor als je die schoonfamilie nooit meer ziet. Misschien wel beter ook anders wordt ze alleen maar teleurgesteld.
Ik ben opgegroeit met maar 1 setje familie. Mn moeder had een familie...mn vader niet op n oma die we af en toe zagen na. Dit is nooit n probleem geweest. Ik wist idd niet beter. Dus accepteerde ik het volledig. Mn vader is door de kinder bescherming net na de oorlog uit huis geplaatst (ook n aantal broertjes en zusjes is toen uit huis geplaatst). En nooit meer terug gegaan naar zn moeder (zijn vader...tja daar zijn ze niet over uit...de meesten zeggen dat hij in de oorlog na mn vader verwekt te hebben, het vreemdelingen legioen in gegaan is..maarja daar kom je dus nooit meer achter of dat zo is) We kenden dan ook alleen oma en geen broers of zussen (op 1 zus na die ons niet wilde kennen.) Ondanks dat ik dus vanaf kleins af aan alleen die oma af en toe zag (en dat ging volgens mijn moeder van oma's kant niet van harte) was het voor mij een totaal normale zaak. We (ik samen met mn ouders) zijn ook pas achter t hoe en waarom gekomen toen ik al n jaartje of 20 was (je kan bij geen eene instantie hulp of n adres krijgen waar je familie gebleven is). Er was n oom dood gegaan en die liet wat geld na. We zijn toen via de notaris in contact gekomen met mijn vaders broers en zussen. De oudste broer wist de redenen waarom dit gezin zo uit elkaar gehaald was (mishandeling). Dus maak je om je kleine niet druk. Zolang jullie er niet moeilijk over doen en t dus geen "belade" of moeilijk onderwerp wordt is er niks aan de hand en zal een kind het accepteren als normaal.
Ik denk ook niet dat ze er "last" van zal hebben. Zolang je in bepaalde mate maar eerlijk bent. Zij hoeft natuurlijk niets te weten van de oorzaken van de ruzie, maar ga niet verzinnen dat ze dood zijn ofzo. Vertel haar gewoon dat je ze al heel lang niet meer gezien hebt. Voor haar zal dat vanzelfsprekend worden.
Hey guppie, Wij hebben ook geen contact meer met mijn schoonouders en de zus van mijn vriend. Ik was zwanger van mijn eerste (Mike), toen we ruzie kregen met mijn schoonzus omdat wij de vriendin van haar zoon wèl accepteerden terwijl zij dat als enige niet deed, zelfs probeerde hun relatie te verzieken. Zoonlief trok dat niet meer, pakte zijn spullen en stond huilend voor onze deur. Bij ons was hij wèl welkom en dat werd niet door haar geaccepteerd. Dat was verhaal 1, mijn beide kinderen heeft ze nog nooit gezien, maar ze komt inmideels wle bij zoonlief en zijn zo gehate vriendin over de vloer, want ze vond dat dat nu maar eens over moest zijn! Terwijl het om die vriendin begonnen is zeg maar, wil ze met ons nog steeds niets te maken hebben........ ............prima, dan niet. Met mijn schoonouders hebben we verder nooit problemen gehad eigenlijk, het ging altijd prima, nooit onenigheid. Mijn schoonvader is een type dat overal gelijk in heeft (volgens zijn visie dan he.....) en overal wel een antwoord op heeft. DAt gaf allemaal niks, we waren niet anders gewend, gewoon ene oor in en het andere weer uit.....en klaar... Maar op zondag 13 januari, 2 dagen voor ik van Romano moest bevallen vierde mijn schoonmoeder (die de 15e jarig is, jaja Romano is uiteindelijk op haar verjaardag geboren)alvast haar verjaardag. Er was voetbal op t.v. en daar moesten de heren allemaal zonodig naar kijken, helaas maar waar zelfs op een verjaardag word er schijnbaar geen voetbalwedstrijd gemist. Er werd op een gegeven moment een gele kaart uitgedeeld waarop mijn vriend en schoonvader in een soort discussie raakten. Ook dit was niet geheel nieuw hoor, maar nooit ging het verder. Nu dus wel. Mijn vriend werd boos toen mijn schoonvader voor de zoveelste keer zijn gelijk wilde halen (en hij zat fout, echt waar), maar besloot toen wijselijk zijn mond te houden en zijn pa maar te laten lullen. Totdat mijn schoonvader hem uitmaakte voor imbeciel, toen sloegen bij mijn vriend de stoppen door. Ze gingen enorm tegen elkaar te keer, de kleinkinderen wisten niet wat hun overkwam. Mijn vriend is kwaad naar de auto gelopen. Terwijl er ineens een doodse stilte heerste zocht ik mijn spullen bij elkaar. Mijn zwager had zich ondertussen over Mikey ontfermt. Met mijn hoogzwangere buik moest ik achter mijn schoonmoeder langs om mijn jas te pakken, het ging moeizaam want ze ging geen mm opzij voor me, wat ik dus al niet van respect vind geuigen maar goed.... Dat was dus haar verjaardag. Dinsdagochtend de 15e werd ik wakker en begonnen mijn weeën. Wij zijn de moeilijkste niet, we hebben gewoon mijn schoonmoeder gebeld om haar te feliciteren met haar verjaardag en er werd met geen woord meer over het voorval gesproken. Wij deden normaal en zij deed dat ook, ze vroeg hoe het met me ging en ik vertelde haar dat ik weeën had. Vanuit het ziekenhuis heeft mijn vriend hun gebeld om te vertellen dat Romano geboren was en ze waren blij verders. Dat is de laatste keer dat we ze gezien of gesproken hebben. Behalve een kaartje voor Romano zijn geboorte en een kaartje voor Mike zijn 2e verjaardag deze week. (wij hebben zowel een geboortekaart, een verjaardags kaart voor mijn schoonvader en een uitnodiging voor Mikes verjaardag gestuurd) Aan alle drie hebben ze verder geen gehoor gegeven. Ik ben zo boos he......dat ze niet eens het fatsoen in hun lijf hebben om op kraamvisite te komen en hun nieuwe kleinkind te bewonderen of om op de 2e verjaardag van hun kleinzoon te komen. Laaiend ben ik en ik ben er nu ook helemaal klaar mee verder, ik hoef ze nooit meer te zien, nooit meer! Dat je voor een ruzietje om een gele kaart je kleinkinderen in de steek laat vind ik zwaar belachelijk, echt waar! Dan ben je voor mij de titel opa of oma niet waard en hoef je wat mij betreft niets meer over het wel en wee van je kleinkinderen te weten. Ondanks dat ik er 'klaar' mee ben voel ik nog steeds woede, maar ook verdriet om mijn 2 kleine boefjes die zo jong al 'afgewezen' worden door hun bloed eigen opa en oma, van wie ik dacht dat ze zoveel om ze gaven, blijkbaar dus niet genoeg! Als Mike oud genoeg is en hij wil erheen en ze opnieuw leren kennen zal ik hem niet tegenhouden. Dan mag hij van mij best met zijn neefjes en zwager mee daar naar toe. Maar zelf zal ik hem daar niet brengen, echt niet. Hij moet het zelf willen. Romano is een ander verhaal omdat ze nooit naar hem zijn komen kijken en hem dus helemaal niet kennen. Maar als ook hij ooit de behoefte voelt, zal ik ook hem niet tegenhouden. Ik zal het ze dus niet verbieden maar fijn vind ik het niet..... Gelukkig mag ik ook evaren dat er een hoop mensen zijn die gek op mijn kinderen zijn. Neem bijvoorbeeld de ouders van mijn allerbeste vriendin, zij wonen in Frankrijk, maar zijn gek op ze en hun foto prijkt daar gewoon op de schoorsteenmantel. Ze sturen ook kaartjes en noemen zichzelf dan opa en oma. Dat vind ik gewoon geweldig! Zij zijn die titel dubbel en dwars waard en ik hoop dat mijn kids een mooie band met ze op bouwen de komende jaren!
naar voor je (en ook voor je man en kindje). ik heb zelf ook altijd maar 1 opa en oma gehad, de beste die ik me wensen kon! helaas zijn ze beiden al overleden. de ouders van mijn vader leven nog wel, maar die zien we nooit meer. we zijn niet welkom. vroeger zagen we ze soms een uurtje of wat, altijd van die nare visites. ik vind het erg voor mijn vader, maar heb er zelf nooit wat aan gemist. niet als kind, en nu nog niet. ik had een heel fijn stel grootouders. nou, prima toch? alleen heel jammer dat zij beiden al dood zijn, en die griezels nog leven.