hoi meiden.. zijn er toevallig meiden die bezig zijn zwanger te worden terwijl hun moeder kanker heeft? wij hebben afgelopen week gehoord dat mijn moeder borstkanker heeft.. komende maandag definitieve uitslag en behandelplan.. ik ben inmiddels al een jaar bezig met zwanger worden en heb in april een MK gehad.. er heerst nu zoveel angst in mijn hoofd dat ik straks zwanger ben en mijn moeder dit niet meer mee gaat maken! mijn ouders zijn gescheiden en met mijn vader nooit geen contact meer gehad, dus ze is de enige die ik heb! ben zo bang haar te verliezen.. en ze wil zo graag oppasoma zijn! ik gun haar zo onwijs een kleinkind!!! ben echt ten einde raad en zou willen schreeuwen, janken, de hele boel kort en klein slaan van machteloosheid verdriet en boosheid!!!! zijn er meiden die in hetzelfde schuitje zitten? misschien kunnen we elkaar steunen..
Lieve babywish, Ik zit niet in hetzelfde schuitje, maar mijn moeder heeft wel twee maal borstkanker 'overwonnen', op haar 40e en 50e. Ik ben zo dankbaar dat zij er nog is en nu op mijn kleine mannetje kan passen. Ik wil je een hart onder de riem steken door te zeggen dat er tegenwoordig veel behandelmethoden zijn en dat jouw moeder kans maakt deze rotziekte te overwinnen. Veel sterkte en ik wens je toe dat je snel zwanger zult raken!
Wil je alleen heel veel sterkte wensen en hopen dat je wens snel uitkomt en dat je moeder dit gevecht kan winnen. Dikke knuffel.
Bij mijn moeder werd darmkanker geconstateerd toen mijn dochter net was geboren. Was een moeilijk en stressvolle tijd. Afgelopen februari is mijn moeder helaas na anderhalf jaar strijd overleden. Ik had al graag bezig willen zijn met een tweede zwangerschap, maar dat is er door alle stress en drukte rondom de zorg van mijn moeder en het verwerken van het verlies nog niet van gekomen. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen! En uit je verdriet!
Mijn vader en moeder kregen ruim vier jaar terug kort achter elkaar kanker (prostaat /borst). Wij hadden toen net de knoop doorgehakt en de pil weggegooid. Was totaal van de wereld, eerst het verdriet om mijn vader en toen twee weken later het bericht van mijn moeder. Wij hebben alles stilgelegd tot de operaties en bestralingen achter de rug waren, ik was bang dat zoveel stress niet goed was voor een kindje. Maar toen het met beiden iets beter ging zijn we meteen aan de slag gegaan. Ik wilde zo graag dat mijn ouders mijn kindje zouden leren kennen. Mijn moeder is op dit moment schoon, mijn vader helaas niet, maar oh wat voel ik me gezegend dat ze nu behalve Eef ook Fiene hebben leren kennen en dat ze ons hebben zien trouwen. Ik wens je heel veel sterkte, mocht je vragen hebben over bijvoorbeeld borstkanker/ bestralingen of gewoon even je ei kwijt willen dan kun je me altijd pb-en. Het hele gezin moet namelijk lerenleven met kanker, niet alleen je moeder. Knuf
Ik ben pas mijn mama aan slokdarmkanker verloren (ik ben zo blij dat ze mn kindjes in elk geval heeft kunnen zien maar ze zal ook zoveel moeten missen) maar juist van elk moment samen genieten zou ik zeggen, het zijn toch de kleine dingen die je onthoud samen en die pakken ze je niet af, mijn moeder was bij zowat alle eerste dingetjes en ook bij mijn bevalling (staat ze ook op film enzo) en dat is nu zo mooi om terug te zien en absoluut geen spijt van ook al is het nu een moeilijke periode, juist die dingen houden je ook overeind en sterk, en laten je glimlachen door de tranen heen omdat ze zo'n geweldig wijffie was..(in mijn geval dan) En borstkanker is de overlevingskans vaak zo groot, dus positief denken, vorige week in het ziekenhuis lag er een vrouw tegenover me met borstkanker (hadden ze weggehaald en nu gingen ze chemo en bestraling doen) maar ze was zo positief en ik geloof echt dat dat je kan helpen (samen met een gezonde levensstijl en veel geluk) Ik zit dus niet helemaal in hetzelfde schuitje (ik heb inmiddels al twee kids maar ze heeft ze maar 3 en 4 jaar mogen meemaken, veel te kort helaas)
ik trof laatst mijn vader aan met Fiene, die was in zijn armen in slaap gevallen. Heb er een foto van gemaakt en op de wc een potje gejankt..
Lieverd ik begrijp je volkomen, alleen bij mij is het een ander verhaal. Bij mij gaat het om mijn jongere broertje, ben voor de tweede x zwanger was een ongeplande zwangerschap, ik ben degene die het beste met hem kan opschieten en ik sloofde me uit voor hem voor van alles en nog wat, letterlijk dat ik mezelf wegcijferde, ik moest heel veel dingen regelen (door omstandigheden kon ik dat alleen) en wilde hem opvrolijken met van alles en nogwat (en woon 150 km van hun vandaan), ik was kapot en veel afgevallen. Leefde puur voor me dochtertje broertje (man uiteraard) Toen ik zwanger was besefte ik dat ik ook meer beetje aan mezelf moest denken en vooral de baby (moest eerst wel huilen voelde me schuldig was bang dat ik door zwangerschap minder zou betekenen voor hem en dat eens stressvolle zwangerschap niet goed voor de baby kon zijn). Heb meer van me kunnen afzetten, ik piekerde om van alles en nogwat dat hem te maken had. Angstige nachten waardoor ik nu nog slaapproblemen heb. Gelukkig is hij sterk en dat geeft mij kracht! Ik wil verder niet op ingaan over hem hier in het openbaar, maar fijn om hier een lotgenoot tegen te komen. Ik wens je veel sterkte schat houd je sterk (hoop ook op een gezond wondertje voor jou) (heb trouwens pas geleden 5 maanden echo gehad en alles zag er goed uit gelukkig). Dikke knuffel! Je mag me altijd pmen als je je hart wil uitluchten xxx
Bij mijn moeder werd borstkanker geconstateerd, vlak na mijn bevalling van mijn oudste. Het heeft mij heel snel geleerd, dat de dood en het leven heel dicht bij elkaar liggen. En het in een vingerknip kan afgelopen zijn. En je van te voren nooit kunt weten. Ik bedoel, ik net bevallen. Eerste kleinkinderen, niemand kon zijn geluk op. En ineens dit nieuws. En het meest bizarre was, dat ze zo'n groot gezwel had (hele agressieve vorm) die te zien was met het blote oog. Er minstens volgens de mammacare en chirurg al jaren heeft moeten zitten. En niet te zien was op de mammografie. Ze heeft het overwonnen, in September gaan we het 4de jaar kankervrij in! Dan zitten er 3 jaar dus op. Dus hoe moeilijk het momenteel ook is. De wereld stopt niet met draaien, de tijd staat niet stil. Als je zwanger word, wees blij voordat, en aan de andere kant vecht samen met je moeder, steun haar. Onwijs veel sterkte! Hopelijk komt je moeder dit te boven. Hou je ons op de hoogte?
ik zit niet helemaal in hetzelfde schuitje, maar toch vergelijkbaar... mijn moeder kreeg borstkanker toen ik 9 jaar was, toen ik 14 was een gezwel in haar onderrug nou ja ga zo maar door! dik 4 jaar geleden wou ik al een kindje maar helaas was mijn man (toen vriend) daar nog niet aan toe... een week of 3 later werdt ik ten huwelijk gevraagd, we spraken af dat we op de dag van de bruiloft met de pil zouden stoppen (07-08-'09) helaas is mijn moeder 5 weken (28.06.2009) voor ons huwelijk overleden aan de gevolgen van 15 jaar kanker... ze heeft onze bruiloft (06.11.2010) niet mee mogen maken, en zoals je aan mijn banner ziet ook ons/onze kind/kinderen niet
Beingmommy en miss c ook jullie wens ik veel sterkte, voor naaste familie is het heel zwaar en slopend maar we moeten sterk overkomen dat geeft hun kracht <3
lieve meiden, wat een reacties! door de omstandigheden kijk ik niet zo heel vaak op zp nu, maar voel me zo gesteund door jullie lieve reacties! voelde me zo alleen maar er zijn dus heel veel vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten.. dat doet me "goed" (raar om dat zo te zeggen misschien..) vooral de reacties over moeders die toch hun kleinkinderen nog hebben leren kennen doen me goed! maandag krijgt ze de uitslag van de punctie en horen we meer.. ze hebben wel kunnen zien op de echo dat de tumor in een categorie 5 valt of zoiets (ging van 0 tot 5) dus dat het niet goed is is zeker.. ze hadden ook wat vlekjes in de oksel gezien helaas.. waar ik me nog het meeste zorgen om maak is het feit dat ze een paar maanden terug al eens klaagde over pijn in haar rug/longstreek.. ze heeft wel astma/copd (dat zit in de familie) maar ik legde meteen een link naar uitzaaingen.. terwijl we nog niks weten! ben gewoon zo bang! en in het ziekenhuis was het zo confronterend.. vrouwen met een sjaaltje zonder haar en vervolgens dikke buiken van zwangere vrouwen die met hun moeder in de wachtkamer zaten van het echoburo.. ik ben blij dat ik hier mijn ei kwijt kan en er meiden zijn om mijn verdriet mee te delen.. mijn moeder probeert zich naar mij toe groot te houden omdat ik in april een MK heb gehad en ze vind dat ik aan mezelf moet denken.. zo lief! ze is een schat!! meiden bedankt dat jullie er zijn...
en ik wil al die lieverds die inmiddels een moeder/vader hebben verloren aan deze rotziekte onwijs veel sterkte wensen! en degene die nog aan het knokken zijn: alle kracht en geluk van de wereld!!!! houden we elkaar een beetje op de hoogte hier om elkaar te steunen???
Wat een verdrietige en heftige tijd voor jullie babywish! Ik herken je wanhoop, het willen janken, schelden en schoppen Gewoon doen af en toe! Toen ik zwanger was van mijn oudste had mijn schoonmoeder al kanker en wisten we dat ze niet zou genezen. Ze had nooit gedacht oma te worden en was erg blij en trots. Maar ook wat bang omdat ze niet wist of ze de geboorte nog zou mee maken (op dat moment ging het niet zo goed met haar) Het was best confronterend voor haar. Gelukkig krabbelde ze weer op en ging het weer beter met haar. En heeft ze als trotse oma met haar kleinkind in haar armen naast mijn ziekenhuis bed gezeten. Vorig jaar werd ze steeds zieker en wisten we dat het niet meer beter zou gaan/ worden. Ik was toen hoogzwanger van onze tweede zoon. Dit was een hele zware tijd ook omdat ze nog een paar weken thuis door (ons) familie is verzorgd. Ik zou op 15 juli een keizersnede krijgen en in die week er voor heeft ze aangegeven het niet meer vol te kunnen houden. We hebben een heel mooi emotioneel gesprek met haar hierover gehad omdat ze zich naar ons toe heel schuldig voelde. Ze is gestopt met haar medicatie op 11 juli en we wisten niet of ze de geboorte nog zou meemaken. Op vrijdag 15 juli is onze zoon geboren, op zondag mocht ik het ziekenhuis uit en zijn we met baby naar haar toe geraced. Ze sliep toen bijna de hele dag maar op dat moment deed ze haar ogen even open en glimlachte toen ze Julian zag. We hebben haar hand gepakt en ze heeft hem nog aangeraakt, daarna viel ze weer in slaap en is niet meer wakker geworden. Uiteindelijk is ze op 19 juli (op de tweede verjaardag van mijn oudste zoon) overleden. Het was misschien kort maar ik weet dat zij enorm heeft genoten van haar oma zijn! En onze zoon heeft genoten van haar De herinneringen en foto's blijven en koesteren we. Mijn vader is 4 jaar geleden overleden, hij heeft onze kinderen helaas nooit kunnen zien. Ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen en hoop dat jullie nog lang van elkaar kunnen genieten.
Toen ik 30 week zwanger was is bij mijn moeder borstkanker geconstateerd. Een hele heftige periode was dat! Voor kerst heeft ze haar 1e operatie gehad en met kerst heeft ze haar 2e operatie gehad. Ik was 25 januari uitgerekend en in die week zou zij beginnen met de chemo's. Uiteindelijk ben ik 3 februari bevallen.. heeft ze nu alle chemo's er op te zitten en moet ze nu nog 28 keer bestraald worden. Ik heb nog steeds last van de stress die het heeft meegebracht. Kon niet goed meer van mijn zwangerschap genieten.. Mijn dochtertje heeft last van het kiss syndroom en is erg prikkelbaar. Sommige mensen zeggen dat dit ook kan komen door veel stress in de zwangerschap.. Tsja, wie zal het zeggen dat het daar door komt? Wil je in ieder geval heel veel sterkte toe wensen!
@beingmommy en moontje2008: hebben ze bij jullie moeders ook de schildwachtersklier(?) uit de oksel gehaald? mijn moeder wordt vrijdag geopereerd en ze halen de tumor (2a3cm) weg en die klier.. als die klier schoon is ziet het er gunstig uit, anders is er kans op uitzaaiingen.. en weet iemand of het dan nog te genezen is??? heb zoveel vragen, maar durf ook niet op google te zoeken, bang voor wat ik dan allemaal voor horrorverhalen tegenkom!
niet gaan googlen meis, van de goede verhalen lees je lang niet zoveel als de slechte namelijk, iedereen is anders en elke situatie is anders..
Nadat mijn *dochter vorig jaar was overleden in mijn buik bij 7,5 maand zwangerschap, werd mijn moeder een week later opgenomen met longklachten. Iedereen dacht dat het vast zou gaan om een longontsteking. Maar na allerlei onderzoeken kwam het verschrikkelijke woord er uit: ze bleek longkanker te hebben. We zaten nog maar net in het rouwproces van onze dochter, kwam het volgende al op onze weg, wat gewoon te moeilijk was allemaal, en sowieso alles zo met elkaar... Na een boel chemo's en bestralingen zijn we nu bijna anderhalf jaar verder en mijn moeder doet het heel goed. Op de bron van de kanker zit nu littekenweefsel en de kanker vermeerderd zich niet, dus het staat zeg maar stil. Ze hoeft alleen nog elke 3 maand heen voor een scan. Het eerste wat door mij heenging was: ik ga ook snel mijn moeder verliezen, maar zoals ik het nu bekijk, kan ik me niet voorstellen dat ze over korte tijd komt te overlijden. Ze kan natuurlijk ook gewoon genezen.... Dus weet haast wel zeker dat ze nu ons kindje wel echt mee zal maken en dat ze er nog lang van kan genieten. Ts, je angst is heel begrijpelijk, maar kanker kan ook genezen, het hoeft niet altijd persee dodelijk te zijn. Helaas voor veel te veel mensen wel, maar het hoeft echt niet altijd. Veel sterkte met je moeder.
Hai hai.. Ja, bij mijn moeder hebben ze de schildwachtersklier verwijderd en deze was gelukkig schoon. Bij een collega van mij was deze niet schoon, zij heeft chemo gehad en hormonen en het gaat ontzettend goed met haar! Ze mocht zelfs stoppen met de hormonen.. Haar prognose was ook niet best! Mijn vader hebben ze echt op een gegeven moment door de Botscan heengehaald, hij had ook pijn in zijn rug.. Was echt zo bang.. Bleek gelukkig maar slijtage te zijn.. Maar hij hoeft maar iets voelen en hij zit weer in de stress.. Mijn lieve papa heeft het er zo moeilijk mee, maar hij kan er ook niet goed over praten.. Het ergste vond ik nog dat mijn ouders er beiden op een gegeven moment zo doorheen zaten dat ze continu op elkaar liepen te vitten. Gaat nu gelukkig beter.. Google niet te veel.. Elk lichaam is anders.. Sterkte meis!
Een week voordat ik ben bevallen werd bij mijn moeder borstkanker geconstateerd. 3 dagen na dit nieuws ben ik opgenomen met een veel te hoge bloeddruk en 4 dagen later is mijn zoontje geboren, 3, 5 week te vroeg. Mijn zoontje lag na de bevalling nog op mijn borst en heb zelf als eerste mijn moeder gebeld. Toen we het nieuws hoorden sloeg de grond onder mijn voeten weg. Ik heb alles laten vallen (moest nog afronden op mijn werk) en heb me alleen gericht op mijn zwangerschap en mijn moeder. Ze had een aggresieve kankervorm en het was erg grillig bij de randen. Uiteindelijk is haar borst verwijderd en ook de schildwachtersklier weggehaald. Die was schoon, alles is verwijderd. Liam was toen 4 weken oud. Nu heeft ze net 3 keer chemo gehad en nog 3 te gaan. Mijn moeder gaat weer helemaal beter worden ze is een vechter en ben enorm trots op haar! Ze zegt steeds ik doe dit ook voor liam. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd!