Vandaag realiseerde ik me dat ik op 30 maart voor het laatst ongesteld was. Test gedaan en een knaller. Ik bleef heel rustig en ben meteen wat nummers van abortusklinieken gaan bellen. Dinsdag kan ik op gesprek. Waarom.. Ik ben net 41 geworden. Vorig jaar januari ben ik na een zeer gecompliceerde zwangerschap bevallen van een inmiddels kerngezond tweede kind. Het was wel zodanig ernstig (groeiachterstand, Placentainsufficiëntie, ziekenhuisopname voor mij, keizersnede en 6 weken couveuse) dat ik dit nooit meer mee wil maken, voor een kind niet en voor mezelf ook niet. Ik weet niet wat de kans op herhaling is maar ook gezien mijn leeftijd is het geen goed plan om dit nu door te zetten. Toch? Ik ben nog in shock denk ik en mijn man weet het nog niet, ik kan m niet bereiken op z'n werk. Ik weet het even niet meer. Ik moest het even kwijt.
Ik kan me goed voorstellen dat je geschrokken bent. Ik ben ongepland zwanger van de vierde. Was een behoorlijke shock. En zeker met jullie voorgeschiedenis snap ik dat je dat niet nog eens wil. Praat vanavond goed met je man en eventueel iemand anders die je vertrouwd. Zoek je opties goed uit, en laat je niet gek maken door de mening van anderen Knuffel
Mijn huidige zwangerschap was ook ongepland en een ongelofelijke grote schok. Ik word deze week ook al weer 40 en wij waren eigenlijk wel tevreden met onze twee jongens. Daarbij heb ik 2 zware HG-zwangerschappen achter de rug en daar stond ik ook niet nog eens om te springen. Mijn eerste gedachte na die positieve test was ook ‘dit wil ik echt niet meer’. Na veel praten, huilen en piekeren met mijn man hebben wij uiteindelijk toch besloten er voor te gaan en inmiddels zijn we echt heel blij dat er nog een verrassingskindje bij gaat komen, al is de zwangerschap wel weer loodzwaar. Maar je shock herken ik dus zeker, zeker na je vorige ervaring. Praat goed met je man, denk na over alle scenario’s en met welke beslissing je het meeste vrede zult hebben in de toekomst, want wat je ook doet, je moet een beslissing nemen die rechtsom om linksom een grote impact op je leven zal hebben. En er is geen goed of fout, alleen wat er het beste bij jullie en in jullie leven past. Veel succes!
Ik zou er eerst nog een rustig over denken, praten net je man en praten met je vk/gyn over de kans op herhaling
Het kindje is ook 50% van je man, praat eerst eens met hem.. Daarnaast; is het gewenst? Kunnen jullie er voor zorgen? Zo ja, praat eerst eens met een arts. Je lijkt nu vooral door angst geleefd te worden, die wellicht niet nodig is.
Hoe groot is de kans op herhaling van de placenta insufficiëntie en alles wat daarbij kwam kijken? Ik kan me voorstellen dat het een grote schok is nu en dat je erdoor overdonderd bent. Ook ik heb geen makkelijke zwangerschap net achter de rug, laat staan de bevalling. En ook ik zeg nu ‘dit nooit meer!’. Het is sowieso goed zo, hebben nu 2 prachtkinderen en wij zijn zeker compleet (dit was ook een cadeautje). Al ben ik dan 10 jaar jonger dan jij, ik wil ook echt geen zwangerschap meer . Ik denk dat het goed is om het er goed met je man over te hebben, wat zegt je hart en wat zegt je verstand? En wat die van hem? Zorg dat je allebei 100% achter je keuze staat, welke dat dan ook moge zijn
Ik snap dat je geschrokken bent maar ik denk dat het wat te snel was om meteen abortusklinieken te bellen. Praat eerst met je man, met een arts. Kunnen jullie voor dit kindje zorgen?
Even heel praktisch: voor placenta insufficiëntie kunnen ze je Ascal voorschrijven. Dit verbetert de doorbloeding van de placenta. Sterkte met jullie keuze!
Kan me voorstellen dat je geschrokken ben. Laat het eerst even bezinken en praat erover met je man. Sterkte.
Heftig hoor, kan het wel begrijpen dat je zo reageert. Ik kan alleen maar zeggen dat je echt beiden helemaal achter abortus moet staan. Ga je er ook niet van proberen af te praten, omdat het voor jullie de keus moet zijn die je maakt zonder oordelen van anderen. Een de keuze nooit makkelijk is. Ook bij de kliniek zullen ze nog in gesprek gaan over hoe en wat en of het echt een keuze is waar jullie en vooral jij achter staat. Hou in gedachte dat ook een abortus verwerken niet altijd makkelijk is, maar er niet achter staan het vele malen lastiger maakt. Zou het natuurlijk wel als eerste met je man bespreken
Oh wat een schrik Leo!! Ik ken je verhaal en ik snap je angst heel goed, gezien je laatste zwangerschap. Heel veel wijsheid toegewenst!
Kan me voorstellen dat je geschrokken bent, je hebt er totaal geen rekening mee gehouden. Ook ik ben onverwachts zwanger van ons vierde kindje, ben een jaartje jonger. Denk er nog even goed over na, laat het bezinken. Niet iedere zwangerschap hoeft hetzelfde te zijn. Ik geloof echt in het lot en ben zelf, na uiteraard van de schrik te zijn bekomen en angst voor mijn leeftijd plus de plannen die ik had opgepakt, dolblij met deze zwangerschap. Het hoeft uiteraard niet zo bij jou te zijn, maar probeer eerst even van de schrik te bekomen en denk er dan rustig over na.
Hier ook onverwachts zwanger van de derde. Ik ben 37. Veel miskramen gehad en zware zwangerschappen. Veel medicatie, medisch gedoe. Wel minder heftig dan wat jij omschrijft. Bij ons was afbreken nooit een optie, maar ik heb wel echt moeite gehad met blij zijn. Nog steeds soms. Ik ben wel echt blij maar ik kijk er ook heel erg tegenop. Veel wijsheid gewenst. Bespreek de zorgen ook met een arts. Mijn zwangerschap is deze keer compleet anders trouwens. Krijg opeens een heel klein kindje i.p.v. heel groot. Misschien kunnen ze afspraken met je maken waardoor je de zwangerschap zelf beter ziet zitten. Uiteindelijk is de zwangerschap en de bevalling en de eerste maanden maar een kleine periode vergeleken met het hele leven van het kind wat daarop volgt. Goed om daar ook over na te denken en ook bewust daar dus niet voor te kiezen. Niet alleen niet voor nog zo’n zwangerschap. Dat zeg ik niet om je om te praten, maar omdat je later alsnog tegen dat soort gedachtes kunt aanlopen na afbreking.
Ik ben ook momenteel ongepland zwanger, en in mijn situatie is het wel gewenst. Maar ik heb ook een zwangerschap meegemaakt die voor de vader zeer ongewenst was. Uiteindelijk heb ik toen voor abortus gekozen, omdat ik er achter kwam het zelf belangrijk te vinden een kind op de wereld te zetten die voor beide ouders gewenst is (ik was zelf ook niet gewenst voor mijn vader). Praat er goed over met elkaar inderdaad. Iedere keuze die jullie maken is mijn inziens oke. Zolang het maar goed voelt voor jullie. De abortus zelf is mij mee gevallen, de nasleep ook. Ik heb wel bewust de tijd genomen het een plek te geven, het was een enorm emotionele periode (ik voelde me echt verscheurd tussen voelen dat het welkom is en voelen dat ik een andere situatie wenste). Maar ik voel nu echt wel vrede bij de keuze. Voor mij was het trouwens fijn dat ik de abortus heel vroeg kon uitvoeren (tussen de 5 en 6 weken), zodat je nog niet zoveel zag. Daarom voelde ik wel haast in het maken van de keuze, dat wel. Veel sterkte!