Bevallen van Alexandra Jolande Maria

Op 1 november 2009 ben ik bevallen van gezonde dochter Alexandra Jolande Maria. Hierbij mijn ervaring:

Op zaterdagavond 31 oktober zijn mijn man en ik op bezoek geweest bij vrienden die op een uur rijden wonen. Voor de zekerheid namen we de ziekenhuistas en maxicosi mee. Ik was 8 november uitgerekend, je weet tenslotte maar nooit. Het was hartstikke gezellig, de tijd vloog voorbij. Ik kreeg die avond nog een paar smsjes van vriendinnen om te vragen hoe het ervoor stond. Vrolijk antwoordde ik dat de kleine het nog goed had in mijn buik en dat alles rustig was. Laat in de nacht reden we terug naar huis (ik achter het stuur), we lagen uiteindelijk om 4 uur in bed.


Op zondagochtend 1 november, werd ik om 06.03 wakker omdat ik een pijnlijke harde buik had. Nou heb ik dat vaker gehad, ik dacht dat ik weer last had van mijn darmen. Ik ging naar de wc, er kwam alleen wat lucht uit en ik ging weer naar bed. Om 06.11 hetzelfde verhaal, weer naar de wc, wat ontlasting kwam eruit. Daarna terug naar ben, maar om 06.19 hetzelfde verhaal (ik dacht bij mezelf: men zegt dat je weeën echt als zodanig herkent en dit zijn dus geen weeën) en zo ging het door met naar de wc gaan, met tussenpozen van 8 tot 10 minuten tot een uur of kwart over zeven. De pijn begon namelijk steeds heftiger te worden. Ah, dacht ik, ik ga onder de douche staan. Als het vals alarm is, wordt de pijn minder en anders is het voor het echie! Onder de douche werd de pijn minder maar toen ik eruit stapte: au wauw auw dit moet een echte wee zijn! Tja, mijn man wilde ik nog niet wakker maken, het zou toch nog lang gaan duren (volgens het ziekenhuis waar ik zou bevallen moest ik bellen als ik een uur lang elke 5 minuten een wee had, of eerder als er iets anders aan de hand was) en hij lag nog maar net te slapen…

In bed bleven de weeën natuurlijk zeer doen. Ik zette het bed hoger, mijn man vroeg wat er aan de hand was. ‘Niks hoor, ik kan alleen niet slapen’.
Om 8 uur ben ik weer naar de wc gegaan en zag ik opeens bloed eruit komen. Nou heb ik tijdens de zwangerschap vaker bloedverlies gehad maar dit was echt veel meer dan ik ‘gewend’ was. Ik maakte mijn man wakker. Die zei slaapdronken: wat nou bloedverlies, het zal wel weer niks voorstellen. Laat me nou slapen!
Ik zei dat het nu echt serieus is en dat het waarschijnlijk begonnen is. Hij werd wakker en op dat moment spoot het bloed er echt uit. Ik schrok behoorlijk, ik heb nl een verhaal gelezen waarvan het kindje dood geboren is nadat de bevalling begon met bloedverlies…
Mijn man wist even niet wat hij met de situatie aan moest. Ik zei hem het ziekenhuis te bellen (ik zou sowieso met medische indicatie in het ziekenhuis bevallen) maar hij wist niet wat hij moest zeggen door de telefoon (mannen, grijns). Ondertussen had ik zeer pijnlijke weeën om de paar minuten. Tussen de weeën door heb ik het ziekenhuis gebeld. Ze vroegen of we zelf konden komen met de auto of dat ze een ambulance zouden sturen. Ik twijfelde, maar besloot voor de zekerheid toch maar een ambulance te laten komen.
Ik was naar de badkamer gegaan, ik dacht aan de zwangerschapsgym, waarbij er naar mijn idee te weinig aandacht was besteed aan het puffen. Helaas bleek dat bewaarheid, geen idee hoe ik de weeën weg kon puffen. Ik dacht aan verschillende houdingen, dus ben op handen en voeten gaan ‘kwispelen’. Dat bood enige verlichting. Om 8.10 braken de vliezen. Gelukkig was het helder.
(o ja, en tussen de weeën door klom ik omhoog, even voor de spiegel mezelf optutten, hahaha)

De ambulancebroeders kwamen. Een van de broeders had 2 kinderen en wist nog hoe het puffen ging. Ik ben hem zo dankbaar, dankzij hem kon ik ze wat beter opvangen. ‘Wat beter’, want ze deden nog verschrikkelijk zeer. Ze maten de weeën, die kwamen elke 3 minuten en duurden een minuut. Ik beredeneerde bij mezelf dat dit nu de beruchte weeënstorm was. Als ik in het ziekenhuis was, zou ik waarschijnlijk weeënremmers krijgen en kon ik een ruggenprik krijgen. Want om dit nou 10 uur vol te houden (namelijk 1 cm ontsluiting per uur was het toch?), dat trok ik echt niet.

Ik had ondertussen ook de neiging om te poepen, ik voelde druk van onderen. Men zegt dat je dan kan gaan persen. Maar ja, dat kon bij mij nog helemaal niet dacht ik. Want volgens de informatie moet je lichaam je op de ontsluiting voorbereiden enzo, vandaar heel het weeënprcoes (tja, heel raar wat er dan allemaal in je omgaat).
De ambulancebroeders besloten om een extra ambulance te laten komen. Later hoorde ik dat dit kwam voor de zekerheid, stel dat de baby eraan kwam dan kon die ook met een ambulance mee.
Ze hebben me naar de gedragen(raar dat er tijdens die tilsessie geen enkele wee kwam, je lichaam past zich echt aan als er ‘onraad’ is!). In de ambulance was de frequentie van de weeën ondertussen opgelopen tot elke minuut. Pfffff, dat was echt heel erg heftig. Gelukkig kreeg ik de handen van de broeders om fijn te knijpen tijdens elke wee.

In het ziekenhuis aangekomen werd ik gelijk naar de verloskamer gereden. Het was toen rond 09.15 uur. Ik werd onderzocht (gelukkig, er was een hartslag!) en verzocht de arts om zodra de onderzoeken voorbij waren, me een ruggeprik te geven.
‘Nou’ zei de arts ‘dat gaat niet gebeuren’. Oh, dacht ik? ‘U heeft namelijk volledige ontsluiting, u mag met persen beginnen. Huh???? Ik was echt even helemaal perplex. Nu al, dat kon toch helemaal niet?
De arts legde me uit hoe ik moest persen. Eigenlijk had ik niet het idee dat ik persdrang had, wel dat ik moest poepen. Ik ben rond 09.30 rustig begonnen met persen. Eigenlijk had ik niet het idee dat het opschoot (ik wilde het nl rustig aan doen om alles rustig te laten oprekken) maar aan de reactie van de arts te zien, ging het hartstikke goed. Ik wist dat het op een gegeven moment moest gaan branden. Dat deed het ook, maar lang niet zo pijnlijk als ik had verwacht. Op een gegeven moment zette de arts een verdoving en voor ik het wist had hij een klein knipje gezet. Na nog een paar keer persen, schoot het hoofdje eruit. Daarna kwam het lijfje. Terwijl de beentje nog in me zaten, gingen de armpjes omhoog en hoorde ik krijsen. De baby werd op me gelegd: we hebben een meisje!!

Om 09.57 is Alexandra Jolande Maria geboren. Welkom in deze wereld, kleine meid.

Alexandra werd gewogen en gemeten: 3440 gram en 51 cm. Apgar score: 9-10-10


De placenta kwam eruit / werd eruit gehaald (is het normaal dat er zo aan de navelstreng getrokken word?). Men dacht dat er misschien een stukje placenta achter was gebleven, de echo bood daar geen duidelijk uitsluitsel over. Voor de zekerheid moest ik onder narcose om gecuretteerd te worden. Later bleek dat er nog een enorm stuk placenta achter was gebleven (mijn placenta bestond uit 2 delen die beiden de grootte hadden van 1 placenta). Helaas ben ik hierbij veel bloed verloren, bijna 2 liter. Dat was dan ook de reden dat ik niet naar huis mocht. Een teleurstelling, want ik voelde me super (tja, de adrenaline die dan door je aderen stroomt…).

Uiteindelijk heb ik tot dinsdag 3 november in het ziekenhuis gelegen. Mijn hb gehalte was gezakt tot 3,6. Gelukkig bleek mijn lichaam in staat te functioneren met dat niveau (zondag en maandagochtend werd ik nog duizelig en viel ik bijna flauw als ik opstond, maar maandagmiddag lukte het om op te staan). Met Alexandra in zo’n doorzichtig bakje langs mijn bed ben ik goed verzorgd in het ziekenhuis. Wat heb ik veel naar haar gestaard…

Dinsdagmiddag kwamen Alexandra en ik thuis en is het leven helemaal anders ))

P.S. De bevalling is mij duidelijk alleszins meegevallen. Een zeldzaam snelle bevalling, vooral voor een eerste, volgens het ziekenhuis. Alexandra wilde geboren worden, dat was duidelijk. Ze is de eerste dag zo rustig geweest, net of het goed was dat ze op de wereld is gekomen (maar wel dat mijn man en ik aan het eind van de dag dachten: is dat wel normaal, zo rustig?). Nu, 8 dagen later, is ze een superlieve baby die slaapt, eet, huilt en haar luiers volpoept. Zoals het hoort.