Op mijn eigen verjaardag het 's ochtends (de 20e) werd ik wakker met een natte onderbroek. Meteen mijn mannetje opgebeld die onderweg was naar de auto om te gaan werken en hem gevraagd even terug te komen. Meteen met zijn 2en ruiken of het geen urine was. Nee, rook absoluut niet naar urine. Wij gelijk het ziekenhuis gebeld (stond onder controle daar) en moesten gelijk komen. Daar werd ik aan de CTG gelegd en werd en gekeken of het vruchtwater was. Maar nee helaas... Wel was op de CTG al snel duidelijk dat de harde buiken steeds sneller kwamen en ik merkte dat ze steeds pijnlijker werden. Dus het was wel begonnen! Na inwendig onderzoek werd geconstateerd dat ik 3 cm ontsluiting had (terwijl ik dus net pas was begonnen) en ze vroeg of we nog naar huis wilden gaan. Dit wou ik heel graag, want het kon nog wel eens effe duren! Ik moest terug bellen als de weeen heftiger werden en regelmatig kwamen. Thuis werden ze al snel heftiger maar regelmaat was ver te zoeken! Tegen een uur of 4 kwamen ze toch heel snel om de 3 minuten en ik kreeg ontzettende rugweeen die behoorlijk pijnlijk waren. Na een uur ziekenhuis gebeld en moesten gelijk komen. In het ziekenhuis werd ik inwendig onderzocht en constateerde ze pas 4 cm ontsluiting, terwijl ik al echt verging van de pijn in mijn rug. Kreeg ze steeds moeilijker weggepufd en toen ik hoorde dat ik pas 4 cm had zakte me de moed een beetje in mijn schoenen. Maar ja ik moest door! Tegen een uur of half 9 werd ik weer inwendig onderzocht en constateerde ze al 7 cm ontsluiting! Dat was al een hele opluchting, er zat toch schot in de zaak! Om half 10 kreeg ik persdrang die ik al heel moeilijk kon wegpuffen. Weer werd er naar de ontsluiting gekeken. 9 cm! Nog 1 cm te gaan! Maar na een half uur kon ik de persdrang al niet meer wegpuffen, mijn lichaam nam het bijna als het ware zelf over, want mijn hele lichaam krulde mee om het kind eruit te persen en ik kon het niet tegenhouden! Wat was dat akelig. Vanaf dat moment ben ik ook in een soort van roes geraakt want daarna voelde ik niks meer van pijn... Ik lag daar met mijn ogen dicht, deed wat er gevraagd werd en kreeg gewoon alles mee. Om half 11 had ik 10 cm ontsluiting en ik mocht gaan meepersen... Op dat moment zakte de weeen langzaam weg en kreeg ik weeenopwekkers via een infuus. Toch moest ik ondertussen gewoon blijven meepersen. Na 2 uur persen is er een arts bij gehaald omdat na elke perswee Joris weer terug zakte ipv verder naar buiten kwam. Er werd gelijk besloten dat de vacuumpomp aan te pas moest komen. Op dat moment "zakte" ik nog verder weg want toen kreeg ik bijna niks meer mee. Ik kan me nog herinneren dat ik ze echt voelde trekken en duwen van onder, maar pijn voelde ik niet... Op een gegeven moment moest ik weer meepersen en werd er behoorlijk op me ingepraat zodat ik mijn ogen open deed. Dit deed ik net op het juiste moment, want toen ik keek kwam Joris net met zijn hoofdje tevoorschijn! Ik schrok wel want ik zag ook dat hij de navelstreng 3 keer om zijn nekje had zitten! Dit werd meteen losgeknipt en ik mocht weer meepersen. Joris werd geboren en ik was weer helemaal bij! Oh wat was ik opgelucht dat het achter de rug was! Ik was wel 15 hechtingen rijker (7 binnen, 8 buiten) en ben compleet blauw van onder (bijna paars nu). We moesten wel 2 dagen in het ziekenhuis blijven omdat Joris met de pomp ter wereld kwam en hij erg was afgevallen de eerste dag na zijn geboorte. Al met al gaat het nu goed met ons, ik heb zelf alleen last met lopen en zitten. Toch een lang verhaal geworden... Gr. Miranda