Hallo allemaal Zoals de titel het al zegt: ik ben onverwacht zwanger van de 3e, terwijl onze jongste nog maar 9 maanden is! Het is toch wel even een schok. De eerste reactie was: dit kan niet! Maar alle obstakels die ik kan bedenken zijn niet genoeg voor een abortus, dus we gaan er natuurlijk gewoon voor!! Toch zie ik vooral nog veel problemen voor me: financieen, verbouwen, andere auto, etc. Zijn er mensen die dit herkennen? Hoe lang duurde het bij jullie voordat je er aan gewend was en kon gaan genieten? Lijkt me leuk om ervaringen te horen
Hoe lang weet je het al? Ik herken het van de 2e. Ik was nog helemaal niet toe aan nog een baby. De oudste was net 1 geweest en ik genoot nog zo volop van hem. Hij sliep nog niet door, ik gaf nog bv.. Ben echt een dag pissed geweest op mijn vriend Omdat hij zo nodig wilde seksen Na de schok was ik wel gelijk om. Op een gegeven moment verloor ik bloed en ik wist zo zeker dat het een mk was. Gelukkig kreeg ik die dag meteen een echo waarop alles goed was, maar ik was er zo kapot van! Toen wist ik zeker dat ik dit kindje 100% wilde. En nu de 3e was expres zo snel 'gepland'
Ik heb een dagje moeten wennen De papa 2 Ik heb ook even wakker gelegen over de praktische zaken, maar ik denk dat dat allemaal zichzelf zal uitwijzen eens de baby er is Tzal een beetje puzzelen worden, maar ook supertof Een leuke uitdaging, ik kijk er enoooooorm naar uit
Ik heb gisteren getest. Ben ook boos geweest op mijn man Toen ik overtijd was wist ik écht even niet meer wat te doen? Eerste reactie was toen gelijk abortus, maar dat was na 5 seconden al uit mijn hoofd. Nu weet ik sowieso zeker dat we dit kindje willen, maar kan inderdaad wakker liggen van de praktische zaken (zijn inderdaad allemaal luxe dingen eigenlijk) Onze jongste is dan ook nog zo klein. De oudste gaat dan ondertussen wel naar school. Mijn man is trouwens schipper, dus ik mag het wel 2 weken alleen doen, daar zag ik nooit tegenop met 2 kinderen, maar 3 wordt wel ineens veel
Als je nu toch al een beetje blij bent, dan word je nog wel blijer hoor Het is ook wel weer heel leuk, zo'n klein leeftijdsverschil! Ik was na de test ook een beetje in shock. We zouden die vrijdag een weekendje weggaan en de vrijdag ervoor zou ik ongesteld worden, dus ik helemaal blij: geen geklooi met maandverband of tampons in het hotel. Vrijdag: geen ongi. Zaterdag: geen ongi.. Zondag nog niet... Pfff. Ik balen! Tuurlijk, net als we weggaan ben ik later ongesteld :x Ben voor de zekerheid maar even het kruidvat binnengelopen, was toch in het dorp. Geldverspilling, maar ok, gewoon even voor de zekerheid een testje. KNAL positief!!! Ik riep heel hard: neeeeeeeeeeee!! Daar ging onze vakantie. Zouden het volgende jaar naar Zuid-Frankrijk gaan, superleuk, met ons jongetje. De eerste echte familievakantie als gezinnetje! Nou, niet dus, want dan zou ik bijna uitgerekend zijn. Ik was echt not amused.
Hoi! Ik herken het goed. Hier ook ongepland zwanger van de derde. Nou, ik moet er nog steeds wel aan wennen eigenlijk. Ik zit in ieder geval niet echt nog op een roze wolk. Tuurlijk zijn de echo's prachtig en hebben we het hartje gehoord. Ook heb ik de eerste plopjes gevoeld. Maar ik was juist weer een beetje fit, promotie gemaakt, plannen voor verbouwing en vakantie. Oudste naar school en weer een beetje rust in de tent. En we kunnen we opnieuw beginnen. Ik zie op tegen de zorgfase van het eerste jaar. Heb dat ook bij de andere kids gehad. We zullen zien, maar ik hoop wel dat ik wat positiever word.
Dat herken ik. Die eerste weken/maanden vond ik ook het zwaarst. Die onzekerheid. De jongste wordt nu net lekker makkelijk, en dan kunnen we weer opnieuw beginnen, zo voelt het inderdaad.
Nemo, wat lees ik nu?! Ik snap dat het een shock was, maar wat gaaf!! Gefeliciteerd! Verder heb ik geen ervaring met onverwachte zwangerschappen, maar ik weet wel dat als iemand het aankan, dat jij het bent! Het zal pittig zijn, zeker omdat je er ook vaak alleen voor staat, maar ik twijfel er niet aan dat het allemaal goedkomt!
Ik herken het ook.. Mijn man zat een maand in het buitenland ik hier in een moeilijke tijd. Namelijk in de week tussen het overlijden van mijn vader en de crematie in tijdens alle voorbereidingen bedacht ik me opeens dat ik al ff niet ongesteld was geweest. Testjes besteld die door alle drukte al een aantal dagen op tafel lagen en compleet nonchalant die test gedaan van 'het zal toch niet'. Dus echt wel en was echt even lam geslagen. Mijn zoontje was de week ervoor 1 geworden en mijn dochter net een maandje 3. Zag tig beren op de weg en meteen mijn man gebeld in tranen. Al met al is het me allemaal enorm meegevallen het afgelopen jaar. Hij wordt nu bijna 1 en is gelukkig echt een makkelijk ventje. Het is druk ja en ben s'avonds wel doodop maar oh zo gezellig. edit, overigens heeft mijn man een eigen zaak en is al weg en komt pas thuis wanneer de kinderen nog/al slapen dus ik doe ook de opvoeding praktisch alleen. Dus kan me je situatie een beetje voorstellen.
Thnx giraf... Lief. Maar jij hebt wel ervaring met kinderen kort op elkaar. umm: das heftig! Zeg ook vaak dat ik het niet eens drukker heb dan sommigen waarvan de man ook veel werkt. Mijn voordeel is dat mijn man daarna ook 2 weken thuis is.
Hey meisje, ik ben ook zwanger van mijn derde kindje maar was gepland. Maar ik begrijp de shock en de onzekerheid wel! Toch gefeliciteerd en voor wanneer ben jij uitgerekend? Xxx
Onze dochter was 6 maanden toen we er achter kwamen weer zwanger te zijn. Natuurlijk een hele schok maar binnen een paar dagen waren we er wel aan gewend. Nu komt ie al bijna
Hier ook met de tweede! Ook hier niet onmiddellijk door waarom ik maar niet ongesteld werd Veel stress gehad die maand en dacht dat het daar aan lag. Wel getest op NOD maar zo negatief als iets! (moest aan antibioticakuur beginnen die gevaarlijk is voor de baby) Begonnen aan de kuur (gelukkig veel te vroeg gestopt!!) Twee weken later nog geen regels. Nu ik nog altijd niet ongerust, was door de stress (kat had een maand tussen leven en dood gezweefd, druk op werk, zoontje (toen 14 maand) sliep slecht, problemen in de familie door schoonzus die in de psychiatrie zat en de ene stommiteit na de andere uithaalde, waarvoor manlief dan in de bres sprong). Uiteindelijk letterlijk tijdens het uitladen van de boodschappen eens getest. Manlief gaat kijken na een minuut, oh 't is negatief hoor! Ik kijk in het voorbijgaan nog eens toen ik iets in de kast wilde wegsteken waar de test lag. Ooooops,bleken er daar wel geen twee duidelijk strepen te staan (was toen 3 min of zo na test). Manlief die naast me stond, maar nee dat kan niet! Heeft dan twee weken zitten zeggen, nee dat mag niet! Het moet weg! We wilden absoluut geen kindjes kort op elkaar, financieel moeilijke periode want we zijn aan het bouwen, zitten en met lening en met huur. Verhuizen over twee maand en een half. Ik moet ander werk doen (verdien nu dus zo'n 500 euro minder). En een wederom een heel moeilijke zwangerschap (HG voor 4 maanden, BI, nu maagzuur, echt aan eind van mijn latijn). We zagen dat echt niet zitten! En dan eerste weken een man die het echt niet wilde, en de onzekerheid dat de baby niet gezond was door die antibiotica. Uiteindelijk bleek ik op tijd gestopt te zijn met de antibiotica en is de baby ok (op de echo's toch geen problemen te zien) en manlief dan ook bijgedraaid. Nu bijna 34 weken ver en soms moet ik er nog aan wennen hoor! Het komt nu zo dichtbij dat ik nu weer begin te panikeren! Hoe moet ik dat doen met twee kleintjes (zoontje nu 22 maand oud en volop in de peuterpuberteit aan het raken) en dan die verhuis!! Aaaah! Maar goed, als het kindje er zal zijn, zal ik dat even graag zien hoor als mijn oudsten. Alleen ja, net zoals er nog zijn die het zeggen, ik kijk best wel op tegen dat eerste jaar. Bij oudsten was dat echt vooral overleven. Reflux en buikkrampen, dan veel ziek, twee keer ziekenhuis, slaapt pas sinds een maand of twee 's nachts door, eerste maanden nauwelijks geslapen. En nu heb ik nog mijn oudste zoontje waar ik ook nog moet voor zorgen!! En manlief werkt ook erg veel dus komt ook allemaal op mijn schouders terecht. Maar denk dat eens dat eerste jaar voorbij is, het allemaal al beter zal gaan. Ja ik zal het komende jaar vaak vloeken waarschijnlijk en doodop zijn en denken, o jee wat is dit zwaar. Maar ook dat passeert weer. Zelfs op de moeilijkste momenten, dagen ga ik dan als zoontje slaapt eens gaan kijken en word ik dan weer overspoeld door liefde voor mijn mannetje. Proficiat alvast! En dat is maar normaal dat je nog moet wennen. Zoals ik al zei, hier ook nog niet helemaal aan het idee gewoon hoor! Het is anders dan bij eerste zwangerschap. Maar komt wel goed als ik hem in mijn armen houdt
ik raakte in mei ook onverwachts zwanger van de derde... Man helemaal in paniek, wilde in eerste instantie echt niet... dus hebben het even rustig laten bezinken, rustig gesprek gehad in het ziekenhuis in verband met medische voorgeschiedenis.... En toen kalmeerde mn man, en wilde hij er helemaal voor gaan... Helaas kreeg ik toen een miskraam in juli, waarop mijn man meteen zei er komt nog wel een kindje... en inderdaad.... Nu zijn we alweer 27 weken onderweg! helemaal blij en trots!
Hier ook ongepland zwanger van de derde! Mijn jongste was pas 6 maanden en ik was net hersteld van zijn bevalling (zenuwbeknelling in het bekken) dus ik keek niet echt uit naar een zwangerschap. We waren meteen erg blij, maar lichamelijk zag ik het niet zitten. En ja het was af en toe zwaar, maar misschien omdat ik het ergste had verwacht is het me redelijk meegevallen. Ik heb wel het geluk dat mijn oudste (gister pas 3 geworden!!!) af en toe een middagdutje met me wilde doen, want wat ben ik moe. En soms beseffen we het nog steeds niet, ook al kan de kleine ieder moment al komen. Het blijft toch een beetje een abstract iets, want hoe zal het straks gaan?! Kan ik het aan? Vinden de andere kindjes het leuk, hoe reageren ze? Maar dat hoort ook een beetje bij de laatste weken (hormonale) paniek denk ik De kleine heeft hier nog geen eigen kamertje. Onze slaapkamer is erg groot dus daar staat het ledikantje met commode. En de eerste maanden vind ik het ook wel lekker dat hij naast me ligt, met bv enzo. Kijken we over een aantal maanden wel of we de andere 2 samen gaan leggen of toch de zolder gaan verbouwen. Maar dat voelt nog niet goed, mijn kleine meisje van net 3 naar de zolder.... We hebben gelukkig geen andere auto nodig, maar hebben 2 nieuwe stoeltjes gekocht die pasten. En met veel dingen wordt je toch makkelijker... Want wat heeft een kindje nu echt nodig?! Een warm en schon bedje, eten en liefde! Dan heeft het maar geen mooie gepimpte kamer etc Helaas werkt mijn man ook erg veel en dan ook nog is aan de andere kant van het land, dus aan hem heb ik door de weeks niks. Verhuizen staat op het lijstje, maar tijdens de zwangerschap wilde we die molen nog niet in. Het is soms roeien met de riemen die je (niet) hebt!
Aaaaaaaaaaaah lieve Nemo... Het is ook zo dat jij het allemaal alleen moet doen 2 weken lang iedere keer. En dat je daar tegenop ziet snap ik helemaal! En dat je over praktische dingen stresst is ook heel normaal. Gelukkig heb je 'even' om aan het ideetje te wennen en jij gaat dit zomaar kunnen meid! Zoals je al zei zit D op school en S is dan ook al heel wat stapjes verder dan nu. En in alle gezinnen die een derde kindje krijgen hoor ik hetzelfde: Die derde die gaat gewoon mee in de flow. Die is t makkelijkste van allemaal. Echt zonder uitzondering. en dat gaat ook zo bij jou wijffie. Dit gaat echt helemaal goedkomen. En de auto en al die andere dingen lost zich wel op. Ze hoeven niet alledrie achterin, dan kruipt ML er maar naast die ene keer. Adem in en adem uit mop. Geef jezelf de tijd om te bekomen van de schrik en wees blij dat je je opleiding nu af hebt (toch?) en je er voor 100% voor kan gaan! En D kan je echt heeeeeel goed helpen straks hoor! Dan is t al zo'n grote boef! Knuffel!