Oh, eigenlijk geluk is natuurlijk ook heel erg belangrijk. Bij ons was dat uiteindelijk ook juist de doorslag om wel te kiezen voor de 3e. Het gevoel niet compleet te zijn, daar hadden wij het anders allebei moeilijk mee gehad. En ja, dingen zijn duurder met 3. Maar eigenlijk ben ik nog nergens tegenaan gelopen dat ik echt dacht 'pfoe'. Vliegvakantie doen wij niet, uit eten houden wij zelf al niet van en wij zijn met simpel ook erg tevreden, dus zelfs nu dik onder modaal verdienende komen wij prima rond met 3. Sport is straks de enige grote structurele kostenpost die ik wel even slikken vind (75 per maand), maar dat duurt nog een aantal jaar voordat ze dat alledrie doen.
Ik ben zeker geen type van " wie dan leeft wie dan zorgt", maar onverwacht kregen wij toch nog een vierde kindje. Daardoor ben ik wel nuchter geworden. we kunnen gelukkig nog steeds wel wat sparen en hopen voor elk kind 10000 euro beschikbaar te hebben. De rest zullen ze moeten lenen en daar vind ik niks mis mee. maarja, je weet nooit wat er allemaal kan gebeuren in de komende jaren. Wie weet hebben we ons spaargeld zelf wel heel hard nodig!? We leven nu vrij sober, al hebben we heus wel geld voor leuke uitstapjes. Onze vakanties gaan naar de Veluwe met de caravan. Geluk zit voor ons absoluut niet in verre reizen, kapper, of schoonheidsspecialiste, maar juist in het genieten van kleine dingen en van elkaar. Mijn zusje is op haar 16e verongelukt, dus als geen ander weet ik hoe belangrijk het is om te genieten van het moment. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die er niet gelukkiger van worden als ze op de kleintjes moeten letten. Als je dan de keus hebt, om geen kindjes meer te krijgen, dan moet je daar ook niet voor gaan, lijkt me.
Sport hoeft niet zo duur te zijn natuurlijk. Mijn oudste voetbalt fanatiek en dat kost maar 27 euro per kwartaal.
Heb je gelijk in Hier zijn ze gek op zwemmen: de oudste zit bij een zwemvereniging nu, middelste over een halfjaar ook en zie de jongste wel volgen haha. Is in ieder geval 25,- per maand en dan als ze over willen op bijv waterpolo is dat nog wel weer duurder door het wedstrijdgeld etc (zo 30,- per maand). Duur door het badwater dat gehuurd wordt helaas.
Mijn ouders hadden geen vette spaarrekening voor mij toen ik ging studeren. Ik zie er echt een meerwaarde in als je zelf de lasten van je studie draagt en er dus ook zelf helemaal voor moet gaan. Niks mis met studieschuld of werken naast je studie. Ik had nog wel de mazzel dat mijn studieschuld deels kwijtgescholden is natuurlijk, ik weet niet hoe dat voor mijn kinderen straks gaat zijn. Het lijkt mij als je eenmaal 18+ bent geen gezonde situatie om helemaal op je ouders zak te teren, ik was zelf juist heel trots op mn financiele onafhankelijkheid. Dus nee ik spaar niet voor de studie van mn kinderen. Ik heb wel spaargeld en mogelijk is daar ook wel wat bij voor mn kinderen, maar ik zet geen grote bedragen opzij voor hen iedere maand.
Ik heb wel wat geld meegekregen van MN ouders en ze hebben mijn studie betaald maar of ons dat gaat lukken weet ik niet. Daar maak ik me nu nog niet druk om. Wel sparen we elke maand een vast bedrag voor onze dochter wat ze dan laten kan gebruiken voor haar studie. Bij het spaarbedrag hebben we wel rekening gehouden met hoeveel kinderen we willen. Ik wil voor elk kind evenveel sparen dus niet nu 150 en dan bij 3 elk 50 want dan heeft de eerste straks meer geld omdat we dat toen hadden. Dus wat onze dochter nu per maand krijgt krijgt een eventueel volgend kind ook per maand.
Tja, ik heb liever dat ze onbezorgd kunnen studeren. Ik geloof niet dat ik me geweldig voel als ik tegen mijn kind later moet zeggen: werk je maar lekker in de schulden, is goed voor je joh! Ik wilde nml niet voor je sparen. En nu je 18 bent houdt mijn zorg voor jou op. Beetje raar. En ik was ook op mijn 18de geheel financieel onafhankelijk, maar was er echt niet trots op? Het was zwaar dat ik moest werken voor mijn studie/kamerhuur/boodschappen.
Wij hebben dat rechtgetrokken toen ons tweede kindje kwam. Ze behoren inderdaad hetzelfde te krijgen.
Wij sparen vrij veel voor onze kinderen voor een studie en voor het kopen van een huis. Wij vinden dat ook erg belangrijk, we kunnen het nu missen en wie weet tegen die tijd niet meer. Daarbij als ze bijv. MBO gaan doen maar toch met het openbaar vervoer enz. moeten dan moeten ze daarvoor al best grote leningen voor afsluiten terwijl het te verwachten loon later niet heel erg hoog is. Ik denk ook niet dat een kind je echt 'dankbaar' is dat je niet voor hem hebt gespaard omdat je vind dat hij/zij daar lekker zelfstandig van word. Ze hebben nog tijd zat om financieel zelfstandig te worden, een zetje in de goede richting is dan toch alleen maar mooi. Daarnaast vinden wij het ook belangrijk dat ze wat geld overhouden om te besteden aan de aankoop van een huis. In de toekomst is het gewoon niet meer mogelijk om 100% van de waarde van een woning te financieren. Dan is het wel zo fijn als je zelf al spaargeld hebt om in te leggen. We hebben het geld overigens wel vast staan tot hun 30e, het is dus tot die tijd niet vrij te besteden door hen zelf.
Wij hebben een spaarrekening voor onze zoon waar we elke maand geld op storten. Als hij op studieleeftijd komt kan hij dat gebruiken. We weten nu natuurlijk nog niet hoe het over 18 jaar is qua studeren en bijdrage van de overheid voor een studie. Wat we nu opzij kunnen zetten doen we en verder zien we het dan wel.
Twee is voor mij voldoende. We verdienen allebei goed maar ik wil ze hetzelfde kunnen geven als wat ik gekregen heb vroeger. O.a. een eigen kamer, speelgoed (tweedehands of nieuw, maakt me niet uit), genoeg kledij en vooral net als iedereen zegt.... studies. Als ze willen naar de universiteit gaan kost dat wat en ik wil ze dat kunnen bieden. Daarna moeten ze zelf hun boontjes gaan doppen.
Heel simpel.. we spraren wat we kunnen. Zowel voor ons als zoonlief. We hebben redelijk hoge lasten en een onregelmatig inkomen. Maar ik ga niet mn halve leven op n houtje bijten om studiegeld vr zoon te hebben. Wat lukt dat lukt, maar het is ook mijn leven en ik ga niet 18 jaar elk dubbeltje omdraaien zodat zoon een startkapitaal heeft. Zolang we normaal kunnen leven zal ik het ook niet laten voor meer kids te gaan.
Ik ben op mijn gevoel af gegaan. Ik voelde me na 3 nog niet compleet en na nr 4 wel. Dus toen was t genoeg voor mij. En geld sja. Ik ben niet zo materialistisch ingesteld. Mijn kinderen komen niks tekort maar hebben niet het duurste speelgoed/merkkleding. Maar zo zou ik ze ook niet willen opvoeden als ik dat geld wel had. Dus inderdaad wie dan leeft, dan zorgt. Dat gaat voor mij wel een beetje op. Ik spaar wel voor de kinderen. Maar als ze zelf moeten werken vind ik daar ook niks mis mee. Vriendin van mij komt uit n gezin van 8 kinderen en die hadden geen cent te makken. Maar die zijn allemaal goed terecht gekomen en hebben warme herinneringen aan hun jeugd. Want het was wel heel warm en gezellig allemaal.
Voor ons waren de financiën niet echt een punt van belang, omdat wij 3 kinderen net zo goed kunnen betalen als 2. Als dat anders was geweest, dan hadden we geen wens voor een derde gehad. Ik wil wel gewoon lekker kunnen leven en mijn kinderen goed financieel kunnen behappen, zonder elk dubbeltje om te moeten draaien. Wij sparen overigens behoorlijk veel voor de studies, maar ik vrees dat het tegen die tijd nog niet voldoende zal zijn. Nou ja, wat we dan nog te kort komen, moeten ze dan toch maar gaan lenen, maar zo beginnen ze in elk geval niet in hun volwassen leven met een schuld van tienduizenden euro's, hoop ik.
Omdat ik niet in de toekomst kan kijken, zou ik zeggen wie dan leeft (want ook dat moet je maar afwachten ) wie dan zorgt. Maar dat neemt niet weg dat we nu sparen. Alleen nog niet specifiek voor studies oid. Ik heb niet het idee dat ik 3 kinderen financieel onvoldoende kan bieden. Maar ik ga er niet vanuit dat ik 3 volledige studies kan en ga bekostigen. Bij ons waren de financiën niet een meespelende factor om wel of niet voor een derde te gaan.
Vind het leuk om alle verschillende meningen te lezen. Iedereen wil het beste voor zijn kinderen en hopen dat ze allemaal 'goed' terecht komen met een goed afgeronde studie en een mooi huis. Helaas kunnen we niet in de toekomst kijken en zeker geen 20 jaar vooruit. 20 jaar geleden was ik zelf nog maar net begonnen aan de middelbare school en als je dan nu ziet wat er in die 20 jaar is verandert,dan schrik ik wel.Denk aan studiekosten/financieringen,huizenmarkt,de crisis,werkloosheid etc... Mijn ouders hebben altijd goed voor ons gespaard (ben er ook 1 van 3 kids) en financiël kwamen we nooit iets tekort,is ons rijbewijs betaald,onze trouwjurk/pak en een mooie spaarrekening voor de aankleding van ons huisje ofwel een studie en ga zo nog maar even door. Wij waren niet rijk,maar hadden het 'goed' Bij manlief hetzelfde en wij hebben de intensie om zo voor onze kids ook te gaan sparen,we sparen elke maand een vast bedrag voor alle 3 gelijk en tegen de tijd dat ze 18 zijn komt het vrij en kunnen ze het besteden zoals hun het willen,het zij een studie het zij voor een huisje,maar dan hebben wij onze financiële bijdrage geleverd. Wie weet hoe de wereld er over 20 jaar uitziet
Ik denk dat veel afhangt hoe je zelf bent opgevoed. Heb je zelf alles moeten bekostigen, dan zie je voor je eigen kinderen er ook geen probleem in als ze hetzelfde moeten doen. Heb je alles gekregen, ga je meestal in dezelfde lijn je kinderen groot brengen. Maar denk ook wel, wanneer je zelf zwarte sneeuw hebt gezien, dat je er alles aan doet om je kinderen dat te besparen. Zowel ik als mijn man hebben veel meegekregen van onze ouders en we voelen ons er prettig bij. We zijn tevreden met ons leven zo en dat is nu net het punt. We willen hetzelfde aan onze kinderen bezorgen. Er wordt geen geld uit de deur gegooid, maar wil onze dochter nu persé die roze laarzen van 100, wetende dat ze die ook graag gaat dragen, dan krijgt ze die ook. Met onze zoon kunnen we hetzelfde doen later. Indien er een derde zou komen... nee, dat lukt niet meer, dus we houden het bij 2 kinderen. De beslissing is eigenlijk ontstaan toen ik voor de 3de keer als doopmeter werd gevraagd. Tuurlijk is doopmeter niet enkel cadeautjes kopen voor verjaardag/kerst e.d., maar ik verwen hen wel graag. Toen ik voor de 3de keer gevraagd werd, heb ik geweigerd en dit ook uitgelegd. Mijn vriendin kwam wel met de uitleg van, cadeautjes van 5,- kunnen ook leuk zijn. Nee, bij mij iedereen gelijk voor de wet, iedereen hetzelfde, maar ook geen inboeten (tenminste als het niet nodig is voor onszelf) voor de eerdere kinderen.