Ik hoorde net een reclame op de radio van Monuta..."Hoe wil jij later herinnerd worden?" Vond ik eigenlijk wel een goede vraag! Ik hoop dat mensen mij herinneren als een lieve moeder voor mijn kinderen. Dat vind ik het allerbelangrijkste! Verder als iemand die vaak en graag voor anderen klaar staat. Als iemand die heel veel om dieren geeft, vooral katten. Of mensen mij zo ook zullen herinneren...geen idee! Jullie?
Als een sterke vrouw die alles met overgave deed: haar kind graag zien en opvoeden, maar ook haar werk. En die af en toe onuitstaanbaar was, want er hoeft echt niet alleen met rozenblaadjes gestrooid te worden eens ik weg ben.
Als een lieve zorgzame moeder, die ondanks heel wat tegenslag sterk bleef. Die haar eigen ding deed en lak had aan wat de rest van de wereld van haar dacht. Ik geloof dat ik daar nu al redelijk in geslaagd ben, hopelijk blijft dit zo nog de komende 60 jaar of zo..... Nu ik het zo teruglees, is het precies hoe ik over mijn eigen moeder denk, hahaha, grappig!
Ik hoop dat als ik eerder overlijd dan mijn man, hij me een zorgzame en lieve echtgenote vond en hij blij is dat hij zijn leven met mij heeft gedeeld. Als ik pas na hem overlijd, maakt het me niet zo uit. Ik laat dan, hoe het er nu naar uit ziet, niemand achter en word denk ik gewoon niet herinnerd. Mensen uit de buurt zullen hooguit over me zeggen dat ik erg op mezelf was of het valt ze niet op dat ze me nooit meer zien.
Het enige wat mij interesseert is hoe mijn kinderen mij zullen herinnneren en ik hoop als een lieve moeder. De rest vind ik niet belangrijk.
Als iemand die positief in het leven stond, superveel hield van familie en gezelligheid. Zoiets denk ik. Best lastige vraag
Gewoon zoals ik ben... niet beter niet minder.... en inderdaad als mn kinderen en man maar met liefde en tederheid aan me denken...
Net als de meesten schrijven: een lieve zorgzame moeder en persoonlijkheid. Maar ook als iemand die een nuttige bijdrage aan haar vakgebied mocht leveren en daar voor stond. Als iemand met eigenheid die altijd haar eigen weg koos, creatief was en met ideeën anderen kon inspireren. "I did it my way"
Ik hoop dat mijn vriend en kinderen me herinneren zoals ik was, da's het allerbelangrijkste. Dat ze met blijdschap aan me terugdenken, vinden dat ik goed voor hun ben geweest en alles heb gedaan om hun gelukkig te zien/maken. In mindere mate hoop ik dat ze me een sterke vrouw vinden die positief in het leven stond. Ik hoef niet op een altaar geplaatst te worden, ook ik heb minder positieve kanten maar als het voor de grote deel mooie en goede herinneringen zijn ben ik tevreden!
Ik hoop dat mijn kindjes mij herinneren als lieve moeder, die alles voor ze over had en graag leuke dingen met ze deed ondanks dat hun papa en ik niet meer samen verder konden. Wat de rest van de wereld van me denkt kan me vrij weinig schelen. Als mijn kindjes maar blij zijn dat ik hun mama was.