Ik vind het moeilijk om dit topic te openen... eigenlijk negeer ik het gevoel het liefst, maar ik heb zo'n behoefte om het even kwijt te zijn en wat ervaringen van anderen te horen. Ik ga er niet te veel over uitwijden maar onze relatie is niet goed meer. Helemaal niet goed meer zelfs. We hebben geen knallende ruzies, het is een lieve man en een leuke vader, maar mijn gevoel is helemaal weg Ik vind het vreselijk maar het is zo. Ik irriteer me aan alles en hij daardoor ook. We maken elkaar ongelukkig.. Wat voor een (klein) meespeelt is dat hij een hele andere papa is dan ik vooraf had gedacht. Ook daar ga ik niet te veel over uitwijden, het is niets schokkends, maar het kan zoveel leuker. Twee jaar geleden zaten we in hetzelfde pakket. Toen zijn we in relatietherapie gegaan. Het hielp ons wel om elkaar beter te begrijpen en weer met elkaar te praten, maar mijn gevoel voor hem bleef hetzelfde... Het gaat met ups en downs. Als het goed gaat hebben we het leuk samen, gezellig. We lachen en voeren serieuze gesprekken. Maar het voelt gewoon niet als liefde, als mijn man, alsof ik dit mijn hele leven zou willen. Bah, nu ik dit typ word ik er naar van. Het is gewoon de waarheid, niet meer en niet minder. Ik hou niet meer genoeg van hem.. Ik vind het zo erg voor mijn lieve kindjes... hij is op zich een lieve papa. Ik ben opzoek naar gewoon een luisterend oor, en misschien wat ervaringen van anderen. Wanneer wisten jullie dat het over was, echt over?? En toen?
Ik wist dat het echt over was, nadat ik 9 maanden alles had gedaan om het goed te laten komen, nadat we ruzie kregen en me het helemaal niks meer deed. Ik kon er geen traan om laten, was hartstikke nuchter onder het gebeuren en heb er toen heel duidelijk een punt achter gezet. Ik moet wel zeggen dat wij geen kindjes hebben. Ik wil je heel veel sterkte wensen, het is niet makkelijk.
Hey meis, ik wil je in eerste instantie heel veel sterkte wensen. En helaas herken ik het gevoel ook wel een beetje, alleen wil ik het gevoel ook het liefst negeren. Zo wil ik me nl. niet voelen! Eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik nog genoeg van mijn man houdt. Momenteel irriteer ik me meer dan dat ik me 'gelukkig' voel in wat een liefdevolle relatie zou moeten zijn. Nu speelt bij ons wel mee dat wij ongelofelijk veel hebben meegemaakt de afgelopen 3 1/2 jaar en nog steeds veel zorgen hebben. Ik vind het niet fair om dan nu een eind aan onze relatie te maken, maar misschien gebruik ik dat wel als excuus... Daarnaast denk ik zeker dat het hebben van 2 kleine kindjes ontzettend veel invloed heeft, dus ik wacht nog even af om het maar zo uit te drukken. Ik weet alleen ook niet hoe lang ik nog 'moet' afwachten, maar goed. Meid, je hebt misschien niets aan mijn reactie, maar ik herken het zeker wel en wil je gewoon een knuffel geven en je heel veel sterkte wensen.
Hij weet net als ik dat het niet goed gaat tussen ons, maar het probleem ligt voornamelijk bij mij. Hij vind het allemaal wel prima. Ik heb nog nooit hardop gezegt dat ik niet meer genoeg van hem houd. Het voelt zo definitief als ik dat zeg. En ik ben zelf nu een groot twijfeldrama. Ik ben gewoon heel bang voor wat er op gaat volgen. Scheiden, arm dochtertje vertellen, ander huis, mogelijk andere baan? Ik weet niet wat ik moet doen..
Heel herkenbaar Moniki, Na de geboorte van mijn dochter dacht ik dat het mijn hormonen waren die me parten speelde. Daarna hebben we veel problemen gehad met haar gezondheid, is hij werkeloos geweest en dat heeft ook geen goede invloed op onze relatie gehad. Even kon ik er vrede mee sluiten. Ik had gewoon besloten dat dit mijn leven zou zijn. Hij is een leuke vader, hij is lief voor me dus wat wil ik nog meer?? Tja.. blijkbaar is het niet genoeg.. Ons zoontje was een huilbaby, dat heeft ook een flinke druk op onze relatie gelegt. Ik had het gevoel dat ik overal alleen voor op moest draaien (dat was ook absoluut zo) en dat verweet ik hem. Nu denk ik weer, ik zit nog bomvol met hormonen (9 maanden op, 9 af toch? ) Ons gezin is nog niet helemaal gewend aan de nieuwe samenstelling en mijn man is wederom van baan gewisseld. Misschien is het dat? Ook ik heb het gevoel dat ik weer af moet wachten, maar hoe lang?? Dank je, ik heb veel aan je reactie. Ik voel me een beetje begrepen.
Zo herkenbaar wat je hier neer zet. In mijn vorige relatie(vader van oudste dochter) heeft het 3 jaar geduurd voordat ik de knoop doorhakte.Want tja hij was(is nog steeds hoor) ook goed voor haar.We hadden alles.Dak boven ons hoofd,paard,hobby's,auto enz.Maar was de liefde??? Die was voor mij al 3 jaar weg.Tuurlijk ik hield van hem.maar daar was alles ook mee gezegt. Steeds hield ik me voor:nu nog 1 keer ruzie en dan ga ik. Die masker heb ik 3 jaar opgehouden.Totdat ik niet meer kon. Ik at haast niet meer.Slapen wou ik niet,althans in slaap vallen samen en ik was liever weg dan thuis en als ik thuis was zat ik aan de laptop. Op een gegeven moment was hij weekendje vissen omdat ik dat zou graag wou ivm tijd voor mezelf hebben.In dat weekend miste ik mijn dochtertje die uit logeren was maar hem niet.Dat weekend heeft de knop voor 75 % omgezet.Zondags heel gesprek gehad over het weer proberen en kansen geven maar ik hield het niet vol en donderdag's klapte ik en heb er een eind aan gemaakt. Moeilijk en hard na 8 jaar samen zijn maar ik was op van het toneel spelen.Zag me niet oud worden met hem en het ergeren aan de kleinste dingen werd met de dag erger.Dit kon ik ons niet aan doen. Moet zeggen dat het even moeilijk is geweest maar ik wel het gevoel had dat ik er goed aan deed.En zo denk ik er nog steeds over.
is iets van relatietherapie ofzo niks. Al is het alleen maar voor jou stukje, je kunt best weer van iemand gaan houden. Ik zou er iig alles aandoen omdat je kindjes hebt.
Lastig hoor, vooral omdat jij kindjes hebt. In mijn geval was dat niet zo, wat het ergens toch een stuk makkelijker maakte. Ik vind het lastig te omschrijven hoe ik wist dat het over was. Het mest duidelijk kan ik het misschien omschrijven al een soort ontwaken en alles op een andere manier bekijken. Mijn ex vond alles wel best, ik kookte, deed het huis houden, verzorgde de diertjes, regelde alle administratieve dingen, eigenlijk alles. Ook kreeg ik van hem geen enkele vorm van genegenheid, liefde, en het voelde niet meer als een liefdesrelatie. Ik heb hierover een gesprek met hem gehad, mijn gevoelens uitgelegd, maar het kwartje is nooit bij hem gevallen. Dat was de reden voor mij om er een punt achter te zetten, want zo wilde ik niet de rest van mijn leven spenderen. Hij wilde het nog een keer proberen, we hadden tenslotte net 8 maanden een koopwoning, dus veel consequenties die met de relatiebreuk gepaard zouden gaan. We hebben een periode afgesproken om alles rustig te overdenken, zodat we geen overhaaste dingen zouden doen. Niet lang daarna gingen we een avondje uit, naar de film, zoals vanouds. Toen de film was afgelopen liepen we naar de parkeergarage. Overal om ons heen zag ik stelletjes lopen, hand in hand, arm in arm, arm om schouder. Dat wilde ik ook, en dat had ik hem in eerdere gesprekken verteld. Maar hij deed niets, en zo liepen we zwijgend terug naar de auto. Dat is voor mij het moment geweest, waarop IK heb besloten dat het echt klaar was. Sindsdien ben ik echt gaan inzien wat er allemaal fout zat in onze relatie. Sorry, beetje langdradig verhaal. Praat met elkaar, en neem de tijd voor jezelf om alles op een rijtje te zetten. Misschien kan je met iemand die dicht bij je staat praten? Dat had ik zelf niet en ook enorm gemist op dat moment. Luister naar je verstand, maar ook naar je gevoel! Ik wens je veel sterkte!
Hoi Tulip, relatietherapie hebben we al gedaan. Het hielp wel om elkaar beter te begrijpen en om weer goed met elkaar te communiceren (even). Maar mijn gevoel voor hem veranderde niet. Ik kan me een leven zonder zijn aanwezigheid niet voorstellen (kan ook niet meer, nu we kinderen hebben) We zijn al 9 jaar samen, hij is mijn maatje. Maar liefde... dat kan ik het niet meer noemen. Ik erger me alleen maar aan hem.. vind hem ook niet meer aantrekkelijk. Ik vind het heel erg om dit allemaal te typen. Zit echt met tranen in mijn ogen, ik wil het zo graag anders!
Hoe het echt zit en wat het beste voor je is kan alleen jij weten...maar als ik het zo lees dan denk ik: hou vol! Want je leven staat op zijn kop, je hebt kleine kinderen, hormonen die nog gieren en waarschijnlijk heel weinig tijd voor jezelf, weinig tijd voor ontspanning alleen en samen met je man. Als je het zwaar hebt dan is de makkelijkste emotie 'vluchten', daarmee voelt het of het al je problemen oplost. Maar ik zou zeggen: blijf en ga juist 'het gevecht' samen aan, oftewel praten, praten, praten en vooral veel samen ontspannen en lol maken. En kijk het dan nog eens een keertje aan na een half jaar. Wie weet ziet de wereld er dan wel veel rooskleuriger uit.
@Anne n.a.v. jouw topic heb ik toch ook maar een topic geopend. Niet zo zeer over mijn relatieproblemen, maar over wat er allemaal speelt momenteel. Je zoontje is inderdaad 'nog maar' 6 maanden en was een huilbaby en dan ook je man nog die van baan veranderd is, je zit zelf nog vol hormonen... Die dingen werken natuurlijk niet erg mee. Ik ben momenteel ook gewoon mezelf niet meer, door alles wat er speelt (of speelde). En mijn man is wellicht ook zichzelf niet meer. Poeh, het is lastig he, want wanneer is het genoeg geweest? Toch blijf ik nog stug volhouden. Onze relatie is namelijk wel echt veranderd sinds we kinderen hebben, helaas in negatieve zin. En ik denk dat dat negatieve bij ons echt komt door de zorgen, het moe zijn, de andere rol die je hebt gekregen etc. Ik merk bv. dat nu Silvan wat zelfstandiger begint te worden, het wel allemaal weer wat makkelijker wordt en beter gaat (ondanks z'n peuterbuien). Dus ik geloof dat ik toch ergens denk dat onze relatie nog te redden is. Verder weiger ik gewoon om het nu al op te geven. Het kost een hele hoop energie, maar ik blijf er nog steeds bij dat er een verklaring is voor de dip in onze relatie. Als ik naar mezelf kijk, wil ik 'ons' in ieder geval nog een kans geven tot de kinderen naar school gaan. In ieder geval iets zelfstandiger zijn en doorslapen en zo Mijn man en ik hebben regelmatig dezelfde gesprekken, waarin ik aangeef dat ik het echt niet leuk meer vind zo. Heb ook wel een aantal keren gezegd dat het voor mij niet meer hoeft op deze manier. Alleen mijn wil om te proberen toch nog wat van onze relatie te maken, is nog steeds groter dan mijn wil om te scheiden. Ik hoop gewoon dat het wat makkelijker wordt wanneer de kinderen wat ouder worden en we gewend zijn aan ons gezin (dat staat er wat vreemd, maar je snapt me wel hoop ik). Nu Romée ook weer wat groter wordt merk ik ook al dat het allemaal weer iets beter gaat. Maar wanneer het genoeg is, dat zul je echt zelf moeten beslissen. Ik bikkel nog even door, in de hoop dat het 'straks' beter gaat. En ook ik ben momenteel niet gelukkig, maar zolang ik er niet van overtuigd ben dat dat alléén aan mijn man ligt of aan onze relatie, hou ik vol, net zo lang tot ik daar wel van overtuigd ben. Maar hopelijk komt het niet zover....
Wij hebben voor een tijdje terug ook een beste dip gehad.. Ik gestressed wegens veel dingen van afgelopen 2 jaar. Ongepland zwanger(wel gewenst ), hormonen speelde met mij, twijfels, 28 weken zwanger en de laan uitgestuurd, manlief chronisch ziek geworden, gedoe met mijn mans werkgever, verandering van baan voor hem, dikke schuldproblemen ( dit is de zwaarste domper geweest waar ik nu nog mee kamp) gezondheid laat me in de steek. dus ik was/ben zwaar uit mijn doen en nog steeds. Ga er nu voor in therapie bij een psycholoog omdat ik er lichaamlijke klachten door krijg. voor 2 weken geleden is de bom bij mij gebarsten en gezegd wat er op mijn lever lag en dat ik op deze voet niet verder wilde, omdat ik er echt klaar mee was. Puur het feit geen saamhorigheid meer, dingen samen doen, family time. Zijn er misschien dingen die jij bij hem mist, bijv zijn spontaniteit van zowaar ineens een bloemetje of geregeld, dochterlief bij opa en oma en wij gaan lekker uit eten.. Of kom, we gaan lekker met ons alles zwemmen ( ik noem ook wat he) Ik vind, soms moet je relatie geprikkeld blijven om zo niet in de sleur te komen.. het hoeft niet iedere dag, maar wanneer het "normaal" begint te worden dat er ineens weer iets is, dat het gevoel weer wordt versterkt van ja, das de man waar ik gek op geworden ben..
Ik heb er gelukkig (nog) geen ervaring mee, maar ik sluit me aan bij wat eerder is gezegd. Je bent nog niet zo lang geleden bevallen, jullie hebben twee kleine kinderen. Veel relaties stranden in deze fase, omdat het gewoon enorm heftig is. Onze relatie is ook niet wat het geweest is. Al sta ik niet op het punt dat ik niet meer verliefd ben op mijn man, maar we moeten er wel extra aan trekken merk ik. Weinig aandacht voor elkaar, veel irritaties. En dat hoor ik enorm vaak van stellen die 2 kleine kinderen hebben. Je hebt ooit voor hem gekozen. Dus ik neem aan dat het gevoel er ooit wel was toch? Om die reden lijkt het me niet onredelijk te veronderstellen dat het gevoel over een tijd, als alles weer wat rustiger is, terug komt. Ik zou persoonlijk nu zeker nog geen besluit nemen, juist omdat de kinderen nog zo klein zijn. Scheiden kan altijd nog. Gaan jullie wel eens een weekend weg samen? Mijn ervaring is dat onze relatie daar best een boost van krijgt, omdat we weer even alleen maar aandacht voor elkaar hebben. De seks is dan ook veel beter. En misschien een andere soort relatietherapie proberen. Die niet perse gericht is op het communiceren, maar meer op de zoektocht naar elkaar. Je hebt wel van die "cursussen".
Heel moeilijk hoor. Maar ik denk dat het je het echt niet op moet geven. Ik denk dat door alle gevoelens die je nu hebt je geen helder perspectief meer kan stellen en je daardoor zometeen heftige stappen gaat zetten en daarna helemaal de gevolgen niet meer kan overzien.... En iets heel moois wat mijn oma toendertijd zei. Ieder echtpaar hakt wel eens met dit bijltje. Eeuwig kun je niet verliefd zijn en bij de 1 duurt het langer dan de ander voordat het weer "goed" komt! Ik snap je echt heel goed hoor, want heb in mijn toenmalige huwelijk ook met dit bijltje gehakt. En ik kan je vertellen het was HEFTIG! En destijds ook de foute keuzes die ik daarbij maakte. Probeer letterlijk en figuurlijk alles uit de kast te halen om jullie huwelijk te redden.....Ga op vakantie met zijn tweeen(daar zijn altijd mogelijkheden voor). Ga op date met je man(Zoals vroeger). zet de tv uit en kook wat lekkers en praat weer met elkaar. Maak ruzie(ook heel belangrijk). Laat elkaar even vrij ook al zegt hij het allemaal prima te vinden, mannen kunnen enorme binnenvetters zijn en een hoop verdriet hebben. Haal oude herinneringen samen op. Jullie zijn niet alleen maar ouders maar ooit zijn jullie verliefd geworden. Toen sprong de vonk ver en je bent niet voor niets al 9 jaar samen. 1 tip laat het niet aan sudderen want dan geef je het geen eerlijke kans. Hou niet je mond en zwijg maar want dat werkt juist averechts. Liefde gaat waar het niet gaan kan... Heel veel sterkte en een virtuele knuffel want ik weet het, het doet pijn!
ik heb dat ook een tijd gehad en mijn man ook, bij ons was het lastige dat hij het eerst 2 jaar lang had en toen hij er weer klaar voor was vond ik het allemaal niks meer, ik was onzeker geworden door zijn getwijfel en had daardoor afstand genomen, ik wilde hem het liefst weg hebben en als hij ´s ochtends de deur achter zich dicht deed om naar het werk te gaan voelde ik een opluchting. wij hebben ook relatietherapie gehad en dat hielp inderdaad wat jij zegt qua communicatie wel maar dat gevoel.....het is zo herkenbaar, bij ons was de dip na 3 jaar pas over, dus 2 jaar twijfel van mijn man en daarna ik. nu gaat het hartstikke goed en dat had ik niet meer durven denken, heel vaak als je je aan iemand anders irriteert zit jezelf niet lekker in je vel, dat geef je ook aan. wat de anderen ook zeggen, als je al zo lang bij elkaar bent dan komt de onvermijdelijke dip, het is alleen een kwestie van hoe ga je ermee om, vecht je ervoor en wil je het de tijd geven of hak je een knoop door? het blijft moeilijk maar ik ben blij dat ik heb doorgezet! sterkte dit is echt een rotperiode
Ik heb dat hier ook wel gehad. Dat gevoel. En ik heb er nu voor gekozen nog verder te proberen. Ik heb me er zelf bij neergelegd dat mijn man niet gaat veranderen. Hoe vaak ik ook aangeef dat ik graag zou willen dat hij iets veranderd. Als in mij eens een knuffel geven of zeggen dat hij van me houdt. Dat zal nooit en te nimmer gebeuren. Het is dus aan mij de keuze of ik daarmee kan leven. En ik kies er nu voor dat ik dat (nog) wel kan. Mijn Kindje is heeeeel erg gek op hem als papa en dat is natuurlijk ook super belangrijk. Maar ik geloof er wel in. Kindjes kunnen pas echt gelukkig zijn wanneer hun ouders ook gelukkig zijn.. Ook ik heb een dip gehad in de tijd dat ik net bevallen ben en ben een aantal dagen bij hem weggeweest gewoon omdat ik het niet meer trok. En toen achteraf kon ik zeggen. tjonge die hormonen doen echt veel meer met je gevoel als dat je zelf in de gaten hebt. Dat besef je later pas. Heel verhaal ik hoop dat je er wat mee kunt. Wat ik je nog wil meegeven van de exvrouw van mijn man: Ook al krijg je een andere relatie, het saamhorige gevoel dat je krijgt van samen trots naar je kind kijken. Krijg je nooit meer terug. Hoeveel je andere partner ook van je zal houden. Het is nooit hetzelfde als zijn/haar echte vader.. Sterkte meid!.
Ik denk dat niemand behlave jijzelf kan aangeven en aanvoelen waar het einde zit. Ik wil alleen nog even toevoegen dat bij elkaar blijven voor de kids niet altijd het beste is. Mijn ex en ik hebben dat ook geprobeerd en werden er alleen maar ongelukkig van. En van ongelukkige ouders krijg je ongelukkige kinderen. Mijn dochter (ze was pas 6,5 maand dat we definitief uit elkaar gingen) is een hele andere baby geworden sinds we uit elkaar zijn. Veel relaxter, slaapt beter enz. Dus laat je keuze niet afhangen van de kinderen, maar denk aan je eigen gevoel. Daar hebben ook de kids het meeste aan... Ik wil je heel veel succes wensen en hoop dat jullie er samen uit komen of dat jullie beide los van elkaar geluklig worden.
Ik ben het met mijn voorgangers eens, maar heb nog wel een vraag. En dit is absoluut geen aanval hoor, maar ik snap het niet zo goed. Je geeft aan dat het al langer niet goed gaat, jullie relatietherapie hebben gehad maar dat jouw gevoelens niets veranderd zijn enz. Waarom heb je dan toch nog besloten om voor een tweede kindje te gaan? Was dit bewust dus misschien met de gedachte dat dit het probleem op kon lossen?