Hoi meiden, Ik ben nu ruim 17 weken zwanger en dol gelukkig natuurlijk! Echter overheerst er soms een enorm groot verdriet.... Ruim 4 jaar terug is mijn moeder geheel onverwachts overleden.... Ik mis haar nog elke dag. Nu tijdens mijn zwangerschap is het nog veel erger..... Ik voel mij af en toe zo klote, ben dan echt intens verdrietig..... Ik mis haar zo erg!! We hadden echt een enorm sterke band. Iedereen doet zijn of haar best, maar er is niemand die je hetzelfde gevoel kan geven dat wat je moeder je gaf. Mijn zus heeft haar zwangerschap nog wel met haar kunnen delen, weet dus ook zo goed hoe ze zou zijn geweest.... Ze zou dag en nacht bezig zijn geweest met de zwangerschap, overbezorgd, eindeloos geïnteresseerd en mij helemaal vertroetelen... Mijn vader.... Tja wat zal ik zeggen, hij doet zijn best maar het blijft een man.... Meiden die (helaas) ook hun moeder moeten missen, hoe gaan jullie er mee om? Ik vind het soms zo moeilijk....... Liefs, Zoe
hey meid, Allereerst heel veel sterkte, ik weet ook helaas hoe het voelt Ik ben mijn moeder vorig jaar november verloren ook onverwachts..en ben een half jaar later dus zwanger geraakt van mijn eerste wondertje...vind het vreselijk en kan er ook moeilijk mee omgaan, huil dus ook erg vaak hierom. kan je geen tips geven alleen geloof maar dat jou ukje de liefste beschermengel zal hebben die er bestaat...zo kom ik er een beetje doorheen, helaas heb ik beide ouders niet meer dus ja...maar goed kop op lieverd! het is moeilijk maar wel goed om je af en toe gewoon ff te laten gaan in je verdriet... liefs en sterkte... groetjes een lotgenootje...
Dankjewel voor je lieve berichtje! Verschrikkelijk dat ook jij je moeder moet missen het is gewoon zo oneerlijk he!!! En ook nog eens je vader..... Pffff Mijn man zei net iets zo liefs tegen mij: lieverd, we gaan samen genieten van ons kleine mannetje en jij geeft al je liefde die je van je moeder kreeg ook aan ons ventje! (Dikke tranen natuurlijk weer....) Was er maar een manier om mee om te gaan he.... Mensen zeggen vaak: je moet het een plaatsje geven.... Dat vind ik zo'n onzin... Je moet er mee leren leven ja, maar het gemis blijft en word soms alleen maar erger!
oh meis toch tranen rollen over mn wangen nu...wat een lieve man heb je toch... mijn vriend heeft ook hetzelfde als ons zijn mama is 8 jaar geleden al gestorven, en met zijn vader heeft ie nauwelijks tot geen contact meer ivm nieuwe vrouw die hij 3 maanden na de dood van zn moeder had en nog eens 2 jaar jonger is als mn vriend bah...maar goed, dus mijn vriend heeft mij erg goed opgevangen na de dood van mijn mama, ben ook enigs kind dus alles kwam op mij af..het regelen van crematie bah...vreselijk en oneerlijk ik weet nog dat ik de rouwkaartjes moest goedkeuren en dat ik gewoon dacht dat dit een ziekelijke grap moest zijn..zo de naam van mijn mama erop maar helaas.. Inderdaad mensen praten te makkelijk! op mn werk had ik helemaal geen begrip, toen ik een maandje later nog moest huilen zei mn baas wat er is nu? ik zo ja dat weet je toch? ja maar da's toch al weer een maand geleden?? ehmmm:x was dat nu weer voor antwoord bah kortzichtig...maar owee als het hem zou overkomen... maar goed.. Ik ga ook al mij liefde geven aan mijn wondertje zoals mijn mama dat deed aan mij. En denk maar zo...je beebje is niet alleen 50/50 jou en je man he... er zit ook nog 25% je mama in dat houd me ook staande dikke kus hoor!!
Het is zo verschrikkelijk moeilijk he.... Je man weet het dus helaas ook hoe het is.... Uiteindelijk word je hier wel sterker van, maar waarom kon dat niet 20 jaar later gebeuren he.... Dat lijkt mij helemaal erg zeg.... Ik heb nog een broer en zus, moest er niet aan denken dat ik alles alleen moest doen. Er komt ineens zoveel op je af he!! Heb je verder nog familie? Ja lief he, hij heeft mijn moeder gelukkig nog goed gekend en weet hoe belangrijk ze voor mij was. Mijn moeder was voor hem ook een moeder, hij mist haar ook nog heel erg! Jeetje.... Onbegrijpelijk hoe je baas reageerde zeg.... Nou wat je zegt: als het hem overkomt.... Snel van je af zetten, zulke mensen heb je niks aan!! Maar het kan zoveel pijn doen he... Ja dat is zo.... Dat is echt een heel fijn idee! Ze leeft voort, niet alleen in onze gedachten maar ook in onze kleintjes! ❤ Dikke knuffel!!!!
Hoi.. Ook ik kan hier helaas over meepraten.. En het 'een plekje geven'.. Dat zijn mensen die er duidelijk niet over mee kunnen praten.. Voor mij is het al 9 jaar geleden dat mijn papa overleed, ik was 11. We waren 2 handen op 1 buik.. Ook al heb ik nu niet verl herinneringen van hem, ik mis hem nog elke dag.. Het gemis wordt met de jaren beter te dragen maar het zal nooit minder worden.. Mensen die je zo dierbaar zijn laten zo'n gat achter.. Ik heb de laatste week ook erg veel jank momentjes dat ik hem vreselijk mis.. Ik troost mezelf door te denken en ook te weten.. Hij is bij me, altijd, hij zal geen echo missen en zal bij ieder pijntje naast me staan.. En daar geloof ik ook in, dat geeft wel rust. Heel veel sterkte!
Ik ben 3,5 jaar geleden mijn mama verloren. Ze had kanker en was binnen 8 maanden weg... Mijn moeder was mijn alles en toen ze overleed heeft mijn gevoel en geweten zo sterk langs elkaar heen gelopen! Mijn verstand wist dat ze weg was, mijn gevoel zei van niet... Daardoor heb ik nu nog steeds niet echt om mijn moeder kunnen rouwen. Mijn vader had al aardig gauw een nieuwe vriendin en ik ben heel blij dat ik goed met haar op kan schieten... Soms vind ik het best raar dat ik zo weinig om mijn moeder heb gehuild... Ik mis haar enorm, maar het voelt alsof ik een onwijze muur om me heen heb... Ik kán gewoon niet huilen... En nu ik zwanger ben had ik dit zo graag met haar willen delen, want dit is wat ze zo graag had gewild... Nu hou ik mezelf maar voor dat ze het wel ziet van boven af en 's nachts bij me langskomt. Dat ze straks waakt over ons kleine druifje. Dat houdt me op de been...
Toen we onze eerste echo hadden gehad, zijn we meteen naar de begraafplaats gereden en hebben mijn mama verteld dat we in verwachting zijn. Het hartje hoorden wij op de sterfdag van mijn mama.... Het was zo lief, mijn vriend zei: 'je hoeft het haar niet te vertellen, zij wist het al lang voordat wij het wisten'. Mijn vriend is heel nuchter en gelooft absoluut niet dat er meer is tussen leven en aarde. Daarom vond ik het zo bijzonder...
wauw dat is heel bijzonder...ja het blijft echt vreselijk iedere dag weer fijn dat je ook een vriend hebt die je steunt!
ja mijn mama had er zeker nog 20 jaar bij moeten tellen ze is slechts een weekje 51 jaar mogen zijn ze was 31 okt. 51 geworden, ik was 6 nov. jarig en 7 nov. is ze overleden in de middag dit jaar word ik 30...ik ga het niet vieren want de volgende dag is ze net een jaar dood....heb echt het gevoel dat dat gewoon niet KAN omdat er niks te vieren valt... Maar goed hoe oud mama's en papa's ook zijn als ze ons verlaten het blijft vreselijk
lieve meid heel herkenbaar mijn moeder overleed 3 jaar geleden op dat moment was ik 16 weken zwanger van mijn jongste zoontje. het is een enorm gemis en op al die bijzondere dagen zul je haar altijd extra missen dat merk ik hier ook. veel sterkte meid
mijn moeder was wel chronisch ziek ze stierf in de leeftijd van 43 jaar. aan de ene kant zou ik het bijzonder vinden als ik nu zwanger had geweest dan is het rondom haar verjaardag verwekt.
Lieve meiden, Wat een verschrikkelijk lieve berichtjes!!! doet mij erg goed.... Klinkt misschien gek natuurlijk, want gun niemand dit verdriet!!!! Ik verbaas mij elke keer weer dat er zoveel mensen zijn die al zo jong zijn vader en/of zijn moeder moet missen..... Het is gewoon zo verschrikkelijk oneerlijk!! Was er maar iets waardoor het gemis minder werd he.... Vanmiddag toen de tranen weer heel erg omhoog kwamen begon ons mannetje lekker te bewegen, had ineens weer een glimlach op mijn gezicht! Ik houd ook steeds in gedachte dat ze altijd bij ons zal zijn..... Dikke knuffel voor jullie allemaal lieverds!!
In mijn zwangerschap kon ik nog wel met het gemis omgaan. Mijn zusje had al een kindje gekregen en heb toen samen met haar al vele tranen gehuild om het gemis. Ik had het daarmee wel een plekje gegeven. Mijn zoontje is geboren op de dag dat mijn moeder 60 zou worden. En daarmee was de cirkel weer voor mij rond. Mijn moeder haar verjaardag heeft ineens een mooie lading gekregen Pijn deed het pas toen mijn dochter, en later mijn zoontje werden gedoopt in een doopjurk gemaakt van mijn moeders trouwjurk. Tranen gehuild! Dikke knuffel meid, en ze zal deze zwangerschap bij je zijn. Praat veel over haar, dan wordt ze nooit vergeten! Want ze is toch je mama.
Ik ben denk ik wel mazzel gehad dat ik al twee zwangerschappen heb meegemaakt met mijn mama erbij (ik heb de ervaring al gehad) mijn moeder wilde altijd heel graag een derde maar dat mocht ze niet van de dokter (was gevaarlijk voor haar) toen mijn zoontje naar me toe kwam (die zegt regelmatig met oma te praten in zijn dromen) dat ik een baby in mijn buik had was ik natuurlijk verrast want ik was al in de overgang (net als mijn moeder zo vroeg) ik vroeg hoe die dat wist en hij zei "oma heeft dat verteld" dus ik test gedaan en jahoor hij (en zij) had gelijk hihi Wij geloven wel heel erg in het lot en meer tussen hemel en aarde (alleen wel op een nuchtere manier) door mijn zoontje kan je eigenlijk niet anders want die weet vaak dingen te vertellen En ze heeft gewoon een bundeltje liefde nog even ingepakt en naar ons toegestuurd, en "haar" derde en bij mij doorgedrukt haha Veel mensen vragen me of ik haar nu mis maar dat doe ik eigenlijk niet (niet meer dan normaal tenminste) want ik heb het gaafste afscheidskado gekregen van haar en ze is op die manier toch een beetje bij me... ik ben op Valentijnsdag uitgerekend en dat voelt voor ons heel bijzonder en mijn moeder zorgt wel voor deze kleine dus maak me eigenlijk niet druk meer om dingen, alles komt wel goed, hij of zij heeft haar eigen engel!