geboorte van Rubin

Bevallingsverhaal:

Het begon allemaal maandag 3 december, ik voelde me de hele dag al niet zo lekker en had wat krampen in mijn buik…eind van de middag begon het me op te vallen dat de krampen kwamen en ook weer volledig verdwenen…( bij het naar de wc gaan had ik ook steeds een beetje taai bruinverlies )...ik ben toen een beetje de tijd bij gaan houden maar er zat nog geen regelmaat in…toen mijn vriend rond 8 uur terug kwam van tennis leek het erop dat er toch een beetje regelmaat in kwam en zijn we de tijd bij gaan houden, de weeën kwamen om de 4 tot 6 minuten… …na een poosje bijhouden bleven ze ineens keurig om de 4 minuten komen…ik ben nog even onder de douche gegaan om te kijken of het dan over ging maar de weeën bleven komen…om 10 uur besloten we de vlos te bellen…we moesten het nog een half uurtje aankijken en als het zo bleef dan kwam ze even kijken…na een half uur hebben we teruggebeld en ze zou even langskomen….na een half uurtje kwamen ze aan (vlos en stagiaire)…na een aantal vragen is ze me gaan controleren maar helaas ik had nog maar 1 cm ontsluiting en de baarmoedermond stond nog helemaal naar achter, dus het kon of doorzetten of nog wel een week duren…ze adviseerde om 2 paracetamolletjes te nemen en dan te proberen te slapen…mijn vriend en ik besluiten om apart te slapen (ik had een kraambed beneden staan) want hij moest de volgende dag werken…na de paracetamolletjes zijn we allebei op bed gegaan…de weeën werden toch wel steeds heftiger en kwamen toch wel steeds sneller op elkaar…de hele nacht heb ik in het donker de weeën op liggen vangen…de enige manier om dat te doen was liggend op mij rug met mijn benen opgetrokken…verder kon ik helemaal niks…om een uur of 5 ben ik even onder de douche gaan staan hopende dat ik de weeën dan iets beter op kon vangen maar helaas het werd alleen maar erger en ik wist me geen houding te geven…toen ik onder de douche vandaan kwam voelde ik ineens iets tussen mijn benen en ik hoorde fletsj (sorry dames) ineens lag mijn hele bloedprop op de grond en liep er bloed langs mijn been…ik ben toen mijn vriend wakker gaan maken met de mededeling dat ie niet naar zijn werk hoefde die dag…hij heeft voor mijn de vlos weer even gebeld en die zou meteen weer even langs komen… na een half uur arriveerde ze en ze voelde weer ik had toen al 6 cm ontsluiting !…ze moesten nog even naar een andere bevalling dus we spraken af in het ziekenhuis…we belde mijn moeder en tante die bij de bevalling zouden zijn dat ze ook naar het ziekenhuis konden gaan…nog geen 5 minuten later begon ik wat persdrang te krijgen en had ik ineens zoiets van ‘dat ziekenhuis ga ik niet redden !’ we belde de vlos weer of ik eventueel thuis mocht bevallen en dat vond ze goed…we probeerde mijn moeder te bereiken maar die was al onderweg…gelukkig reed ze nog langs ons huis en zag licht branden dus ze dacht ik bel nog even aan en we waren dus nog thuis…mijn moeder was goed en wel binnen toen ik iets naar buiten voelde komen …mijn moeder ging kijken en die zag een groot stuk van de vruchtzak naar buiten steken…we hebben meteen de vlos gebeld en die is met spoed naar ons toegekomen…ondertussen kwam ook mijn tante aan (tevens onze kraamhulp)…inmiddels was het acht uur toen ze aankwam…ze heeft meteen mijn vliezen doorgeprikt en gevoeld…ik had al 10 cm ontsluiting ! en ik mocht rustig aan mee gaan persen…helaas lag ons mannetje er een beetje scheef voor en heeft het nog anderhalf uur geduurd voordat ie lekker op mijn buik lag…(dames het is echt waar als je je kleintje op je buik krijgt dan kan je de pijn niks meer schelen)…ik was wel een beetje uitgescheurd dus ik moest wel even gehecht worden maar toen de vlos dat zou doen zag ze een bloeduitstorting van binnen die groter werd dus ze vond het verstandiger om toch even naar het ziekhuis te gaan om te hechten …de ambulance werd gebeld en ik ben met mijn moeder in de ambulance naar het ziekenhuis gebracht Rubin en de papa kwamen met de auto er achteraan…na het hechten kregen we wat eten en mocht ik nog even douchen en daarna lekker weer naar huis…al met al was het best te doen het ergste vond ik de hechtingen en vooral het herstel ervan…ik ben 5 dagen verder en het wordt steeds beter (ik kan weer een beetje zitten !)…Rubin doet het fantastisch en en we genieten enorm van hem