Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met mijn verhaal. Nou okee, hier dus. Het wordt me momenteel allemaal even teveel. Ik ben nu 20 weken zwanger van ons tweede kindje. Bij de zwangerschap van mijn zoontje gebeurde er ook veel om me heen: mijn opa was ongeneeslijk ziek en we wisten niet of hij de geboorte nog wel mee zou maken, we gingen trouwen, op huwelijksreis, hadden een nieuw huis gekocht, moesten dus ook nog gaan verhuizen.. Desondanks heb ik toen een heerlijke zwangerschap gehad en wilde ik nog wel 100x zwanger zijn. Deze zwangerschap is anders. Ik heb natuurlijk al een kleintje rondlopen, dat scheelt enorm tov de eerste keer. Mijn zoontje is een echte lieverd, hoor.. Hij is ontzettend makkelijk. Slaapt goed, luistert goed, kan zich vaak prima vermaken.. Dus ik mag en wil wat dat betreft niet klagen. Maar het is toch anders dan toen. Daarnaast merk ik aan mijn lijf dat het niet mijn eerste zwangerschap is. En het allerbelangrijkste in mijn leven, op dit moment: mijn moeder is ziek. Borstkanker. Het is nu 2 maanden geleden dat we dit te horen kregen en sindsdien is alles 1 grote achtbaan geworden. Wat een onzekerheden brengt dit met zich mee.. De ene arts zegt dit, de ander zegt dat. Die zegt dat deze behandeling nodig is, de ander zegt weer iets anders. Dan hoort ze binnen 3 weken wat er verder gaat gebeuren, dan duurt het opeens weer langer.. In eerste instantie zag het er gunstig uit. Geen uitzaaiingen, de mildste vorm, goed te behandelen.. Toen opeens kregen we toch een klap in ons gezicht: het was tóch uitgezaaid. Gelukkig lijken ze er op tijd bij te zijn, maar toch: even schrikken. Inmiddels is mijn moeder 2x geopereerd. Als het goed is, is de tumor in haar borst verwijderd. Maar we zijn er nog niet: nu volgen nog bestralingen en daarna nog een aanvullende behandeling, ze moet er nog over nadenken of ze openstaat voor een chemokuur. Voor zover nu bekend, zijn de omstandigheden zo dat chemo in haar geval niet zo heel veel oplevert. Maar goed, we moeten nu weer wachten op een uitslag van iets (pff, ik krijg altijd zoveel informatie ook, ik weet niet eens meer waar we nou ook alweer precies op wachten).. Het kan zomaar zijn dat chemo dan ineens WEL aan te raden is. En zo blijven de onzekerheden zich opstapelen.. En juist als je denkt dat het beter gaat, gebeurt er wel weer iets. Word ik opeens gebeld dat ze op dat moment in een ambulance ligt, omdat ze ontzettend benauwd is en veel pijn heeft. Of dat ze weer in het ziekenhuis is, omdat er weer iets anders is. Zo is ze afgelopen week 3x (!) in het ziekenhuis geweest. En eerlijk, ik trek het even niet meer. Ondanks dat alles er dus gunstig uitziet, ondanks dat we er vanuit durven gaan dat het goed gaat komen.. Het wordt me teveel. Ik weet dat het nu tijd is om voor mezelf te gaan. Nee te zeggen tegen andere mensen en mijn rust te pakken - ik ben een paar jaar geleden namelijk bijna in een depressie geraakt, omdat ik teveel móest en eraan onderdoor ging. Dat wil ik niet meer en dus moet het op deze manier. Maar goed, rustig aan dus.. En dan? Ik ben thuis, lekker rustig, maar er blijft van alles door mijn hoofd malen. En ik heb absoluut geen zin in mensen die vragen hoe het nu gaat met mijn moeder, dus dat probeer ik te vermijden. Ik twijfel zelfs steeds of ik dit verhaal wel moet plaatsen, omdat ik eigenlijk helemaal geen zin heb in reacties als 'ooh, ik ken het, heb het ook meegemaakt, maar het kan zo en zo gaan, of zo en zo..' Wat ik hier eigenlijk mee wil? Even mijn verhaal delen, denk ik. En ik denk dat ik er wel voor open sta om tips te krijgen. Ik zal eens vertellen wat er vandaag gebeurde: Vanochtend, bij het aankleden van mijn zoontje, voelde ik me opeens niet goed worden in mijn hoofd. Ik was liedjes aan het zingen met hem, terwijl ik hem aan het wassen was. Ineens moest ik stoppen. Het is lastig exact te beschrijven wat ik voelde, maar het voelde denk ik alsof ik elk moment in elkaar kon zakken. Benauwd, gek in mijn hoofd, kortademig, misselijk.. En ik voelde een paniekaanval opkomen. Paniek, omdat zoontje daar lag en ik er helemaal alleen voor stond. Bang was dat ik echt in elkaar zou zakken en hij daar op de commode zou liggen. Ik herpakte me en heb hem gauw een luier om gedaan en zijn kleren meegenomen naar onze slaapkamer. Hem daar even voor de tv gezet, terwijl ik op bed ging zitten en probeerde rustig te worden. Dat lukte. Hem daarna rustig aangekleed en het ging allemaal wel.. Tot ik zelf voor de spiegel stond. Ik wilde me nog even opmaken, we moesten zo naar de verloskundige.. Maar ik voelde het weer opkomen. Toen ik weer ging zitten, ging het wel weer. Ik heb besloten om niet te gaan fietsen naar de verloskundige, maar de bus te pakken. Eenmaal daar is mijn bloeddruk nagekeken en alles was helemaal in orde. Natuurlijk wel aangegeven dat ik me zo ellendig voel vandaag en echt op instorten sta.. Zij dacht ook dat het stress is (ikzelf ook), maar ik moet het even aankijken. Zodra ik het gevoel heb dat het écht niet meer gaat moet ik bellen. En nu zit ik thuis, op de bank, en denk ik echt: okee, en nu? Wat kan ik doen om mezelf op te vrolijken? Wat kan ik doen om me beter te voelen? Ik weet het niet.. De buitenwereld merkt het verder niet aan mij hoor, want ik ben goed in mijn masker opzetten (met mijn mooiste, grootste glimlach) en te zeggen dat alles goed gaat. Maar ik ben bang depressief te raken en wil er echt alles aan doen om dat tegen te gaan. Ik probeer zoveel mogelijk mijn rust te pakken. Te gaan liggen, wanneer mijn zoontje slaapt. Leuke films te kijken op tv. Ontspannend muziekje op te zetten, spelletje te doen.. Maar maakt dat alles beter? Ja, eventjes wel! Maar het lost mijn zorgen niet op. Ik zit er nu aan te denken om een afspraak te maken met de huisarts, misschien kan ik eens met een psycholoog gaan praten. Maar iets in mij twijfelt of dat wel zin heeft.. Ik heb namelijk niet zo'n goede ervaring met psychologen (heb er in het verleden meerdere gezien, maar ben er naar mijn idee nooit veel mee opgeschoten). Met de baby gaat alles gelukkig goed (en natuurlijk vrolijkt dat idee me wel steeds eventjes op) en dit wil ik graag zo houden. Dus omwille van mijn kindjes: zouden er nog meer opties zijn? Wat kan ik nog meer doen om mezelf te helpen? Bedankt voor het lezen en het meedenken!
Wat vervelend dat je zo op bent Het is ook niet niets wat je momenteel meemaakt. Mbt je vraag: ga naar een huisarts en vraag een verwijzing voor bijvoorbeeld maatschappelijk werk. Ik denk dat ze je verder kunnen helpen, omdat je het nu gewoon even niet meer alleen trekt (en dat is helemaal niet gek). Dat niet lekker worden van vanochtend klinkt echt als een paniekaanval, kortom trek nu aan de bel.
Je kan ook gewpon een paar gesprekken hebben bij de huisarts. Je hoefy niet naar een psycholoog. Spreek daarnaast af met een vriendin en vertel dat je het niet over je moeder wil hebben, maar alleen over leuke / andere dingen. Zorg dat je niet te veel thuis komt te zitten, ga sporten, al is het maar wandelen of zwemmen. En als mensen er naar vragen zeg je dat je het er niet over wil hebben. Ik hoop dat je iets aan deze tips hebt, want het is niet niks.
Meid, wat maak je veel mee en kan mij jouw onrust goed voorstellen. Rustig aandoen is verschrikkelijk moeilijk fysiek is dat vaak nog wel te regelen maar hoe doe je dat mentaal. Ik weet dat je niet zit te wachten op ik herken het, heb het ook etc. Toch wil ik je enkele tips geven die mij op het ogenblik helpen. De huisarts op de hoogte brengen is een goed idee, deze kan je ondersteunen dmv gesprekken en ook in het oog houden of het niet richting een depressie gaat Daarnaast heb ik zelf veel aan de app mindfulness. Deze kan je helpen rust te vinden in jezelf. Klinkt een beetje zweverig, vond ik ook, maar is een kwestie van uit proberen. Ik hoop dat je rust vind.
Wat gebeurt er veel bij je en om je heen. Toch maar gewoon even de HA bezoeken al is het alleen al om zelf te ontdekken wat je behoefte is? Je hoeft niet direct een traject bij de psych te starten, gewoon een bezoekje aan de HA of de POH (psychische hulpverlening van de huisarts) kan je misschien al even wat denk en ademruimte geven? Is je gegund. Doe voorzichtig en pak je rust. Een zwangerschap is speciaal, bijzonder en kwetsbaar, dus kies voor de dingen die jou geven wat je nodig hebt (rust/troost/steun/ontspanning). Sterkte!
Herkenbaar hier schoonvader 2 maand terug ligg kanker te horen gekregen zou geen uitzaaiingen brengen vandaag gehoord toch lymfeklierkanker erbij. Hij word over 17 weken voor geert eerst opa . Het is lastig we weten niet hoe het gaat lopen hij heeft zware copd en nog maar 30%longinhoud en dan krijg die bestralingen en chemo 😓😢 de vraag is hier ook hoelang nog
Wat een heftige periode maak jij door zeg. Eerst je opa ongeneeslijk ziek bij de eerste en nu je moeder borstkanker bij de tweede. Natuurlijk zit je er doorheen!! Maar dat had je vast ook gezeten zonder baby in je buik, dit is toch ook gewoon heel heftig en jeetje natuurlijk mag je je even verloren voelen, wat een drama op dit moment. Over het algemeen is je moeder 1 van de belangrijkste mensen voor je en dit is het laatste wat je wil dat je moeder overkomt. Ik denk dat het belangrijk is te beseffen dat je dit los mag zien van elkaar. Wat betekent dat je ook blij en gelukkig mag zijn dat je zwanger bent, dat er nieuw leven in je groeit. Natuurlijk mag je daar ondanks alles wat je nu meemaakt nog gelukkig over zijn en van genieten. Als jij het gevoel hebt dat je misschien met iemand moet praten, zeg ik volg je hart en zoek hulp. Mensen die hulp zoeken, die weten dat ze het niet meer alleen aankunnen, ik heb daar alleen maar heel veel respect voor. En jeetje in jouw situatie denk ik ook echt, hoeveel kan een mens aan?? Je vraagt om advies wat je moet doen nu. Goed advies ga je enkel vinden vanuit jezelf, want jij moet een manier vinden voor jezelf zit draaglijk te maken. Wat ik wel uit je verhaal haal, is dat je het heel moeilijk vindt dat je geen grip krijgt op je moeders situatie. Elke arts zegt wat anders en elke keer verandert haar situatie. Een manier om hiermee om te gaan is door te accepteren dat je geen grip hebt op de situatie en het proberen los te laten. Probeer eens of het lukt je meer op het hier en nu te focussen en probeer als je angst gedachtes krijgt deze in goede banen te leiden door niet teveel voor jezelf te gaan speculeren wat er allemaal kan gebeuren in de toekomst. Heel veel sterkte, ook voor je moeder en de rest van de familie. Hoe gaat het nu met je? Heb je vandaag met je man/vriend erover kunnen praten?
Ik begrijp je wel....ik ben nu 38 weken zwanger...heb nog 2 kinderen lopen...waarvan 1 van 5 en 1 van 20 maanden.. Oudste heeft nu zomervakantie.....vriendlief nieuwe baan en werkt dagelijks tot 21 a22...dus moet veel alleen doen. En als klap op de vuurpijl..is mijn moeder 2 weken geleden overleden na bijna een jaar ziektebed....ze had longkanker uitgezaaid naar r hersenen.....ik probeer me erg staande te houden..ik heb er ook wel vrede mee maar ik mis r ook heel erg....ik heb ook geen zin meer om zwanger te zijn...ik wil gewoon bevallen en mijn mannetje vast houden.....ik vind deze 3e zwangerschap mede door de omstandigheden erom heen erg zwaar...
Knuffel En de tip tegen depressie (ve gevoelens) ga naar buiten! In de ggz word het vaak geadviseerd gewoon buiten even lopen.. Dus het buiten zijn maak je een stofje aan waar je je prettiger door gaat voelen.. Schrijf al je emoties, frustraties enz van je af.. Verder... Knuffel!
wat een pittige tijd met veel tegenpolen voor je. Misschien vind je het niets maar ikzelf heb altijd veel aan een haptonoom gehad. Geen intensive gesprekken maar wel geholpen worden door o.a. ademhalingsoefeningen.