9 maanden toegeleefd naar een wonder

Ik wil hier ook graag mijn verhaal vertellen.

We hebben 9 maanden toegeleefd naar een wonder. Na een vrijwel vlekkeloze zwangerschap zonder lichamelijke klachten is een wonder ons vorige week helaas ontnomen.

5 november zaten we op 41 weken en 1 dag. Bij een reguliere controle zijn we door de verloskundige doorgestuurd naar het ziekenhuis omdat het hartje van onze kleine onregelmatig ging. We maakten ons nog geen zorgen en waren voor zover mogelijk klaar voor een bevalling. In het ziekenhuis hebben we een uur geluisterd naar het hartje, niet helemaal regelmatig maar voor ons gevoel nog goed aanwezig. Totdat er opeens paniek was bij de artsen, het hartje was opeens niet meer vindbaar en het was onduidelijk hoe het met onze kleine ging.

Met spoed ben ik naar de operatiekamer gebracht voor een keizersnee. Tot aan de operatiekamer hebben we er geen moment bij stil gestaan dat er iets mis zou kunnen zijn of dat er nog iets mis kon gaan. Binnen 5 minuten was onze kleine man er al uitgehaald en zonder dat ik het besefte was het helemaal mis. Onze kleine is 20 minuten gereanimeerd maar het hartje is helaas niet meer gaan kloppen.


Het ene moment hebben we het hartje nog kunnen horen en het andere moment was het al te laat. Er zat zo'n korte tijd tussen dat het echt heel onwerkelijk is dat dit heeft kunnen gebeuren. Het ziekenhuis noemt de situatie nog onverklaarbaar, dat zal wellicht zo blijven.


Na een paar dagen in het ziekenhuis zijn we inmiddels weer thuis en vandaag was de crematie, een mooi afscheid samen met familie. Ik zal nu lichamelijk en mentaal nog moeten herstellen na dit onwerkelijke verlies.


We zijn ouders geworden, maar we voelen ons geen papa & mama. We hebben onze zoon Joey niet mogen leren kennen. Hij is er wel geweest, maar heeft het leven niet gezien. Felicitaties voelen daarom voor ons niet fijn, er is alleen maar een leegte van een ventje wat een droom is gebleven.


Mijn man en ik zijn gelukkig een heel sterk team. Maar dit verdriet en gemis is onbegrijpelijk. Samen kunnen we wel goed praten en onze kinderwens blijft. We zullen echter wel geduld moeten hebben ivm lichamelijk herstel na een keizersnee, een half jaar of jaar verder lijkt nu zo ver weg.


Het is nog maar een week geleden maar die oncontroleerbare emoties zijn heel naar. Overdag gaat het wel, we moeten samen door en zijn heel blij dat we elkaar nog hebben. Maar 's avonds nemen emoties de overhand en word ik heel verdrietig. Ik weet dat het tijd nodig heeft, maar nu zou ik het liefste de tijd vooruit spoelen.


Voor iedereen die dit verdriet ook kent heel veel sterkte! Ik hoop dat het helpt om dit even op te schrijven. Door de verhalen op het forum weet ik dat ik niet de enige ben die dit heeft meegemaakt en dat er nog een leven voor ons ligt waar we wat van moeten maken. Hopelijk is een kleine ons in de toekomst alsnog gegund.

 

Bedankt voor jullie lieve reacties!

Fijn om jullie berichten te lezen. Ik moet het verdriet toelaten en tijd zal het nodig hebben, wel heel lastig. Ik ben veel te ongeduldig terwijl ik weet dat het nog maar iets meer dan een week geleden is. Een leegte overvalt me in vlagen en het is echt naar om geen controle te hebben over je lichaam & emoties. Vandaag van alles geprobeerd ter afleiding: tv, spelletje, computeren. Soms gaat het beter en soms lijkt niets te helpen tegen het verdriet & gemis. Fysiek kan ik helaas nog geen afleiding zoeken, maar ik moet het ook maar gewoon laten komen en weet gelukkig dat de dipjes weer gevolgd worden door betere momenten. Ook is het al fijn dat de betere momenten op de dag overheersen op dit moment, dan voel ik me ineens weer heel sterk.

Ik weet dat het voor iedereen anders is maar als jullie nog tips hebben of ervaringen met verwerken dan hoor ik het graag. We hebben nog een lange weg te gaan voordat we opnieuw kunnen dromen van een klein wonder.

@Twixxy: een nieuwe zwangerschap is voor ons nog ver weg maar lijkt me inderdaad heel dubbel. Probeer ervan te genieten en ik wens je alle geluk toe.