ik weet niet goed in welke categorie ik dit moet plaatsen, maar denk dat het hier wel past. hier het verhaal: de vriendschap met mijn beste vriendin bestaat al ruim twaalf jaar en zij heeft nogal een roerig leven gehad. toen ik haar leerde kennen was ze getrouwd en had twee kinderen. de jongste was een enorme huilbaby en ze kon hier heel moeilijk mee omgaan. daarbij was haar man erg depressief, dus het liep niet lekker in het gezin. ze "voelde"geen band met de kinderen en heeft zelfs eens gevraagd of ik ze niet wilde hebben. gelukkig ging het na verloop van tijd iets beter, maar is ze verliefd geworden op een andere man en weggegaan en gescheiden van haar man. ze is meteen bij die andere man ingetrokken en een paar maanden later was ze zwanger. ik had heel erg te doen met de kinderen die zoveel op hun bordje kregen in korte tijd maar ben ze wel blijven steunen. het eerste jaar met haar nieuwe zoontje ging goed. het was een makkelijke baby. na het eerste jaar kreeg hij gedragsproblemen en uiteindelijk is hij op een medisch kinderdagverblijf geplaatst en de diagnose adhd is gesteld. in die tijd ontstonden financiële problemen en hebben ze hun huis moeten verkopen. het boterde ook niet erg tussen haar nieuwe man en de andere kinderen, dus dit gaf ook veel conflicten en zo is ook jeugdzorg in het gezin terecht gekomen. vorig jaar liep de relatie tussen mijn vriendin en haar man ook niet meer en hij heeft toen toegegeven dat hij eigenlijk op kinderen valt en dan in het bijzonder op haar oudste dochter. daar kwam ik voor de tweede keer in conflict met mijn geweten, want ze wilde koste wat kost de relatie redden, terwijl ik dacht: dumpen die vent, kies voor je kinderen! uiteindelijk is ze tot afgelopen zomer bij hem gebleven, nadat hij zelf de stekker uit de relatie had getrokken (goddank!). ze was helemaal depressief en zag het leven niet meer zitten. ik heb haar op alle mogelijke manieren (bezoekjes aan de advocaat, geld gegeven, gesprekken met jeugdzorg) geprobeerd te helpen om in elk geval de voogdij over haar jongste zoon te mogen houden en dat is gelukt. doordat ze zelf nogal explosief is, heeft ze iets doms gedaan waardoor ze een nachtje in de cel is beland. ze moet nu een cursus angermanagement gaan volgen en in (psycho)therapie en ook zij was het er volkomen mee eens dat dit hard nodig is. ik heb ellenlange gesprekken met haar gehad dat ze nu eerst eens moet zorgen dat ze haar leven op orde krijgt en dat ze, vooral uit respect voor haar kind(eren), maar eens die kerels buiten de deur moet houden. ze was het hier volkomen mee eens en bovendien dacht ze dat geen enkele kerel haar nog zag staan. wat schetst mijn verbazing dat ze twee weken geleden belt dat ze weer iemand ontmoet heeft! ik heb wat afhoudend gerageerd en gezegd dat ik heel blij voor haar ben, maar ook bezorgd dat ze misschien weer veel te snel gaat (haar ex is in mei vertrokken). afgelopen week belde ze dat ze samen een huis hebben gekocht, want ze heeft de liefde van haar leven gevonden! ze kent hem al acht weken! opnieuw zit mijn geweten me vreselijk in de weg! haar arme zoon met adhd is nog niet eens gewend aan het feit dat zijn papa weg is en vervolgens moet hij alweer verhuizen met mama naar een huis met een "nieuwe papa"! ik weet niet goed wat ik nu moet doen; moet ik haar blijven steunen?? mijn verstand zegt: ja natuurlijk!,maar eigenlijk kan ik het niet meer opbrengen. ik ben zo boos en teleurgesteld dat ze wéér zo'n impulsieve keus maakt, puur op haar gevoel! haar kinderen worden weer meegesleept in iets waar ze bewust voor kiest. er heerst nu radiostilte tussen ons, want ik heb echt laten merken dat ik zo boos en teleurgesteld ben, dat ze me nu niet meer belt of langskomt. wat denken jullie ervan??? moet ik haar blijven steunen of moet ik haar maar laten gaan?
Ontzettend moeilijk. Alleen jijzelf kunt dat antwoord geven uiteindelijk. Je moet wel heel goed voor jezelf bedenken wat jij nog wilt geven zonder er zelf teveel last van te krijgen. Uiteindelijk is iedereen verantwoordelijk voor zijn eigen leven, maar kunnen we allemaal ook niet zonder liefde en steun van onze dierbaren. Succes.
om te beginnen vind ik dat je al heel veel gedaan hebt. als ik jouw verhaal lees dan lees ik ergens dat je mss haar niet meer echt wil steunen maar het wel zielig vind voor haar kinderen nee??? ik kan verkeerd aanvoelen he. maar zou je gevoel wel snappen. maar zo iemand ga je nooit kunnen helpen, die loopt van het ene ongeluk in het andere. het enige wat ik zou doen in jouw plaats is die kinderen blijven steunen. want die hebben denk ik niet echt iemand om op terug te vallen. want een man die op je dochter valt he die castreer ik leeftig , nee je vriend blijft er zelfs mee samen !!! veel succes in ieder geval
Wat een verhaal! Niet gemakkelijk om hierin een beslissing te nemen. Zeker niet omdat er kinderen bij betrokken zijn. Hangen deze kinderen ook hard aan u? Dan zou ik ze nog wel blijven steunen zodat deze kinderen toch ook een stabiel pijler in hun leven hebben. Wat denk ik wel heel belangrijk is, is dat je uw zelf niet benadeeld door haar te steunen. Dus geld geven is echt geen goed idee. Ik zou dat zoveel mogelijk beperken en als het toch moet, goede afspraken maken m.b.t. terugbetaling. Ook al gaat het maar op 50 euro. Heb je haar nieuwe liefde al ontmoet? Hoe voel je u daarbij? Denk je dat dit kan uitgroeien tot een stabiele relatie? Uiteindelijk kan alleen jij de beslissing maken wat het beste is in deze situatie. Veel succes met wat je ook beslist!
Ik zou haar wel proberen duidelijk te maken dat ze veel te impulsief is geweest met haar nieuwe vlam, ongeacht of hij nu de perfectie is of niet, als je nog verder bevriend wilt blijven met haar. En mijn eerste gedacht hierbij is ook, heeft je vriendin zelf ook last van iets ADHD-achtigs omdat ze zo impulsief is? Ken je haar ouders? 't Klinkt erg rot, maar misschien moeten haar ouders anders maar proberen haar (tijdelijk) ontoerekeningsvatbaar / verminderd toerekeningsvatbaar te laten verklaren, in het belang van de kinderen. Geen idee wat daar exact de consequenties van zijn, maar als ze consequent domme dingen doet, zou ik toch in die richting gaan denken...
het vervelende is, dat mijn vriendin geen moeder meer heeft en haar vader heeft ook altijd voor zijn eigen geluk gekozen en daar heeft ze niet zo'n goede band mee. hij komt alleen als er iets te vieren valt en als er narigheid is, laat hij zich niet zien horen. verder heeft ze één broer met wie ze geen contact heeft en één drugsverslaafde broer en verder ook geen vriendinnen. ze is natuurlijk niet voor het eerst zo impulsief /direct en schrikt mensen daarmee af. in haar hart is het echt een doodgoeie meid, maar ze maakt zulke domme keuzes! ik heb haar vriend één keer ontmoet op de verjaardag van haar jongste zoontje en het lijkt me een beste vent (voor zover je dat in één avond kunt beoordelen). ik ben alleen bang dat het uiteindelijk ook weer op een fiasco uitloopt, want mijn vriendin is dus echt geen "makkelijke" en een kind met adhd in huis is ook niet zo makkelijk, als je eigen kinderen al volwassen zijn! de oudste dochter van mijn vriendin is inmiddels zover dat ze aardig voor zichzelf kan zorgen en haar tweede woont inmiddels bij zijn vader. mijn grootste zorg is dus de jongste. er komt verder bijna niemand over de vloer (jeugdzorg is nog wel steeds in the picture) en ik ben voor haar zoontje dan ook "tante". dat doet mij ook het meeste zeer! voor hem wil ik wel contact houden, maar voor haar eigenlijk niet meer. wat zijn onze raakvlakken nu nog?! als vriendinnen heb je het toch meestal over je relatie en over de kinderen en dat zijn nu juist te zaken waar we nu enorm botsen! hoe zou ik in vredesnaam wel kunnen laten merken aan haar kids dat ik echt dol op hun ben maar niet meer met hun moeder door één deur kan? in elk geval bedankt voor jullie reacties!
Ik denk dat je je er niet teveel mee moet bemoeien....... Het is lief dat je al die tijd haar steunt en helpt..... maar uiteindelijk moet ze zelf op haar snufferd vallen om er achter te komen wat ze fout doet. Zolang iedereen haar corrigeerd en dus blijft bemoeien zal zij haar fouten niet inzien.
Wat ik in jou situatie denk ik zou doen is.. Blijf de tante voor haar kinderen, verander dit niet. Maar voor haar heb je nu al zoveel gedaan ik denk dat je niet meer kan doen. Als ik heel eerlijk ben vind ik haar naar haar kinderen toe ook best egoïstisch.. Hoop niet voor je vriendin dat haar kinderen al op deze manier naar haar kijken. word tijd dat haar ogen open gaan en ze aan haar kinderen gaat denken en eens in ziet wat jij wel allemaal niet voor haar over heb en doet. Ik zou zeggen trek je handen van haar af en ga nu eindelijk eens aan je zelf denken! want als ik het zo hoor staat jou leven in het teken van haar wat zei toch telkens weer verpest. Blijf er wel voor haar kinderen maar naar haar toe hoe moeilijk het ook is zij moet nu eens gaan inzien wat ze haar omgeving aan doet. Je bent tot het uiterste voor haar gegaan meer dan dit kan je niet doen.
bedankt voor jullie reacties! ik heb al die tijd niks meer van haar gehoord en ze heeft zelfs geen kaartje gestuurd op de verjaardag van mijn zoontje. het doet me toch echt wel wat! we zijn al twaalf jaar vriendinnen. ze is zelfs bij de bevalling van mijn derde geweest en ik bij haar jongste. het vervelende is dat we niet bij elkaar om de hoek wonen, dus als ik haar kinderen wil zien/ spreken, zal ik toch echt naar haar toe moeten gaan. ik hoorde overigens van een moeder van school die vlakbij haar woont, dat ze had gezegd dat ze het contact heeft verbroken, omdat ik haar d'r geluk niet gun.