helena heel veel sterkte. wat erg! Ik ben nog niet zo lang hier (ik kom vh gewone zwanger worden forum) maar zocht wat positieve berichten en die heb ik gevonden in dit topic!Hopeijk mag ik er snel een verhaaltje bij zetten..........
helena! wat ontzettend verdrietig en SHIT! ik wens je veel sterkte, en ook veel succes in de MMM.. knuffel!
Hoi meiden, nog een verhaaltje van iemand die het nog niet durft te geloven. OP 2/2 is de eerste echo. Wij waren allebei 29 toen we het spiraaltje lieten verwijderen. eerst had ik nog wel redelijk constante menstruatie, maar met temperaturen bleek ik af en toe mijn ovulatie over te slaan. Dat werd van kwaas tot erger; in 2009 heb ik waarschijnlijk 1 spontane ovulatie gehad. Na veel gezeur, geen doorpakkende artsen en dus foute beslissingen kreeg ik dokter van C. Okee, ik moest wel even pushen en ze gelooft je niet op je woord, MAAR zij staaft alles aan getallen of iets anders wat zwart op wit staat. Ik bleek in de overgang te zijn... Dit had minimaal een half jaar eerder gevonden kunnen worden, maar goed. Wij moesten ons voorbereieden op teleurstelling op teleurstelling, onze verwachtingen drastisch bijstellen, de adoptiepapieren alvast maar invullen en gaan uitzoeken hoe eiceldonatie in zijn werk gaat. Of te wel de arts gaf ons niet veel kans. Op mijn vragen kreeg ik steeds een bevestigend antwoord; bv bij hoeveel follikels gaan we punctie doen? Bij anderen bij follikels 3, maar bij jou doen we het al bij 1!. Ben ik nu te negatief? Nee je bent reeel, je moet alleen wel hoop houden. Dus we zouden 2-3 IVFs gaan doen, om te zien of er maar iets te stimularen was. Als dit niet zo was, dan zouden we alle pogingen staken. Eiceldonatie is dan nog de enige oplossing. 1 IVF poging was genoeg; alles zat mee, in ene had ik weer puitjes toen ik ongesteld werd (in dit geval ), hormoonwaarde was volgens het boekje (nog nooit geweest), geen cysten (ik heb mezelf nog nooit cysteloos op een echo gezien), zowaar 2 follikels die groot genoeg waren, punctie op tweede kerstdag (6!!!!!!! eitjes), 3 embryo's (okee ze waren 4 en 5 cellig), waarvan er 2 zijn terug geplaatst. 11/1 het mooste telefoontje van het jaar: zwanger!!!!, 2/2 echo. Nu maar hopen dat alles goed zit. Maar nu we dit gezien hebben, hebben we weer hoop. Mocht deze poging toch stiekem nog mislukken, dan is er geen man overboord. We gaan gewoon nog een keer. Liefst Marjah
Ha dames! Ons succesverhaal.... In 2007 zijn wij gestart met het realiseren van onze kinderwens. Mijn gezondheid is goed (later is gebleken dat ik PCO heb, maar goed, verder ben ik topfit!), die van mijn vriend is ronduit slecht (ziekte van Crohn, Bechterew en een hormonale afwijking waarbij zijn hypofyse zelf geen hormonen aanmaakt). Om zwanger te worden, moest mijn vriend per week 4 injecties met hormonen zetten en daarnaast stoppen met zijn medicijnen tegen Crohn en Bechterew (reumatische aandoening). We hoopten dus dat ik snel zwanger zou raken, want ja, het voelde toch een beetje als een tikkende tijdbom nu mijn vriend zonder enige medicatie liep. Gelukkig sloegen de hormonen van mijn vriend aan, overigens geheel tegen de verwachting van zijn internist die de kans op een zwangerschap 1 op 10.000 achtte. Na 8 maanden raakte ik zwanger in december 2007. We konden ons geluk niet op! Helaas werd dit een miskraam bij 11 weken in januari 2008. We waren er echt heel erg van ondersteboven, want als gezegd hadden we niet veel tijd gezien mijn liefs gezondheid en was de zwangerschap al zo uniek in zijn soort! Na een hoop vijven en zessen weer aangeteld in september 2008 (na ruim 40 keer naar het ziekenhuis te zijn geweest dat jaar om mijn eisprong in de gaten te houden en eventuele conceptiemogelijkheden zo optimaal mogelijk te benutten). Eindelijk was het weer zo ver, maar ook deze zwangerschap eindigde in een miskraam. Na deze zwangerschap direct met IUI begonnen, omdat de gezondheid van mijn lief begon te haperen en hij niet heel veel langer meer zonder medicatie voor zijn ziektes kon. Ondertussen spoot hij zijn hormonen (Pregnyl en Menopur) braaf door. In december 2008 bleek ik geen eisprong te hebben (op de echo's werden in ieder geval geen follikels gezien), waardoor de 3e IUI geannuleerd werd en ik Primolut kreeg om een onttrekkingsbloeding op te wekken. Op 8 januari 2009, ik was toen al ruim een week gestopt met de Primolut, was ik nog steeds niet ongesteld. Danig over de emmer natuurlijk, want zo schoot het natuurlijk niet op! Dus besloot ik om de gyn maar weer te bellen, en te vragen wat ik nu moest doen. Om irritatie te voorkomen eerst maar even een zwangerschapstestje gedaan (want ja, die assistentes aan de lijn vragen natuurlijk eerst of ik niet zwanger ben als mijn menstruatie uitblijft, maar duuuuhhhh..... túúrlijk ben ik niet zwanger: geen ei én geen IUI, tuurlijk ben je dan niet zwanger).... Maar tja, niet voor niks post ik dit verhaal.... Op die 8ste januari pieste ik over een testje, zo goed als niet eens kijkend want de uitslag kon ik wel raden... Niet dus.... HARTSTIKKE zwanger!!!!! Tja, dan komt de twijfel natuurlijk (want al 2 miskramen in the pocket en die Primolut, kan natuurlijk geen goed teken zijn). Maar zoals jullie in mijn banner zien, is ons zoontje Ties al weer ruim 4 maanden oud. Het heeft een HELEBOEL bloed, zweet en emmers vol tranen gekost, maar het wonder bestaat echt!
Vul graag het topic aan...... In april 2006 voorzichtig aan begonnen met onze grote kinderwens. Hoe spannend en bijzonder...............eerste maanden: niets. Maar ach, als je er een jaar ongeveer over doet om zwanger te raken is normaal hoor ik alsmaar om me heen. Iedere maand blijven proberen dus. Na ongeveer een jaar waren we wat 'moe' en spraken samen af om rust in te plannen en zo even een stapje terug te doen. Voor ons samen hielp dit maar we merkten dat het toch bleef kriebelen. Enkele maanden later weer begonnen maar ook nu bleef weer een zwangerschap uit. In juni 2008, via verwijzing van HA, terecht gekomen bij de IVF/ICSI poli. Intake vond plaats, net voor de zomerstop. Hierna in september en oktober allebei verschillende onderzoeken gehad en meteen hierna konden we gaan beginnen! Hoe fijn....... De eerste ICSI was helaas niet gelukt, en ook de 3 cryo's die daarna volgden ook niet.... Getwijfeld om een pauze in te lassen of om vrij snel erna te starten met de 2e ICSI poging. We zijn er toch voor gegaan met ondersteuning van acupunctuur en chineese kruiden. Resultaat = zwanger! Plus nu nog 1 cryootje in de vriezer. Imiddels bevallen en heb een prachtige, gezonde knul in mijn armen, hoe heerlijk en bijzonder............! Ik gun dit alle mmm dames!
Hoi hoi, Wat een superidee om dit topic te openen. Je leest normaal gesproken veel te weinig positieve verhalen. Dit topic geeft tenminste hoop! Hier ook nog een positief verhaal. Na een aantal jaren geen voorbehoedsmiddelen te hebben gebruikt, bleef een zwangerschap maar uit. Ik wilde in eerste instantie niet de mmm in, maar uiteindelijk werd de wens toch veel sterker..... Uiteindeljk in 2007 de mmm ingegaan. Na onderzoek bleek dat het zaad van mijn man erg zwak was. hij heeft een hersteloperatie achter de rug van een sterrilisatie. Hierdoor dus zwak zaad, waardoor wij alleen in aanmerking kwamen voor icsi. In november gestart met de allereerste icsi behandeling waarop ik direct zwanger ben geraakt. In augustus 2008 is ons zoontje geboren. Wij hebben nu de wens voor een brusje, dus zijn sinds kort weer gestart met nieuwe behandelingen. De eerste icsi is helaas mislukt, maar ik heb zeer goede hoop dat een van de volgende behandelingen positief gaat lukken. Iedereen heel veel succes toegewenst!
Tjee...Helena...ging even bijlezen hier en zie bij jou het trieste nieuws... kl*te zeg!! Heel veel sterkte voor nu en heel veel geluk in de mmm gewenst!!
Marjah, ik zie dat het ook bij jou niet zo heeft mogen zijn. Wat k*t Je verhaal sprak me enorm aan, zo bijzonder. Ik vind het heel erg voor je dat het zo is afgelopen. Heel veel sterkte!
@marjah: oh nee, het is misgegaan! wat vreselijk verdrietig en wreed... ik wil jullie heel veel sterkte wensen en meer geluk dit jaar... knuffel..
Hey Meiden, Als 1e vindt ik dit een toptopic... Door het lezen van de ervaringen die hier vermeld staan, krijg je wer moed om door te gaan en het neemt de zenuwen wat weg. Ten 2e voor de meiden die zwanger waren waarbij het mis is gegaan, die wil ik heeeel veel sterkte wensen, het lijkt me verschrikkelijk om slecht nieuws over je beeb te horen. Je kijkt er zo naar uit, en draagt het met je mee. Blijf sterk meiden.... En ten 3e voor de meiden die nog bezig zijn heel veel suc6 met zwanger worden, hopelijk is 2010 een heel vruchtbaar jaar. Ik mag zelf dinsdag de MMM in dus ben benieuwd, en zenuwachtig ben ik al wat minder, na het lezen van de verhalen Onze leeftijden Ikzelf ( 24 ) vriend ( 25 ) Vanaf Mei 2009 gestopt met de pil vanwege kinderwens. Nu bijna 10 mnd niet ongie geweest en febr mmm in Grts Typ
Hier ons wonderverhaal (weliswaar niet echt in de mmm, maar wel een groot wonder!) Vanaf mijn 17e heb ik een schildklierziekte (Graves), eerst te snel, nu te langzaam met Thyrax. Op mijn 23e kreeg ik de ziekte van Hodgkin, lymfklierkanker. De 12 chemo's die ik heb gekregen zouden vrijwel zeker niks aan mijn vruchtbaarheid doen. Terwijl de laatste druppels er een half jaar later inliepen kwam de arts vertellen dat ik tegen alle verwachtingen in in de overgang zat. Niet zo'n beetje ook: extreme opvliegers etc. Was ook niet meer ongesteld. Naar de fertiliteitsarts: onvruchtbaar. Enige mogelijkheid om nog zwanger te worden was dmv ecd. Ik mocht toen nog niet zwanger worden ivm de chemo's dus daar toen nog niks mee gedaan. Een paar maand later had ik sterk het gevoel dat er iets niet klopte. Terug bij de arts bleek ik weer oestrogenen aan te maken en had dus weer cyclus activiteit. Iets wat de artsen nog steeds niet snappen! Er kwam echter een grote 'maar': als je iets wilt moet je heel snel zijn want het kan elke maand weer afgelopen zijn. Dus mirenaspiraal eruit en hopen hopen hopen op een wonder. Hoezo grote druk... Een half jaar later was ik zwanger, maar dit ging vrijwel direct mis. Zelfs deze mk ging niet goed en er was een spuit chemotherapie voor nodig om alles te laten verdwijnen. Daarna mocht ik eerst 3 (later gelukkig 1,5) maanden niet zwanger worden. Heel fijn in mijn situatie: NOT! De maand erna was ik direct zwanger en is alles werkelijk perfect gelopen! September vorig jaar ben ik bevallen van een kerngezonde zoon en nu maar hopen dat er snel nog een 2e volgt! De gyn had trouwens het hele verhaal in haar overdracht geschreven en daarna: 'en nu spontaan zwanger!!'. Voor haar ook een groot wonder.... Ik hoop dat het voor jullie allemaal zo eindigt, ik weet hoe bijzonder het is en vooral hoe niet vanzelfsprekend! Liefs!
Mijn verhaal dan ook maar Ik ben in januari 2005 gestopt met de pil. Eerste jaar afgewacht en naar de ha gegaan voor een verwijzing. Daar de gebruikelijke eerste onderzoeken gehad en alles leek in orde dus weer naar huis voor een jaar met de geweldige tip: ga op vakantie... (gelukkig is die gyn uiteindelijk met de vut gegaan) Na onze vakantie dus weer een afspraak gemaakt en wij er naartoe, hopend dat hij ons kon helpen... Hij vond dat we er al te vroeg weer waren, we konden een afspraak maken voor een maand later... Maand later weer gegaan en afgesproken dat als ik in oktober (maand later) niet zwanger was, dan een baarmoederfoto. DIe dus gehad in oktober en we mochten weer naar huis. Afspraak gemaakt met zijn opvolger voor februari (2007 inmiddels) Deze stelde voor te beginnen met IUI met het hormoon Clomid. Prima, wij 6 keer gedaan, zonder resultaat Afgesproken even bij te komen en te bellen als we toe waren aan IVF... in september hebben we gebeld en op 18 oktober hadden we ons intakegesprek in het radboud. De eerste IVF werd in werking gezet. Helaas bracht IVF 1 geen zwangerschap... we wisten nu wel hoe het ging, dus door voor IVF 2. Ook die werkte niet. Gezien we het hier een stuk zwaarder mee hadden en dus niet toe waren aan nummer 3 hebben we zelf een pauze ingelast. We zijn weer lekker gaan sporten, op vakantie gegaan, weer gezorgd dat we lekker in ons vel kwamen. In oktober 2008 heb ik me weer aangemeld voor de 3e poging... Heel veel vertrouwen hadden we er vooraf niet meer in eigenlijk en we waren al aan het bedenken om over te stappen naar Univé om een 4e vergoed te krijgen. Ook al wat aan het bespreken voor wat als het nooit lukte... De aanloop ging niet heel soepel. Een paar eicellen leken veel sneller te groeien dan de rest, dus veel controles gehad. Toen werd het 17 november, de dag van de punctie. In de wachtkamer zat mijn vriend in de krant te lezen en ik heb de woordzoeker uit de Spits gemaakt... Daar kwam als antwoord "ongeluksgetal" uit. Wij grapten een beetje zenuwachtig dat dat op zich geen goed teken was natuurlijk. Tijdens de punctie was het eigenlijk erg gezellig met de fertiliteitsarts en de verpleegkundige. De punctie viel ook weer mee en dit keer zat het morfineinfuus in 1x goed in mijn arm. (bij de vorige 2 keer moest hij uiteindelijk in mijn rechterarm, omdat links echt niet lukte) was wel erg duizelig, dus aangekleed op de stoel en nog wat gekletst. Toen naar de uitslaapkamer. Na een poos kwam de laborante ons vertellen hoeveel eicellen het waren... Ze kon ons feliciteren met 13 eicellen!!! Wat een toeval, "ongeluksgetal" als antwoord in de puzzel en als antwoord van de oogst. We hebben de krant mee naar huis genomen als aandenken 2 dagen later hoorde we dat er 12 bevrucht waren, dus de terugplaatsing werd afgesproken voor de 20e. Weer was het erg gezellig en we kletsen weer met de fertiliteitsarts en verpleegkundige. We kenden ze inmiddels ook al best goed, en de sfeer was gelukkig ontspannen. De arts maakte nog het grapje dat ze in die paar dagen heel goed opgevoed waren, dus dat zat alvast wel goed, nu nog innestelen. Het rare was dat mijn vriend en ik beide dezelfde gedachten hadden... We hebben een C en een A terug laten plaatsen. We hadden beide het idee dat de C zo'n vechter zou zijn dat die in zou nestelen en dat de A dan zoiets had van "hey, als de C dat kan, dan doe ik het ook" Daarna begonnen de slopende wachtweken. Bij de eerste 2 pogingen werd ik steeds op wachtdag 9 ongesteld, of in ieder geval, dan begon het bruinverlies. Helaas was dat nu weer zo... Op dag 9 begon het, op dag 10 was het er ook en dag 11 begon ook zo... tot ik ;s middags bij mijn ouders naar de wc ging... het was weg! 's avonds was het nog steeds weg en toen ik op dag 12 opstond was het niet terug gekomen... 's middags hing ik kokhalzend boven het toillet. Het was inmiddels dag 13 (di 2 dec '08 )en ik mocht op vrijdag officieel testen. Daar kon ik niet op wachten en dus heb ik dinsdag stiekem 2 testen gehaald terwijl mijn vriend aan het werk was... Tot mijn stomme verbazing kwamen er meteen 2 strepen... Ik dacht dat ik hem niet goed gedaan had, dus test 2... weer 2 strepen. Toen heb ik mijn vriend een sms gestuurd dat hij naar huis moest komen. Ik heb hem buiten met die 2 testen opgewacht We geloofde het beide nog niet en waren bang dat het aan de test lag (goedkoopste van de Kruidvat) dus wij naar de winkel om 2 verschillende clearblue testen te kopen. Eerst de gewone met het kruis gedaan... zwanger... toen de digitale... zwanger... Zou het dan echt??? Gezien ik eigenlijk pas op vrijdag mocht testen heb ik tot aan vrijdag iedere dag een test gedaan 8) en steeds sloeg hij aan, ik kon het toch echt pas geloven toen ik het Radboud mocht bellen en ze me feliciteerden De afspraak voor de echo was op 24 december, net voor kerstavond. (16.00uur) Wat waren we zenuwachtig zeg!!! Toen daar naar binnen. De fertiliteitsarts vroeg hoe het ging en of ik last had van kwaaltjes. Ja ik gaf dus al weken over... Toen ik uitkleedde bleek ze al aan mijn vriend te vragen hoeveel er ook alweer terug geplaatst waren... In de stoel en de zenuwen gierden door mijn lijf heen... Gelukkig vond ze al heel snel een hartje. We waren helemaal blij en ik zakte iets gerustgesteld wat naar achteren in de stoel tot ze zei "En dan kijken we hier even verder want daar zien we dan nog een hartje" Ik zat meteen weer rechtop naar het scherm te staren... We kregen een tweeling!!! we zijn echt zwevend weer terug naar de auto gelopen en het was echt een van de 2 beste kerstavonden ooit. Inmiddels is onze tweeling 7,5 maand oud en doet het super. Ze zijn wel te vroeg geboren (8 weken, daar waar ze altijd zo voor waarschuwen als je er 2 teruggeplaatst wilt hebben...) maar ze zijn echt super. Na 4 weken mochten we ze mee naar huis nemen en nu kan je eigenlijk al niet meer zien dat het prematuurtjes zijn. De IVF arts had wel gelijk... ze waren meteen super opgevoed en het zijn dan ook echt hele leuke, ontspannen, makkelijke baby's. Wie had dat een paar jaar geleden gedacht toen we er redelijk doorheen zaten na de 2e IVF poging. We zijn er dan ook iedere dag nog dankbaar voor dat we dit mee mogen maken. Voor ons is onze droom werkelijkheid geworden, ik hoop dat het voor jullie ook mag gebeuren! (ik zie nu wel dat dit echt een onwijs lang verhaal is geworden zeg... sorry!!!)
Supermooi verhaal, angelbaby! Dat geeft me weer goede moed om poging 3 in te gaan. Ik word steeds na 8 dagen ongesteld, maar hopelijk duurt dat nu ook langer! (9 maand ofzo!) Liefs loesie...