Hai allemaal, Even mijn verhaal. Hopelijk hebben jullie tips! 10 maand geleden ben ik bevallen en gelijk na mijn verlof ben ik voor 3 dagen per week aan het werk gegaan. Mijn man is 1 dag in de week thuis dus mijn zoon moet voor 2 dagen naar de opvang. De afgelopen 10 maand zijn vrij zwaar geweest. Zowel mijn zoon als ik zijn veel ziek geweest. We wisselen elkaar de hele tijd af. Hierdoor ben ik vaker afwezig dan aanwezig op mijn werk wat weer een enorm schuldgevoel met zich meebrengt. En op de momenten dat ik wel op mijn werk ben kan ik me niet focussen omdat ik zoveel andere dingen aan mijn hoofd heb. Het probleem is dus dat ik het moederschap heel moeilijk te combineren vind met aan de ene kant een zorgenkindje en aan de andere kant mijn eigen slechte gezondheid (wat volgens mij voornamelijk komt door alle stress). Daarnaast heb ik er ook moeite mee om mijn kind zoveel te missen. Ik denk steeds: zo zou het toch niet moeten zijn? 's Ochtends vroeg opstaan en hem gauw in de kleren hijsen, naar de opvang brengen, hele dag werken en als ik hem ophaal gaat hij na een uur al slapen en heb ik hem dus nauwelijks gezien. Ik heb de volgende opties overdacht: - ander werk zoeken wat minder mijn aandacht vereist (minder ingewikkeld): nadeel is dat ik daar minder mee zal verdienen en om rond te kunnen komen dus meer uren zou moeten maken en dan zie ik mijn zoon dus minder. - mijn huidige baan behouden maar minder uren: nadeel; de werkzaamheden zijn eigenlijk al teveel voor één fulltimer dus met 24 uur kom ik al nauwelijks rond. Dit wordt echter door de vingers gezien. Een extra kracht aannemen is momenteel ook een optie i.v.m. de financiële crisis. - tijdelijk helemaal stoppen met werken: mijn man is erg modern en zou dus nooit voorstellen om voor alle kosten op te draaien. Bovendien zullen we dan ook niet rond kunnen komen. Kortom; ik kom er maar niet uit en het maakt me zo verdrietig! Hebben jullie suggesties? Ik hoop zo op een 'Eureka-moment', maar het komt maar niet... Alvast bedankt voor het meedenken!!
Hallo Stefanie 83, Je verhaal klinkt me bekend in de oren. Heb jij op je werk misschien de mogelijkheid om ouderschapsverlof op te nemen? Er zijn verschillende vormen mogelijk zoals 3 of 6 maanden volledig achter elkaar, maar wellicht is het een optie dat je het kan uitsmeren en dat je dan een uurtje later met werken begint en ook eerder naar huis kan. Dat geeft je dan hopelijk wat rust tijdens de drukke ochtend en avondspits. Tja en stoppen met werken......natuurlijk komt er dan minder geld binnen, maar je spaart de kosten van de opvang ook weer uit. En misschien is er een mogelijkheid dat je partner een dag meer kan gaan werken (als hij daar tenminste voor open staat). En je moet voor jezelf helder hebben waar jij je het prettigst bij voelt. Blijven werken op deze manier lijkt me het ideale recept voor een burn-out en dat wil je ook niet! Praat er anders eens met je huisarts over. Sterkte met het maken van keuzes, ik weet dat dat heel moeilijk is, maar je kunt nu eenmaal niet alle ballen in lucht houden toch? Kop op meis, de oplossing is er, heus! Liefs, esther
Wat een lieve reactie! Dank je wel daarvoor!! Mijn man werkt al fulltime en dat verspreid over 4 dagen. Meer werken gaat dus niet en ik zou hem ook niet zijn papa-dag af willen nemen. Ik ben het met je eens dat doorgaan het ideale recept is voor een burn-out. Ik realiseer me dat heel goed en weet dat ik in moet grijpen. Ouderschapsverlof kennen ze bij ons op de zaak niet. Er is sowieso nauwelijks wat geregeld. Momenteel heb ik het idee in mijn hoofd om 2 dagen te gaan werken. Dat mijn zoon dan 1 dag minder naar de opvang gaat. Ik vrees alleen heel erg dat mijn werkgever hier niet blij mee zal zijn en me zal willen vervangen voor één fulltimer... Pffff wat is het moeilijk zeg!
Hoezo 'kennen' ze ouderschapsverlof niet?? Dat is gewoon iets waar je recht op hebt toch?? Volgens mij mogen ze je dat niet weigeren. Goed dat je er iig zo hard mee bezig bent om een oplossing te vinden. Tja, je moet doen waar je jezelf t beste bij voelt en wat financieel haalbaar is natuurlijk... Succes!
ik wil over een tijdje huishoudelijke hulp gaan doen...dat is van 9 tot 12 en/of van 12 tot 3 tientje per uur...in wijk waar j wilt... Ik weet niet hoeveel extra's jullie financieel nodig hebben..maar is zoiets niets voor je het is heel simpel werk, huishouden en koffie en een praatje....ik kan zelfs kiezen of ik vaste adressen wil
Wat een moeilijke situatie, als je zo ongelukkig bent. Eén ding is duidelijk, op deze manier doorgaan kan voor jezelf ook niet. Ouderschapsverlof is een landelijke wettelijke regeling, daar kan iedereen gebruik van maken. Je kan er ook voor kiezen dit in één keer op te nemen om je te bezinnen op: 'Hoe nu verder?' Als ik je verhaal lees zijn het vooral de gezondheidsredenen die veel stress geven. Niet de ruimte krijgen om voor jezelf en voor je kindje te zorgen, omdat je 'moet' werken. Dit zorgt voor zo'n spanningsveld. Kan je dit aangeven bij je leidinggevende? Leg hem de situatie uit en zoek samen naar een oplossing. Als er helemaal geen begrip en medewerking is, dan werk je in een verkeerde werkomgeving die ook stress oplevert. Persoonlijk zou ik dan op zoek gaan naar een andere baan. Bij mijn oudste dochter had ik nog een andere baan. Zij was vaak ziek en veel ziekenhuisbezoekjes. Dit zorgde bij mij voor zoveel stress..brrr! Nu een andere baan en een andere functie bij een flexibele werkgever. Dit geeft zoveel rust! Zorg er in ieder geval voor dat je het heft weer in eigen handen neemt. Je bent geen slaaf van je werkgever, deze bepaald jouw leven niet. Dat doe je zelf. En een eureka moment zou ideaal zijn, maar dat gebeurt nauwelijks..haha. Zélf een beslissing maken, hoe moeilijk die ook is. Succes!
Bedankt voor jullie reacties wederom! Heel lief dat jullie met me meedenken. Wat betreft mijn werkgever: ze zijn heel aardig en begripvol dus wat dat betreft mag ik echt niet klagen. Voor mijn zwangerschap vond ik mijn werk ook heel leuk. Daarna begon het teveel van me te vergen en nu ik steeds periodes afwezig ben merk ik dat ik voortdurend achter de feiten aan loop en dat frustreert enorm waardoor ik het niet meer zo naar mijn zin heb. Ik lig er nu al wakker van om met mijn werkgever te moeten bespreken hoe nu verder, vooral omdat ik zelf ook nog steeds niet weet wat nou de beste oplossing zou zijn...