Hoi! Ik wil hier graag even me hart luchten als dat kan.. Ik ben hier tijdje terug aangemeld omdat ik met vragen zat over pil en zwanger zijn etc.. Maar daar gaat het nu niet over.. Ik ben 19 jaar en woon nog thuis met mijn beide ouders en een broertje van 15 jaar. Nu is het zo dat iets wat 2 jaar geleden is begonnen. Mijn broertje zat letterlijk de hele dag van 'sochtends vroeg tot 's avonds laat te gamen, vecht en schietspelletjes. Hij was toen zo'n 13 jaar. Na een tijdje begon hij aggresief te worden en heb mijn ouders toen al gewaarschuwd dat ze hier snel iets aan moesten doen voor het uit de hand liep, of ik toen al zo verstandig was weet ik niet maar ik heb het zien aankomen. Mijn ouders grepen niet in en nu 2 jaar later is mijn broertje van 15 zo aggressief als het maar kan.. Natuurlijk speelt zijn puberteit hier ook een grote rol in maar dit gaat mij toch een tikkeltje te ver. Ik heb mijn ouders aangedrongen hulp te zoeken en hij loopt nu zo'n 3 kwart jaar bij een psycholoog. Hij heeft goede gesprekken met deze mevrouw maar thuis begint het liedje weer van voor af aan. Hij heeft echt een hekel aan mijn vader, oke.. Ik kan hem soms ook niet uit staan maar als het weer goed is begrijp ik het wel. Op een of andere manier kan hij dit niet. Mijn moeder lijkt wel bang voor hem te zijn en durft weinig tegen mijn broertje in te brengen dus misschien is mijn vader daarom de boosdoener. Omdat mijn vader rustig moet blijven tegen hem, reageert hij soms wel is alles op mij af en dit kan ik ondertussen niet echt meer aan. Ben soms wel is huilend naar mijn vriend gerend, 5 minuten loop afstand of naar mijn opa en oma. Mijn broertje heeft nu in totaal al zo'n 3 keer een mes getrokken naar mijn vader uit woede.. Dit is tot nu toe altijd goed afgelopen maar ik ben zo bang dat het een keer misgaat. Ik merk echt ontzettend dat ik hier aan onderdoor ga, kan dit..? Ik wil het liefst in een huis zijn waar iedereen "volwassen" is. Geen heftige ruzies meer enzo. Zodra het hier in huis weer begint komen de zenuwen al op. Pfff ik typ dit gewoon met trillende handen omdat ik niet goed weet hiermee om te gaan. Naast mijn vriend en opa en oma heb ik verder niemand om mee over te praten terwijl ik meer opzoek ben naar goed advies, voor mezelf en voor de situaties thuis.. Ik moest dit echt even van me afschrijven... 😞
Ik zou zeggen; probeer zo snel mogelijk uit huis te gaan en doe aangifte tegenover je broertje op het moment dat hij een mes trekt naar je vader toe. Dit is ontzettend ernstig en daar mag hij best voor op zijn lazer krijgen. Ook wanneer je ouders niet ingrijpen, wil het niet zeggen dat hij een vrijbrief heeft om dit soort gedrag te vertonen. Ik heb zelf ook aangifte gedaan tegenover mijn broer en diens agressieve buien. Soms kun je gewoon niet anders. En ik denk dat je gelijk hebt; het kan van kwaad tot erger gaan en soms gaat het voorbij elke grens. Halt of jeugddetentie kan hem misschien nog de juiste kant op duwen - en anders is het gewoon zaak dat je ouders beschermd worden tegenover hun niet-handelen.
Bedankt voor je reactie!! Ja het liefst wil ik hier ook echt weg.. De ouders van me vriend vinden het genoeg als we in het weekend samen slapen maar zodra het doordeweeks verkeerd gaat mag ik daar gelukkig terecht! Aangifte doen lijkt me wel echt moeilijk.. Ik kan misschien eerder een klacht indienen of niet? Ik heb ook al wel is tegen mijn ouders gezegd of het misschien niet beter is als hij een weekje weggaat naar zo'n kamp met nog meer "probleem kinderen" maar dat is ook niet 1 2 3 te regelen..
Ik geef je een advies. A ga zo snel mogelijk het huis uit. B laat wat je broer doet bij je ouders. Het is hun taak. Aangifte zou je nu nog niet moeten doen. Jouw ouders moeten in zien dat er iets moet veranderen. Als hij jou bedreigd kan je het wel over wegen om aangifte te doen. Weet van zeer dicht bij dat jeudg zorg. Bijna niks meer hier aan doet. Hoe bond ze het ook maken. En nee ik lieg niet. Kan verhalen vertellen waar de honden geen brood van lusten. Komen ze daar terecht dan moet je maar net de juiste hulp verlener treffen. Na 16 word het nog lastig. Het enige wat je kunt doen is kies voor jou zelf... en advies voor je ouders. Blijf praten en zoek hulp via thuis. Na thuis jongere los.. van kwaad tot erger. Sterkte. Doe wat ik zeg. Ga thuis weg. En laat het daar hoe moeilijk ook. Jij moet jouw leven opbouwen kies voor je zelf. Klinkt dramatich dat besef ik. Daar is een reden voor. Ik koos te laat voor mijn zelf. Met alle ellende die daar bij kwam kijken. Jij bent niet verantwoordelijk voor je broer of ouders. Dat zijn ze namelijk zelf..
Onwijs bedankt voor de reactie!! Zoals ik al zei in mijn vorige reacties dat ik thuis ook echt weg wil.. Weet alleen niet waarheen.. Ik ben 19 en om nu al opmezelf gaan wonen zie ik niet echt zitten eigenlijk.. Hoe graag ik hier ook weg wil.. Ik bemoei mij verder ook nergens mee met geen enkel gesprek tussen hem en mijn ouders. Maar zodra ik hem vraag de hond morgenmiddag uit te laten moet ik me nergens mee bemoeien en van mijn ouders me mond houden, snap ik ook wel maar ik voel me in een hoekje gedreven omdat ik er wel tussenin zit en alles mee krijg maar ik wel me mond moet houden.. Mijn opa en oma gaan begin april 3 maanden naar Spanje zoals ze elk jaar doen, dus om daar heen te gaan is ook geen oplossing..
Ik zou ook willen aanraden, zoek je eigen plek. Schrijf je in bij de woningbouw en vraag viavia of mensen iets weten. Hoezo zie je het niet zitten om op jezelf te gaan wonen? Ik kan je vertellen dat het goddelijk is als je ouderlijk huis k** is. Ik woonde op mijn 17e ook al zelfstandig en ben er absoluut niet slechter van geworden, nog een paar maanden in dat huis en ik zou zijn doorgedraaid. Echt meid je eigen ruimte rust en leven is zo belangrijk.... Als je je woning hebt valt er zo'n last van je schouders af en dan kun je je leven echt gaan opbouwen zonder met je ouderlijk huis in je maag te zitten... Heel veel sterkte!!
Nou.. Je ouders klinken ook niet echt gewoon...? Je mag niet tegen je broertje zeggen dat hij de hond moet uitlaten? En mag niet mrt hem in discussie gaan... Iedereen in huis is dus bang ban je broertje... Ik zou zo snel mogelijk weggaan, en lekker die 3 maanden in het huis van je opa en oma zitten en aangifte tegen je broertje doen Staan zwaaien met een mes is buiten alle proporties hoor...
Ik woonde ook al met 19 op mezelf omdat de thuissituatie mij teveel stress bezorgde. Helemaal niet zo heftig als bij jou, maar ik trok het gewoon niet meer en ben dus zelf uit huis gegaan. Misschien vallen de oogkleppen van je ouders dan ook een keer af.
Kijk eens op Voor een veilig thuis is van de rijksoverheid met een gratis telefoonnummer voor advies.
Iedereen echt super bedankt voor de reacties! Ik ga zeker kijken en mijn best doen jullie advies op te volgen! Het word door iedereen wel aangeraden dus misschien is het dan toch echt beter! Heel erg bedankt allemaal!
@ Biny Mijn ouders willen dat ik me nergens mee bemoei omdat mijn broertje dat niet wil, hij word echt kwaad als ik maar 1 zinnetje zeg wat er mee te maken heeft op dat moment. Hij draait gewoon door..
Ik denk inderdaad dat je beter op jezelf kan wonen, ik ben ook op mezelf gaan wonen op mijn 19de en dat beviel me prima. Ik weet niet of je al lang samen bent met je vriend maar misschien is samenwonen een optie? je moet echt aan je eigen veiligheid denken want als hij zo gemakkelijk een mes trekt tegenover zijn vader dan zal hij dat ook bij jou doen als hij kwaad wordt. Succes en sterkte!
Ik ben anderhalf jaar samen met hem maar hebben het de laatste tijd al wel meer over samenwonen gewoon puur door mijn situatie. Aan de andere kant wil hij nog liever thuis blijven om lekker door te sparen en dat snap ik ook wel. Het liefst doe ik dat ook nog even
Zoals iemand hierboven al zei, misschien is het een goed idee de 3 maanden in het huisje van je oma en opa te blijven? Ik zou het er gewoon eens met hun over hebben. Heb je in ieder geval 3 maanden rust door de afstand die je even kan nemen. Verder wil ik je een hele dikke knuffel geven!
Jij en je vriend klinken me best volwassen. Jij bent denk ik ook vroeg volwassen moeten worden door deze situatie Vind het volwassen dat je vriend nog even wil sparen en jullie moeten geen overhaaste beslissingen maken puur zodat je thuis weg kan. Vraag aan je oma en opa of je die 3 maanden in hun huis kan wonen, misschien mag je vriend ook mee en kunnen jullie samen bekijken hoe het bevalt om samen te wonen. Maar jij moet daar sowieso weg. Moeten is een groot woord maar bij je ouders en broer blijven wonen bezorgd alleen maar stress en angst. Jij kan 3 maanden bijkomen, bekijken of het alleen of samenwonen je goed bevalt, sparen en je oma en opa hebben iemand die 24/7 op hun huis past. En misschien worden je ouders ook eens wakker als een kind van hun het huis uit vlucht. Ze moeten zich gaan realiseren dat het zo niet langer kan en je broertje hulp nodig heeft
Dat is ook wel een goed idee ja om daar samen met mijn vriend 3 maanden heen te gaan, inderdaad gelijk kijken of het bevalt! Mijn broertje heeft op dit moment al "hulp" bij de psycholoog, maar omdat er geen of weinig verandering in komt vindt ik dit niet genoeg. Ik hoor me hier al niet eens mee te bemoeien maar als ik dat tegen mijn ouders zeg zeggen zij dat het een kwestie van geduld is... Mijn geduld is al op!
Ja natuurlijk is je geduld op. Als moeder en vader is het anders, je hebt een ander soort liefde voor je eigen kind dan voor je broer of zus. Je blijft eeuwig op die roze wolk ook al is die zwarter dan zwart. Je ziet of wil niet zien hoe slecht iets gaat tot er daadwerkelijk dingen gebeuren. jij bekijkt het nuchter, natuurlijk hou je van je broer maar jij ziet in dat dit zo niet langer kan. Het is moeilijk maar je moet ook aan jezelf denken, aan u leven.
Je beschrijft precies zoals het is! Ik hoop dat ik inderdaad hun ogen kan openen als ik vertrek uit huis!