Hoi leden, Ik ben dolgelukkig zwanger maar kamp helaas met dwanggedachten. Ik ben hier al heel lang bekend mee. Het ging een lange tijd erg goed maar sinds een paar weken een heftige terugval. Ik weet dat de gedachten onzin zijn en dat ik er niks mee ga doen maar het stoort me wel echt heel erg. Het zijn ook gedachten waar ik niks mee kan maar ik blijf toch in een spiraal zitten met: wat als, wat als dit, wat als dat. Heeft iemand hier ervaringen mee en dat het tijdens de zwangerschap erger is geworden?
Hoi, wat vervelend dat je zo’n last hebt van dwanggedachtes. Ik denk dat een zwangerschap dit zeker (tijdelijk) erger kan maken. Er gebeurt zoveel, ook op hormonaal gebied, helemaal niet gek hoor! Ik herken het op een bepaalde manier ook wel. Heb voor mijn zwangerschap lange tijd last gehad van paniekaanvallen, en voel die angst nu soms zeker weer versterkt. Mezelf vertellen dat dit ook voor een groot deel hormonaal zal zijn, helpt dan. En er met een persoon die je vertrouwt af en toe over praten kan ook helpen. Probeer de gedachtes als een soort wolken te zien, die komen, maar ook weer gaan. Je hoeft er niet volledig in op te gaan, en kan het proberen wat meer te observeren. Neemt niet weg dat het soms gewoon erg vermoeiend kan zijn. Ik heb het idee dat mijn zwangerschap bepaalde angsten die i nog steeds heb weer even naar de oppervlakte brengt. Ik probeer het maar te zien als iets moois, waardoor ik weer kan groeien en mezelf beter leer kennen. Veel sterkte! Komt goed en alles gaat weer voorbij ook.
Dankjewel voor je reactie. En inderdaad mooi wat je zegt 'een manier om te groeien en jezelf beter te leren kennen'. Ik zoek echt naar manieren om mijn hoofd rustiger te krijgen want ik merk dat ik het echt de hele dag door heb. En met stemmingswisselingen erbij tijdens deze zwangerschap maakt het er niet makkelijker op.
Ik heb een verleden van angstklachten/depressies. Ik heb bij mijn laatste controle aangegeven het idee te hebben dat het erger werd, en wordt daarom meteen vanuit het ziekenhuis (loop bij de gynaecoloog) ook opgevolgd door de psycholoog, al is het maar voor de zekerheid en om erger te voorkomen. Ten eerste wat ik je wil adviseren is hulp vragen. Dit kan laagdrempelig zoals bij een familielid/partner of praktijkondersteuner bij de huisarts. Al is het maar iemand om (extra) mee te praten. Je bent in je zwangerschap door alle hormonen nu eenmaal extra vatbaar voor mentale klachten, zeker als je er al mee bekend bent. Sterkte!
Ja, hier ook ervaring mee. Zo naar! Had er juist nooit last van en is begonnen tijdens de zwangerschap (door de hormonen een angst- en paniekstoornis ontwikkelt). Vanaf 5 weken liep ik al bij de POP poli die me overigens super geholpen hebben. Ik moet eerlijk zeggen dat het pas rustiger in mijn hoofd is geworden sinds ik antidepressiva gebruik, citalopram.
Heel naar, vervelend dat je er last van hebt. Hier helaas ook veel ervaring mee, maar eigenlijk pas sinds de geboorte van onze baby. Vooral de eerste weken enorm veel last van gehad. Hele nare beelden over wat hem kon overkomen of ik hem aan zou doen. Ik wist dat ik dat nooit zou doen maar die beelden, pffff vreselijk. Heb er wel veel over gelezen en ook dat het echt super veel voorkomt tijdens zwangerschap en geboorte. Je krijgt ineens zoveel op je pad en ineens zo veel verantwoordelijkheid. Erover lezen heeft me enigszins gerustgesteld maar naar is het wel. Heel veel sterkte hiermee!
Ja, ik heb OCPS en heb het normaal gesproken heel goed onder controle, therapie voor gehad, en hoewel ik nooit zal genezen, heb ik er in mijn dagelijks leven eigenlijk nog maar weinig last van.... Tenzij ik zwanger ben. Bij mij helpt het heel goed om dat ook zodanig tegen mezelf te benoemen; je denkt nu zo, omdat je zwanger bent. De hormonen nemen een loopje met je. Mochten je klachten extreem worden, geef het aan bij de verloskundige, een pop-poli kan uitkomst bieden.